Chatcontrole: EU is van plan het digitale postgeheim af te schaffen

Grotendeels onopgemerkt door het publiek, werkt de EU-commissie met de steun van Europese regeringen om de geheimhouding van digitale post af te schaffen. Onder het voorwendsel van de bestrijding van kindermishandeling moet een verordening worden aangenomen op grond waarvan aanbieders van allerlei soorten communicatiediensten kunnen worden gelast in communicatie-inhoud te zoeken naar afbeeldingen van kindermishandeling of pogingen van volwassenen om kinderen te lokken (zogenaamde “grooming” ”).

Zoals indignatie.nl meldt, moeten de apparaten van gebruikers mogelijk zelfs worden doorzocht op afbeeldingen van kindermisbruik als een dergelijk bevel wordt uitgevaardigd. Bij deze zogenaamde client-side scanning (CSS) wordt op het apparaat van de afzender zelf gecontroleerd voordat een bericht wordt verzonden of er een afbeelding van kindermishandeling moet worden verzonden. Bij een vermeende treffer zou dan automatisch een bericht naar een controlepunt worden gestuurd, die de opsporingsinstanties bij de zaak kunnen betrekken.

Scannen aan de clientzijde ondermijnt de vertrouwelijkheid van brieven, die wordt gegeven door end-to-end-codering in communicatiediensten, omdat de gegevens zonder enige achterdocht worden doorzocht voordat ze worden versleuteld. Apple had een soortgelijke procedure gepland voor zijn apparaten tegen de weerstand van erkende IT-beveiligingsonderzoekers in. Laatstgenoemde kwam in een onderzoek tot de conclusie dat client-side scanning een bedreiging vormt voor privacy, IT-beveiliging, vrijheid van meningsuiting en democratie als geheel.

Het huidige ontwerp schrijft geen specifieke technische maatregelen voor die altijd verplicht zijn. Hij laat hun opdracht over aan een nieuw op te richten autoriteit, die bij Europol moet worden gevestigd en die opdrachten kan geven aan individuele aanbieders. Er moet een Europees politiecontrolecentrum worden opgericht met uitgebreide bevoegdheden om in te grijpen in de privacy van brieven.

Burgerrechtenorganisaties staan ​​kritisch tegenover het huidige ontwerp: de chatcontrole is niet verenigbaar met Europese grondrechten, zou encryptie onbruikbaar en dus achterhaald kunnen maken en roept anoniem gebruik van internet op. Zelfs kinderbeschermingsorganisaties zoals de Duitse Vereniging voor Kinderbescherming gaan te ver met de chatcontroleplannen.

Ongeacht de concrete invulling van de chatcontrole betekent dit een sterke aantasting van de mensenrechten. Net als bij andere voorgestelde wetgeving is het doel om de verspreiding van afbeeldingen van kindermishandeling in te dammen slechts een schijn. In plaats daarvan gaat het om het bouwen van een bewakingsapparaat met censuurmogelijkheden, dat vervolgens naar believen kan worden uitgebreid.

De uitbreiding van de eenmaal gecreëerde censuurinstrumenten is niets nieuws op EU-niveau: de uploadfilters die werden geïntroduceerd als onderdeel van de EU-hervorming van het auteursrecht waren oorspronkelijk ook gepland als onderdeel van de TERREG-richtlijn om terroristische inhoud te filteren en faalden alleen vanwege publieke weerstand.

De bewering dat chatcontrole nodig is in de strijd tegen kindermishandeling, maakt het makkelijker om goedkeuring te krijgen voor deze fatale techniek die anders niet afdwingbaar zou zijn.

Een duidelijke aanwijzing dat de bestrijding van kindermishandeling slechts wordt beweerd, zijn zaken uit Duitsland waarin onderzoekers producenten en distributeurs van afbeeldingen van kindermisbruik hebben geïdentificeerd en gearresteerd, maar geen poging hebben gedaan om de afbeeldingen zelf te verwijderen, hoewel ze zeer snel offline kunnen worden gehaald.

Systemen voor het zoeken naar afbeeldingen van kindermishandeling kunnen gemakkelijk worden misbruikt. Ze kunnen ook andere inhoud opsporen, aangezien het technisch gezien geen verschil maakt of je op zoek bent naar beelden van kindermisbruik of ander beeldmateriaal dat om politieke redenen ongewenst is.

Zelfs als er geen sprake is van verduistering, is er geen manier om te verifiëren dat de systemen echt alleen op zoek zijn naar materiaal voor kindermisbruik en niet ook legale inhoud raken, omdat het bronmateriaal niet openbaar beschikbaar kan worden gemaakt voor de filtersystemen.

Een ander gevaar voor de vrijheid van meningsuiting zijn gevallen waarin content ten onrechte als hit wordt herkend, zogenaamde “false positives”. De content browsing-systemen werken niet perfect en er kan mee geknoeid worden. Een voorbeeld hiervan is het “NeuralHash”-systeem van Apple voor het herkennen van foto’s, dat controlesommen berekent uit afbeeldingen, die vervolgens kunnen worden vergeleken. Er is al software die een afbeelding zodanig verandert dat deze dezelfde checksum krijgt als een tweede, geheel andere afbeelding.

Bij het in beeld brengen van kindermishandeling kan dit betekenen dat het systeem onschuldige, legale beelden als treffers herkent en verder rapporteert. Dit is bijzonder fataal, aangezien bij afbeeldingen van kindermishandeling alleen verdenking voldoende kan zijn om de reputatie en het leven van de beschuldigde te vernietigen. Daarnaast konden inlichtingendiensten met de juiste bevoegdheden beelden op de computers van doelwitten plaatsen of onschadelijke beelden zodanig manipuleren dat een bericht werd getriggerd toen het werd verzonden.

De verplichting om communicatie te monitoren zou ook gevolgen hebben voor de talrijke open source en decentrale apps. Hoewel deze niet gemakkelijk kunnen worden afgeluisterd, zou de EU ze kunnen verbieden of blokkeren door middel van netwerkblokkering. Iedereen die dergelijke software verkoopt, kan hoge boetes krijgen.

Het chatcontroleplan toont de hypocrisie van de heersende klasse: ze gebruiken kindermishandeling als voorwendsel om een ​​bewakings- en censuurinfrastructuur op te zetten, en zo misbruikslachtoffers opnieuw te misbruiken.

Gezien de enorme sociale ongelijkheid en de stijgende voedsel- en energieprijzen als gevolg van de oorlog in Oekraïne, wordt chatcontrole gepositioneerd als een instrument om met ondemocratische maatregelen het verwachte verzet en protest de kop in te drukken.

Het is te voorzien dat na de introductie van chatcontrole de systemen zullen worden uitgebreid om ook afbeeldingen van politiegeweld, demonstraties of ongeoorloofde protesten te herkennen en automatisch te rapporteren, evenals antikapitalistische ideeën of gewoon satirische inhoud.

Bovendien tonen de plannen ook het ware karakter van de EU: deze instelling, die volgens de officiële propaganda tot doel heeft het Europese continent te verenigen onder de vlag van vrijheid en democratie, ontwikkelt de bewakingsmethoden van een dictatuur. De EU is een kapitalistische confederatie die lidstaten helpt antidemocratisch beleid af te dwingen.

Ook in Duitsland eisen ministers van Binnenlandse Zaken toegang tot versleutelde communicatie, wat heel dicht in de buurt komt van de plannen voor chatcontrole. In Groot-Brittannië, dat de EU heeft verlaten, wordt momenteel een soortgelijke censuur- en toezichtwet gepromoot met de “Online Safety Bill”, die ook een bedreiging vormt voor versleutelde communicatie. Daarnaast wil het kabinet de Algemene Verordening Gegevensbescherming afschaffen.

Elk vertrouwen in de verkeerslichtcoalitie, die in haar regeerakkoord gedurfde beloften deed om Duitsland te digitaliseren in overeenstemming met de grondrechten, zou volkomen misplaatst zijn.

De Groenen, die zich tijdens de federale verkiezingscampagne hadden uitgesproken tegen wapenleveranties aan crisisgebieden, zijn binnen slechts zes maanden uitgegroeid tot de meest agressieve voorstanders van de levering van zware wapens aan een oorlogsgebied, Oekraïne. De Groenen en de SPD zullen net zo agressief zijn in het onderdrukken van democratische rechten wanneer er massale oppositie is tegen de economische en sociale gevolgen van hun oorlogsbeleid.

Het zou daarom van geen belang zijn als Duitsland, zoals vertegenwoordigers van de FDP en SPD impliceren, chatcontrole in de EU afwijst of zich van stemming onthoudt. De voorstanders zouden vermoedelijk verwachten te worden overruled en soortgelijke maatregelen nastreven, aangezien de behoefte aan censuur voortkomt uit hun eigen politiek.

Ook de zogenaamde maatschappelijke actoren moeten kritisch worden bekeken. Ze mobiliseren geen sociale weerstand tegen chatcontrole, maar werken constructief samen met de Europese Commissie. Hoewel de verantwoordelijke EU-commissaris weigert hen te ontmoeten, blijven ze trouw aan de EU, als onderdanen van een koning, en legitimeren ze dus hun acties.

Typerend is het gedrag van de organisatie “Digitale Gesellschaft”, die samen met andere organisaties een lijst met “principes voor de bestrijding van kindermishandeling” heeft opgesteld. Toen de EU onlangs de Digital Services Act aannam, verzette zij zich niet consequent tegen de daarin opgenomen mogelijkheden om de vrijheid van meningsuiting in tijden van crisis in te perken, maar klaagde alleen dat het EU-parlement niet voldoende betrokken was.

Het verdedigen van de vrijheid van meningsuiting en andere democratische rechten, zoals het bestrijden van oorlog en sociale ongelijkheid, vereist een onafhankelijke beweging van de arbeidersklasse om het kapitalisme omver te werpen en een socialistische samenleving op te bouwen waarin de behoeften van de samenleving voorrang hebben op de winstbelangen van de rijken.