Corona: Bloedbad in België

Het is te vroeg om een ​​definitieve evaluatie te maken over het COVID-19 beleid van alle landen, maar één ding is zeker: België staat tot aan de knieën in het bloed.

• Er waren geen maskers, dus besloot de regering aan te kondigen dat er geen maskers nodig waren. Dit toppunt van onbekwaamheid van de Belgische regering staat nog steeds online op de persoonlijke website van minister van Gezondheidsminister Maggie De Block: “Maskers dragen om jezelf te beschermen tegen het coronavirus is zo goed als zinloos”.
• Geen maskers, geen screening en bijna geen tests – dat is de Belgische situatie midden in de ergste pandemie sinds de Spaanse griep van 1918. Dit Belgische bloedbad is volledig te wijten aan de tragische incompetentie van de Belgische regerende ‘elites’ en was volkomen vermijdbaar

Het begon allemaal in 2015, toen de regering van premier Charles Michel (de huidige voorzitter van de Europese Raad) besloot de volledige “strategische stock” van België van 63 miljoen beschermende gezichtsmaskers, inclusief het kostbare type FFP2, te vernietigen – 1.200 pallets zorgvuldig opgeslagen en bewaakt door het leger in de kazerne van Belgrade te Namen.

“Gezondheidsminister Maggie De Block (Open VLD) liet al verstaan dat hij vernietigd is, omdat hij in ‘slechte omstandigheden’ opgeslagen lag, ergens in een kazerne.”

“Dat klopt volgens mijn bescheiden mening niet helemaal,” aldus de belangrijkste vakbond van het Belgische leger, “de belangrijkste reden was volgens mij plaatsgebrek. In 2015 besliste de overheid dat het Rode Kruis een deel van de gebouwen zou benutten om vluchtelingen op te vangen. Er moest worden plaatsgemaakt…” In 2015 werden België en Europa op uitnodiging van de Duitse bondskanselier Angela Merkel overspoeld door migranten, en volgens Europese wetten en het Europees Verdrag tot bescherming van de rechten van de mens was het effectief onmogelijk om ze af te wijzen.

De gehele strategische stock werd dus verbrand en nooit vervangen – een andere beslissing van De Block, die gezien de frequentie van epidemieën en pandemieën misdadig is. ‘Regeren is vooruitzien’, zei Emile de Girardin.

Dus toen de coronapandemie zich naar België verspreidde, had dit ongelukkige land haast geen enkel masker – nul voor de burgers, nul voor de politie, nul voor de verpleeghuizen en bijna nul voor de ziekenhuizen.

De pandemie brak veel eerder uit in Italië dan in België. Noord-Italië, met zijn sterke economische banden met China via de textielhuizen en de mode-industrie, was het belangrijkste epicentrum van de pandemie in Europa. Op 31 januari schrapte Italië vluchten uit China – helaas te laat – en rond 21 februari waren verschillende Italiaanse steden al in een volledige lockdown.

Veel Belgen hebben Italiaanse roots, vooral in Wallonië, en nog veel meer zijn verzot op Italië. Dus vertrokken tussen 22 en 23 februari tienduizenden Belgen naar Italië voor de carnavalsvakantie, ondanks de uitbraak – terwijl de Belgische regering geen kik gaf.

Toen deze mensen terugkeerden uit Italië, voornamelijk via de twee grote Belgische luchthavens – Brussel-Zuid (Charleroi) en Zaventem – werden ze op geen enkele manier gescreend. In feite waren ze gescreend bij aankomst in Italië, maar niet bij terugkeer in België. Minister van Gezondheidsminister Maggie De Block zei destijds dat het zinloos is om de lichaamstemperatuur van mensen te controleren en dat het sluiten van de grens geen zin heeft: ‘Een virus houdt niet op bij de grenzen’. Toen Dr. Marc Wathelet de minister probeerde te waarschuwen voor de risico’s, noemde De Block hem in een inmiddels verwijderde tweet een ‘dramaqueen’. Het lijkt erop dat de epidemie in België voornamelijk tot uitbarsting kwam vanwege de niet-geteste Italië-gangers.

Begin maart zag de regering van premier Sophie Wilmès – van dezelfde centrumlinkse Mouvement Réformateur-partij als haar voorganger Charles Michel – er geen probleem in dat Belgen massale bijeenkomsten bijwoonden, zoals de Salon Batibouw (vastgoedbeurs) , de Foire du Livre (boekenbeurs) en natuurlijk de Internationale Vrouwendag-bijeenkomst op 8 maart. Op 8 maart waren in Italië al 366 mensen aan het virus gestorven.

Toen Wilmès uiteindelijk besloot om actie te ondernemen, in de vorm van richtlijnen d.d. 23 maart, was het vooral om elk initiatief op het gebied van maskers en medicatie door de particuliere sector te verbieden: de regering moest de zaak in eigen handen houden.

Helaas hebben deze professionele politici en hun “experts” onvoldoende ervaring op het gebied van internationale handel. De eerste partij maskers die de Belgische regering had besteld, werd nooit afgeleverd; de maskers in de tweede bestelde batch waren weliswaar zeer efficiënt, maar dan als koffiefilters, en toen een Belgische ondernemer actie ondernam om miljoenen maskers bij de autoriteiten te laten afleveren, werd hij verguisd als een “boef” -zonder bewijs- maar: “Ach, dit is een noodgeval, we hebben geen tijd voor bewijs!”

Begin april, dus twee maanden nadat de pandemie zich naar Europa had verspreid, waren er in België nog steeds bijna geen maskers, zelfs niet voor de medische professionals die dagelijks met de risico’s worden geconfronteerd, om nog maar te zwijgen van de gemiddelde burger.

Er waren geen maskers, dus besloot de regering aan te kondigen dat er geen maskers nodig waren. Dit toppunt van onbekwaamheid van de Belgische regering staat nog steeds online op de persoonlijke website van minister van Gezondheidsminister Maggie De Block: “Maskers dragen om jezelf te beschermen tegen het coronavirus is zo goed als zinloos”.

Als maskers ontbreken dan wordt testen de hoofdzaak om het virus het hoofd te bieden- zelfs de Wereldgezondheidsorganisatie (WHO) erkent dit. Tests zijn vrij eenvoudig te ontwikkelen en de eerste vereiste voor een efficiënte reactie op elke pandemie. De medische capaciteiten van België zijn enorm – ziekenhuizen, artsen, openbare en particuliere laboratoria en enorme particuliere chemische bedrijven – en de overheidsuitgaven in zijn gezondheidssector zijn één van de hoogste ter wereld. Zo kreeg de Belgische regering de gelegenheid haar criminele onbekwaamheid met de maskers goed te maken door te testen.

Helaas deed de regering precies het tegenovergestelde en werd voor de tests een feitelijk monopolie toegekend aan het laboratorium van een zekere Marc Van Ranst van de Katholieke Universiteit Leuven. Er is geen denkbare reden voor deze beslissing en het effect was precies hetzelfde als voor de maskers: de privésector uitsluiten en de tests rantsoeneren, en het gebrek daaraan wordt sinds de eerste dag flink gevoeld.

De beslissing is des te verrassender als men weet dat Van Ranst niet alleen arts is, maar ook actief in de politiek. Als een uitgesproken communist en Israël-hater sprak hij ooit over een “Gazacaust” en was erg trots op het woord. Dat is de man die voor heel België tot “Mr. Tests” werd gekroond.

Toen particuliere bedrijven nieuwe testmethoden ontwikkelden, publiceerde de Belgische regering onmiddellijk een nieuwe richtlijn om ze in het hele land volledig te verbieden, onder het voorwendsel dat ze mogelijk niet 100% betrouwbaar zijn.

Geen maskers, geen screening en bijna geen tests – dat is de Belgische situatie midden in de ergste pandemie sinds de Spaanse griep van 1918. Het is een dramatische situatie die volledig te wijten is aan de dramatische beslissingen van de Belgische regering. Toen Wilmès het feitelijke monopolie dat ze had gecreëerd, doorbrak – waardoor meer tests door particuliere bedrijven zoals GSK toegestaan werden – was het veel te laat.

Dat was helaas niet het einde van dit trieste verhaal van criminele incompetentie. De grootste blunder moest nog komen. Gezien de situatie in Italië en de Elzas (Frankrijk), waar sommige ziekenhuizen tijdelijk overspoeld waren met coronaviruspatiënten, nam de Belgische regering, waarschijnlijk achteraf gezien, haar ergste beslissing sinds 1945: mensen die met het virus besmet waren in verpleeghuizen moesten in verpleeghuizen blijven. Voor deze arme ouderen was er dus geen ziekenhuisopname.

Gecombineerd met het vrijwel volledig ontbreken van maskers en tests, had deze richtlijn catastrofale gevolgen – doden, doden en nog eens doden. België spreekt nu over niet slechts één maar twee epidemieën: één in de algemene bevolking en één in de verpleeghuizen. Tragisch genoeg vond bijna 50% van de sterfgevallen door coronavirus in België plaats in verpleeghuizen. Ondanks de vaak heroïsche inspanningen van hun personeel, zijn de verpleeghuizen in België in feite nu graftombes. Mensen die alleen in hun kamers sterven, mogen hun familie niet eens nog een laatste keer zien, om te voorkomen dat ze de rest van de familie infecteren – een ander idee van de Belgische regering dat werd ingevoerd, geannuleerd en vervolgens opnieuw ingevoerd.

Geen maskers, geen tests en verpleeghuizen als graftombes: het is nu wel duidelijk waarom België nummer 1 is op de wereldranglijst van sterfgevallen aan het coronavirus per hoofd van de bevolking – tien keer meer dan Duitsland. [1]

Dit Belgische bloedbad is volledig te wijten aan de tragische incompetentie van de Belgische regerende ‘elites’ en was volkomen vermijdbaar.

Drieu Godefridi, een klassiek-liberale Belgische auteur, is de oprichter van het l’Institut Hayek in Brussel. Hij is gepromoveerd in filosofie aan de Sorbonne in Parijs en daarnaast leidt hij investeringen in Europese bedrijven.

[1] De ondoorgrondelijke Maggie De Block heeft aangekondigd dat ze de sterfgevallen in de verpleeghuizen “opnieuw zou gaan tellen”, aangezien sommige gevallen in de statistieken werden opgenomen die alleen maar “verdacht” werden van coronavirus. Maar veel landen hebben ‘verdachte gevallen’ in hun statistieken opgenomen, waaronder de VS.