Indignatie redactie 
Reikhalzend kijk ik uit naar de verkiezingen. Het kan wat mij betreft niet snel genoeg 17 maart zijn. Als het voorbij is, kan ik namelijk pas weer televisiekijken zonder me op te winden. Voor de regelmatige kijker is de lading politici die je voor de kiezen krijgt gewoonweg niet meer te doen.
De Zendtijd voor Politieke Partijen-spotjes zijn nog tot daaraantoe. Het zijn schattige filmpjes, sommige serieus en bij enkele om je te bescheuren. Thierry maakte bijvoorbeeld, als opvolger van het animatietje waarin hij met piratenmuziek de Gouden Eeuw ophemelt, een spotje waarin hij een oudere Amsterdamse dame bezoekt. Ze is naar een kustplaats verhuisd, omdat ze in Amsterdam het gevoel heeft dat ze in het buitenland woont. En ze vindt dat iedereen er ontevreden is. Zij omschrijft het als ‘de verpaupering van Nederland’. Zou Thierry – de vleesgeworden ontevreden burger – zich aangesproken hebben gevoeld? Hij vond het in ieder geval erg vervelend om te horen. Daarna zei hij (over zichzelf) dat mensen hem in het echt vaak aardiger vinden dan op tv. De mevrouw was het daarmee eens, en zij kan het weten. In het eindshot holden ze over het strand; de dame in de rolstoel en Thierry erachter. Ondertussen lachten ze met veel tanden en uitbundige bewegingen. Hij heeft er een stem bij. Wat een feest.
Deze vermoedelijk gescripte spotjes duren slechts drie minuten, maar in de talkshows krijgen lijsttrekkers meer zendtijd. Via De Vooravond langs Jinek naar Op1: overal duiken ze op en worden ze door de presentatoren hevig ondervraagd. Ze herhalen dan al die dingen die we al weten: Wilders zegt dat alle buitenlanders weg moeten, Klaver wil overal windmolens en als het aan Hoekstra ligt gaat iedereen op de schaats. In een pleidooi zei Giel de Winter van StukTV – in televisiekringen wordt hij ook wel ‘de nieuwe John de Mol’ genoemd – onder de neus van Marijnissen in De Vooravond dat politici niet in uitroeptekens moeten communiceren, maar in vraagtekens. Wat is eigenlijk de waarheid? Ga wat meer de dialoog aan, juist met jongeren. Hij had een goed punt.
En dan is er nog de verstrooiing. Daarvoor zorgde deze week de radio, die door de vele camera’s in de studio de laatste jaren eigenlijk veranderd is in één groot televisieprogramma. Qmusic stelde een Muzikale Kieswijzer samen. Ook Rutte werkte mee, en zo weten we dat hij onder de douche meebrult met Happy van Pharrell Williams. Het spijt me, maar dat is gewoon te veel info. Ik kan sindsdien niet meer normaal naar die man kijken. Zeker niet als ‘ie lacht.
Eigenlijk zouden de lijsttrekkers het gewoon moeten houden bij het verkondigen van hun standpunten in speciaal daarvoor georganiseerde televisiedebatten. En om te voorkomen dat ze daarin domme dingen gaan zeggen over kerncentrales, zouden ze de talkshows kunnen gebruiken om aan kiezers te vragen wat er in hun wereld speelt. Want die wereld is meestal een wezenlijk andere dan die van veel politici.
