Indignatie redactie 
De lockdown-maatregelen zullen worden gecementeerd tot een permanente staat – critici van maatregelen zoeken naar alternatieven voor dit tirannieke systeem.
“We zijn uit elkaar gedreven, meer valt er niet te zeggen” – zo zou je niet alleen een verbroken huwelijk kunnen omschrijven, maar ook het sociale klimaat in Nederland. Critici en aanhangers van de coronamaatregelen leven steeds meer in verschillende realiteiten. Naarmate de noodtoestand vordert, lijkt verzoening steeds onrealistischer. Is Nederland klaar voor een scheiding? Een uitweg zou kunnen zijn dat andersdenkenden zich loskoppelen van de mainstream van de samenleving en zich organiseren in de vorm van vrijheidscellen.
Het spreekt voor zich dat een splitsing in de samenleving onwenselijk is. Maar cohesie kan alleen werken zolang de basisregels van samenleven worden nageleefd. Als bijvoorbeeld met de QR-certificaat in Nederland niet-gevaccineerde mensen zo in hun vrijheid worden beperkt dat ze worden uitgesloten van deelname aan het sociale leven, dan worden de fundamenten van het samenleven van dit deel van de bevolking vernietigd.
De weerstand van de mainstream tegen feiten die het Corona-verhaal in twijfel zouden kunnen trekken, toont aan dat deze aandoening zeer waarschijnlijk permanent zal zijn: PCR-tests zijn, zoals nu vele malen is bevestigd, niet geschikt voor het detecteren van een infectie met SARS-CoV-2 . Feiten zoals het ontbreken van [isolaat] van het virus, de [intensive care bedleugen] en 14.496 sterfgevallen in de Europese Unie alleen al door zogenaamde vaccinaties (EMA, per 11 september 2021) worden af en toe in de mainstream genoemd, maar veranderen niets aan de brede instemming van de coronamaatregelen.
Ongeacht hun ideologieën zouden burgers zich moeten verenigen en eisen dat de duidelijk onwettige maatregelen op basis van frauduleuze tests onmiddellijk worden stopgezet. Alle basisrechten zouden direct hersteld moeten worden en alle schade veroorzaakt door de coronamaatregelen hersteld. In plaats daarvan worden critici van de maatregelen belasterd, over het algemeen aangeduid als antisemieten of “rechten”, zonder dat er concreet bewijs hoeft te worden geleverd.
Terwijl er een groeiende kloof door het midden van de samenleving loopt, is de noodtoestand, die nu 19 maanden duurt, het nieuwe normaal binnengeslopen. Actief verdedigen tegen de corona-gijzeldetentie zou in de eerste plaats het systeem ten goede moeten komen, als het het gevaar van het verzet zou bewijzen en een argument zou geven voor harder optreden. Maar coronacritici konden zich binnen het systeem organiseren, vrije ruimtes creëren met hun eigen regels en gaandeweg ontkoppelen. De krakersscene laat al decennia zien dat zo’n verzet mogelijk is.
De politieke commentator Joel Skousen promoot al tientallen jaren een leven buiten de controle van de staat. Zijn boek “Strategic Relocation” is een klassieke handleiding voor preppers, mensen die zich voorbereiden om te overleven in geval van een crisis of ramp en die voor extreme situaties veilige plekken in de VS zoeken.
Skousen ziet de coronamaatregelen als een instrument om de bevolking te laten wennen aan een steeds autoritairder regime. Aan het einde van de huidige ontwikkeling is er een gemilitariseerde wereldregering en een permanente staat van beleg.
Skousen promoot het leven in een kleine vereniging in het land. Hij zegt: “Er zijn beperkte veiligheidstroepen om mensen te pesten en ze zijn geconcentreerd in de grote steden. Daar vinden de meest massale lockdowns en politiemaatregelen plaats.” Daarentegen zijn landelijke gebieden moeilijker te controleren.
Het is het meest zinvol om samen te komen in zeer kleine groepen van twee tot drie personen of in een familievereniging. “Deze groepen bereiden zich zelfstandig voor, hebben een eigen land en onderhouden vrijblijvende contacten met gelijkgestemde mensen”, zegt Skousen. Deze aanpak heeft als voordeel dat het minder doelgebied biedt voor repressieve maatregelen van de staat. Skousen acht fusies van grotere groepen niet haalbaar. “Ik ken geen enkele paraatheidsgroep die meer dan drie of vier jaar heeft overleefd voordat ze uit elkaar gingen.”
De in de VS opgerichte “Freedom Cells” zijn gebaseerd op soortgelijke principes. Kleine groepjes van idealiter acht mensen organiseren zich in zelfvoorzienende microkosmos en interageren met naburige cellen die wereldwijd met elkaar communiceren via hun eigen sociale netwerk en telegramgroepen .
Arthur Paul uit Californië is lid van de Freedom Cells. De voormalige ondernemer was oorspronkelijk actief in de conservatieve theekransjebeweging en sloot zich vervolgens aan bij Occupy Wall Street totdat hij uiteindelijk fundamenteel herdacht. Hij zegt: “Ik merkte dat deze bewegingen twee kanten van dezelfde medaille aanvielen.” De Tea Party-beweging was gericht tegen een overweldigende regering, Occupy Wall Street tegen de macht van de beurs en de grote banken. Paulus zegt:
“Ik realiseerde me dat Wall Street en regeringen samen wereldzaken regelen, en na verloop van tijd begon ik te begrijpen dat de door miljardairs gecontroleerde media ook een deel van het probleem zijn.”
Ongeveer twee jaar geleden begon Paul actief deel te nemen aan de Freedom Cells. Hij zegt: “Ik vond het destijds prettig dat de Freedom Cells apolitiek leken, dat ze niet probeerden het bestaande politieke systeem op te lossen. Ze namen het heft in eigen handen zonder te verwachten dat een verlosser onze problemen voor ons zou oplossen.”
Volgens Paul zit het potentieel in de decentrale organisatie. “We willen niet allemaal op één plek zitten, want dan zouden ze ons binnen de kortste keren kunnen uitschakelen en de groep in kwestie als terroristen of iets dergelijks kunnen bestempelen.” In zijn ogen zou de staat machteloos zijn tegen een vloed van zelfvoorzienende cellen die een ondergrondse economie creëren.
Hij droomt van een gemeenschap die in alle basisbehoeften voorziet, ongeacht het heersende systeem. Dit kan ook een vrijstelling zijn van een “social credit score”-systeem naar Chinees model. “Als we zelf ons voedsel zouden produceren, onze kleding, onderwijs en onze huizen zelf zouden organiseren, en afstand zouden doen van alle voordelen die van de zogenaamde staat en regeringen komen, dan zou het spel voorbij zijn voor de globalistische elite.” beweging zou voorbij zijn, maar nog ver weg. Een volledige paradigmaverschuiving is nodig, zegt Paul.
Er zijn geen precieze schattingen van het aantal leden van de Freedom Cells. In Zuid-Californië, een regio met zo’n 24 miljoen inwoners, wisselen zo’n 400 mensen informatie uit in een Freedom Cells-chatgroep op Telegram . Er is geenszins een kritische massa die het systeem in gevaar zou kunnen brengen, maar de groep vormt in ieder geval een aanspreekpunt voor de critici van het systeem die door coronamaatregelen steeds meer geïsoleerd en gefragmenteerd raken.
Terugtrekken in kleine groepen die onopvallend zijn voor het regime lijkt een mogelijke uitweg uit de huidige situatie, maar het zou slechts een compromis zijn. Uiteindelijk moet het totalitaire machtsapparaat vallen, moet de vrijheid van mensen worden hersteld en moeten de verantwoordelijken voor de coronaramp worden gestraft. De samenleving kan pas weer samen groeien als de structuren die dit onrecht mogelijk maakten, zijn opgeheven. Een ontsnapping in de microkosmos zou slechts een tussenstap moeten zijn totdat dit doel is bereikt.
