De burger heeft dan niets meer in te brengen Investeer in de jeugd, niet in de EU

Het is zomervakantie. Een verlenging van de lange coronavakantie voor de scholen, hoe vervelend is dat? Veel scholieren en studenten hebben er dik de pee in en missen hun sociale contacten. Het lijkt mij oervervelend om de hele dag op je zolderkamer door te brengen en te appen en te facetimen met je lotgenoten. Geen bezoekjes aan popconcerten en festivals. Oké, een bezoekje op het terras en wat extra biertjes drinken van het geld wat je bespaart hebt dankzij Corona. Wel gezellig maar niet bevorderlijk voor het achterop geraakte studietraject. De jongeren van de millenniumgeneratie worden al de mislukte generatie genoemd van deze 21^ste eeuw. Wat zou de politiek nog kunnen betekenen voor onze jeugd? Daar ligt een enorme klus te doen. De toekomstverwachting is uiterst somber en heeft natuurlijk alles te maken met de economische krimp waarvan we nauwelijks kunnen inschatten hoe zwaar die wordt. Met de hoogste mondiale kredietberg sinds mensenheugenis boven het hoofd mag je hopen op een economisch wonder. Zoiets van gratis geld van centrale banken voor de burgers in de samenleving. Niet voor de financiële markten waar de elite is gaan strijken met geld van de centrale bankiers. Of gratis geld van de overheid in plaats van betalen van belastingen. Het zijn de fantasieverhalen die alleen ’s nachts opwellen in de natte dromen van de armoedzaaiers.

De deegroller van Brussel

Hoe het ook zij, er liggen enorme vraagstukken op tafel die smeken op een snelle oplossing. Door de recordhoge kredietberg zijn de rente- en aflossingsverplichtingen voor steeds meer particulieren, bedrijven en schuldenstaten, zoals Italië en andere Zuid Europese landen niet meer op te brengen. Juist op het moment van economische krimp gaat dat knellen en bestaat de kans op een heftige kredietcrisis annex bankencrisis. De mondiale problemen stapelen zich op, mede door de coronapandemie waarvan het einde nog niet in zicht is. Kortom, er wordt daadkracht verwacht van politieke leiders maar ook van monetaire beleidsmakers. Snelle actie is vereist met keiharde maatregelen. Een crisis van ongekende omvang staat voor de deur. Een crisis los je niet op met halfzachte maatregelen. Een kankergezwel los je niet op met wat paracetamolletjes maar zal een zware chirurgische ingreep vereisen. Deze beeldspraak is zondermeer van toepassing op de ellendige situatie van de Europese Unie. Al jarenlang wordt er onderhandeld over de enorme financiële bijdragen die moeten worden opgebracht door de lidstaten om de carrousel van de verdeel- en heerspolitiek draaiende te houden. Je voegt wat sterke en zwakke landen samen en probeert daar een eenheid van te kneden. Ongeveer als het deeg onder de deegroller. Dus met pressie en beteugeling van een institutioneel oppergezag in Brussel.

Zoveelste EU-top

Nu er een heuse crisis is ingetreden moeten de regeringsleiders van 27 EU-lidstaten een akkoord bereiken waarbij de standpunten van de verschillende landen ver uiteen liggen. De deegroller heeft nog lang niet alle landen plat gekneed en daarom zal er een misbaksel uit de Brusselse oven worden getrokken die niet valt te pruimen. Dat is zo ongeveer mijn persoonlijke verwachting over de zoveelste ingelaste EU-top. Ten tijde van het tikken van dit artikel was nog niet bekend of er een compromis is bereikt. Maar dat maakt weinig uit omdat van tevoren al bekend was dat er door de verschillende regeringsleiders water bij de wijn moest worden gedaan. Rutte als leider van de “verstandige vier” en premier Conte van Italië als vertegenwoordiger van de schuldenstaten zullen het nooit eens kunnen worden. De economische snelheid tussen de noordelijke en zuidelijke lidstaten ligt te ver uiteen. De enorme schuldenberg van het zuiden speelt daarin een hoofdrol. Een compromis betekent pijn voor beide kampen. De pijn zal moeten worden uitgelegd aan de parlementen van de verschillende lidstaten. Nederland en consorten moeten schuiven met wat extra miljarden en Italië en consorten moeten flink hervormen.

Halfbakken compromis of helemaal geen

De verschillende parlementen zullen flink commentaar hebben op een eventueel compromis. Dat gaat dus niet werken want de Italianen bijvoorbeeld zijn een meester in het ontwijken van beteugelende maatregelen. Niet voor niks is hun staatsschuld gestegen tot onhoudbare proporties. En niet voor niks vallen regeringen daar om de haverklap om. Als Italië moet bezuinigen dan staan de populisten direct op en zullen hoog scoren bij misschien wel vervroegde verkiezingen. De Italianen willen zich niet de wil op laten leggen van andere bemoeizuchtige lidstaten. Ook daar zal men net als hier in NL wijzen op het zelfbeschikkingsrecht die de EU-landen nog altijd hebben. De lidstaten zijn nog altijd soeverein want de EU is nog geen politieke unie tot ergernis van bijvoorbeeld Macron en Merkel. Alleen in een politieke unie kunnen de grootste lidstaten, gemeten aan hun nationale BBP, hun wil opleggen aan de rest. Dan geldt het recht van de sterkste. Nu mag ieder land nog zelf beslissen maar regeert wel de angst onder de eurofiele parlementsleden dat Europa nooit één machtsblok zal vormen. Een machtsblok met een reeks van instituten met duizenden ambtenaren die bepalen in welke richting het geld moet stromen. Eurofiele politici kunnen daar carrière maken en een toppositie bereiken. Ik vraag mij ernstig af wat de rol van de burger nog kan zijn in een groot Europa. Hoe ging dat ook al weer met al die andere machtsblokken op deze aardkloot die graag overwicht wilden genieten. De burger heeft dan niets meer in te brengen.

GW