Het gaat er niet om iemand de schuld te geven, iemand de schuld te geven of iets dergelijks. Schuld en schaamte hebben niemand zin. Het gaat erom iets te leren en dan in actie te komen. Het is dringend noodzakelijk – om de behoefte aan te pakken – om een ​​keer naar de waarheid te kijken, zelfs als het pijn doet, zelfs als het gênant is, zelfs als je het niet wist, niet wilde zien, niet wilde horen voor al die jaren, omdat het zo verontrustend was.

De comfortabele rust van welvaart, daar ging het om. Om je eigen kleine leventje zo leuk mogelijk te maken, wat de een of de ander min of meer is gelukt of misschien nog wel kan lukken. En wat was mijn broer of zus voor mijn bedrijf, daar in dezelfde stad, die op straat moest leven of stierf in een klein gehuurd appartement, en niemand merkte het wekenlang? Of degenen die naast de deur werden geslagen en mishandeld, je hoorde het, je vermoedde het, ja, je wist het, maar je bemoeit je niet met andermans zaken, nietwaar, als een fatsoenlijke burger kijk je de andere kant op .

En voor de arme uitgehongerde kinderen in Afrika of elders zijn er een paar centen gedoneerd, dat moet genoeg zijn, wat moet ik met Afrika doen als ze daar niet in staat zijn, met ijver en moeite hun lot beter inschatten! Ik krijg hier tenslotte niets gratis en ik moet hard werken voor mijn welvaart.

Kennis is een schuld om te innen

Lange tijd hebben we de klok rond de mogelijkheid gehad om alle kennis en informatie te vergaren die belangrijk en nodig is om te doen wat als een oprecht en geïnformeerd persoon in een wereld vol medemensen, waarvoor we gezamenlijk verantwoordelijk zijn. taak is: deze wereld vorm te geven tot een levensbevestigende leefruimte waarin alle mensen zich vrij en vrij kunnen ontwikkelen en ontwikkelen tot het hoogste waartoe ze in staat zijn. Mooie uitspraken over hoe je alleen gelukkig kunt zijn als je medemens gelukkig is, circuleren overal; iedereen weet dat, en als je leest, stem je ermee in en geniet je van deze opbouwende geestelijke uitstorting. Maar daar voelden we ons toch niet verantwoordelijk voor?

Beschamende aanklacht tegen armoede

We hadden het te druk, in beslag genomen door alles waarvan we dachten dat het ons kleine geluk was, en consumeerden het, gedachteloos, gevoelloos voor de ontberingen overal. En nu vliegt al ons holle, gestolen en leugenachtige geluk om onze oren en dreigt het ons allemaal weg te vagen. Worden we er wakker van? Of gaan we gewoon zo door?

Wat gaat het ons vandaag aan, wat gebeurt er om ons heen en in de wereld? Ik kan er maar weinig herkennen die nu buiten de kaders denken en niet verdrinken in “ik, ik, ik”.

De meesten van hen zitten nog tot aan hun nek in hetzelfde moeras; de belangrijkste zorgen zijn waarschijnlijk naar de kapper gaan en wanneer je een paar “ontspanningen” kunt verwachten – een term uit het strafsysteem voor gevangenen die lang genoeg goed en volgzaam zijn geweest – en een reis naar Mallorca. Als het tenminste “slechts” zo bleef, zou men tevreden kunnen zijn, het zou in ieder geval een stap voorwaarts zijn, tenminste op “dan”. Maar daar houdt het niet op, het houdt niet op bij alle zonden van het nalaten, bij de eeuwige weigering om verantwoordelijkheid te nemen voor datgene waarvoor men gezamenlijk verantwoordelijk is.

Tot overmaat van ramp lijkt het erop dat men temidden van de ondergang en geplande ondergang van de mensheid niet moet beknibbelen op feitelijke zonden. Met regelrechte gehoorzaamheid aan het Duitse kadaver draag je je steentje bij om deze vernietigingsoorlog zo soepel mogelijk te ondersteunen. Er zal geen ‘daarna’ zijn, maar als dat wel zo was, zou men op de gebruikelijke manier kunnen zeggen dat men niets wist, men vermoedde niet, ondanks alle opheldering in elke stad, wekelijks, op straat. Bovendien vergeet u uw digitale online mogelijkheden om alles te weten te komen wat u wilt – als u dat wel en niet wilt. Dus je rent achter de bonte doedelzakspeler aan, in de veronderstelling dat het bonte doedelzakspeler is, en je voelt je goed, je bent een deel van de meerderheid en gehoorzaam en daarom niet blootgesteld aan enige beproeving.

Maar dat is voor velen niet genoeg, de lege gehoorzaamheid smaakt niet lekker, het heeft een smaak nodig die met een kleine portie kracht kan worden verkregen.

Zelfs een “dwerg”, gewapend met een saai stuk papier, kan heersers spelen in zijn verveelde leven. Het is voldoende om een ​​winkel te hebben en met ‘huisrechten’ om ongemakkelijke mensen de toegang te ontzeggen, heel ‘terecht’ natuurlijk!

Alle misdaden in de menselijke geschiedenis kunnen een beroep doen op de wet! Overigens ook “toen”. Of je controleert brutaal en consequent de volledige onderwerping van absoluut iedereen die je te pakken kunt krijgen, bijvoorbeeld in de bus en trein als een kleine kaartjesklipper of op openbare plaatsen. Maar dit is veel opwindender als je een uniform aan hebt en wapens aan je riem, want dat maakt zelfs het gebruik van fysieke wreedheid mogelijk. Alleen op commando natuurlijk, en alleen omdat daar een wettelijke basis voor lijkt te zijn natuurlijk. En natuurlijk vol lust voor middeleeuwse methoden om ketters voor de duivel te vervolgen.

Deze uitroeiingsoorlog wordt gevoerd door de mensen!

Uiteindelijk is elk egoïsme en elke kleine of grotere wreedheid in elke persoon in zijn geheel HET KWAAD, net zoals het wegkijken, stilte en tolerantie is. En alleen dit kwaad, dat zo veel van onze medemensen elke dag uit vrije wil en met min of meer afschuwelijke voldoening beoefenen, is alleen dit dat uiteindelijk ons ​​allemaal, de mensheid overal, zal vernietigen. Nee, het is niet Merkel, Spahn, Lauterbach en nee, het is niet Bill Gates en niet Klaus Schwab. Als zij alleen waren, konden ze voor de gek houden en zoveel beslissen als ze wilden, het zou geen effect hebben, we zouden er zelfs maar om kunnen lachen. Maar mensen doen dat niet.

In plaats daarvan maken ze zichzelf miljoenen en miljarden keren tot gewillige handlangers en executeurs. Wij en onze medemensen maken deze vernietiging, deze oorlog mogelijk, ja, die het voeren. Een vernietigingsoorlog beslist door een paar psychopaten daarginds en gewillig uitgevoerd door miljarden executeurs, de velen die deze oorlog tot een realiteit maken, elke dag, bij elke beslissing die ze nemen. En ik dan? En jij?

Weerstand waar ben je

Waar is eigenlijk onze weerstand die we nu als onze hoofdtaak moeten verklaren en daarnaar moeten handelen? Is een beetje weerstand in het weekend zo nu en dan voldoende tijdens het consumeren van een leuke demo? Is het genoeg om je bij veel Telegram- kanalen aan te sluiten en mee te doen aan het eindeloze lied van wee? Moeten we nu niet alles geven, wetende van onze decennia van verwaarlozing? Moeten we het eindelijk niet gemakkelijk maken om naar de remedies te kijken, om ons bezig te houden met het op de wereld brengen ervan, nu we te lang onmenselijke systemen hebben gebouwd en ondersteund? Hoelang willen we ze negeren, belachelijk maken of belasteren in het licht van onze verwoestingen, die we, beter wetend, bijna tot in de perfectie hebben ontwikkeld?

Het overwinnen van de uitroeiingsorgieën

Als we nuchter en helder naar de processen kijken, dan hebben we het doel van onze ontwikkeling als mens niet bereikt, in het bijzonder het scheppen van levens bevorderende omstandigheden, en het is ook in de verte nauwelijks te zien, omdat de geestelijke rook van de strijd verduisterde alles:

Het gaat over het overwinnen van de eenheidsstaat met zijn drievoudige structuur en het overwinnen van het nationalisme dat grenzen vormt naar een gemeenschappelijke wereld van broederlijke wederzijdse hulp in plaats van de genadeloze machtsstrijd om dik te worden de ‘meest bekwame’, of beter ik moet zeggen de wreedste en meest meedogenloos. De ontvlechting van het sociale organisme, de leefruimte van mensen, naar de gebieden van vrijheid in het spirituele leven, gelijkheid in het juridische leven en broederschap in het economische leven.

In hun plaats is er momenteel het regiment van schaamteloos egoïsme, als een ondoordringbare doornstruik, die ons onverbiddelijk verhindert om vrij te bewegen, wat de voorwaarde is voor elke ontwikkeling van een echt en gelukkig leven. En boven alles gekroond, hebben we een almachtige, technocratische staat gecreëerd waarin we nu een slaaf zijn als bijgelovige mensen van een wrede god. Een staat die in zijn koude machtswellust alles verslindt en vernietigt in plaats van de mensen te dienen.

Wil je nu

Kennis valt niet gemakkelijk in onze schoot, en om vanuit kennis te handelen vereist onvoorwaardelijke wil, zonder opnieuw alleen de bevrediging van egoïsme als resultaat te zien. Welvaart voor iedereen betekent niet materiële welvaart, maar in hogere zin de perfectie in het spirituele waarnaar altijd moet worden gestreefd, mits men er in dit materialisme in slaagt de ontkenning van het spirituele opzij te zetten en te erkennen dat de mens is niet alleen een mechanisch lichaam, dat nu aan de machine moet worden “verbeterd”. We moeten eindelijk beseffen dat, nu, op het laagste punt van waaruit we moeten beginnen, waar we onszelf naartoe hebben gebracht.

Pasen als het feest van de opstanding is niet ver weg. Het is te hopen dat we er nog steeds in zullen slagen om onze opstanding te beginnen vanuit het heersende materialisme en de eeuwige slaap van welvaart.

De tijd dringt, de technocraten en hun gewillige uitvoerders sluiten langzaam de zak. Maar aangezien we al zo lang in de rij staan, kan deze behoefte alleen worden afgewend door de volledige inzet van de weinigen die er klaar voor zijn – en dit zal ook nodig zijn: offers aan de mensheid. Degenen die echt verantwoordelijkheid nemen, nemen ook de verantwoordelijkheid voor hun mislukkingen.