Big Pharma en vaccinapartheid

Inhoud

Toggle

In dit rapport over het webinar van TWN-Afrika en ROAPE over vaccinimperialisme dat vorige maand werd gehouden, schrijft Cassandra Azumah dat de zich ontvouwende vaccinapartheid, waardoor Afrika de laagste vaccinatiegraad ter wereld heeft, een ander deprimerend voorbeeld is van de winst en hebzucht van Big Pharma gefaciliteerd door imperialistische macht.

Het webinar over ‘Vaccine Imperialism: Scientific Knowledge, Capacity and Production in Africa’ dat plaatsvond op 5 augustus 2021, werd georganiseerd door de Review of African Political Economy (ROAPE) in samenwerking met het Third World Network-Africa (TWN- Afrika). Het onderzocht de verbindingen en het samenspel van de zwakke volksgezondheidsstelsels van Afrika, de winst en hebzucht van Big Pharma, mogelijk gemaakt door de regeringen van het geïndustrialiseerde Globale Noorden, en de Covid-19-pandemie vanuit een politiek economisch perspectief. Dit rapport vat de belangrijkste discussies samen die tijdens de conferentie zijn gehouden, inclusief een overzicht van elk van de belangrijkste besproken punten. Het webinar was de eerste in een driedelige reeks webinars die door de twee organisaties waren gepland onder het thema Afrika, klimaatverandering en de pandemie: onderling samenhangende crises en radicale alternatieven .

Het formaat van het evenement omvatte keynote-presentaties van drie sprekers, een activistische update van vijf minuten over de COVID-19-situatie uit twee Afrikaanse landen en een interactieve discussie met deelnemers. Voorgezeten door Farai Chipato, een Trebek Postdoctoral Fellow aan de Universiteit van Ottawa en ROAPE-redacteur, omvatte de sessie presentaties van Rob Wallace, een evolutionair epidemioloog en volksgezondheidsgeografie-expert bij het Agroecology and Rural Economics Research Corps; Tetteh Hormeku, hoofd programma’s bij Third World Network-Africa (TWN-Afrika) en Marlise Richter, senior onderzoeker bij het Health Justice Initiative in Zuid-Afrika.

De huidige stand van de pandemie – Rob Wallace

Rob Wallace begon de sessie met een globaal perspectief op de huidige stand van zaken van de COVID-19-pandemie. Hij presenteerde gegevens waaruit blijkt dat hoewel het totale aantal vaccinaties toeneemt, het percentage volledig gevaccineerde mensen geconcentreerd is in het Westen. We ervaren momenteel een derde golf van de pandemie, die wordt aangedreven door de deltavariant. Hoewel het aantal gevallen in Afrika relatief lager is dan in andere delen van de wereld, is er nog steeds een duidelijke toename ten opzichte van de eerste en tweede golf, die minder ernstig waren. Dit is niet het traject dat werd voorspeld voor COVID-19 op het continent in de begindagen van de pandemie. Marius Gilbert et al hadden gespeculeerddat Afrika kwetsbaar zou zijn voor het virus vanwege een lagere volksgezondheidscapaciteit en onderliggende comorbiditeiten die de verspreiding en schade van het virus zouden kunnen vergroten. De incidentie van het virus is echter op een andere manier verlopen, de gevallen in Afrika zijn niet zo hoog als die van andere continenten. De mogelijke redenen hiervoor zijn: demografie (een jongere bevolking), open huisvesting (waardoor meer ventilatie mogelijk is) en een voortdurende circulatie van andere soorten coronavirussen die een natuurlijke, gedeeltelijke immuniteit bij de bevolking hebben veroorzaakt.

Wallace gaf ook commentaar op kudde-immuniteit en verklaarde dat het geen wondermiddel is om het virus te verslaan. Hij  verwees naar een paper van Lewis Buss et al over de immuniteit van de kudde tegen COVID-19 in het Braziliaanse Amazonegebied, waaruit bleek dat hoewel 76% van de bevolking in oktober 2020 met het virus was besmet, ze nog geen groepsimmuniteit hadden bereikt (wat gewoonlijk wordt geschat op 70-75% en de verspreiding van het virus was aan de gang. Hij wees erop dat de belangrijkste les uit deze studie is dat er geen magische drempel is voor groepsimmuniteit; het kan voor verschillende populaties anders zijn of er is helemaal geen drempel.

Evenzo beweerde hij dat het verslaan van COVID-19 weinig te maken heeft met vaccinatie als een wondermiddel, maar veel te maken heeft met bestuur en het welzijn van de bevolking als de kern van alle volksgezondheidsbeslissingen die een regering zou nemen. Er moet een meervoudige aanpak worden gevolgd om het virus te verslaan, een aanpak die vaccinaties, het dragen van maskers, sociale afstand en testen en traceren omvat. Hij voerde echter aan dat in de neoliberale regimes van het geïndustrialiseerde noorden de omgang met COVID-19 is georganiseerd rond winst.

Dat was in de begindagen van de uitbraak niet het geval. Aanvankelijk waren de Wereldgezondheidsorganisatie (WHO) en de National Institutes of Health (NIH) in de VS voorstander van open geneeskunde en ervoor te zorgen dat alle farmaceutische producten die werden geproduceerd om het virus te bestrijden, voor iedereen gratis waren. Daartoe heeft de WHO de COVID-19 Technology Access Pool (C-TAP) ontwikkeld. Het lobbywerk van Big Pharma en mensen als Bill Gates werkte echter om de COVID-19-reactie te centreren rond het model van intellectuele eigendomsrechten. Dit heeft een aanzienlijke impact gehad op de evolutie van het virus, waardoor het voldoende ruimte heeft om te evolueren zodat farmaceutische bedrijven winst kunnen maken door boostershots van het vaccin te verkopen. Volgens Wallace, dit spreekt tot de ‘sociopathische aard’ van de neoliberale regimes in het mondiale noorden die bereid zijn de winsten van Big Pharma op het leven van mensen te zetten. Hij meende dat we solidair moeten handelen om een ​​systeem te creëren waarin de ongelijkheden tussen het Globale Zuiden en het Globale Noorden worden weggenomen.

Gezondheidsrecht en de pandemie in Zuid-Afrika – Marlise Richter

De presentatie van Marlise Richter belicht het werk van de Treatment Action Campaign (TAC) en de lessen die kunnen worden getrokken uit hun strijd om toegang tot medicijnen (met name ARV’s). Ze wees erop dat de TRIPS-overeenkomst (Trade-Related Aspects of Intellectual Property Rights – TRIPS – is een juridische overeenkomst tussen lidstaten van de Wereldhandelsorganisatie) een grote impact had op de manier waarop de hiv/aids-epidemie werd aangepakt, resulterend in een beperkte aantal ARV’s dat het Zuiden bereikt.

De hiv-epidemie was bijzonder acuut in Zuid-Afrika, het aantal mensen dat met het virus leefde steeg van 160.000 in 1992 tot meer dan 4,2 miljoen mensen in 2000. Op dat moment waren ARV’s ontwikkeld, maar ze waren onbetaalbaar in Afrika, wat tot 10.000 dollar kostte. een jaar 1998.

De TAC gebruikte meerdere strategieën, zoals deskundige juridische belangenbehartiging, hoogwaardig onderzoek, sociale mobilisatie, demonstraties en openbaar onderwijs om de farmaceutische industrie en hun misbruik van bescherming van intellectuele eigendomsrechten te bestrijden. Het sloot zich aan bij de zaak die was aangespannen door de Pharmaceutical Manufacturers Association (PMA) tegen de Zuid-Afrikaanse regering wegens het toestaan ​​van parallelimport van medicijnen om de prijzen van medicijnen te verlagen. Haar tussenkomst droeg ertoe bij dat de PMA in 2001 onder druk werd gezet om haar claims in te trekken. Daarnaast oefende ze druk uit op de 13e Internationale AIDS-conferentie in Durban in 2000 door een mars te houden om het gevaar van de aids-ontkenning van president Mbeki onder de aandacht te brengen en toegang te eisen tot ARV’s in Afrika .

Vanaf 1999 voerde de TAC ook campagne voor een landelijke preventie van hiv-overdracht van moeder op kind. Deze zaak werd gewonnen bij het hooggerechtshof en leidde in april 2004 tot een nationaal plan voor de uitrol van ARV. Ten slotte dienden TAC en het AIDS Law Project in 2002 een klacht in bij de Competition Commission tegen GlaxoSmithKline (GSK) en Boehringer Ingelheim met het argument dat zij de mededingingswet hebben geschonden door hun dominantie op de markt te misbruiken en buitensporige prijzen te vragen voor ARV’s. Dit dwong de bedrijven tot een schikking in 2003, wat leidde tot een drastische verlaging van de ARV-prijzen. Door deze tactieken toe te passen, waren de TAC en andere activisten in staat om zowel het nationale als het wereldwijde gesprek over de prijsstelling van geneesmiddelen te transformeren,

Na het succes van de campagnes om toegang te verlenen tot ARV’s in Afrika, vochten activisten in het Zuiden voor de Verklaring van Doha. In de Verklaring van Doha is afgezien van een aantal bepalingen in TRIPS om volksgezondheidscrises te voorkomen en de toegang tot medicijnen voor iedereen te bevorderen. Richter merkte echter op dat niet veel van deze flexibiliteiten zijn gebruikt. Ze stelt dat dit te wijten is aan enorme politieke druk vanuit het Westen. Met name de VS hebben regeringen die gebruik willen maken van de TRIPS-flexibiliteiten uitgekozen en op de Amerikaanse Special 301 Watch List geplaatst.

Terugkerend naar het heden, presenteerde Richter gegevens waaruit bleek dat er op 3 augustus iets minder dan 200 miljoen bevestigde gevallen waren en meer dan 4,2 miljoen doden door COVID-19. 28,6% van de wereldbevolking heeft ten minste één dosis van het vaccin gekregen en 14,8% is volledig gevaccineerd. Maar om een ​​idee te geven van de ongelijkheid in de toediening van vaccins over de hele wereld, gaf ze aan dat er wereldwijd 4,21 miljard doses zijn toegediend en 38,67 miljoen dagelijks, maar in lage-inkomenslanden heeft slechts 1,1% van de mensen ten minste één dosis gekregen. Om het tot Afrika te beperken, is slechts 1,58% van de bevolking volledig gevaccineerd. Deze variatie in toegediende vaccins is ook aanwezig over het hele continent. In juli 2021 had Marokko 28,9% van de bevolking volledig gevaccineerd, Botswana en Zuid-Afrika hadden er 5. 3% en 5% van hun bevolking volledig gevaccineerd, en de Democratische Republiek Congo had 0%. Deze ongerijmdheden zijn ook duidelijk wanneer we het aantal beloofde vaccins beoordelen tegen geleverde vaccins, waarbij Zuid-Afrika slechts 26% van de beloofde vaccins ontvangt. Als Zuid-Afrika in het huidige tempo doorgaat, zou het twee jaar en drie maanden nodig hebben om 67% van de bevolking te vaccineren.

Richter citeerde de directeur-generaal van de WHO die zei: “De wereld staat op de rand van een catastrofale morele mislukking – en de prijs van deze mislukking zal worden betaald met levens en middelen van bestaan ​​in de armste landen ter wereld.” In het verlengde hiervan is ze van mening dat het ethisch en voor de volksgezondheid zinvol is om vaccins eerlijk onder de wereldbevolking te verdelen. In een poging om te strijden voor vaccingelijkheid, hebben Zuid-Afrika en India in oktober 2020 de TRIPS-vrijstelling mede gesponsord. Indien succesvol, zal deze vrijstelling leiden tot flexibiliteit in de TRIPS-overeenkomst die een enorme impact zou hebben op de geproduceerde voorraden vaccins en andere medische goederen. Om de ontheffing aan te kunnen nemen, moet een consensus onder alle lidstaten van de WTO worden bereikt. Hoewel de vrijstelling wordt ondersteund door meer dan 100 landen (voornamelijk in het Zuiden), het is met name geblokkeerd door de EU, Australië, Noorwegen en Japan, landen die genoeg vaccins hebben om hun bevolking vele malen te vaccineren. Om dit in perspectief te plaatsen: in januari 2021 had de EU 3,5 vaccins per persoon en Canada 9,6 vaccins per persoon, vergeleken met 0,2 vaccins per persoon in de Afrikaanse Unie. Door deze ontheffing te blokkeren, verankert het geïndustrialiseerde noorden de extreme ongelijkheden waarmee het mondiale zuiden momenteel wordt geconfronteerd.

Richter sloot haar presentatie af met een toespraak over een recente ontwikkeling in Zuid-Afrika, waar Pfizer-BioNtech onlangs een ‘fill and finish’-contract heeft getekend met het Biovac Institute. Ze beweerde dat, hoewel dit een eerste stap is in de ontwikkeling van productiecapaciteit, het niet voldoende is om vaccinonafhankelijkheid te bereiken, omdat het niet omvat het delen van de technologie of knowhow van Pfizer-BioNtech. Bovendien pakt de ‘fill and finish’-benadering geen problemen met de leveringszekerheid aan, en geeft het lokale fabrikanten evenmin de vrijheid om hun eigen prijsbeslissingen te nemen. Ze gelooft dat als we uitgaan van de veronderstelling dat gezondheid een mensenrecht is, zoals de TAC doet, we gezondheidsgelijkheid en vooral vaccingelijkheid als essentieel zullen beschouwen in de strijd tegen de pandemie.

De politieke economie van de voortdurende strijd tegen intellectuele eigendomsrechten die de volksgezondheid in Afrika negatief beïnvloedt – Tetteh Hormeku

De presentatie van Tetteh Hormeku was gericht op de uitdagingen waarmee Afrikaanse landen te maken hebben gehad bij het ontwikkelen van hun eigen farmaceutische capaciteit. Deze uitdagingen gaan verder dan de strijd om de TRIPS-vrijstelling en omvatten de impact van enkele van de keuzes die regeringen hebben gemaakt. Hij concentreerde zich op twee onderling samenhangende punten die de hachelijke situatie van Afrikaanse landen met betrekking tot de huidige vaccinsituatie omkaderen:

1) Het vaccinproces wordt gedomineerd door farmaceutische multinationale ondernemingen (MNC’s) die zijn gevestigd in de geavanceerde industriële landen en worden ondersteund door hun regeringen. De controverse rond de TRIPS-waiver is een duidelijk voorbeeld van de mate waarin geavanceerde landen en hun MNC’s hun plaats in de internationale orde willen behouden.

2) Over de niet-bestaande binnenlandse farmaceutische capaciteit in Afrikaanse landen, legde Tetteh uit dat hij de uitdrukking “binnenlandse farmaceutische capaciteit” gebruikt omdat:

• Het omvat geen dochteronderneming van een multinational die een productieovereenkomst met een lokaal Afrikaans bedrijf ondertekent.
• Het woord ‘binnenlands’ combineert zowel het lokale karakter van productie als het feit dat het is ingebed in de natie, zijn uitdagingen, mensen, drijfveren en imperatieven.
• Het verwijst niet alleen naar naties, maar ook naar regionale en continentale initiatieven.
• Het legt farmaceutische capaciteit vast die verder gaat dan de productie van vaccins.

Tetteh gaf de volgende case-study om te laten zien hoe deze twee punten met elkaar samenhangen. 24 februari markeerde de eerste verzending van COVID-19-vaccins naar Ghana, en er was een optimisme dat dit het begin zou zijn van een gestage aanvoer van vaccins naar het land – zes maanden later is minder dan 2% van de bevolking gevaccineerd. Rond de tijd dat Ghana deze eerste zending ontving, was het in gesprek met de Cubaanse regering voor steun bij de overdracht van technologie om zijn farmaceutische capaciteit te verbeteren.

Deze datum in februari markeerde ook de verjaardag van de omverwerping van Kwame Nkrumah in 1966. Zes maanden voor de staatsgreep had de regering van Nkrumah een farmaceutisch staatsbedrijf opgericht. Na de staatsgreep probeerde de militaire regering het over te dragen aan Abbott Laboratories, een Amerikaans farmaceutisch bedrijf, onder zulke schandalige voorwaarden dat de resulterende terugslag van de bevolking ertoe leidde dat dit plan werd opgegeven.

De oprichting van een farmaceutisch staatsbedrijf in Ghana en in andere Afrikaanse landen in het tijdperk na de onafhankelijkheid was een reactie op koloniaal beleid dat opzettelijk de productie van kennis en wetenschap over het hele continent beknot. Het doel van de ontwikkeling van een farmaceutische industrie in eigen land was om op drie niveaus in te grijpen:

• Het creëren van een industrie met de technische knowhow en de machines om deel te kunnen nemen aan de productie van farmaceutische producten.

• Het creëren van een industrie die gekoppeld is aan het proces van kennisontwikkeling en kennisopbouw en aan de grenzen van kennis staan. Dit omvatte het creëren van verbindingen met universiteiten en wetenschappers.

• Gebruik maken van traditionele bronnen van medische kennis. Het staatsfarmaceutische bedrijf was in bedrijf tot de jaren tachtig toen het als gevolg van de structurele aanpassingsprogramma’s (SAP’s) werd geprivatiseerd en niet in staat was te concurreren op de vrije markt.

Tetteh wees erop dat uit deze anekdote twee lessen kunnen worden getrokken:

• De regering kwam krachtig tussenbeide om ervoor te zorgen dat de farmaceutische productie werd gekoppeld aan openbare aanbestedingen en openbaar beleid. De markt voor het product was gegarandeerd (leger, openbare ziekenhuizen enz.).
• De regering kwam tussenbeide om ervoor te zorgen dat bepaalde medische producten niet in het land konden worden geïmporteerd. Deze interventies waren cruciaal bij het creëren van de juridische en wetenschappelijke voorwaarden waarbinnen het staatsbedrijf tot de SAP-periode floreerde.

Een belangrijk succes van het farmaceutische staatsbedrijf was dat het op zijn eigen voorwaarden met Big Pharma kon onderhandelen. Destijds moest Big Pharma onderhandelen met het farmaceutische staatsbedrijf om hun producten lokaal te produceren, aangezien ze geen toegang hadden tot de Ghanese markt. Hoewel Ghana’s regime voor intellectuele eigendomsrechten enkele van de normen in het Globale Noorden repliceerde en nabootste, was het een indicatie van de hoeveelheid ruimte die landen in het Globale Zuiden hadden om hun eigen wetgeving te ontwikkelen met betrekking tot intellectueel eigendom voor de volksgezondheid. Deze optie is echter niet meer beschikbaar voor deze landen. Volgens Tetteh heeft TRIPS het monopolie ingehuldigd dat Big Pharma heeft op technische knowhow voor medische producten. Het heeft ook biopiraterij mogelijk gemaakt, waardoor Big Pharma zich Afrikaanse traditionele kennis eigen kan maken en het voor zichzelf kan patenteren. In de jaren negentig probeerde de Organisatie voor Afrikaanse Eenheid (OAU) een Afrikaanse modelwet op te stellen om de strijd tegen biopiraterij mogelijk te maken, maar dit mislukte.

Tetteh merkte op dat de huidige situatie het belang onderstreept van het verkrijgen van de TRIPS-ontheffing, aangezien dit een startpunt is voor het opbouwen van binnenlandse farmaceutische capaciteit. De vrijstelling gaat verder dan alleen patenten en omvat tal van andere intellectuele eigendomsrechten, zoals auteursrechten en industrieel ontwerp. Het dekt alle belangrijke basissen voor het maken van medicijnen in een moderne context. Terugkijkend op de Verklaring van Doha, waren maar weinig landen in staat hun wetten echt te wijzigen om gebruik te maken van de flexibiliteit. Dit kwam mede door de verankering van TRIPS in andere overeenkomsten zoals AGOA (de African Growth and Opportunity Act) en de EPA’s (Economic Partnership Agreements). Belangrijker was echter dat de Afrikaanse leiders niet echt bereid waren om deze veranderingen door te voeren.

Tetteh betoogde dat Afrikaanse leiders niet de strategische keuzes maken die hen uiteindelijk zouden leiden tot het ontwikkelen van onafhankelijke farmaceutische industrieën. Hij suggereerde dat Zuid-Zuid-samenwerking een manier is om de huidige problemen waarmee het continent wordt geconfronteerd aan te pakken, voerde hij aan dat in plaats van al hun geld te gebruiken om vaccins te kopen, Afrikaanse landen wat geld hadden kunnen toewijzen om fase drie van Cuba’s vaccinproeven te ondersteunen. Op die manier hadden ze kunnen onderhandelen over een consistente relatie op het gebied van kennisuitwisseling en technologieoverdracht.

Updates over COVID-19 in Senegal en Kenia

Cheikh Tidiane Dieye gaf een update over de COVID-19-situatie in Senegal. Het land registreerde zijn eerste geval van het virus in maart 2020. Sindsdien heeft de regering maatregelen genomen zoals een avondklok, reisbeperkingen en het verbieden van openbare bijeenkomsten om de verspreiding van de ziekte in te dammen. De Senegalese regering heeft geen lockdown afgedwongen omdat het land een grote informele sector heeft die negatief zou zijn beïnvloed door een lockdown.

Senegal beleeft momenteel zijn derde golf – aangedreven door de deltavariant. Het totale aantal gevallen is het afgelopen jaar aanzienlijk gestegen, van 9.805 gevallen en 195 sterfgevallen in juli 2020 tot 63.560 gevallen met 1.365 sterfgevallen in juli 2021. Deze toename van het aantal gevallen heeft zijn tol geëist van het land, aangezien het geen de zorginfrastructuur om het hoofd te bieden aan de viruscaseload. De vaccinatiecampagne ging van start in februari van dit jaar, met ongeveer 1,2 miljoen ontvangen doses, 1,8% van de bevolking volledig gevaccineerd en 3% ontving de eerste dosis.

Hij verklaarde dat Senegal momenteel met twee problemen wordt geconfronteerd:

1. Gebrek aan toegang tot de vaccins. Dit komt omdat het land niet over de middelen beschikt om voldoende vaccins voor zijn bevolking te kopen en momenteel afhankelijk is van donaties van COVAX. Dit heeft geleid tot lange wachttijden voor het vaccin. Deze wachttijden kunnen complicaties veroorzaken bij de toediening van het vaccin, aangezien er mensen zijn die de eerste dosis hebben gekregen, maar langer dan de aanbevolen tijd van acht weken moeten wachten om hun tweede dosis te krijgen.
2. Een aanzienlijk deel van de bevolking is terughoudend in het ontvangen van vaccins en sensibiliseringscampagnes blijken niet effectief.

Hij merkte een belangrijke ontwikkeling in Senegal op: de oprichting van een vaccinfabriek die wordt gefinancierd door de Wereldbank, de VS en enkele Europese landen. De fabriek zal naar verwachting 300 miljoen doses per jaar produceren, eerst van COVID-19-vaccins en daarna van andere soorten vaccins tegen endemische ziekten. Dit project zal worden uitgevoerd door het Institut Pasteur de Dakar, dat al vaccins tegen gele koorts produceert.

ROAPE’s Njuki Githethwa gaf een update over de COVID-19-situatie in Kenia. Hij vertelde dat de deltavariant voor een stijging van het aantal gevallen en sterfgevallen heeft gezorgd. Er zijn momenteel meer dan 200.000 gevallen sinds het begin van de pandemie, met een totaal aantal sterfgevallen eind juli op 4.000. Hij wees erop dat deze derde golf de lagere klassen treft die in de beginfase van de pandemie werden gespaard. Kenia heeft 1,8 miljoen doses van het vaccin gekregen, waarbij ongeveer 1,7% van de Kenianen is gevaccineerd. Hij merkte op dat als de vaccinaties in dit tempo doorgaan, het meer dan twee jaar zal duren voordat Kenianen volledig zijn gevaccineerd.

Volgens Njuki wordt de uitbetaling van vaccins uit het Westen afgeschilderd als een symbool van liefdadigheid, solidariteit en sympathie. Deze uitbeelding wordt onderbouwd door het Westen dat zichzelf positioneert als heiligen terwijl het andere landen zoals India en China belastert. Hij zei ook dat er in Kenia een klassendynamiek speelt met betrekking tot de distributie van vaccins. Mensen in welvarende gebieden hebben gemakkelijke toegang, terwijl de minder bevoorrechten in lange rijen wachten om gevaccineerd te worden. Als gevolg hiervan moet het grootste deel van de bevolking, inclusief eerstelijnswerkers, nog worden gevaccineerd. De scholen in het land gingen eind juli weer open en slechts ongeveer 60% van de leraren is ingeënt. Njuki wees op het feit dat er optimisme is dat er meer vaccins komen, maar dat de overheid niet genoeg doet om de bevolking te sensibiliseren.

Buiten de staat gaan?

De discussie werd verder verrijkt door bijdragen van de deelnemers. Gyekye Tanoh merkte bijvoorbeeld op dat in het verleden de aanwezigheid van farmaceutische staatsbedrijven over het hele continent een actief en belichaamd belang vormde. Dit had invloed op de manier waarop transnationale farmaceutische bedrijven konden onderhandelen, waardoor hun macht ernstig werd beperkt. Zoiets is vandaag echter niet aanwezig op het continent. Een onderzoek van het McKinsey Institute wees zelfs uit dat de farmaceutische industrie de hoogste winstmarges heeft in Afrika, wat betekent dat het continent weliswaar niet de grootste markt is, maar wel de meest winstgevende regio ter wereld. Momenteel domineren de belangen van Big Pharma, vroeg hij, hoe beginnen we dit te verschuiven? Is het tijd om verder te kijken dan de staat als leidende agent voor verandering? Wat kunnen progressieven doen in deze situatie?

In antwoord op Gyekye’s vraag betoogde Tetteh dat hij niet gelooft dat het tijd is om verder te kijken dan de overheid. In het geval van de farmaceutische industrie wordt de markt gecreëerd door productie en overheidsinkoop van farmaceutische producten. Echte verandering kan niet worden gerealiseerd zonder de betrokkenheid van de overheid en doordacht beleid. Maar er is nog steeds een rol voor progressieven. Activisten moeten zich mobiliseren en organiseren rond brede paradigmatische veranderingen en duidelijke concrete beleidskeuzes die op korte, middellange en lange termijn kunnen worden geïmplementeerd.

Wallace voegde eraan toe dat de doelstellingen van activisten in het Globale Noorden moeten zijn om de inspanningen van degenen in het Globale Zuiden te ondersteunen. Dit is vooral belangrijk omdat COVID-19 niet het enige virus is dat echte schade kan aanrichten. We moeten structurele veranderingen doorvoeren die ervoor zorgen dat het Zuiden niet overgeleverd is aan de genade van het Noorden, wiens economisch model heeft bijgedragen aan de huidige situatie.

Farai Chipato sloot de sessie af met het bedanken van de sprekers en deelnemers voor hun bijdragen aan de vruchtbare en belangrijke discussie. Chipato drong er bij de deelnemers op aan om zich bij ROAPE en TWN-Africa aan te sluiten voor hun twee komende webinars: ‘Populaire volksgezondheid in Afrika: lessen uit geschiedenis en Cuba’ en ‘Alternatieve strategieën en politiek voor het Zuiden: klimaatverandering en industrialisatie’.

Cassandra Azumah werkt bij het South Centre en heeft een MA in Politicologie en Politieke Economie van de London School of Economics.