De belachelijk reis van Greta Thunberg op de catamaran naar Spanje

Ik ben zo blij en opgelucht dat Greta duidelijk “een van ons” is. Met “één van ons” bedoel ik natuurlijk niet activisten en klimaatspaarders of hun lasterlijke tegendeel, ik bedoel de overgrote, inderdaad overgrote meerderheid van de mensheid, voor wie het dagelijks leven een permanent compromis vertegenwoordigt. Een compromis tussen de wil tot revolutie en de innerlijke klootzak, tussen ambitie en realiteit, tussen twijfel en zekerheid, tussen het einde van de maand en het einde van het geld. Want wie weet dat niet: je wilt de paar meter lopen en gewoon omdat het regent, neem je de auto. Of dit laatste stuk chocolade, het uitgestelde huishouden, de onnodige vliegreizen, de twee graden tot warme verwarming, de tweede lepel suiker in de koffie … weet je

Je wilde sterk blijven, maar je kon het niet helpen om zwak te worden – en daar goede redenen voor hebben. We weten allemaal dat een ‘dringende noodzaak’ soms het nobele doel in de weg kan staan, dat natuurlijk noch het nobele doel noch de nobele bedoeling vervuilt. Het belangrijkste is dat de  anderen  volhouden, alle  anderen  betalen plichtsgetrouw zijn belastingen en   stoten anders geen CO2 uit. Hoe durf je dat te betwijfelen!

Greta Thunberg heeft ook zojuist de strijd verloren over het ijzeren principe van koolstofvrij willen zijn – en dat tegen zijn eigen ijdelheid, precies dit ijzeren principe op de COP-conferentie in Madrid met scherpe woorden willen eisen. Ze is gewoon “een van ons” die de chocolade niet kan weerstaan, zelfs als ze doet alsof ze met tegenzin erin stikt. Haar wanhopige poging om de Atlantische Oceaan weer over te steken naar Europa maakte al snel  een compromis . Was de dieselgenerator van de “Malizia” voor de heenreis nog steeds afgesloten media effectief, zodat er geen CO2-molecuul uit ontsnapte, dat is niet mogelijk op de  “La Vagabonde” , de Greta nu over de Atlantische schippert.

De twee dieselmotoren die de catamaran aan boord heeft, zijn nodig, al was het maar om de batterijen zo nu en dan op te laden, omdat het seizoen en de Noord-Atlantische Oceaan zorgen voor weinig oogst uit de zonnepanelen. Ook werkt de propaankachel op koolwaterstoffen en blaast CO2 uit, en er is in plaats van een emmer elektrische toiletten aan boord. Men merkt op dat de boot niet voor Greta is gebouwd, maar voor zeilers die op reis zijn, die graag voorzieningen aan wal willen nemen met een lange reis.

Een kijkje achter de schermen van zo’n zeilavontuur, Greta zou belangrijke conclusies kunnen trekken over het leven van alle mensen, want hetzelfde is geen moeiteloos niveau voorbereid door staatsorganen. Omdat zeilers de meest waarheidsgetrouwe en tegelijkertijd meest apolitieke milieuactivisten zijn die je kunt bedenken. Vooral wanneer ze lange afstanden afleggen en ook op hun boten wonen zoals de twee Australische zeilers Elayna en Riley met hun catamaran La Vagabonde. Ik zei zeilers, geen superjachteigenaren met bemanning en heli aan boord.

The Prepper op La Vagabonde

Zeilers zijn preppers, wat natuurlijk verdacht is. Maar wie drie weken lang de Atlantische Oceaan oversteekt, moet het zonder Lieferando doen. Alleen planning en voorbereiding helpt. Latere leveringen van alle soorten zijn technisch uitgesloten. Ook de eerlijke en pragmatische benadering van zeilers met “duurzame energie” van zon en wind is exemplarisch: je hebt zoveel mogelijk zonnepanelen aan boord en de La Vagabonde ook een kleine, ooit geschonken door de Watt & Sea-generator van de scheepswerf, maar alleen de nodige dure batterijopslag.

Bovendien kun je schieten in de doldrums of voor havenmanoeuvres, de twee verbrandingsmotoren, daarom rijd je niet zonder volle dieseltanks het onbekende in. Je bent altijd aan de veilige kant, en hoewel de gemiddelde landrot het op elk moment moeilijk vindt om de exacte energiebehoeften van zijn huishouden te vermelden, vertelt een zweefvliegtuig over lange afstand je hoeveel vermogen een pomp nodig heeft wanneer deze wordt ingeschakeld is en hoe hoog bij normaal gebruik.

Een zeilboot, vooral als het een moderne is, is als een “off-grid eiland” waarvan de inwoners consumenten, energiecentrale-exploitanten en netwerkaanbieders zijn in persoonlijke unie. Dat zelfs hightech kats zoals La Vagabonde niet zonder een dieselmotor kunnen als ze in een redelijke en voorspelbare tijd van A naar B willen komen, zou onthoudingen van fossiele brandstoffen zoals Greta moeten doen denken. Maar ook hier zou de Duitse energietransitie iets kunnen leren over het contact met de harde realiteit, wat niet het geval is.

Alles roest volgens de fabrikant, vooral wat niet kan roesten. Zeedagen kunnen vaak alleen worden vergeleken met onderhoudsroutines, zeilen scheuren, lijnenslijtage, de vissen bijten meestal niet. Olieverversing, Impellergehexel en “dat was gisteren nog dicht” – het onderhoud in drijvende habitats met zout water is waarschijnlijk tien keer hoger en energie-intensief dan op het land. Beslissen aan boord van een zeilboot net voor  de  aan de grond mogelijk “natuurlijke” en de CO2-veganistische van A naar B te komen gaan, dus de meest onzinnige wat je maar kunt bedenken. Zeemansleven is grensland, Wagenburg tegen de elementen, tegen roest en smelten, is materiaaltest- en chemielaboratorium, niet alleen wanneer u de haven verlaat.

De matroos neemt elk wapen van beschaving tegen het ongeluk van de natuur op de reis, die hij te pakken kan krijgen en wordt beloond met adembenemende zonsopgangen en zonsondergangen, als het enthousiasme hem niet verlaat – en wie zou kunnen vertrekken, eenmaal uit de Zeilen raakte besmet. Als u bij het schip in de haven blijft, noemen de zeepokken “verlaten schip” en vestigen zich illegaal, ja, bijna militant op het onderwaterschip. Aan de andere kant helpt: chemie.

Chemie, waartegen glyfosaat op hoestsiroop lijkt, en zeker tranen in ogen zoals Greta zou brengen, ze zouden er ooit aan denken. Dus laat gaan, want morgen kan het weervenster sluiten! Met andere woorden, menselijke technologie is tegen de meedogenloosheid van de natuur en de matroos glimlacht in een poging om het geheel eruit te laten zien als een levensstijl vol lichtheid en schoonheid – vaak tegenwoordig op YouTube. Het leven op zee is vaak ook mooi. Maar de regel is werk, werk, wanhoop, frustratie en meer werk.

Het is gemakkelijker om in luxe te reizen

Toegegeven, op een relatief nieuw schip zoals de  45-voet Outremer  “La Vagabonde”, waarop Greta nu over de Noord-Atlantische Oceaan schoot om een ​​conferentie van politici bij te wonen, is nog niet in zo’n moeilijke situatie om te ontsnappen aan de dagelijkse strijd om te overleven zou kunnen spreken. De twee Australiërs maken deel uit van een langdurige Outremer-beeldcampagne en zouden,  als men de geruchten mag geloven, moeten, heeft haar boot van miljoen dollar heel goedkoop ontvangen. De Franse scheepswerf was ervan overtuigd dat de deal met de twee populaire YouTubers twee jaar geleden geen onnodig beeld zou krijgen. Ik geef niemand de schuld, ook al waren er enkele sokken in de zeilwereld. La Vagabonde exploiteert echter ongetwijfeld ’s werelds meest succesvolle zeemansinvloedkanaal op YouTube, Instagram en het crowdfundingplatform “Patreon”. 

Maar  je moet je natte sokken kunnen veroorloven , en dit is precies waar Greta’s compromis binnenkomt . Riley’s goedbetaalde baan op Australische boorplatforms begon het project “La Vagabonde” een paar jaar geleden, het energie-intensieve project  Het La Vagabonde-project heeft een hoogglans YouTube-leven gestreamd met zoveel mogelijk foto’s van de aantrekkelijke Elayna, waarbij donaties van goedbetaalde peetouders met een overeenkomstige koolstofvoetafdruk over de hele wereld het project in leven houden en de twee dieselmotoren in de achtersteven van de catamaran lopen in slaap. Het leven aan boord van deze Cruising Cats verschilt niet van het leven in CO2-voetafdruk dat Luisa en Kerosene-Kathi over lange afstand leidt – en Greta maakt nu deel uit van dit prachtige, vrije maar ronduit hypocriete leven in relatie tot haar compromisloze postulaat , Ze is nu een van ons.

Ze riskeerde haar geloofwaardigheid bij haar vrijdag-tieners om te schreeuwen dat waanzinnige politici, NGO-bazen en medewerkers van de Wereldregering in Madrid haar jeugd konden stelen. Ik, aan de andere kant, zou op elk moment met haar kunnen handelen, Noord-Atlantisch weer of niet. Zelfs de kinderen, die de mineralen uit de bodem in Congo brengen, die we hier in Europa nodig hebben voor de energetische redding van de wereld, zouden waarschijnlijk niets tegen twee transatlantische reizen met volpension binnen een half jaar hebben. Er zijn God die slechtere bestemmingen kent dan de Gretas.

Gretas COP-Taxi is momenteel in de onrustige gokkers van de Noord-Atlantische Oceaan, die niet in de herfst mag worden weggegooid. Ik wens haar en de bemanning het allerbeste voor de overtocht. En aan alle critici en puristen die nu hun messen aan het slijpen zijn en Greta aanvallen voor de compromitterende omgeving op een luxe luxe cruiser met dieselmotoren: Welkom bij de club, beste Greta, welkom bij de Club of Realists en degenen die gecompromitteerd zijn door het echte leven. In de club van frequent flyers, dieselbestuurders, propaanbranders en CO2-producenten. Natuurlijk wilde je het “goede”. Maar het kan niet anders.

Het leven had andere plannen, dat begrijp ik goed, Greta. Maar in dit opzicht zullen we ook kijken naar je toekomstige toespraken. Ik vermoed en hoop dat uw woordkeuze in de toekomst voorzichtiger zal zijn, nu u het leven kent en de compromissen die het vereist.