China dat valse claims ontkent, is ‘bewijs’ van COVID-19-doofpotaffaire

China zit in een no-winbinding. Het wordt beschuldigd van het misleiden van de wereld over de Covid-19-uitbraak, die op zijn beurt de vraag naar financiële compensatie oproept. De Verenigde Staten, Groot-Brittannië, Frankrijk en Australië hebben dit verhaal gepusht. Bij de demonstratie van China wordt beweerd dat Peking desinformatie heeft aangewakkerd over de pandemie.

De openbaar gedocumenteerde tijdlijn van de pandemie brengt dit verhaal van “schuld China” in de war. Zo ook de onevenredige verkeerde behandeling van de crisis in de VS, Groot-Brittannië en Europa.

Maar wanneer China dergelijke beweringen protesteert, wordt dit vervolgens afgebeeld als bewijs van een ‘doofpotaffaire’, wat de demoniseringscampagne verder voedt.

Paradoxaal genoeg en plausibeler is China het slachtoffer van westerse desinformatie. Met een verwrongen logica wordt elke poging van China om de valse beweringen te ontkennen, dan aangevoerd als “bewijs” van schuld van Peking.

Neem de kop in de New York Times op 28 april: “China zet agressieve verdediging in tegen oproepen tot coronaviruscompensatie”.

De NY Times zegt: “Peking heeft een diplomatieke ‘no-hold-barred’-push aangenomen om de kritiek op de aanpak van de uitbraak de kop in te drukken en de inspanningen, onder meer van president Trump, af te slaan om de financiële verantwoording af te leggen.”

Dat volgde op een eerder rapport van de NY Times op 24 april waarin werd beweerd dat de Chinese regering de Europese Unie had “onder druk gezet” om een ​​publicatie die China bekritiseerde wegens vermeende desinformatie, te “onderdrukken”.

Zowel de afdeling buitenlandse zaken van de EU als China ontkenden de beweringen van “druk” en “onderdrukking”.

Peter Stano, woordvoerder van de EU-chef voor buitenlandse zaken Joseph Borrell, schreef een brief aan de NY Times waarin hij protesteerde tegen het rapport: “Laat ik duidelijk zijn, de EU heeft zich niet neergelegd bij vermeende politieke druk van buitenaf.”

Hier is het ding: Stano leidt de Europese dienst voor extern optreden (EDEO), een media-eenheid die zich inzet voor het tegengaan van wat zij buitenlandse desinformatie noemt. De EDEO heeft in het verleden rapporten gepubliceerd waarin werd beweerd dat Russische en Chinese door de staat gesteunde propagandacampagnes de westerse media binnendrongen.

Daarom zijn Stano en zijn media-eenheid zeker geen vrienden van Moskou of Peking. Als het ontkent dat Peking betrokken was bij het dwingen van EU-diplomaten om een ​​kritisch rapport te onderdrukken, dan is het een redelijke veronderstelling dat de ontkenning correct is onderbouwd. Dat wil zeggen, de NY Times en haar bronnen hebben ongelijk.

Wat de NY Times in het bijzonder aanhaalde, was een rapport van een media-subeenheid van de EDEO, genaamd EUvsDisinfo. De laatste voert op haar website een disclaimer uit dat deze niet de officiële standpunten van de EU vertegenwoordigt. Haar opvattingen kunnen dus door hogere EU-ambtenaren worden beoordeeld. Als er een kerfuffle en herziening gaande was, is dit een weerspiegeling van interne EU-herziening. Waarom China in beeld brengen? De NY Times haalt bronnen binnen ontevreden EUvsDisinfo-medewerkers aan als ‘claimende’ Chinese inmenging in het publicatieproces. Dit komt in het rijk van horen zeggen. Er is geen bewijs voor de bewering van interferentie. Alles wat we weten is dat de EU en China op officieel niveau allebei ongefundeerde beweringen van dwang en onderdrukking hebben afgewezen.

Het zou ons niet moeten verbazen als EU-leidinggevenden de stekker uit het zakje halen bij aspecten van EUvsDisinfo’s zogenaamde mediamonitoring. Net als de bovenliggende media-eenheid, EDEO, zijn de EUvsDisinfo-rapporten meer dan wat dan ook tentoonstellingen van slecht geruchten. Het verzamelt voorbeelden van rapporten in Russische en Chinese media en leidt vervolgens af dat Moskou of Beijing deze rapporten heeft gesponsord als onderdeel van door de staat gesteunde desinformatiecampagnes.

Als hoge EU-diplomaten de vleugels van de EDEO en haar EUvsDisinfo-eenheid hebben geknipt, komt dat waarschijnlijk omdat hun beweringen bizar en onprofessioneel werden geacht.

In het laatste EUvsDisinfo ” rapport ” waarin Rusland en China worden beschuldigd van “samenzweringsverhalen” worden de volgende voorbeelden genoemd:

Media melden over RT en Spoetnik dat handen wassen niet effectief is als bescherming tegen Covid-19;

Een bericht in de media over RT dat antimalariamiddel hydroxychloroquine een effectieve behandeling kan zijn;

Een bericht in de media over RT dat zink kan helpen het coronavirus te doden.

In een wereld die op zijn kop staat door de pandemie van Covid-19, alleen omdat Russische en Chinese media berichten over niet-geverifieerde claims (een fractie van de totale nieuwscyclus), vormt dit geen bewijs van door Moskou of Peking gesteunde desinformatie. Dat soort aftrek door de EDEO en haar mediamensen is belachelijk. Het is geen wonder dat sommige van haar onverbloemde beweringen door de betrokken EU-hoofden werden verrijkt om geen onnodige beledigingen in de buitenlandse betrekkingen te veroorzaken.

Laten we dit in perspectief plaatsen: president Donald Trump en Fox News hebben hydroxychoroquine in het openbaar aangeprezen als alternatieve behandeling voor Covid-19, ondanks wetenschappelijke waarschuwingen dat het medicijn niet effectief is en mogelijk schadelijk is. Dus waarom markeert de zogenaamde mediawaakhond van de EU niet een door Washington gesponsorde desinformatiecampagne?

Het meest buitensporige geval van desinformatie was ongetwijfeld het absurde voorstel van Trump voor mensen om huishoudbleek te injecteren als mogelijke behandeling voor de ziekte.

Maar dat is westerse desinformatie op zijn grofste, meest belachelijke niveau.

De andere beweringen van Trump en Fox News dat China de omvang van de Covid-19-uitbraak ‘verdoezelde’ of het uit een laboratorium ‘lekte’, brengt de desinformatie naar een relatief sinister niveau, zij het nog steeds belachelijk vanwege gebrek aan bewijs.

De NY Times heeft zich niet helemaal gebogen over de stomme tactieken van Trump om China grof te framen over de pandemie van Covid-19. Desalniettemin heeft de krant zich aangepast aan haar haatfiguur in het Witte Huis door haar eigen, schijnbaar geavanceerdere desinformatie te pushen om China te demoniseren.

Op die manier werkt de NY Times in feite samen met het Witte Huis van Trump om China te beschuldigen en het te dwingen biljoenen dollars te compenseren. Het verschil tussen de bullshit van Trump en de bullshit van de Times is het pretentieuze bijvoeglijke naamwoord “kwaliteit”. De NY Times gaat ervan uit informatie van “kwaliteit” te leveren, maar het is toch onzin.

Op 22 april publiceerde de NY Times een rapport waarin stond dat “Chinese agenten hielpen berichten te verspreiden die in de VS paniek op het virus veroorzaakten”. Onder verwijzing naar anonieme ‘inlichtingenbronnen’ werd beweerd dat China gebruikers van mobiele telefoons in de VS had geïnfiltreerd met berichten dat de regering-Trump de staat van beleg zou afkondigen onder het mom van een pandemische afsluiting.

Zoals gebruikelijk bij dergelijke berichten in de westerse media over vermeende Chinese of Russische media-agenten, was er geen bewijs. De NY Times koos er inderdaad voor om te negeren dat dezelfde speculatie over de staat van beleg al was gepubliceerd in verschillende Amerikaanse media, zoals Newsweek, Bloomberg, The Hill en NBC, waarin geen Chinese agenten werden genoemd. De conclusie was dat het Amerikaanse activisten van eigen bodem waren.

Waarom de NY Times het de ‘Chinese agenten’-draai gaf, en zonder enige onderbouwing, suggereert dat het bezig was met een Amerikaanse inlichtingencampagne om China te besmeuren. Voor een goede paranoïde maatstaf speculeerde het artikel verder dat de vermeende Chinese agenten “enkele technieken hadden toegepast die beheerst waren door door Rusland gesteunde trollen”. Een touwachtig verhaal verwijst dus naar een ander touwachtig verhaal (“Russiagate”) als een manier om zijn geloofwaardigheid te ondersteunen.

Daarom is de zogenaamde Amerikaanse “krant van record” niet beter dan de vulgaire bewoner in het Witte Huis en zijn Fox News-echokamer die de “liberale” NY Times snootily afdoet als onbehouwen en “rechtse”.

De Russische minister van Buitenlandse Zaken Sergei Lavrov wees er deze week op dat de beweringen van de EU over Russische en Chinese desinformatie over de Covid-19-pandemie zonder enig bewijs zijn ingediend. Hetzelfde geldt voor even dodelijke beschuldigingen tegen China, hetzij door de Trump-vleugel of de meer pretentieus verfijnde vleugel van de Amerikaanse informatieoorlog op de pagina’s van de NY Times.

De rook en spiegels van het westerse medialandschap van bedrijven zijn zo groot dat wanneer China (of Rusland) reageert door de absurde en roekeloze demoniseringscampagnes te verslaan, dit wordt aangehaald als “bewijs” van de eerder genoemde “doofpot”.