Indignatie redactie 
Het lijkt veel mensen nog niet duidelijk te zijn: niet Corona, maar de jarenlange bezuinigingen van de achtereenvolgende kabinetten Rutte zijn voor de ontwrichte zorg verantwoordelijk. De schuld voor de bedbezetting toewijzen aan ongevaccineerden door minister De Jonge is leugenachtig en onethisch. De zorg doet een noodkreet, zo lazen wij op LinkedIn. Hier hun indringende boodschap met de oproep om zoveel mogelijk te delen.
“Deze groep artsen is na vier golven mentaal en fysiek uitgeput”
Hetgeen de ziekenhuisartsen sinds het begin van de Covid pandemie in hun persoonlijk en professioneel leven meemaken weten zij alleen.
“Hoe de arts dagelijks de kracht en energie bij elkaar raapt om ondanks al het bovengenoemde aan het werk te verschijnen weten zij alleen. De samenleving en de beleidsmakers, inclusief directie van het AZP zullen dit helaas nooit kunnen vatten!
Wij zijn de artsen die elke shift slecht nieuws gesprekken moeten voeren met familieleden.
Wij zijn de artsen die op de SEH worden uitgescholden, omdat er tekorten zijn of omdat er geen bedden zijn.
Wij zijn de artsen die dagelijks Covid-patiënten zien overlijden.
Wij zijn de artsen die zich steeds weer blootstellen aan deze dodelijke ziekte.
En wij zijn de artsen die elke golf uit hun routine en opleiding worden gehaald om Covid-zorg te bieden. Na 4 golven werken in dezelfde of verergerde omstandigheden moeten we u helaas meedelen dat deze groep artsen gedemotiveerd is en mentaal en fysiek uitgeput is”
De noodkreet
Wij, 4 Spoedeisende Hulp Artsen (SEH-artsen), spreken ons – op persoonlijke titel – uit tegen het huidige Coronabeleid. Volgende week worden er naar alle waarschijnlijkheid nieuwe ondoelmatige maatregelen opgelegd door dit demissionaire kabinet, terwijl het grootste probleem niet wordt aangepakt, namelijk het zorgcapaciteitsprobleem.
Al lange tijd voor de impact van Corona in Nederland, zagen wij als SEH-artsen dit zorgcapaciteitsprobleem toenemen. Dit kabinet heeft de afgelopen 20 maanden de ondercapaciteit niet willen oplossen, terwijl dit probleem er al jaren aan zat te komen. Er is niet adequaat ingegrepen toen, juist tijdens de corona-crisis, de ‘handen aan het bed’ verder afnamen. Sterker nog, de huidige coalitie wil de spoedzorg verder uitkleden. Juist wij, als SEH-artsen, hebben inzicht in werkdruk op de Spoedeisende hulp en in de ziekenhuisbezetting, omdat wij patiënten opnemen voor bijna alle medisch specialismen.
Waarom is er niet meer waardering gekomen voor het mooie beroep van verpleegkundige, door bijvoorbeeld hogere salariëring en betere secundaire arbeidsvoorwaarden? Waarom is er in de afgelopen 20 maanden niet voor gezorgd dat er veel meer verpleegkundigen werden opgeleid of als herintreder de weg terug zijn gaan vinden naar ‘het bed’? Waar was de wervingscampagne, waar was het budget?
Het is logisch dat wanneer er meer handen aan het bed staan, de gemiddelde werkdruk daalt en verpleegkundigen duurzaam met plezier inzetbaar blijven.
Wij horen op de werkvloer verhalen van verpleegkundigen die het door de hoge werkdruk niet meer zien zitten en willen/gaan stoppen. We zien collega’s uitvallen door ziekte en overbelasting. Iedere dienst zien wij verpleegkundigen bevlogen & keihard werken, echter door het voortdurend opvangen van personeelstekorten raakt men overbelast en kunnen er onveilige werksituaties ontstaan. Op de werkvloer blijft er weinig tijd over om voldoende aandacht te besteden aan leerling-verpleegkundigen, waardoor er tijdens de opleiding veel leerlingen stoppen doordat ze niet goed genoeg begeleid worden en omdat ze geen toekomst meer voor zichzelf zien in dit mooie vak. Bovenstaande baart ons grote zorgen, want zonder verpleegkundig personeel kan geen ziekenhuis bestaan en kunnen wij als arts ons werk niet doen.
We moeten nu maximaal investeren in verpleegkundig personeel en niet in zaken zoals het opleiden van BOA’s of ongelimiteerde testlocaties. Nieuwe maatregelen – zoals lokale lockdowns, mondkapjesplicht, avondklok of uitbreiding van het discriminerende QR-code systeem – zijn volstrekt onwetenschappelijk, ondoelmatig en zorgen voor een tweedeling in de maatschappij. Daarbij zullen deze maatregelen het échte probleem, dat van de zorgcapaciteit, niet oplossen.
Iedereen die zich heeft willen laten prikken, heeft dat kunnen doen. Diegenen die er bewust voor kiezen dit niet te doen, moeten absoluut vrij zijn en vrij blijven in deze beslissing. Er mag en moet geen enkele vorm van dwang of drang zijn. Om nu de ongevaccineerden aan te wijzen als oorzaak voor het falen van ons zorgsysteem is onrechtvaardig en zorgt enkel voor een zeer onwenselijke polarisatie en tweedeling.
De zorg moet een veilige werkomgeving zijn en elke professional wordt geleerd zich stapsgewijs uit te spreken wanneer hij/zij zich zorgen maakt. Het ‘Probe’, ‘Alert’ en ‘Challenge’ heeft helaas tot nu toe geen enkel effect gehad. Wij voelen nu de noodzaak in het maatschappelijk belang ons uit te spreken, omdat wij zien dat er sprake is van een ‘Emergency’.
Wij vragen om een gesprek met het kabinet (Rutte en de Jonge), het OMT (van Dissel en Gommers) en met het LNAZ (Kuipers), voordat nieuwe maatregelen die onvoldoende of niet-wetenschappelijk onderbouwd of oncontroleerbaar zijn worden ingevoerd.
Wij vinden dat wij, als 4 betrokken SEH-artsen die werken op de Spoedeisende Hulp en dus aan de poort staan van de ziekenhuizen, recht hebben van spreken en onze zorgen mogen uiten. Wij willen graag antwoorden op onze vragen en vragen om onomstotelijke wetenschappelijke onderbouwing van vergaande maatregelen, waar wij nu niet achter kunnen staan.
Wij roepen de media op om ruimte te geven voor het uiten van onze zorgen en om open te staan voor een kritisch geluid in bredere zin. Het is opvallend dat de media al anderhalf jaar lang ruim baan geven aan een eenzijdig verhaal en tegelijkertijd weinig ruimte bieden aan enige vorm van kritiek op het huidige beleid. Wij verzoeken de media om ook kritische (medisch) professionals een eerlijk podium te geven.
Wij hopen op jullie steun. Steun onze oproep en deel dit bericht.
SEH-artsen: A. van Asten, C. Sjaardema, L. Bilbija, B. de Lange
