Ze waren al raar, maar verkiezingen in ’s werelds eerste democratische natie staan op het punt veel vreemder te worden.
Bij het opstellen van de Amerikaanse grondwet in 1787 probeerden de Founding Fathers van de nieuwe natie de aard te formaliseren van wat ze wilden dat een innovatieve regeringsvorm was. In een poging het onverzoenlijke te verzoenen, bedachten ze een reeks complexe regelingen om ervoor te zorgen dat het land niet zou bestaan als een eenvoudige natiestaat die wordt bestuurd door een hiërarchie volgens het Europese model, maar als een gefragmenteerde vereniging van lokale overheden, staten genaamd. Deze fundamenteel autonome entiteiten zouden een algemene politieke filosofie delen en wederzijds hun collectieve verdediging verzekeren.
Een van de innovatieve maar historisch bizarre innovaties was de manier waarop de vertegenwoordiging in de federale overheid op basis van de bevolking werd berekend. Meer dan de helft van de staten stond slavernij toe. In de zuidelijke staten waren slaven de arbeidersklasse en vertegenwoordigden ze een belangrijk percentage van de bevolking. Om te voldoen aan de eisen van die staten om slaven in de berekening op te nemen en hen alle mensenrechten te ontzeggen en ze als niets meer dan eigendom te beschouwen, kwamen de oprichters overeen slaven te tellen die werden beschouwd als drie vijfde van de waarde van vrije blanke burgers.
De oprichters creëerden nog een gedurfde innovatie. Omdat er geen verenigde natie was, zou de president van de Verenigde Staten niet door het Amerikaanse volk worden gekozen, maar door een soort onderhandeling tussen de staten. Elke staat zou een aantal kiezers naar een instelling, het Electoral College genaamd, kunnen sturen om zijn voorkeur voor een presidentskandidaat uit te drukken. Als er een historisch model bestond voor deze “democratische” innovatie, dan was dat het systeem van het Vaticaan om een paus te kiezen.
Decennia na de oprichting vond een groeiend aantal Amerikanen in het noorden slavernij niet alleen in strijd met de democratische aspiraties van de jonge natie, maar ook in strijd met het opwindende ideaal van een voormalige president en slavenhouder die in 1776 afkondigde dat “alle mannen gelijk zijn geschapen.” Maar slavernij was een van de essentiële pijlers van een grondwet die was ontworpen om staten in staat te stellen hun eigen zaken te regelen. Door de slavernij in twijfel te trekken, werd een essentieel uitgangspunt van een grondwet aangevochten die gebouwd was rond het tolereren ervan.
Toen de zuidelijke staten zich afscheidden van de federale unie, implodeerde de hele logica van de oorspronkelijke grondwet. Na de overwinning van de Unie hadden de VS een nieuwe grondwet moeten schrijven. In plaats daarvan wijzigde het congres de bestaande, waarbij veel van zijn dode hout werd behouden. Wat naar voren kwam, was een grondwet die het oorspronkelijke concept van de natie op zijn kop zette. De Amerikanen werden voortaan opgeroepen om hun trouw te beloven aan een ‘ondeelbare’ natie, wat betekent dat de staten nu meer op provincies of semi-autonome districten leken dan wat ze voorheen waren: de politieke kern van het systeem.
Dankzij dit lappendeken was de natie verenigd. Het Amerikaanse volk werd in theorie belangrijker dan de staten als de ultieme referentie in de definitie van rechten. De impliciete soevereiniteit van de afzonderlijke staten werd aangetast, maar niet uit de grondwet gewist. Het was alsof een diversiteit aan clans plotseling besloot dat het slechts één grote, gelukkige familie was.
Een andere dubbelzinnige verschuiving in het democratische concept vond plaats op de achtergrond. Tegen 1880 aanvaardde elke staat om zijn stem uit te brengen in het kiescollege voor de presidentskandidaat op basis van de populaire stemming in de staat. In tegenstelling tot de afschaffing van de slavernij, vereiste deze verschuiving geen wijziging van de grondwet. Dienovereenkomstig, zoals het Hooggerechtshof in 2000 in Bush v. Gore verklaarde, stelt “de macht om kiezers te benoemen terug”.
De Trump 2020-campagne heeft deze maas in de wet opgemerkt. De staten kunnen ervoor kiezen om de populaire stemming te negeren. In een ontnuchterend artikel voor The Atlantic schrijft Barton Gellman dat Republikeinen “noodplannen bespreken om verkiezingsresultaten te omzeilen en loyale kiezers te benoemen in staten op het slagveld waar Republikeinen de wetgevende meerderheid hebben”. Gellman drukte op de Trump-campagne om de uiteindelijke strategie uit te leggen en ontving alleen deze reactie: “Het is schandalig dat president Trump en zijn team worden veroordeeld voor het handhaven van de rechtsstaat en het transparant vechten voor vrije en eerlijke verkiezingen.”
Hier is de 3D-definitie van vandaag:
Vrije en eerlijke verkiezing:
De titel die gewoonlijk door partijen wordt gebruikt om verkiezingen te beschrijven waarvan zij de middelen hebben gevonden om de resultaten ervan te verdraaien en zelfs ongedaan te maken – een fenomeen dat vroeger met enige regelmaat werd waargenomen in sommige Zuid-Amerikaanse en Afrikaanse republieken en dat sinds 2000 een gerespecteerd trend in ten minste één Noord-Amerikaans land.
Contextuele opmerking
De hypothese van The Atlantic is dat Republikeinse gouverneurs de officiële resultaten verdacht zouden kunnen verklaren en willekeurig kiezers kunnen benoemen die gunstig zijn voor Trump om te stemmen in het Electoral College. Mocht dit gebeuren, dan lijdt het geen twijfel dat de Democraten en inderdaad de meeste Amerikanen het fout zouden noemen. De natie zou worden geconfronteerd met een constitutionele crisis van grote omvang, die zou leiden tot ernstige burgerlijke onrust en mogelijk tot een burgeroorlog.
De meeste redelijke mensen zouden dit zien als het soort bizarre schending van de democratie dat alleen iemand zo brutaal als Donald Trump zou durven proberen. Ze konden zich niet voorstellen dat een respectabele politicus zou accepteren partij te zijn bij zo’n transparant antidemocratische truc, die neerkomt op een staatsgreep die hun reputatie onherstelbaar zou kunnen aantasten.
Maar Gellman haalt Lawrence Tabas aan, de voorzitter van de Republikeinse Partij van Pennsylvania, die het scenario smakelijk lijkt te vinden: “Het is een van de beschikbare juridische opties die in de grondwet zijn uiteengezet.” Een andere Republikein, de meerderheidsleider van de Senaat van Pennsylvania, Jake Corman, gebruikte het klassieke ik-zou-dit-nooit-dit-door-keuze-argument: “We willen die weg niet inslaan, maar we begrijpen waar de wet ons naartoe brengt. , en we volgen de wet. “
Voor veel assertieve Amerikanen is de wet het scherm geworden waarachter grote overtredingen van de openbare zedelijkheid gemakkelijk kunnen worden gerechtvaardigd. Als het legaal is, is het moreel, en hey, kijk geen gave paard in de mond. Iedereen wordt geacht gebruik te maken van de voordelen die de wet biedt. Bij politiek gaat het sowieso om het verkrijgen en vasthouden van macht. De wet zorgt voor de vereiste setting.
Historische notitie
De wetten die in 1787 zijn geschreven en waarop het volk van president Trump vertrouwt, zijn geschreven voor een totaal andere politieke entiteit. Maar voor hen is alles wat de Grondwet bevat, hoe ongepast ook voor de wereld van vandaag, heilig. Of het nu gaat om wapenrechten of het Electoral College, Amerikanen moeten ermee leren leven en er zelfs van houden.
Vanwege de mythologie rond de grondwet zijn de Verenigde Staten een natie geworden die een buitensporig groot deel van zijn gezag aan advocaten toekent. Het was tenslotte de eerste natie in de geschiedenis die door de wet werd gedefinieerd in plaats van door seculier cultureel erfgoed. Amerikanen zien de grondwet als de virtuele geboorteakte van het land. De grondwet kan worden gewijzigd, maar kan nooit worden vervangen. Daarentegen heeft Frankrijk sinds de oprichting van de VS vijf verschillende republieken gehad, elk met een nieuwe grondwet. De Fransen spelen momenteel serieus met het idee om over te gaan tot het opstellen van een zesde.
De dreigende constitutionele crisis is ongekend, hoewel Gellman verwijst naar een soortgelijk incident dat plaatsvond in 1876, een omstreden verkiezing tussen de Republikein Rutherford B. Hayes en Democraat Samuel Tilden. Een belangrijk verschil is dat geen van beide kandidaten een zittende president was die de instrumenten van de presidentiële macht kon gebruiken. Een ander opmerkelijk verschil is dat geen van beiden de reputatie had die Donald Trump heeft om zowel de wet als de waarheid te verdraaien om een ”deal” te sluiten op de voorwaarden die hij verkiest.
Gellman waarschuwt de natie dat dit geen normale tijden zijn: “Er zal waarschijnlijk iets gebeuren dat ver buiten de norm ligt.” De gevolgen zijn niet te voorspellen. “Het politieke systeem”, zegt hij, “is misschien niet langer sterk genoeg om zijn integriteit te bewaren.” Is de heilige grondwet in gevaar?
Democraten lijken te hopen dat Joe Biden als overwinnaar zal uitkomen, hetzij op de dag van de verkiezingen, hetzij na maanden van juridisch gekibbel en het trauma van massaal burgerprotest. Ze geloven dat zijn overwinning zal leiden tot een terugkeer naar “normaliteit” en “business as usual”, vergelijkbaar met de Obama-jaren. Maar voordat hij met de regeringsrituelen kan beginnen, heeft het leven van de natie waarschijnlijk een reeks radicale veranderingen ondergaan, wanneer dat zich ook voordoet. Naast een aanhoudende pandemie, een verdiepende economische crisis en een algemeen verlies van vertrouwen in alle vormen van institutioneel gezag, kan het geroemde systeem van checks and balances dat de oprichters in 1787 bedachten, zowel ernstig ongecontroleerd als totaal onevenwichtig zijn.
Overweeg alstublieft om ons te steunen als donateur of ondersteunend lid, ook wij hebben onze inkomsten zien dalen in deze heftige tijden daarom, KLIK HIER voor IBAN of via PayPal hieronder!, wil je ook onze berichten zoveel mogelijk delen dit is voor ons van levensbelang, hartelijke dank en veel leesplezier. Steun Indignatie via PayPal veilig en simpel.