‘De coronapas is ingevoerd op grond van leugens, maar de schuldvinger wijst naar wie de prik weigert’
Indignatie redactie
3 min. lezen
Denkend aan Holland zie ik een zee van narrige remlichtjes flets weerkaatsen op natgemiezerd asfalt terwijl de plechtig kijkende colporteurs van de coronapandemie vlak na de avondspits alle huiskamers binnendringen om te waarschuwen dat het virus het te druk vindt op de weg.
Een tot onvrije keuzes dwingende coronapas die nooit zou komen en ook de braaf gevaccineerde meebewegers onredelijk in hun grondwettelijke rechten raakt, werd toch ingevoerd en deze herfst uiteraard ook uitgebreid: van horeca en cultuur naar sport en onderwijs. Anderhalve meter en de mondkapjesplicht komen terug, thuiswerken is het devies, kussen en knuffelen wederom een zonde.
‘Een lastige boodschap’ noemt de demissionaire despoot van eindeloze dienst het verhaal van zijn eigen falen, in alweer een persconferentie die suggereert dat het toch allemaal een beetje onze eigen schuld is dat Hugo’s zorgsysteem onvoldoende ic-bedden heeft. De modepop met het ministerspetje gooit het zelf op een charme-offensief om de (slechts) 13 procent ongevaccineerden alsnog te overtuigen om de met QR-codes bewaakte risicoloze samenleving te helpen versterken.
Recht in de camera kijkend en in dezelfde week dat hij sprak over ‘een pandemie van de ongevaccineerden’ probeert de nefaste frik de weigeraars met zoete woordjes alsnog naar een prik te dirigeren. Wie zijn beleid op beeldvorming baseert, kan zichzelf in de hyperdrive van de dagelijkse volksomloop binnen twee zinnen vier keer tegenspreken. Vroeger logen politici ook, maar ging het tenminste in een tempo dat nog bij te benen was.
Over vroeger gesproken. Niemand die nu leeft, draagt de schulden van het verleden. Als historische erfschuld niet bestaat en het heden zoveel haast heeft dat het morgen dreigt in te halen, is schatplicht misschien ook wel uit de tijd.
Je betaalt je hele werkende leven belasting aan een overheid die meestal niet doet wat je wilt, het verkeerde doet als het erop aankomt en jou de schuld geeft als het misgaat. Als de rentmeester zich steeds misrekent, ben je hem dan nog wel iets verschuldigd?
De coronapas is ingevoerd op grond van leugens, maar de schuldvinger wijst naar wie de prik weigert. 1115 kinderen zijn in het toeslagenschandaal uit huis geplaatst omdat hun onschuldige ouders ten onrechte door de overheid verdacht werden van fraude, maar niemand krijgt hoofddader Rutte uit zijn Torentje verjaagd. Op een klimaattop in Glasgow wordt onderwijl om het vroomst gebeden welke nieuwe vrijheidsbeperkingen je met je eigen belastinggeld moet kopen.
Als schatplicht als een schuld gaat voelen, is het dan geen erfzonde om te blijven geloven in een vrije toekomst?
Terwijl in ons land de coronacijfers weer oplopen en we sinds vorige week weer een mondkapje moeten dragen, anderhalve meter afstand moeten houden en de QR-codeplicht is uitgebreid, lopen in Den Haag tienduizenden mensen in een protestmars tegen precies die coronamaatregelen. In Amsterdam liepen eerder al tienduizenden mee in een manifestatie die zich Samen voor Nederland noemt, maar toen was het zomer en leek het coronaspook te zijn verjaagd. Nu is het herfst, neemt het aantal coronabesmettingen weer toe, is de uitgeklede zorg wéér overbelast, worden reguliere operaties wéér uitgesteld door een tekort aan personeel en lijken we weer terug bij af. Dat zijn de feiten, met meningen en onderbuikgevoelens komen we nergens. Het klopt niet, staat op talloze borden van demonstranten. En gelijk hebben ze, als ze het over zichzelf hebben.
