Indignatie redactie 
We leven in een Europese Unie die onder meer verwikkeld is in een propagandagevecht met Rusland met een eenheid om schadelijke desinformatie te verzamelen… en die de grote westerse internetplatforms ertoe aanzet om “schadelijke desinformatie” op hun media te bestrijden. George Orwell’s 1984 verbleekt bij de gang van zaken in wat eens het Vrije Westen was.
Na het mega-ongeluk op Facebook, WhatsApp en Instagram roepen Amerikaanse politici op tot het opbreken van de groep. Maar dat is geen probleem in Brussel – ze controleren er liever de inhoud.
Het Democratische Amerikaanse congreslid Alexandria Ocasio-Cortez wees erop dat Instagram en WhatsApp niet zouden zijn getroffen als hun overname door Facebook was voorkómen. “Smash them now”, twitterde ze. De linkse politicus staat hierin niet alleen. De Amerikaanse handelsautoriteit FTC spande deze zomer opnieuw een antitrustzaak aan om een splitsing van het concern af te dwingen.
Dat zou ook een voordeel zijn voor de Europese Unie. Behalve een betere bescherming tegen ongelukjes en malversaties zouden de Europeanen ook hun afhankelijkheid van de Amerikaanse groep kunnen verminderen door hen uit elkaar te laten gaan. Het zou zelfs denkbaar zijn om Facebook met een eigen Europees platform tegen te werken en de markt volledig te herverdelen. Maar zelfs EU-commissaris voor Mededinging Vestager ontbreekt het aan moed.
In plaats van de internetreuzen aan banden te leggen wil de Europese Commissie ze reguleren – wat betekent dat men in Brussel de inhoud van de social media wil controleren. Het verbod op “RT Deutsch” op YouTube biedt een voorproefje van wat ons in het voorheen Vrije Westen te wachten staat.
Onder het voorwendsel van “schadelijke desinformatie” moet volgens Brussel uitgebreid toezicht en controle op online-inhoud worden ingevoerd – met als doel “ongewenste” inhoud snel te verwijderen. Censuur in plaats van opbreken, daar komt het EU-standpunt op neer. Het dubieuze bedrijfsmodel van Facebook & Co. zal niet worden aangetast – omdat de EU ook op zoek is naar data, wil zij ook in de Big Data-business stappen. Daarover zometeen meer.
Maar het kan (voorlopig) nog erger: we weten inmiddels dat Australië in een corona- jaar tijd veranderd is in een fascistische heilstaat, waar de overheid, justitie en politie de burgers alleen nog maar als lastpakken zien, en waar de ene na de andere waanzinnige maatregel wordt afgekondigd.
Vorige maand deed het Australische Hooggerechtshof een werkelijk bizarre uitspraak, namelijk dat nieuwsuitgevers aansprakelijk zouden moeten zijn voor opmerkingen op sociale media over hun eigen berichten op die sociale-mediaplatforms. Met andere woorden, als een nieuwsorganisatie een verhaal zou publiceren over bijvoorbeeld een politicus en vervolgens naar dat verhaal op Facebook zou linken, als een willekeurige gebruiker de politicus belasterde in de commentaren op Facebook… dan zou de oorspronkelijke uitgever aansprakelijk kunnen worden gesteld voor die opmerkingen.
CNN heeft aangekondigd dat het geen content meer zal publiceren op Facebook in Australië. De beslissing komt in reactie op bovenstaande uitspraak van de hoogste rechtbank van het land. Dit is dan natuurlijk wel weer grappig, want CNN is eigendom van Turner Broadcasting, dat eigendom is van WarnerMedia, dat (voorlopig) eigendom is van AT&T…. het concern dat ook recentelijk een criticus van de Amerikaanse Section 230 of the Communications Decency Act is geweest (ondanks dat zij bescherming door die wet genoot – Sectie 230 is een sectie van Titel 47 van de United States Code, uitgevaardigd als onderdeel van de United States Communications Decency Act, die in het algemeen immuniteit biedt voor websiteplatforms met betrekking tot inhoud van derden).
Of neem onze zuiderburen: eerder dit jaar werd een door de Belgische regering aangenomen wet op het bewaren van gegevens vernietigd door het Grondwettelijk Hof van het land. De wet verplichtte de metadata van alle oproepen en sms’jes van burgers een jaar lang te bewaren, voor het geval de regering ooit zou besluiten dat ze er toegang toe wil hebben. Op basis van richtlijnen van het EU-Hof over wetten die het willekeurig bewaren van gegevens elders in de Unie verplicht stellen, heeft het Grondwettelijk Hof de wet verworpen en oordeelde dat deze noch gerechtvaardigd noch legaal was volgens het precedent van het Europese Hof van Justitie of de Belgische grondwet.
Die uitspraak leidde tot een onmiddellijke herschrijving en een haastige voortstuwing van de wet door het wetgevingsproces. Deze uitspraak is in april uitgesproken. Op 10 mei had de regering weer een wetsvoorstel klaar om opnieuw de strijd aan te gaan. Daarna breidde het het uit en voegde gecodeerde berichtendiensten toe aan de lijst met entiteiten die verplicht zijn om metadata van communicatie te verzamelen en te bewaren.
Maar de eisen van de Belgische regering gaan zelfs verder dan metadata. Ofwel niet in staat of niet bereid om te begrijpen hoe end-to-end encryptie werkt willen de wetgevers in het land een vorm van encryptie die kan worden verwijderd wanneer de overheid toegang wil tot communicatie. Dat blijkt uit een open brief van 81 organisaties en cybersecurity-experts aan de Belgische overheid.
Er is namelijk geen manier om codering eenvoudigweg “uit te schakelen”; providers zouden een nieuw bezorgsysteem moeten creëren en gerichte gebruikers naar dat afzonderlijke bezorgsysteem moeten sturen. Dit zou niet alleen aanzienlijke technische veranderingen vergen, maar het zou ook de beloften van vertrouwelijkheid en privacy van end-to-end versleutelde communicatiediensten schenden.
Het is een achterdeur. Achterdeuren werken niet. Of beter gezegd, dat doen ze wel, maar dan werkt de encryptie niet. Wetgevers en degenen die wetgevers onder druk zetten om achterdeurtjes voor encryptie te verplichten, gebruiken die term niet graag, dus draain ze eromheen. In de VS noemen ze het technische assistentie of wat het tegenovergestelde is van “beveiligde versleuteling”. In België proppen ze het in een wetsvoorstel dat oorspronkelijk gericht was op telefoonserviceproviders en noemden het “gegevensbehoud”
Het feit dat kritieke inhoud van de overheid wordt verborgen of verwijderd op de grote sociale mediaplatforms en gebruikers daardoor worden geblokkeerd, is bij uitzondering regel geworden. De Duitse federale overheid bijvoorbeeld doet alsof ze er niets mee te maken heeft. Dat is maar ten dele waar. De Europese Commissie, wiens acties de Duitsers steunen, zit achter het censuuroffensief.
Alleen al de afgelopen dagen zijn er flagrante gevallen geweest van aangekondigde of uitgevoerde politieke censuur. Hier zijn twee voorbeelden. Merk op dat al deze voorbeelden en al het volgende uitdrukkelijk niet gaan over criminele of anderszins verboden uitspraken, maar over uitspraken die volgens vage criteria zijn geclassificeerd als toegestane maar schadelijke desinformatie:
1. Als voorzorgsmaatregel had de dochteronderneming van Google, YouTube, vóór de Duitse verkiezingen aangekondigd dat het materiaal uit de publicatie van de officiële definitieve uitslag van de Duitse federale verkiezingen zou censureren waarin werd beweerd dat de verkiezingsuitslag zou worden vervalst door fouten in het proces of opzettelijke manipulatie.
Rechtszaken tegen de verkiezingsuitslag zijn bij onze oosterburen echter pas mogelijk nadat de definitieve uitslag bekend is gemaakt. Het staat buiten kijf dat er in Berlijn massale onregelmatigheden hebben plaatsgevonden. Deze kunnen slechts in beperkte mate worden verholpen door hertelling, aangezien onder meer veel kiezers zijn weggestuurd vanwege ontbrekende verkiezingsdocumenten en het onduidelijk is hoeveel van hen gezien de chaotische omstandigheden afstand hadden gedaan van hun stemrecht.
Voorafgaand aan de verkiezingsdag waren al beroepsprocedures aangekondigd. chter: alleen rechters kunnen uitsluitsel geven of de verkiezing door zou moeten gaan of (na de verkiezingsdag) moet worden herhaald. Maar YouTube wil de discussie op zijn toonaangevende videoplatform gewoon stoppen.
2. Op 28 september heeft de Google-dochter Youtube het videokanaal van de Russische buitenlandse omroep RT DEUTSCH met ruim 600.000 abonnees verwijderd wegens vermeende, niet nader gespecificeerde “ernstige of herhaalde” schendingen van de communautaire richtlijnen. Youtube heeft het later uitgelegd: “YouTube heeft duidelijke communityrichtlijnen die bepalen wat is toegestaan op het platform. RT-DE heeft een waarschuwing ontvangen voor het uploaden van inhoud die in strijd is met ons COVID-19-beleid inzake medische verkeerde informatie.” Gewoon censuur van onwelgevallig nieuws.
Slechts twee voorbeelden uit de afgelopen twee weken waardoor ook het Duitse socialemedialandschap meer op een dictatuur dan op een westers-liberale samenleving lijkt. Dat komt ondermeer omdat de censuur-orgies teruggaan op een gedragscode die de grote platforms Facebook, Google, Twitter en Mozilla onder enorme druk van de EU hebben ontwikkeld en ondertekend. Deden ze dat niet dan hadden ze te maken gehad met sancties en regulering. In het geval van Rusland is er ook nog de EU-organisatie East StratCom Task Force in de European External Action Service, die met instemming van westerse regeringen is opgericht en niets anders te doen heeft dan vermeende voorbeelden van “Russische desinformatie” op te sporen en te verzamelen – en in onze mainstream media tegenpropaganda te organiseren.
In de praktijk van de social media, als het gaat om gezondheidsinformatie, is alles wat van overheidsinstanties en andere officiële instanties komt de Waarheid en is alles wat ervan afwijkt of er kritiek op heeft “desinformatie”. De Europese Unie en de regeringen die dit hebben geïnitieerd vinden het natuurlijk prima.
Als de standpunten van overheidsinstanties veranderen of zelfs het tegenovergestelde worden, dan verandert ook de definitie van te censureren desinformatie of wordt het zelfs het tegenovergestelde. Het is zoals in “1984” van George Orwell, waar de vijand en de bondgenoot van de totalitaire staat steeds veranderen en dan moet het hele verhaal elke keer opnieuw worden geschreven. Met de opmerking “Ik ben verheugd dat nieuwe actoren uit de relevante sectoren reageren op ons verzoek en deelnemen aan de herziening van de gedragscode”, maakte de vicevoorzitter van de EU-commissie voor “Waarden en transparantie”, Věra Jourová , goed duidelijk dat de EU dit zeker ziet vanuit haar leidende rol. “Er zijn aanzienlijke extra inspanningen nodig om het tij van schadelijke desinformatie te keren”, zei ze.
Let op de uitdrukking “schadelijke desinformatie”. Het gaat alleen maar om desinformatie, die naar de mening van de Europese Unie en de nationale regeringen, en dus ook naar de mening van de social media, indruist tegen alle doelstellingen van de samenleving die door de ambtenaren in totalitaire macht worden gepostuleerd. De dagelijkse leugens van de mainstream media zijn dus irrelevant. Evenzo worden regeringsvriendelijke verstoringen, weglatingen of verkeerde voorstellingen in de gevestigde media niet eens in overweging genomen. Die zijn dus niet schadelijk.
In de “EU-praktijkcode inzake desinformatie”, die de grootste internetplatforms in oktober 2018 onder druk van de Europese Unie ondertekenden, wordt desinformatie nader gedefinieerd als:
“Verifieerbare valse of misleidende informatie die cumulatief is
a) is gemaakt, gepresenteerd en verspreid voor economisch gewin of om het publiek opzettelijk te misleiden, en
b) overheidsschade veroorzaken met de bedoeling democratische, politieke of administratieve processen of publieke goederen te bedreigen, zoals de verdediging van de gezondheid van EU-burgers, het milieu of de veiligheid.”
Als men iemand heeft die de waarheid kan voorschrijven in wetenschappelijk controversiële kwesties en die ook de belangen van de samenleving op het gebied van politieke en bestuurlijke processen en op het gebied van veiligheid voor iedereen bindend kan definiëren, dan kun je dus ook “schadelijke desinformatie” identificeren. Anders niet.
Onder druk en met de zegen van de EU en de lidstaten gebeurt dit op grote schaal via toonaangevende sociale media. Dus, althans wat betreft de vrijheid van informatie, hebben we de pluralistische samenlevingsvorm achter ons gelaten. In plaats daarvan bevinden we ons in een centraal gecontroleerde informatiemaatschappij waarin instellingen met een totalitaire aanspraak op wat waar is en wat we geacht worden te geloven bepalen wat we te lezen, te zien en te horen krijgen.
De eigen verbintenissen van de Codex omvatten ook “het investeren in technologieën die prioriteit geven aan correcte en gezaghebbende (officiële?) Informatie in lijsten met zoekresultaten en andere automatisch gerangschikte distributiekanalen.” Prioriteit geven aan bepaalde informatie die als nuttig wordt beschouwd en het verbergen van informatie die als schadelijk wordt beschouwd, is een vorm van verborgen, geleidelijke censuur waar de betrokken afzenders van de informatie en de beoogde ontvangers zich niet tegen kunnen verdedigen. Omdat ze het niet weten of het niet kunnen bewijzen. Dit is een bijzonder perfide machtsmisbruik door de EU-bureaucraten en hun geallieerde regeringen.
Net zoals censuur is uitbesteed aan particuliere internetplatforms, heeft de Europese Unie de taak, die een Ministerie van Waarheid in traditionele totalitaire regimes uitvoert, uitbesteed aan “onafhankelijke” factcheckers. Deze worden gefinancierd door de Europese Unie zelf en door de internetplatforms die voor de EU censureren. Daarover staat er in de Codex:
“The signatories recognise that indicators of trustworthiness and information from fact checking organizations and the new independent network of fact checkers facilitated by the European Commission upon its establishment can provide additional data points on purveyors of disinformation” ofwel:
“De ondertekenaars erkennen dat indicatoren van betrouwbaarheid en informatie van factcheckers en het nieuwe onafhankelijke netwerk van factcheckers dat bij de oprichting door de Europese Commissie is gefaciliteerd, aanvullende gegevens kunnen opleveren over leveranciers van desinformatie.“
De factcheckers bewijzen hun gunsten door de verklaringen van de overheidsinstanties of hun antwoorden op vragen van de factcheckers te gebruiken als referentiepunten voor wat waar is. Of een verklaring als onjuist, gedeeltelijk onjuist, uit de context of misleidend wordt geclassificeerd en dienovereenkomstig wordt beperkt in termen van verspreiding, hangt af van de mate van afwijking van de regeringslijn. Interessant genoeg heeft de Europese Unie haar factchecker-programma “Soma” genoemd. Dit is de naam van het pacificatiemiddel in de roman “Brave New World” van Aldous Huxley. (Soma is in die roman de fictieve kunstmatige drug die gebruikers een roes van onbestemd geluk en vergeetachtigheid geeft. Het psychoactieve middel wordt van overheidswege automatisch verwerkt en het leidt uiteindelijk tot de dood. In Brave New World wordt iedereen 61 jaar oud).
Als regeringen, met al hun rijke en machtige private en semi-private bondgenoten, er niet in slagen de overgrote meerderheid van de mensen ervan te overtuigen dat de officiële informatie correct is, dan moeten ze dringend werken aan ofwel de betrouwbaarheid ofwel de kwaliteit van hun informatie. Maar niet om alles wat onwenselijk en kritisch is weg te censureren, zoals de Europese Unie doet. Maar ja, als je als unie het Vierde Rijk wil voltooien dan wend je je tot eerder beproefde methoden.
In 2015 heeft de Europese Commissie op basis van een resolutie van de regeringsleiders een eenheid voor anti-Russische tegenpropaganda opgericht met de ogenschijnlijk militaire naam EastStratCom. Ze verzamelt mediaberichten in de EU en Oost-partnerstaten die ze beschouwt als desinformatie van Russische oorsprong en presenteert deze samen met een (vermeende) weerlegging. Het moet er ook voor zorgen dat de EU in een zo positief mogelijk daglicht komt te staan.
Begin 2018, het jaar waarin de internetplatforms de Code ondertekenden, werd desinformatie verheven tot de rang van “hybride dreigingen” die samen met de NAVO moeten worden bestreden. Verschillende EU- en NAVO-lidstaten hebben in Helsinki een “centrum tegen hybride dreigingen” opgericht om gezamenlijk strategieën te ontwikkelen tegen (vermeende) propaganda en desinformatiecampagnes.
In september 2018 bracht de NAVO-platformorganisatie Atlantic Council namens het Amerikaanse ministerie van Defensie een brochure uit met de veelzeggende (vertaalde) titel “Whose Truth ?: Sovereignty, Disinformation and How to Win the Battle for Trust“. Belangrijkste aanbeveling: ongemakkelijke meningen en informatie die de staat niet ondersteunen kunnen het beste op een indirecte, onopvallende manier worden gecensureerd. Net zoals de EU doet met haar publiek-private censuurpartnerschap. Zodat woordvoerders van de regering kunnen zeggen: ‘Wij? Wij niet. Wat een wilde complottheorie!’
Facebook heeft bij de samenwerking met de Atlantic Council gezegd dat zij dat doet omdat deze think-tank “vrije en eerlijke verkiezingen over de hele wereld beschermt”, maar sommigen vinden dat moeilijk te geloven, aangezien Henry Kissinger, de voormalige Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken, de democratische regering van Chili door de CIA omver had laten werpen. Tussen haakjes: de CIA had ook verschillende voormalige directeuren in het bestuur van de Atlantic Council zitten, bijvoorbeeld voormalig plaatsvervangend CIA-directeur Stephen Kappes, een veroordeelde ontvoerder. Daarnaast heeft de CIA natuurlijk een lange geschiedenis van het omverwerpen van democratieën en het ondersteunen van dictaturen – zoals de monarchieën van Saoedi-Arabië, Qatar, Turkije en de Verenigde Arabische Emiraten, die miljoenen dollars aan de Atlantic Council hebben gedoneerd en niet eens doen alsof ze iets om democratie geven.
De raad van bestuur van de Atlantic Council herbergde (en herbergt nog steeds) leden van de regering George W. Bush (waaronder Stephen Hadley, Condoleezza Rice en Colin Powell), mensen die de meest rampzalige desinformatiecampagne in de moderne geschiedenis lanceerden toen ze logen over massavernietigingswapens in Irak, logen over een verband tussen 9/11 en Irak, en toen een miljoen mensen vermoordden door het Westen te misleiden tot het meedoen aan de oorlog in Irak op basis van die leugens.
Ongelooflijk feit: op dezelfde dag dat de Council hun samenwerking met Facebook aankondigde, waren ze bezig met hun eigen flagrante desinformatiecampagne, waarbij ze George W. Bush prezen met een “Distinguished International Leadership Award”. Dat is hetzelfde als de kapers van 9/11 een prijs geven voor “Distinguished Aviation”.
O ja, de Council krijgt ook financiering van letterlijk de grootste militaire aannemers ter wereld. Dus dat kan een factor zijn waarom ze zo enthousiast zijn over desinformatie.
Maar gezien het feit dat de Council financiering krijgt van de Amerikaanse regering, buitenlandse regeringen en grote multinationale ondernemingen, is het een legitieme zorg dat die belangen énige invloed zouden kunnen uitoefenen op wat de Atlantic Council als verkeerde informatie beschouwt, en welke accounts op Facebook (moeten) worden verwijderd. We moeten wel opmerken dat niet elk lid van de Atlantic Council iemand is die een democratie omver wil werpen, of een oorlogszuchtige, een ontvoerder is. Maar ze hebben zeker een agenda, ze zijn helemaal niet objectief en er zijn meer dan genoeg duistere personages aan boord waar iedereen zich zorgen over kan maken.
Facebook werkt sinds 2017 samen met de NAVO bij het bestrijden van schadelijke informatie. Google is een zeer grote opdrachtnemer voor het Amerikaanse leger.
