Indignatie redactie 
Stel je voor. Het kabinet valt. Er breekt een waar volksfeest uit. Rutte IV wordt alom verketterd. Zelf ben ik nogal fantasieloos, maar zo’n feest is niet moeilijk voor te stellen. Ik sta in elk geval vooraan te juichen. Na twaalf jaar Rutte ben ook ik hem zo ontzettend moe.
Ja, we mogen blij zijn in een democratie te wonen zonder corruptie, waar voldoende te eten is en waar altijd de lamp brandt, maar zelfs die zekerheden lopen elke dag achteruit. Zoals het hele land langzaam wordt afgebroken.
Onlangs was ik in Kenia. Je weet wel, waar die verkiezingen wederom op een deceptie uitliepen wegens corruptie bij het tellen. Ja, ellendige toestand zo’n land. Wat niet in het nieuws was, maar wat je daar dagelijks aan den lijve ondervindt is de vooruitgang, de positieve ontwikkeling en de hoop bij de bevolking. In Kenia is nog lang niet alles in orde, maar het gaat er hard vooruit. Heel hard.
Nee, dan Nederland. In dit keurig aangeharkte landje stapelen crises en affaires zich op. De toeslagenaffaire, de jeugdzorgcrisis, de aardbevingenproblematiek, de armoede, de woningnood, de malaise in het onderwijs, de zorg en het openbaar vervoer, een migrantenoverschot met Oost-Europeanen die het werk moeten doen in grote blokkendozen terwijl vluchtelingen niet mogen werken, maar slechts mogen slapen in de open lucht in Ter Apel en hun kinderen mogen zien sterven.
Halleluja! Een nieuwe tijd breekt aan! Er komen nieuwe verkiezingen! Maar helaas hebben Nederlanders de grootste moeite met stemmen, zo mochten we de afgelopen keren ervaren. Telkens komt Rutte weer bovendrijven en elke keer neemt hij een nog grotere schare beroepspolitici mee die de inhoud geraffineerd op een zijspoor weten te zetten.
De olifant blijft keurig in het midden van de kamer staan, maar dankzij een rookgordijn heeft niemand meer hinder van de olifant die het zicht belemmert. Iedereen krijgt zand in de ogen gestrooid, de olifant als eerste. En zo wordt elke nieuwe crisis in de beerput gestopt.
Nee, ik verwacht niet dat Rutte nog een zesde keer zal verrijzen. Wel dat het nog veel erger wordt. Voor een kabinet met aan het hoofd premier Caroline van der Plas is weinig fantasie nodig. Iemand die opkomt voor de trekkerterroristen en dus niets wil veranderen aan een landbouwsysteem dat langzaam het milieu, de natuur, het klimaat en bovenal de ware boeren naar de verdommenis helpt.
Erger nog: ze neemt het publiekelijk op voor Ralf Dekker die zich in zijn maidenspeech volledig achter het schrikbewind van Poetin schaart, door nepnieuws te herhalen. In plaats van de hele FvD te diskwalificeren en uit de Kamer te zetten, neemt de Kamer het nepnieuws gewoon voor kennisgeving aan. Nepnieuws wordt zo niet alleen gedoogd, maar ook het opjutten van de massa’s die tegen alles en iedereen zijn. In ons vrije land mogen Trumpistische opstanden worden aangemoedigd waarmee ook een bestorming van ons eigen Haagse Capitool niet ondenkbaar is.
Net zo min als het eerste kabinet Van der Plas met een minister Baudet van Immigratie. Wat doet hij vlak na zijn aantreden, begin 2023, wanneer enkele vluchtelingen zijn doodgevroren en andere vluchtelingen in opstand komen, met rellen tot gevolg waarbij enkele Nederlandse bruinhemden het leven laten?
Hij stuurt het leger er op af. Hij laat de honderden vluchtelingen in Ter Apel een diepe kuil graven, waarna ze er een laatste rustplaats krijgen. Problema solverant.
Neen, ze werden niet geëxecuteerd volgens minister Baudet. Natuurlijk is dit geen genocide. Zulks geschiedt immers niet in een beschaafd land. Misschien werden ze gesensibiliseerd. Maar Baudet heeft daar vast een veel mooiere term voor. Sorry, ik ben nogal fantasieloos.
