Covid-19 versnelt de verdiepende structurele crisis van het kapitalistische systeem

Ierland betuigt haar solidariteit met alle getroffenen, en die zullen worden getroffen, door deze groeiende gezondheidscrisis en met het gezondheidspersoneel en de hulpdiensten aan de frontlinie.

De gezondheidsdiensten in het hele land, van Belfast tot Cork, zijn volstrekt ontoereikend, met meer dan een decennium van harde bezuinigingen, bedsluitingen, gebrek aan investeringen, personeelstekorten en de prioriteit van particuliere bedrijfsgeneeskunde boven een fatsoenlijke, goed gefinancierde volksgezondheid onderhoud.

De gezondheidscrisis van covid-19 legt eens te meer de onmiddellijke behoefte aan één openbare gezondheidszorg in heel Ierland bloot. Het virus is niet onder te verdelen en kent geen grenzen.

In tijden als deze wordt de noodzaak om op basis van geheel Ierland te handelen duidelijk onthuld.

Het legt ook de tegenstrijdige belangen bloot van beleidsmakers in Londen en de beleidsmakers in Belfast, die weinig of geen zeggenschap hebben over hoe ze op de pandemie moeten reageren, om de gezondheid en veiligheid van alle burgers in het noorden en de nauwe banden met de bewoners van het Zuiden.

We roepen de Noordelijke Assemblee op om de strategie van de Britse regering van “kudde-immuniteit”, zoals de omvang van de herbesmetting in Japan aantoont, te negeren en haar inspanningen op een geheel Ierse basis te coördineren.

De regering-Tory zal deze crisis gebruiken als een kans om zich te ontdoen van wat zij beschouwt als dure, onproductieve burgers, namelijk de oude en kwetsbare.

De gezondheid en veiligheid van het Ierse volk, noord of zuid, kunnen niet worden overgelaten aan deze barbaarse logica en wij als volk moeten in solidariteit en vriendelijkheid handelen voor degenen die het meeste risico lopen.

We moeten als natie de komende weken moeilijke keuzes maken. We intensiveren onze inspanningen en implementeren agressieve sociale afstand en tracking om te proberen het aantal infecties en dus het sterftecijfer te vertragen, hoewel tegen aanzienlijke economische kosten, of we volgen de Britse leiding en accepteren uitputting van de oude en de kwetsbare mensen, maar stabiliseren de economie sneller.

De vraag wordt een van mensen of winst. We kunnen niet toestaan ​​dat de belangen van degenen die profiteren ons lot bepalen.

De CPI dringt er bij al haar leden, supporters, volgers en lezers op aan te eisen dat ieder van ons een agressieve sociale afstand neemt.

We moeten de meest kwetsbaren beschermen, medisch en economisch, en eisen dat de regering een landelijke hypotheek- en huurvakantie implementeert; dat het fondsen via de sociale zekerheid richt op degenen die getroffen zijn door verlies van banen of verlies van inkomsten; dat het de essentiële gratis voedselvoorziening garandeert aan de meest behoeftigen.

Dit is de enige effectieve manier waarop burgers de komende maanden de enorme druk op hun huishouden en levensonderhoud materieel kunnen weerstaan.

Veel onnodige sterfgevallen zullen plaatsvinden zonder ingrijpende maatregelen op het gebied van de volksgezondheid en onmiddellijke tussenkomst, en daarom moeten we onze gezamenlijke inspanningen opvoeren om een ​​agressieve sociale afstand te nemen.

De Wereldgezondheidsorganisatie schat dat 15 procent van de gevallen zal leiden tot ‘ernstige infectie, waarvoor zuurstof nodig is’, terwijl 5 procent ‘kritieke infecties’ zijn.

Gezien de meest recente prognoses – conservatief als we kijken naar de vergelijkbare prognose in Groot-Brittannië van een infectiepercentage van 80 procent, vergeleken met de voorspelling van de Health Service Executive van 40 procent – blijven we achter met een grimmig cijfer van 335.600 mensen in Ierland als een geheel mogelijk kritische zorg nodig.

De gezondheidsdiensten in elk deel van ons gepartitioneerde land zijn niet in staat om aan de huidige vraag te voldoen, laat staan ​​een dergelijke toename.

Een zorgwekkende trend waar we getuige van zijn, is de toename van het sterftecijfer waar het virus niet is ingeperkt, vanwege ineffectieve actie en een tekort aan intensive care-bedden, die verder patiënten treffen die geen verband houden met het virus.

Zelfs als de gevallen, optimistisch gezien, gelijkmatig verspreid waren over een periode van 18 maanden, zouden we nog steeds de capaciteit nodig hebben om meer dan 18.000 intensive care-gevallen per maand te behandelen – ver boven onze bestaande capaciteit.

De realiteit is echter dat degenen die besmet zullen worden, binnen de komende twee tot drie maanden geclusterd zullen worden, waardoor de gezondheidszorg de aantallen die intensieve zorg nodig hebben niet meer aankan.

We zouden de komende vijf maanden maar liefst 40.000 doden kunnen zien, volgens een aantal van de modellen die zijn uitgevoerd.

Dit kan betekenen dat degenen in de frontlinie de individuele beslissing moeten nemen over wie wel of niet gered moet worden; en de “bezuinigings” -budgetten van de afgelopen 10 jaar hebben hun hand gedwongen meer van die beslissingen te nemen dan nodig.

We dringen er bij alle vooruitstrevende mensen en organisaties op aan om de onmiddellijke nationalisatie van alle particuliere ziekenhuizen te eisen om onze capaciteit voor intensieve zorg te vergroten, die nodig zal zijn om voor de slachtoffers van covid-19 te zorgen.

Doet u dit niet, dan leidt dit tot onnodige sterfgevallen die onvermijdelijk zullen plaatsvinden onder een systeem van particuliere en openbare gezondheidszorg op twee niveaus. De gezondheid en veiligheid van het Ierse volk kunnen niet worden overgelaten aan de logica van de markt.

De pandemie die de natie overspoelt, heeft geleid tot ontwikkelingen in de gesprekken over de vorming van een nieuwe regering, waarbij Fianna Fail en Fine Gael er nu uitzien als de twee belangrijkste componenten ervan.

Wat deze verkiezingen in het verleden blootlegt, is het absolute onvermogen van verkiezingen en electoralisme om op zichzelf een echte, zinvolle en duurzame transformatie van ons land te bewerkstelligen.

Er is een groeiend klassenbewustzijn bij een aanzienlijk deel van de werknemers en jongeren, zoals blijkt uit de recente verkiezingsresultaten.

Dit kwam tot uiting in een welkome groei in de eerste voorkeurstemming naar links, en ook in de overdrachten tussen linkse partijen en individuen – een weerspiegeling van dit toenemende bewustzijn van de noodzaak van echte verandering.

Wat echter niet verborgen kan blijven in dit optimisme, is het feit dat de partijen die nu vertegenwoordigd zijn in Dail Eireann, inclusief Sinn Fein en de andere partijen die zichzelf als linkse beschouwen, allemaal een economisch en sociaal beleid voeren dat in overeenstemming is met het economische keurslijf van de De fiscale regels van de EU, die ervoor zorgen dat er weinig of geen koerswijziging kan plaatsvinden.

Dit zal verder worden geconsolideerd wanneer de EU-begrotingsvoorstellen voor 2021-27 worden aangenomen, een begrotingsstrategie die wordt bepaald door de belangen van de dominante kernstaten en hun heersende klasse.

Deze begrotingsvoorstellen zijn schadelijk voor de behoeften en belangen van de arbeidersklasse in Ierland en leggen de oppervlakkigheid van de sociaal-democratie en van de EU-cohesie en solidariteitsmantra bloot, die ook door rechtse elementen is aangenomen.

De krachten die van deze electorale golf profiteerden, hebben deze ontwikkelingen niet gecreëerd, maar waren er eerder de begunstigden van.

De veranderingen zijn het resultaat van een decennium lang verzet binnen een reeks van sociale en economische strijd.

Dit toegenomen bewustzijn is voortgekomen uit het eigen verzet van mensen, politieke strijd en geïnformeerd onderwijs over deze kwesties.

Desalniettemin kunnen de verkiezingsresultaten een belangrijk platform bieden om hernieuwd verzet en strijd op te bouwen, om het begrip van onze mensen over het klassenkarakter van het kapitalistische systeem en hun begrip van wiens belangen het verleden, het heden en het toekomstige overheidsbeleid dienen, verder op te bouwen.

Alleen een massale, bewuste mobilisatie van werkende mensen kan een echte en zinvolle verandering in hun leven teweegbrengen.

De vooruitgang die de werkende bevolking gedurende het hele bestaan ​​van de Ierse staat heeft geboekt, toont dit aan.

Werknemers moeten sceptisch zijn over welke veranderingen kunnen worden bewerkstelligd binnen de bestaande institutionele kaders, Noord en Zuid.

De CPI bevestigt dat werkende mensen vooruitgang moeten boeken en niet toestaan ​​dat de politieke krachten die zich tegen hen uitstrekken, consolideren en hergroeperen.

Hoewel we erkennen dat de politieke partijen van de heersende klasse een sterk blok binnen de Dail blijven, nemen ze niettemin hun invloed af, omdat hun strategie om de mensen te laten betalen leidt tot verder verzet en afwijzing.

Het recente rapport van The Ambulance Staff Charity legde de omvang van deze aanhoudende aanvallen op arbeiders bloot, met de groei van lage lonen in de economie van 26 provincies.

Een op de vier arbeiders worstelt om van een laag loon te leven. De Ierse staat heeft het op twee na hoogste niveau van lage lonen in de EU, namelijk 23 procent.

Ten minste 23 procent van alle werknemers in de groot- en detailhandel en bijna 40 procent van alle werknemers in de toerisme- en horecasector zijn laagbetaalde werknemers, met een aanhoudend hoog aantal werkloze huishoudens.

Een toenemend aantal werknemers heeft een baan in onzekere banen, zonder zekerheid van werk, zelfs niet als een week werk.

De Northern Ireland Housing Executive is bijna failliet. Tweeënnegentig procent van de NIHE-huurders heeft universele kredieten en heeft een huurachterstand.

De impact van de uitkeringslimiet, bijvoorbeeld, in het gebied van Derry City en Strabane District Council zal resulteren in 1.500 gezinnen met kinderen die een inkomenverlaging van maximaal £ 47 per week zullen lijden.

Dit zal worden herhaald in de zes noordelijke provincies, wat zal leiden tot steeds groter wordende armoede en ongelijkheid, waardoor het nog meer een afhankelijkheid van het Britse imperialisme wordt.

Wat steeds duidelijker wordt, is dat de instellingen die door de afscheiding van ons land zijn opgericht, een van de belangrijkste obstakels zijn die het potentieel voor radicale, mensgerichte verandering blokkeren, zo hard nodig in ons hele land.

De politieke entiteit met zes provincies is eenvoudigweg niet levensvatbaar, economisch of politiek. De enige duurzame oplossing voor zowel deze overheersing als afhankelijkheid is een nationaal-democratische oplossing, die van nationale hereniging.

De toenemende ongelijkheid in heel Ierland zal nog verergeren, met duidelijke tekenen van een nieuwe en diepere fase in de structurele crisis van het kapitalistische systeem dat zich nu binnen de wereldeconomie ontwikkelt.

Dit is niet iets dat als een plotselinge schok komt: tekenen van een aanzienlijke wereldwijde recessie hangen al minstens een jaar in de lucht.

Vooruitzichten voor groei in het mondiale systeem van imperialistisch monopoliekapitalisme zijn neerwaarts bijgesteld tot minder dan 2,9 procent, de laagste sinds 2009.

Er zijn steeds meer tekenen van recessie in de kapitalistische economieën, waaronder Duitsland en de Verenigde Staten.

We zijn getuige van een voortdurende daling van de wereldhandel en productieomstandigheden.

Het vertrouwen van het kapitaal in de kern vertoont het afgelopen jaar een dalende trend, terwijl de werkende mensen een groei doormaken van extreme sociale ongelijkheid, een toenemende schuldenlast (hoger dan de crisisniveaus van vóór 2008) en een toenemende neiging tot werkende armoede en onzekere werkgelegenheid – voor zover ongeveer 44 procent van de werknemers in Ierland nu in deze categorie valt.

De huidige pandemie zal door de heersende ideologische krachten de gelegenheid bieden om de toenemende economische crisis te presenteren als gevolg van de verspreiding van covid-19.

Ze zullen het gebruiken om arbeiders te verwarren en om de tuin te leiden over de echte aard van deze groeiende economische crisis, die zijn wortels heeft in de logica van de kapitalistische productiewijze.

Tekenen van economische malaise gingen lang vooraf aan de meest recente ineenstorting op de wereldwijde aandelenmarkten.

Lage en zelfs negatieve rendementen op staatsobligaties, anemische groei, waarschuwingssignalen voor niet-duurzame bedrijfsschulden en een gestagneerde groei van kapitaalinvesteringen zijn allemaal tekenen die wijzen op een komende recessie in het afgelopen jaar.

Zoals alle crises in het verleden, zullen de heersende krachten proberen deze crisis te gebruiken om nieuwe aanvallen uit te voeren op arbeiders, wereldwijd en hier thuis.

Werknemers moeten alert zijn op het feit, en leren van ervaringen uit het verleden, dat deze crisis de regering een kans biedt om arbeiders aan te vallen en de belangen van kapitaal te bevorderen.

De CPI herhaalt dat er geen nieuwe fase van het kapitalisme is (neoliberalisme): wat eerder is geweest en plaatsvindt, is een verdieping van de structurele crisis van het systeem zelf.

De oplossingen die de heersende klasse opdringt in de vergeefse hoop haar inherente structurele tegenstellingen te overwinnen, leggen simpelweg de basis voor de volgende crisis en stuwen het systeem voort naar steeds destructievere vormen.

De heersende klasse is gedreven om de uitbuiting van zowel arbeiders (arbeiders) als de natuurlijke wereld te intensiveren, geweld, oorlogen, onderdrukking en vernietiging van het milieu te intensiveren.

Ze willen de aarde ruïneren en het groeiende verzet van arbeiders over de hele wereld breken; toch zien we, van Chili tot Frankrijk en India, dat de arbeiders zich steeds meer bewust worden van de aard van hun onderdrukking en de echte aard en rol van bezuinigingsbeleid.

Het doel van bezuinigingen was en is om diegenen te verrijken wier inkomen grotendeels afhankelijk is van het eigendom van privé-eigendom, zoals CEO’s en de eigenaren van bedrijven, ten koste en uitbuiting van de meerderheid, die het eigenlijke werk doen of gedwongen worden of worstelen werk zoeken.

De zich ontwikkelende economische crisis kan de grote ongelijkheden die de arbeidersklasse ondervindt alleen maar verergeren en de afhankelijkheid en overheersing door het imperialisme versterken.

Als we een einde willen maken aan deze afhankelijkheid, ongelijkheid, dakloosheid, armoede, onzekere banen, onzekere opvang en ontoereikende gezondheidsdiensten, moeten we een radicale afwijking van dit uitbuitende en onderdrukkende systeem zoeken.

Progressieve krachten en bewegingen moeten zich verenigen om een ​​brede, klassebewuste, anti-imperialistische beweging te vormen als er enige hoop is om deze verandering teweeg te brengen.

Alleen politieke partijen doen het niet. Vakbonden alleen kunnen het niet. Alleen sociale en culturele bewegingen kunnen het niet volhouden. Alleen door gezamenlijke actie hebben we enige hoop om de materiële omstandigheden van onze mensen te veranderen.

Wat in wezen nodig is, is een democratische economische strategie voor heel Ierland.

• Een geheel Ierse economische strategie waarin investeringen democratisch verantwoord zijn aan en geprioriteerd worden door de bevolking.

• Een investeringsbank die geheel in Ierland is gevestigd om kapitaalinvesteringen in ecologisch duurzame banencreatie te controleren en te richten, met universele volkshuisvesting, gezondheidsdiensten en infrastructuur.

• Een rechtsstaat voor arbeiders en de intrekking van alle anti-arbeiderswetten, noord en zuid.

• Een economische en sociale strategie om de malaise en de verstikkende greep van de euro en de EU uit te dagen en te doorbreken.

Wat de covid-19-pandemie duidelijk heeft aangetoond, is dat onder een socialistisch systeem crisis kan worden beheerst, beheerst en vermeden wanneer de mensen van een land de mogelijkheid hebben om alle voor hen beschikbare middelen in te zetten, ten voordele van alle mensen.

Het heeft ook laten zien hoe barbaars een systeem kan zijn dat is gebaseerd op privébezit en de noodzaak om winst te zoeken.