Indignatie redactie 
Angela Merkel heeft het geluk dat ze aan de macht is in een tijd waarin de meeste mensen toch nergens om geven. De criminele kanselier wordt geconfronteerd met een ontmoedigd en machteloos volk dat werkeloos thuis zit en rustig toekijkt terwijl ze hun rechten op vrijheid opruimen.
De Duitse vaccinproductie draaide dag en nacht op volle toeren om het gevaarlijke virus uit China te stoppen. Week na week konden 250.000 Duitse burgers worden gevaccineerd – in vaccinatiecentra die helemaal opnieuw waren gebouwd door de Duitse strijdkrachten, maar ook huisartsen kregen snel vaccinatiedoses tegen het nieuwe type griepvirus. Niettemin stierven in de winter van 1969/70 tienduizenden Duitsers aan de “Hongkonggriep”. Je weet het niet echt, want toen was er bijna niemand geïnteresseerd. Het leven ging door.
Een halve eeuw later is alles anders. Het coronavirus is de enige superster die alles mogelijk maakt. De noodwetten voor de verdediging werden aangenomen na decennia van parlementaire strijd, vergezeld van gewelddadige protesten. Zelfs zijn voorstander, de latere bondskanselier Willy Brandt (SPD), dreigde in het parlement: “Iedereen die ooit zou spelen met de noodtoestand om de vrijheid te beperken, zal mijn vrienden en ik op de barricades vinden ter verdediging van de democratie, en dat is nogal wat. letterlijk bedoeld. ”
Andere staten hebben plannen en voeren deze uit
Tegenwoordig zit een wanhopig en machteloos volk thuis te kijken naar hun amateurregering, waarmee nieuwe regels hun vrijheidsrechten worden afgeschaft. De eerste heeft lang afstand gedaan van de luxe om dit rationeel te rechtvaardigen voor het publiek. Zelfs na een jaar kan de federale overheid geen wetenschappelijke studie indienen die een significant effect van de lockdown op het infectieproces aantoont. In plaats daarvan suggereert zwaar onderzoek het tegenovergestelde.
Een snelle blik op de statistieken van coronadoden laat een curve zien van maart tot mei met een maximum in april en vervolgens een tweede curve van november tot maart 2021 met een maximum in januari. We zien een bijna congruente curve voor Zweden – dat helemaal geen lockdown had! Zou het kunnen dat de meest ernstige inmenging in de geschiedenis van de Bondsrepubliek, inclusief de ondergang van de Duitse economie en onherstelbare schade aan de grondwet, een zinloze onderneming is? Maar wie hier kritiek op heeft, oefent geen democratische rechten uit, maar wordt op zijn best aangemerkt als een onzorgvuldige bedreiging van het menselijk leven.
Misschien moeten ze worden gezocht in de kanselarij. Ter herinnering: de lockdown was oorspronkelijk gerechtvaardigd om het gezondheidszorgsysteem niet te overbelasten en om tijd te winnen voor de ontwikkeling en massadistributie van een vaccin tegen Covid-19. Wat u ook van dit plan vindt, andere landen voeren het uit. De VS zal tegenwoordig 100 miljoen doses doorgeven, China momenteel zeventig miljoen, India veertig miljoen en het VK 27 miljoen doses – en elke dag komen er miljoenen bij.
Waar is de wil tot nationale zelfbevestiging?
Duitsland loopt nog steeds voor op Bangladesh met 4,8 miljoen doses met 6,8 miljoen doses. Het werd veroorzaakt door Angela Merkel, die zich uitsprak tegen “vaccin-nationalisme” en een onafhankelijk Duits vaccinatieplan saboteerde. De strijd tegen een “epidemische situatie van nationale omvang” – die de opschorting van burgerlijke vrijheden rechtvaardigt – mag dan het officiële doel van de federale regering zijn, maar de strijd tegen het Duitse “nationalisme” is duidelijk belangrijker voor haar – tegenwoordig is het lang geleden een cijfer voor de wil om zelfbehoud te nationaliseren.
Onze federale regering hoeft deze wil niet te vrezen, die bestaat niet meer. Een halve eeuw geleden was het anders. “Duitsers – we kunnen trots zijn op ons land” was het motto van de bondskanselier Willy Brandt in de verkiezingscampagne. Maar trots zijn betekent ook beseffen dat er iets is waarin men voortleeft. Ouders offeren veel op voor hun kinderen omdat zij hun toekomst zijn en niet hun eigen, voorbijgaande lichaam. En de scholen zaten toen vol met kinderen.
Vrijheid vereist opoffering, dat een halve eeuw geleden bijna net zo banaal was als de uitspraak dat het leven van het individu eindig is. Maar we missen dit geloof in de toekomst. Lang voor de exit-beperking ging de meerderheid van de Duitsers intern in quarantaine. Zulke mensen zijn passief geworden. De meerderheid protesteert niet eens meer wanneer wetten worden vervangen door willekeurige handelingen. Alles wordt geaccepteerd en er wordt niet eens om gelachen als het kabinet meer een cabaret is (“over het geheel genomen wordt alles goed gedaan”).
Covid-19 heeft geen invloed op de mensen van vijftig jaar geleden
Kortom: zo iemand grijpt naar alles wat hem belooft de dood nog wat langer uit te stellen. De wirwar van cijfers van de incidentie waarde en dergelijke, van test- of vaccinatiestraten die geopend en weer gesloten worden, dat interesseert hem niet echt. Nog een dag en dan nog een. Op veel plaatsen is Duitsland een stervend hospice geworden dat geen scholen, geen handel en geen toekomstplannen nodig heeft. En eigenlijk ook geen regering.
Het is het grote, historische geluk voor Angela Merkel om macht uit te oefenen in een tijd waarin niets er toch toe doet. We kunnen ons dus een federale regering veroorloven die van misstap naar misstap struikelt, die elk op normale tijden ontslag zouden hebben geëist. Covid-19 heeft geen invloed op de mensen van een halve eeuw geleden. Als zijn komst überhaupt was opgemerkt, was het virus ongetwijfeld effectiever bestreden. Omdat de Duitsers van toen nog in zichzelf, in hun productiviteit en in hun toekomst geloofden.
