Het eerste deel van dit artikel reproduceert een lezing van de historicus Yuval Harari, die hij in 2018 gaf op het World Economic Forum (WEF) in Davos, en onderzoekt vervolgens de vraag waarom de actoren van het WEF geïnteresseerd zijn in het denken van Harari. Het tweede deel reflecteert op de gevolgen van eugenetisch transhumanisme voor de mensheid en de mensheid. In het korte derde deel wordt de Hume’s Paradox uitgelegd. Het vierde deel geeft hoop en laat zien dat evolutionaire mechanismen ook in het medialandschap werken. De gevestigde, gecentraliseerde media die de supermachten dienen, worden verdrongen door gedecentraliseerde, op de burger gerichte en onafhankelijke media die de mensheid dienen.

Het artikel is overgenomen uit het boek en de online tekst ” Evolution, Eugenics and Transhumanism ” met kleine wijzigingen .

Davos en transhumanisme

De historicus Yuval Harari, die in dit boek meerdere keren wordt genoemd (1), werd in 2018 uitgenodigd op het World Economic Forum in Davos, waar hij een lezing gaf op basis van zijn boek “Homo Deus” (2), dat is vertaald uit de origineel Engels hier:

“Ik wil vandaag met jullie praten over de toekomst van onze soort, en inderdaad de toekomst van het leven. We zijn waarschijnlijk een van de laatste generaties Homo sapiens. Binnen een eeuw of twee zal de aarde worden bevolkt door wezens die meer van ons verschillen dan wij van Neanderthalers of chimpansees. Omdat we in de komende generaties zullen leren om lichamen, hersenen en geest te creëren.

Dit worden de belangrijkste producten van de economie van de 21e eeuw. Geen textiel, voertuigen en wapens, maar lichaam, hersenen en geest. Maar hoe zullen de toekomstige heersers van de planeet er precies uitzien? Dit wordt bepaald door de mensen die eigenaar zijn van de gegevens. Degenen die de gegevens beheersen, zullen niet alleen de toekomst van de mensheid beheersen, maar ook de toekomst zelf. “

“Tegenwoordig zijn data het belangrijkste bezit ter wereld. In de oudheid was land het belangrijkste bezit. Er was te veel land geconcentreerd in te weinig handen. De mensheid splitste zich op in aristocraten en gewone mensen. In de moderne tijd, gedurende de laatste twee eeuwen, hebben machines het land als belangrijkste bezit vervangen. En toen er te veel machines in te weinig handen waren geconcentreerd, splitste de mensheid zich op in klassen, in kapitalisten en proletariërs. Nu vervangen data machines als de belangrijkste activa. En als te veel van de gegevens in te weinig handen wordt geconcentreerd, zal de mensheid zich niet in klassen, maar in soorten splitsen. “

‘Nou, waarom zijn gegevens zo belangrijk? Ze zijn belangrijk omdat we een punt hebben bereikt waarop we niet alleen computers kunnen hacken, maar ook mensen en andere organismen. (…). Dus wat is er nodig om een ​​mens te hacken? Je hebt veel data en veel rekenkracht nodig. In feite heb je biometrische gegevens nodig, geen gegevens over wat ik koop of waar ik heen ga, maar gegevens over wat er in mijn lichaam en in mijn hersenen gebeurt. “

“In feite kan 150 jaar biologisch onderzoek sinds Charles Darwin in drie woorden worden samengevat: ‘Organismen zijn algoritmen’ (…) en we leren deze algoritmen te ontcijferen. Nu de twee evoluties samensmelten, terwijl informatietechnologie samengaat met biotechnologie, komt het vermogen om mensen te hacken naar voren. (…). Als we eenmaal algoritmen hebben die mij beter begrijpen dan ik mezelf begrijp, kunnen ze mijn verlangens voorspellen, mijn gevoelens manipuleren en zelfs namens mij beslissingen nemen. En als we niet oppassen, zou de opkomst van digitale dictaturen het resultaat kunnen zijn. “

“In de 20e eeuw was democratie superieur aan dictatuur omdat democratie beter in staat was om gegevens te verwerken en beslissingen te nemen. We zijn eraan gewend om in ethische of politieke termen na te denken over democratie en dictatuur, maar in feite zijn het twee verschillende methoden om gegevens te verwerken. Democratie verwerkt gegevens over gedistribueerde entiteiten. De informatie en de beslissingsbevoegdheid zijn verdeeld over verschillende instellingen en individuen. Dictatuur daarentegen concentreert alle informatie op één plek. “

“Nou, in de twintigste eeuw werkt gedistribueerd computergebruik beter dan gecentraliseerd, wat waarschijnlijk een van de belangrijkste redenen is waarom de democratie het beter deed dan de dictatuur en de Amerikaanse economie de Sovjet-economie overtrof. Maar dit is alleen van toepassing onder de unieke technologische omstandigheden van de 20e eeuw. In de 21e eeuw zouden nieuwe technologieën, met name AI en machine learning, de slinger de andere kant op kunnen slaan. U zou gecentraliseerd computergebruik veel efficiënter kunnen maken dan gedistribueerd computergebruik. Als de democratie zich niet kan aanpassen aan deze nieuwe omstandigheden, zullen mensen leven onder de macht van een digitale dictatuur. “

‘Maar het beheersen van gegevens zou de menselijke elites in staat kunnen stellen om iets nog radicaler te doen dan het bouwen van digitale dictaturen. Door organismen te hacken, zouden elites de macht kunnen krijgen om het leven zelf te herscheppen. (…). En als we erin slagen om het leven te hacken en opnieuw te creëren, zal het niet alleen de grootste revolutie in de menselijke geschiedenis zijn. Dit zal de grootste revolutie zijn sinds het leven 4 miljard jaar geleden begon. (…) Tot nu toe was alles wat leeft onderworpen aan de wetten van natuurlijke selectie en die van organische biochemie. Maar dat is nu aan het veranderen. Wetenschap vervangt evolutie door natuurlijke selectie door evolutie door intelligent ontwerp. “

“De wetenschap zou het leven in staat kunnen stellen om het rijk van het anorganische binnen te dringen. Na 4 miljard jaar organisch leven gevormd door natuurlijke selectie, betreden we het tijdperk van anorganisch leven gevormd door intelligent ontwerp. Daarom is gegevenseigendom zo belangrijk. Als we dit niet reguleren, zou een kleine elite niet alleen de controle kunnen krijgen over toekomstige menselijke samenlevingen, maar ook over de aard van de vormen van leven in de toekomst. (…) Hoe kun je het eigendom van data regelen? De toekomst, niet alleen van de mensheid, maar van het leven zelf zal afhangen van het antwoord op deze vraag. “

Waarom is het World Economic Forum geïnteresseerd in de filosoof Harari?

Harari zelf is ongetwijfeld een van de visionaire denkers van onze tijd en ik heb zijn boeken altijd opgevat als een waarschuwing voor een dystopische toekomst. Hij hield de toespraak waarschijnlijk ook met goede bedoelingen voor het World Economic Forum. Waarschijnlijk wilde hij waarschuwen dat de concentratie van datamacht in een paar handen leidt tot ongelooflijk grote, ongekende ongelijkheden, tot een samenleving waarin de meeste mensen zullen behoren tot de volledig tot slaaf gemaakte klasse van de overtolligen.

De hoofdrolspelers in het World Economic Forum staan ​​zeker open voor Harari’s analyses, maar hun bedoelingen kunnen anders zijn. Harari’s bedoeling zou kunnen zijn om te waarschuwen voor opkomende ongelijkheden. De huidige “superkrachten” zijn wellicht meer geïnteresseerd in het beheersen van de sociale verschijnselen die door Harari worden gepresenteerd op een zodanige manier dat hun eigen macht en privileges behouden blijven.

“Grootmachten” zijn meestal superrijke individuen die georganiseerd zijn via multinationale organisaties zoals bedrijven of stichtingen en die hun positie hebben bereikt door overerving en de mechanismen van “de winnaar neemt het allemaal kapitalisme”. Denktanks, stichtingen, internationale organisaties, politici, lobbyisten, onderwijs- en onderwijssystemen, financiële organisaties en geld dienen als handhavingsorganisaties. Zelfs als deze superkrachtige individuen meer goede dan slechte bedoelingen zouden hebben, zullen bedoelingen die economische darwinistische mechanismen volgen, de overhand krijgen.

Het is zeker geen toeval dat Harari mocht spreken op het World Economic Forum ( WEF ) in Davos. We zien het WEF als de organisator van conferenties, vooral de jaarlijkse bijeenkomst van de rijken en machtigen in Davos. Deze organisatie, georganiseerd als stichting, is waarschijnlijk veel meer dan een organisator van conferenties. Het zelfverklaarde doel van het WEF is om “de toestand van de wereld te verbeteren”, waaruit de claim de wereld actief vorm te geven kan worden afgelezen.

Het WEF probeert momenteel actief vorm te geven aan de wereld via het “Great Reset” -initiatief, dat tot doel heeft de hele wereldeconomie te transformeren. Het “Great Reset” -initiatief is bedoeld om een ​​vierde industriële revolutie teweeg te brengen in de richting van een door de digitale farmaceutische industrie gedomineerde economie. De verklaarde doelen van het WWF zijn onder meer eerlijkere markten en meer gelijkheid en duurzaamheid in een “stakeholder-economie”. Op de startpagina van het “Great Reset” -initiatief ligt de focus op Covid-19. Het “Great Reset” -initiatief wil daarom mondiale “stakeholders” oproepen om de gevolgen van Covid-19 tegen te gaan met het “Great Reset” -initiatief om de wereld een betere plek te maken (3).

De facto hebben de Covid-19-maatregelen geleid tot een drastische ineenstorting van de wereldeconomie, waarbij vooral kleinere bedrijven en zelfstandigen lijden, terwijl de grote digitale bedrijven en de farmaceutische industrie grote winsten boeken.

Wat betreft de leveringsroutes: de kleine winkels worden vernietigd en een paar bedrijven worden uitgebreid, vooral Amazon, dat de wereldwijde distributieketens monopoliseert – een Amazonisering van de wereldeconomie.

De doelen die het WEF beweert na te streven met de “Grote Reset”, zijn goed bedoeld. Ze zijn gestructureerd rond de “Sustainable Development Goals” – de duurzame ontwikkelingsdoelstellingen – van de Verenigde Naties. Dit zijn

1. Maak een einde aan armoede,
2. Veilige voeding,
3. gezond leven,
4. Onderwijs voor iedereen,
5. Geslachtsgelijkheid,
6. Water en sanitair,
7. duurzame en moderne energie,
8. duurzame economische groei en volledige werkgelegenheid,
9. veerkrachtige infrastructuur en duurzame industrialisatie,
10. Ongelijkheid verminderen,
11. duurzame steden en nederzettingen,
12. verantwoord consumeren,
13. Strijd tegen klimaatverandering,
14. Behoud en duurzaam gebruik van de oceanen,
15. Bescherm terrestrische ecosystemen,
16. Vrede, gerechtigheid en sterke instellingen,
17. Versterking van de implementatiemiddelen en wereldwijd partnerschap.

Deze doelen zijn allemaal erg melodieus. Critici zeggen dat 17 subitems te veel zijn om door een mens over het hoofd te worden gezien. Voorstanders beweren dat een complexe wereld alleen kan worden begrepen door complexe concepten. Dus als de Verenigde Naties en de organisaties en lobbygroepen die het besturen proberen om een ​​zo compleet, zo compleet mogelijk beeld te geven van de doelen, dan moet er goed gekeken worden welke waarden expliciet niet genoemd worden.

Opvallend hierbij is dat het recht op vrijheid en democratische medezeggenschap met de zelfbeschikking van volkeren en individuen niet op de voorgrond staan. Met het derde doel “gezond leven”, na meer dan een jaar pandemie-ervaring, zou men kunnen opmerken dat dit doel ook een devaluatie van zieke mensen zou kunnen impliceren – denk maar aan de eis “gezond blijven!” Die in het voorjaar van 2020 werd verspreid.

Eugenetisch transhumanisme als een rechtvaardig menselijk project?

Het is waarschijnlijk slechts een kwestie van tijd voordat mensen specifiek willen ingrijpen in de evolutie van hun eigen soort. Het simpelweg laten gebeuren van deze interventies zou kunnen leiden tot ernstige sociale onrust als biologisch inferieure menselijke soorten naast biologisch superieure menselijke soorten moeten bestaan. In zijn utopische roman “Brave New World” beschreef Aldous Huxley een fictieve samenleving die gestructureerd is door genetische klassen, waar tevredenheid met de eigen klasse genetisch verankerd is, zodat mensen niet vrij zijn, maar inhoud.

Het is ook doorslaggevend of genetische modificaties in wezen zullen plaatsvinden via de kiembaan – “designer babies” – of dat een levende Homo sapiens kan worden “verbeterd” – kan ik mezelf intelligenter maken door genetische modificatie tijdens mijn leven, het verouderingsproces stoppen en onsterfelijk worden? Het pad door de kiembaan vraagt ​​om een ​​altruïstische generatie ouders die de kinderen een voordeel willen geven. In theorie zou de geleidelijke verbetering van de hele mensheid van generatie op generatie mogelijk zijn, als een gemeenschappelijk menselijk project, om zo te zeggen.

De onderdrukking en uitbuiting van de “inferieure soort” die tegelijkertijd leeft door de “superieure soort” die tegelijkertijd leeft, kan ook worden voorkomen, aangezien de inferieure soorten de ouders of grootouders waren van de superieure soort. Door deze optimalisatie, die van generatie op generatie plaatsvindt, zou je je de opvoeding van de mens zelfs kunnen voorstellen als een ietwat harmonieuze utopie die verder gaat dan de gruwelijke, fascistoïde scenario’s die gewoonlijk bij deze term in je opkomen. Een wereldwijd gecoördineerde aanpak zou een vereiste zijn.

En hier lijkt het weer totalitair te zijn, aangezien de vrije beslissing van het individu over zijn eigen lichaam, of, als alternatief, over de genetica van zijn eigen kinderen, moeilijk te rijmen is met een wereldwijd gecoördineerde procedure. Wie beslist hoe en wanneer genetische modificaties voor de volgende generatie eruit zullen zien of moeten plaatsvinden?

Welke betekenis hebben individualiteit en ouderschap nog als het nageslacht toch genetisch wordt geassimileerd? En hoe kan ervoor worden gezorgd dat de genoommodificaties van de volgende generatie dan ook wereldwijd uniform worden gehandhaafd en dat eigen, competitief voordelige modificaties niet overal worden doorgevoerd? En hoe zit het met de zeker talrijke mensen die weigeren zichzelf of hun kinderen genetisch te laten modificeren?

Maar als we het opkomende eugenetische transhumanisme overlaten aan de “krachten van de markt”, zal de opvoeding van mensen een puur eliteproject worden.

Genetische optimalisaties kunnen alleen worden waargenomen door rijke mensen in de hogere klassen van de wereld. De veronderstelling waarop de Verklaring van de Rechten van de Mens is gebaseerd dat alle mensen vrij en van gelijke waarde zijn, zou ongeldig worden. In feite zou het waarschijnlijk het beste zijn om eugenetisch transhumanisme te voorkomen, maar ik betwijfel of dat nog steeds mogelijk is. Dit kwaad is tenslotte al ontsnapt uit de doos van Pandora (4).

Met name interventies die leiden tot een aanzienlijke verlenging van het leven, waaronder het concept van fundamentele onsterfelijkheid, werpen nieuwe existentiële vragen op voor samenlevingen en de hele mensheid: hoe kon de mensheid voorkomen dat een overbevolking in een paar generaties instortte terwijl plotseling alle mensen leefden en elk andere voor honderden jaren bleven broeden? Levenslange en reproductieve rechten zouden dan een hulpmiddel worden dat moet worden verspreid.

Door de versmelting van mens en machine kunnen transhumanistische kasten worden gevormd met langerlevende, bevoorrechte lagen die uitgebreidere toegangsrechten tot internet hebben en betere implantaten dragen, waarvan de interactie zichzelf meer kan beheersen dan mensen van lagere slavenkasten, bestaande uit van de meerderheid van de mensheid. Een “offline” privilege dat bijvoorbeeld alleen de topkasten hebben is denkbaar, terwijl het overgrote deel van de lagere kasten dit privilege niet krijgt en ze nauwelijks controle-opties zullen hebben en dus geen privacy meer hebben. Toegang tot macht en invloed kan ook in de virtuele ruimte strikt worden gereguleerd via toegangsbeperkingen.

Tegelijkertijd moet er natuurlijk voor worden gezorgd dat mensen tevreden zijn, dat wil zeggen in ieder geval materieel, en dat ze toegang hebben tot boeiend vermakelijke en aangename virtuele werelden. In principe kan men ieder individu een virtuele wereld gunnen die toebehoort aan het individu en waarin het individu macht en invloed, welvaart en voldoening, vervulling en voldoening ervaart. Dan de hoogste – of laagste? – bereikte alleen een denkbaar niveau van slavernij, namelijk de situatie waarin de slaven niet langer in opstand komen tegen hun eigen slavernij, maar zich ermee identificeren. Zou dit zijn hoe transhumanisme en eugenetica hun voltooiing zouden vinden?

De Hume’s Paradox: waarom kunnen zo weinig mensen zo veel indienen?

In zijn toespraken wees Noam Chomsky herhaaldelijk op het feit dat autoritaire machtssystemen sterker en machtiger lijken dan ze in werkelijkheid zijn. De feitelijke macht zou in feite in handen zijn van de “velen” die onderhevig zijn aan de macht van “minder”. Chomsky noemde dit fenomeen “Hume’s Paradox”, naar de Schotse verlichtingsfilosoof David Hume (1711 tot 1776).

Met name in staten en machtssystemen die van buitenaf vrijheid van meningsuiting verlenen, is de media- en opinie-industrie daarom van buitengewoon belang: als men degenen die aan de macht zijn, hun mening vrij laat uiten, moet men ervoor zorgen dat het spectrum van meningen onder de mensen naar voren komt is in het belang van de mensen Heerser liegt (5). De taak van het media-apparaat is dan ook om de “publieke opinie” zo te sturen dat de “meerderheidsopinie” leidt tot disciplinaire mechanismen zodat devianten door andere mensen van de mensen worden gestraft, bijvoorbeeld door laster en sociale uitsluiting (6).

Hoop – we zijn met velen

Hararis ‘”Hij die de gegevens heeft, heeft de macht” bevat het bekende gezegde “kennis is macht”. Harari waarschuwt terecht voor de concentratie van gegevens over de weinige superrijken en machtigen in de wereld. Tot dusver hebben de netwerken van deze machtige mensen grotendeels heimelijk gefunctioneerd, en zelfs vandaag zijn veel van de machtigste actoren nog grotendeels onbekend.

Deze macht van enkelen over de velen – de paradox van Humes – wordt momenteel echter bedreigd. Het internet maakt het voor velen mogelijk om te netwerken, informatie naar het licht te slepen en uit te wisselen.

In 2020 woedde de strijd van de machtigen om hun macht te behouden en onder elkaar om de macht bijzonder hevig. Dergelijke machtsstrijd zou niet nieuw moeten zijn, maar in 2020 zijn deze strijd plotseling merkbaar geworden voor de velen die aan de macht zijn onderworpen. Natuurlijk zijn niet alle rijken en machtigen “slecht”. Men kan zelfs aannemen dat de “velen”, onderworpen aan de macht, ook krachtige aanhangers hebben onder de rijken die vrede en vrijheid voor alle mensen bevorderen. Zonder zo’n krachtige steun is een ‘bevrijding’ van de mensen nauwelijks denkbaar. Er bestaat echter opnieuw het gevaar dat de “velen” passief blijven en hopen op een “redder”.

Voorwaarde is echter dat voldoende mensen zich “intern bevrijden”, dat wil zeggen dat zij hun handelen minder laten leiden door invloeden van buitenaf. Natuurlijk kan een persoon niet volledig vrij zijn in een complexe samenleving.

Vóór 2020 waren de dagelijkse vrijheden echter wereldwijd zo uitgesproken dat de meeste mensen de bestaande (schijn-?) Vrijheden bevredigend vonden. Alleen de enorme wereldwijde beperkingen op vrijheid van 2020 hebben ertoe geleid dat veel mensen zich bewust werden van externe onderdrukking en beperkingen van vrijheid.

Voor veel van de “velen” is een proces van ontwaken begonnen.

Veel van de “velen” hebben waarschijnlijk voor het eerst het gevoel gehad dat ze de facto niet vrij zijn. U kunt ook een enorme schok van vertrouwen in de “heersers” voelen. Ik schrijf met opzet ‘gevoel’ omdat veel mensen zich niet eens bewust zijn van dit verlies aan vertrouwen of het ronduit wordt ontkend.

Men wil niet toegeven dat men in principe de heersers niet in vertrouwen kan nemen. Dit schudt echter een diep fundamenteel vertrouwen dat is ontstaan ​​in de menselijke evolutie. Mensen maken jaren van afhankelijkheid door, een kindertijd, waarin vertrouwen in ouderlijke macht een overlevingsvoordeel is. Zonder autoriteiten die we kunnen vertrouwen, voelen we ons eenzamer en verloren.

Helaas kan vertrouwen worden misbruikt. De wereldwijde omvang van machtsmisbruik wordt tegenwoordig belicht dankzij onafhankelijke Jedermann-mediaportalen. Het machtsmisbruik is in principe gemakkelijk te zien. De moeilijkste stap lijkt te zijn van ‘zien’ naar ‘zien’, dat wil zeggen, het overwinnen van onbewuste ontkenning van wat wordt gezien.

Deze ontkenning wordt massaal ondersteund door de media die loyaal zijn aan het systeem. De media zijn cruciaal om democratische elementen in de besluitvorming mogelijk te maken. De meerderheid en de waarheid zijn tenslotte twee verschillende laarzen. Meerderheidsbeslissingen kunnen waarheden creëren en idealiter bevorderen democratische (meerderheids) beslissingen gemiddeld het algemeen welzijn.

Dit veronderstelt echter dat individuele meningsvorming tot stand komt door onafhankelijke informatie. De “systeemmedia” en de weinige internationale persbureaus zijn echter sterk geconcentreerd in handen van enkele mediagroepen. Dit heeft het voor deze wereldwijde kartels mogelijk gemaakt om de mening van de afgelopen decennia te beheersen. Vrijheid van meningsuiting was formeel geldig in westerse landen. Als mensen vrij zijn om hun mening te geven, is het belangrijk dat de machthebbers ervoor zorgen dat de mening van de meerderheid hun macht ondersteunt. Dit meningsvormende kartel en daarmee de bestaande macht wordt aangevallen door de vrijheden van internet.

Als “hij die de gegevens heeft, heeft de macht” waar is, dan moeten de gegevens ook worden verdeeld als de macht moet worden verdeeld. Decentralisatie in plaats van centralisatie! Inmiddels zijn er in de informatiemedia veel onafhankelijke actoren opgedoken. Deze worden bestreden door de wereldwijd machtige actoren die zien dat hun propagandamacht wordt georganiseerd door internationale persbureaus. Het zal echter voor velen niet mogelijk zijn om te ontdekken dat de waarheid permanent onderdrukt wordt. Het onafhankelijke medialandschap is nu zo wijdverbreid dat de machtigen het op de lange termijn niet kunnen beheersen. De tandpasta is uit de tube!

Beschouwd volgens criteria van evolutionaire selectie, zijn de vele onafhankelijke actoren ook veerkrachtig of antifragiel vanwege hun diversiteit en gedecentraliseerde organisatie. Hoe meer het wordt gecensureerd en onderdrukt, hoe meer het media-machtsmonster van de machtige rijken wordt blootgelegd. In tegenstelling tot grote mediahuizen en persbureaus hebben ook de “kleine onafhankelijken” veel meer “skin in the game”. Als gevolg hiervan is het mediasysteem van de vele kleintjes als geheel antifragiel – zelfs als de individuele actor veel meer wordt bedreigd dan een goedbetaalde, systeemconforme editor in een groot mediabedrijf.

Het schadelijke principe van de machtige en machtige mediahuizen is dat ze macht uitoefenen, maar niet aansprakelijk worden gesteld als die macht schade veroorzaakt. Deze macht zonder verantwoordelijkheid wordt steeds meer zichtbaar gemaakt door de vele kleine mediawerkers (7, 8).

De traumatiserende ontwikkelingen die ons in 2020 werden opgedrongen, kunnen voor iedereen pijnlijk en traumatiserend zijn, maar geven hoop dat steeds meer mensen zullen “ontwaken”, streven naar echte zelfbeschikking, streven naar hun soevereiniteit.

Als hier een kritische massa wordt bereikt, kunnen de mensen op zijn minst gedeeltelijk de pro forma verklaarde rol als soeverein herwinnen, in plaats van zich volledig te onderwerpen aan de superrijke en internationale bedrijven.

Met betrekking tot transhumanistische ontwikkelingen is een wereldwijde, brede discussie nodig over hoe de interface tussen de mens en de machinewereld moet worden ontworpen en hoe deze moet worden beschermd tegen een te nauwe en onomkeerbare versmelting. Deze interfaces zijn momenteel onze zintuigen zoals zien, voelen, horen. Met geïmplanteerde grensvlakken, bijvoorbeeld microchips onder de huid of in spierweefsel, zou het grensvlak aan zelfbeheersing worden onttrokken. Als mensen vrij willen blijven, mag de interface tussen mens en machine er niet in worden opgenomen. Wij zijn met velen. Wij maken het.

Bronnen en opmerkingen:

(1) Markhoff, Eric. Evolutie, eugenetica en transhumanisme. Tredition Verlag Hamburg 2021.
https://evolution-eugenik-transhumanismus.de
(2) Harari, Yuval. Zal de toekomst menselijk zijn? Lezing op het World Economic Forum 2018 in Davos.
https://www.youtube.com/watch?v=hL9uk4hKyg4
(3) https://www.weforum.org/great-reset/
(4) Schwarz, Norbert Georg. Het Pandora-principe. De vernietigende kracht van creatie. ISBN 9783748158110. BoD, Books on Demand, Hamburg-Norderstedt. 2019.
(5) Herman ES, Chomsky N. Manufacturing Consent: The Political Economy of the Mass Media. Herdruk editie. Pantheon Books, New York 2002, ISBN 978-0-375-71449-8.
(6) Mausfeld, Rainer. Angst en macht. Overheersingstechnieken om angst op te wekken in kapitalistische democratieën. Westend Publishing House. 2019, blz.107.
(7) Taleb, Nassim Nicholas. Anti-breekbaar. Dingen die profiteren van wanorde. London: Penguin Books; 2012.
(8) Taleb, Nassim Nicholas. Huid in het spel. Verborgen asymmetrieën in het dagelijks leven. Penguin Random House UK. 2018.