Amerika het slachtoffer: Staan de vijanden op het punt om wraak te nemen in het kielzog van het Coronavirus?

Wanneer politiek in moeilijkheden verkeert, hebben regeringen traditioneel een buitenlandse vijand opgeroepen om uit te leggen waarom het misgaat. Wat men ook kiest om te geloven over het coronavirus, feit is dat het heeft geleid tot een aanzienlijke politieke terugslag tegen een aantal regeringen wier gedrag als te extreem of te verwijd wordt ervaren. Het Witte Huis van Donald Trump heeft vanuit beide richtingen geschoten en de reactie op de ziekte is ook geschorst vanwege herhaalde blunders door de president zelf. De laatste misvatting, die nu door de perssecretaris van Trump als sarcasme wordt bestempeld, betrof een presidentiële suggestie dat men zou kunnen overwegen om desinfectiemiddel te injecteren of op te nemen om de ziekte te behandelen, die beide gemakkelijk dodelijk kunnen zijn.

Dus, de administratie is wanhopig om het verhaal te veranderen en heeft besloten het oude hulpmiddel te gebruiken, namelijk het zoeken naar een buitenlandse vijand om af te leiden van wat er in de ziekenhuizen van de natie gebeurt. Het verhaal van kwaadwillende buitenlanders is opgepikt door een aantal reguliere mediakanalen en is bijzonder prikkelend gebleken omdat er niet slechts één slechterik is, maar in plaats daarvan ten minste vier: China, Rusland, Noord-Korea en Iran.

Het geaccepteerde verhaal is dat Amerika’s vijanden nu profiteren van een moment van zwakte als gevolg van de lockdown-respons op het coronavirus en hun aanvallen, zowel fysiek als metaforisch, hebben opgevoerd op de Exceptional Nation Under God. De meest recente bewering dat de Verenigde Staten het doelwit zijn, betreft een incident midden april waarbij een zwerm Iraanse kanonneerboten naar verluidt een groep Amerikaanse oorlogsschepen lastigviel die een trainingsoefening in de Perzische Golf uitvoerden door de bogen en achtersteven van de Amerikaanse schepen over te steken dichtbij. De manoeuvres werden door de marine beschreven als ‘onveilig en onprofessioneel’, maar de kleine speedboten vormden op geen enkele manier een bedreiging voor de veel grotere oorlogsschepen (let op de foto in de link die de ongelijkheid in grootte tussen de twee schepen illustreert).

Donald Trump reageerde karakteristiek op het incident met een tweet  afgelopen woensdag: “Ik heb de Amerikaanse marine opgedragen om alle Iraanse kanonneerboten neer te schieten en te vernietigen als ze onze schepen op zee lastigvallen.” Hoewel er geen context werd gegeven, beveelt de president de strijdkrachten en de tweet definieerde in wezen de inzetregels, wat betekent dat het aan de commandanten van de schepen is om te bepalen of ze al dan niet worden lastiggevallen. Als dat zo is, zou het vuur kunnen openen en de Iraanse boten kunnen vernietigen. Natuurlijk kan er een fysiek probleem zijn bij het “neerschieten” van een kanonneerboot die in het water is in plaats van in de lucht.

In de Middellandse Zee bestond de dreiging tegen de VS uit twee Russische straaljagers die dicht bij een onderzeeër van de marine P8-A vlogen. De Russische jagers kwamen van de luchtmachtbasis Hmeymim in Syrië nadat de Amerikaanse vliegtuigen het Syrische luchtruim en de Russische militaire faciliteiten hadden bereikt. Een van de gevechtsvliegtuigen, een SU-35, voerde een ‘onveilige’ manoeuvre uit toen hij ondersteboven op hoge snelheid 25 voet voor het marinevliegtuig vloog.

Medio april vuurde Noord-Korea ondertussen kruisraketten af op de Japanse Zee te midden van geruchten dat het staatshoofd Kim Jong Un mogelijk dood of stervend zou zijn na een zware operatie. President Trump maakte zich geen zorgen over de raketten en merkte ook op dat hij een ‘mooie brief’ had ontvangen van de Noord-Koreaanse leider.

Ondanks oorlogen en geruchten over oorlogen blijft China het belangrijkste doelwit voor zowel Democraten als Republikeinen op Capitol Hill. Congresleden van GOP dringen naar verluidt aansancties tegen China, terwijl er al een aantal rechtszaken tegen coronavirus zijn gericht tegen Chinese activa bij Amerikaanse rechtbanken, waarvan er ten minste één een prijskaartje van een biljoen dollar heeft. Theorieën over de opzettelijke bewapening van het Wuhan-virus zijn er in overvloed en ze zijn ook vermengd met verhalen over hoe Peking de wapens heeft losgelaten en is nu bezig met sociale media-interventie in Rusland om het idee te promoten dat de Verenigde Staten niet in staat zijn gebleken om te gaan met wat is geworden een ernstige medische noodsituatie. Degenen die het idee aandringen dat de Chinese communistische partij de oorlog op andere manieren heeft verklaard, kunnen echter niet uitleggen waarom de regering in Beijing zo graag haar grootste exportmarkt wil vernietigen. Als de Amerikaanse economie inzakt, gaat een groot deel van de Chinese economie mee,

De gekte van wat er gaande is in de context van de verstoring veroorzaakt door het coronavirus heeft blijkbaar het normale paranoia-niveau op de hoogste niveaus van de Amerikaanse regering verhoogd. Het Pentagon is van plan om een ​​oorlog met Rusland en China tegelijkertijd te voeren, voor het eerst in 2018, maar is nog steeds een werk in uitvoering, ondanks het feit dat Washington momenteel minder kaarten heeft om te spelen dan twee jaar geleden. De economie is gedaald en de vooruitzichten voor herstel zijn op zijn best speculatief, maar de oorlogsmachine gaat door. Veel Amerikanen die de voortdurende oorlogvoering beu zijn, hopen dat de nasleep van het virus eisen zal bevatten voor een echt nationaal gezondheidsstelsel dat de begroting van het Pentagon zal dwingen, wat uiteindelijk zal leiden tot terugtrekking uit het rijk.

Ondanks de hysterie is het belangrijk op te merken dat er geen Amerikanen zijn gedood of gewond als gevolg van recente Iraanse, Russische, Chinese en Noord-Koreaanse acties. Wanneer u schepen en vliegtuigen stationeert dichtbij of zelfs aan de grenzen van landen die u als vijanden heeft bestempeld, is het redelijk te verwachten dat er een terugval zal zijn. En wat betreft het profiteren van het virus, het zijn de Verenigde Staten die hebben gesuggereerd dat ze dit zouden doen in het geval van Iran en Venezuela, waarbij beide landen in hun tijden van moeilijkheden “maximale druk” zouden uitoefenen om het regime te veranderen. Als die landen die eraan gewend zijn regelmatig het doelwit van de Verenigde Staten te zijn, de kans grijpen om het vermogen van Amerika om wereldwijd in te grijpen te verminderen, mag niemand verrast zijn,