Julian Assange

De door bedrog doorzeefde nieuwe verklaring van The Guardian verraadt zowel Julian Assange als journalistiek

Geplaatst op 29 september 2020

In mijn  recente post  over de huidige hoorzittingen in de Old Bailey over de uitlevering van Julian Assange aan de Verenigde Staten, waar hij vrijwel zeker de rest van zijn leven zou worden opgesloten wegens de misdaad journalistiek te doen, maakte ik twee belangrijke punten van kritiek op The Guardian .

Onthoud dat de krant tien jaar geleden nauw samenwerkte met Assange en Wikileaks om de oorlogsdagboeken in Irak en Afghanistan te publiceren, die nu de grond vormen waarop de VS hun zaak baseren om Assange achter de tralies op te sluiten in een super-max gevangenis.

Mijn eerste kritiek was dat de krant nauwelijks de moeite had genomen om de hoorzitting te verslaan, ook al is het de meest gecoördineerde aanval op persvrijheid sinds mensenheugenis. Dat standpunt is gewetenloos onverantwoord, gezien zijn eigen rol bij het publiceren van de oorlogsdagboeken. Maar helaas is het niet onverklaarbaar. In feite wordt het maar al te gemakkelijk verklaard door mijn tweede kritiek.

Die kritiek was vooral gericht op twee vooraanstaande journalisten van The Guardian, voormalig onderzoeksredacteur David Leigh en verslaggever Luke Harding, die in 2011 samen een boek schreven dat het vroegste voorbeeld was van wat snel een genre zou worden onder een deel van de liberale media-elite. , vooral bij de Guardian, over het belasteren van Assange.

In mijn eerdere post heb ik de bekende vijandigheid van Leigh en Harding jegens Assange uiteengezet – de reden waarom een ​​senior onderzoeksjournalist, Nicky Hager, tegen de Old Bailey-rechtszaal zei dat het boek van het paar uit 2011 “geen betrouwbare bron” was. Dat was gedeeltelijk omdat Assange had geweigerd hen zijn officiële biografie te laten schrijven, waarschijnlijk een grote geldmaker. De vijandigheid was geïntensiveerd en wederzijds gegroeid toen Assange ontdekte dat ze achter zijn rug een ongeautoriseerde biografie schreven terwijl ze naast hem werkten.

Maar het slechte bloed strekte zich meer in het algemeen uit tot de Guardian, die, net als Leigh en Harding, herhaaldelijk vertrouwensrelaties verried en tegen Wikileaks manoeuvreerde in plaats van de medewerking ervan. Assange was vooral verbolgen toen hij  ontdekte  dat de krant de voorwaarden van haar schriftelijke contract met Wikileaks had geschonden door in het geheim vertrouwelijke documenten te delen met buitenstaanders, waaronder de New York Times.

Het boek van Leigh en Harding vormt nu de kern van de Amerikaanse zaak voor Assange’s uitlevering aan de VS op grond van zogenaamde “spionage” -beschuldigingen. De beschuldigingen zijn gebaseerd op Wikileaks ‘publicatie van lekken die zijn verstrekt door Chelsea Manning, toen een soldaat van het leger, die systematische oorlogsmisdaden onthulde die door het Amerikaanse leger waren gepleegd. 

Omkering van de waarheid

Advocaten voor de VS hebben uit het Guardian-boek beweringen van Leigh ontleend dat Assange roekeloos onverschillig stond tegenover de veiligheid van Amerikaanse informanten die genoemd worden in uitgelekte bestanden die door Wikileaks zijn gepubliceerd.

Het verdedigingsteam van Assange heeft een hele reeks gerenommeerde journalisten geproduceerd, en anderen die met Wikileaks hebben samengewerkt, om de bewering van Leigh te weerleggen en te beweren dat dit eigenlijk een omkering van de waarheid is. Assange was nauwgezet bij het redigeren van namen in de documenten. Zij waren het – de journalisten, waaronder Leigh – die Assange onder druk zetten om te publiceren zonder volledige voorzorgsmaatregelen te nemen.

Natuurlijk wordt geen van deze bedrijfsjournalisten – alleen Assange – berecht, wat duidelijk onthult dat dit een politieke rechtszaak is om Assange het zwijgen op te leggen en Wikileaks uit te schakelen.

Maar om zijn zwakke claim tegen Assange te versterken – dat hij roekeloos was over redacties – hoopten de VS te kunnen aantonen dat Wikileaks in september 2011, lang na de publicatie van de Irak- en Afghaanse dagboeken, inderdaad een schat aan documenten – officiële Amerikaanse kabels – vrijgaf. dat Assange niet redigeerde.

Dit is waar. Maar het schaadt de verdediging van Assange alleen als de VS met succes een spel van misleiding kunnen spelen – en de Guardian is cruciaal geweest voor het succes van die strategie. Tot nu toe hebben de VS de krant vergrendeld om samen te werken in haar oorlog tegen Assange en journalistiek – al was het maar door haar stilzwijgen – door de Guardian effectief te chanteren met een duister, zeer gênant geheim dat de krant liever niet blootlegde.

In feite is het verhaal achter de publicatie van die niet-geredigeerde documenten in september 2011 door Wikileaks heel anders dan het verhaal dat de rechtbank en het publiek wordt verteld. The Guardian heeft om één simpele reden samengespannen om de werkelijke versie van de gebeurtenissen te zwijgen – omdat het, de Guardian, de oorzaak was van die vrijlating.

Verraad aan Assange en journalistiek

Het is echter aanzienlijk moeilijker geworden voor de krant tijdens de uitleveringsprocedure, omdat de rol ervan steeds meer onder de loep wordt genomen – zowel binnen als buiten de rechtszaal. Nu is de Guardian weggespoeld en ertoe aangezet een verklaring te publiceren als reactie op de kritiek.

Het heeft eindelijk zijn stilzwijgen verbroken, maar heeft dit gedaan om niet te verduidelijken wat er negen jaar geleden is gebeurd. Het heeft eerder het bedrog verdiept en de krant zelfs nog verder doordrenkt van verraad aan zowel Assange als persvrijheid.

Het Guardian-boek van februari 2011 dat de VS steeds weer citeert, bevatte nog iets naast de zeer omstreden en betwiste bewering van Leigh dat Assange een roekeloze houding had ten aanzien van het redigeren van namen. Het boek onthulde ook een wachtwoord – een wachtwoord dat Assange aan Leigh had gegeven onder strikte voorwaarden dat het geheim moet worden gehouden – voor het bestand met de 250.000 gecodeerde kabels. Het Guardian-boek liet de kat uit de tas. Toen het Assange’s wachtwoord eenmaal had weggegeven, de Old Bailey-hoorzittingen hebben gehoord, was er geen weg meer terug.

Elke veiligheidsdienst ter wereld kan nu het bestand met de kabels ontgrendelen. En toen ze aan het eind van de zomer gingen zoeken naar waar het dossier verborgen was, werd Assange gedwongen tot een wanhopige schadebeperkingsoperatie. In september 2011 publiceerde hij de niet-geredigeerde kabels, zodat iedereen die erin wordt genoemd, vooraf gewaarschuwd zou worden en zou kunnen onderduiken – voordat vijandige veiligheidsdiensten ze kwamen zoeken.

Ja, Assange publiceerde de kabels ongewijzigd, maar hij deed het – werd daartoe gedwongen – door de onvergeeflijke acties van Leigh en the Guardian.

Maar voordat we de bedrieglijke ontkenningsverklaring van de krant onderzoeken, moeten we nog twee punten onderbreken.

Ten eerste is het belangrijk om te onthouden dat claims van de schade die dit alles veroorzaakte opzettelijk en schromelijk werden opgeblazen door de VS om een ​​voorwendsel te creëren om Assange te belasteren en later om zijn uitlevering en gevangenisstraf te rechtvaardigen. In feite is er geen bewijs dat een informant ooit is geschaad als gevolg van de publicaties van Wikileaks – iets dat zelfs werd  toegegeven  door een Amerikaanse functionaris tijdens het proces van Manning. Als iemand gewond of vermoord was, kunt u er zeker van zijn dat de VS erover zouden schreeuwen tijdens de Old Bailey-hoorzittingen en details aan de media zouden geven.

Ten tweede wees de redacteur van een Amerikaanse website, Cryptome, deze week tijdens de hoorzittingen erop dat hij de niet-geredigeerde kabels een dag eerder had gepubliceerd dan Wikileaks. Hij merkte op dat Amerikaanse wetshandhavingsinstanties geen interesse hadden getoond in zijn publicatie van het dossier en hem nooit hadden gevraagd het te verwijderen. Het gebrek aan bezorgdheid maakt duidelijk wat altijd impliciet was: de kwestie ging nooit echt over de bestanden, al dan niet geredigeerd; het ging altijd over het vinden van een manier om Assange het zwijgen op te leggen en Wikileaks uit te schakelen.

De misleidingen van The Guardian

Elke keer dat de VS het boek van Leigh en Harding citeren, rekruteert het effectief de Guardian tegen Assange en tegen de persvrijheid. Over het papier hangen is in feite een bedreiging dat – als het geen bal speelt met de Amerikaanse campagne om Assange voor het leven op te sluiten – de VS het in verlegenheid zou kunnen brengen door publiekelijk zijn rol te onthullen of het papier te richten op een behandeling die vergelijkbaar is met die van Assange.

En heel verrassend, gezien de inzet voor Assange en voor de journalistiek, de Guardian  heeft  al een bal spelen – door het houden stil. In ieder geval tot deze week.

Onder druk publiceerde The Guardian op vrijdag eindelijk een kort, schetsmatig en zeer simplistisch  verslag  van de hoorzittingen van de afgelopen week, en gebruikte het vervolgens als een gelegenheid om te reageren op de groeiende kritiek op zijn rol bij het publiceren van het wachtwoord in het Leigh and Harding-boek.

De verklaring van The Guardian in zijn verslag van de uitleveringshoorzittingen is niet alleen uiterst dubbelzinnig, maar verkoopt Assange ook stroomafwaarts door de verantwoordelijkheid voor het publiceren van het wachtwoord te ontlopen. Het maakt hem daardoor nog kwetsbaarder voor de Amerikaanse campagne om hem op te sluiten.

Hier is zijn verklaring:

assange

Laten we de misleidingen onder de aandacht brengen:

1. De bewering dat het wachtwoord ’tijdelijk’ was, is precies dat – een zelfontlastende bewering van David Leigh. Er is geen bewijs om het te ondersteunen buiten de verklaring van Leigh dat Assange het zei. En het idee dat Assange zou zeggen dat het alle rede tart. Leigh zegt zelf in het boek dat hij  Assange moest  pesten om hem het wachtwoord te geven, juist omdat Assange bang was dat een techneofiet als Leigh iets dwaas of roekeloos zou doen. Assange had veel overredingskracht nodig voordat hij instemde. Het idee dat hij zo bezorgd was over de veiligheid van een wachtwoord dat een kortere levensduur zou hebben dan een eendagsvlieg, is gewoon niet geloofwaardig.

2. Het wachtwoord was niet alleen niet tijdelijk, maar het was zeer duidelijk gebaseerd op een complexe formule die Assange gebruikte voor alle wachtwoorden van Wikileaks om ze voor anderen onmogelijk te maken om te kraken, maar gemakkelijker voor hem om te onthouden. Door het wachtwoord bekend te maken, gaf Leigh de formule van Assange weg en bood elke beveiligingsdienst ter wereld de sleutel om andere gecodeerde bestanden te ontgrendelen. De bewering die Assange aan Leigh had voorgesteld dat het geheimhouden van het wachtwoord niet van het allergrootste belang was, is gewoonweg niet geloofwaardig.

3. Maar of Leigh dacht dat het wachtwoord tijdelijk was, doet er niet toe. Leigh, als een ervaren onderzoeksjournalist en iemand die weinig kennis had van de technische wereld, had de verantwoordelijkheid om bij Assange na te gaan of het oké was om het wachtwoord te publiceren. Iets anders doen was niet roekeloos. Dit was een wereld waar Leigh absoluut niets van af wist.

Maar er was een reden waarom Leigh niet bij Assange navraag deed: hij en Harding schreven het boek achter Assange’s rug. Leigh had Assange opzettelijk uit het schrijf- en publicatieproces geschrapt, zodat hij en de Guardian konden profiteren van de vroege roem van de Wikileak-oprichter. Het niet  controleren met Assange was het hele punt van de oefening.

4. Het is echter verkeerd om alle schuld bij Leigh te leggen. Dit was een Guardian-project. Ik heb jaren bij de krant gewerkt. Voordat een artikel wordt gepubliceerd, wordt het onderzocht door backbench-editors, subredacteuren, revise-editors, pagina-editors en, indien nodig, advocaten en een van de hoofdredacteuren. Een Guardian-boek over de meest omstreden, opruiende publicatie van een geheime cache met documenten sinds de Pentagon Papers minstens hetzelfde niveau van onderzoek hadden moeten ondergaan, zo niet meer.

Dus hoe stopte niemand in deze supervisieketen om zich af te vragen of het zinvol was om een ​​wachtwoord te publiceren voor een Wikileaks-bestand met gecodeerde documenten? Het antwoord is dat The Guardian zich in een uitgeversrace bevond om zijn verslag van de baanbrekende publicatie van de Irak- en Afghaanse dagboeken bij zijn rivalen, waaronder de New York Times en Der Spiegel, te krijgen. Het wilde zoveel mogelijk glorie voor zichzelf pakken in de hoop een Pulitzer te winnen. En het wilde afrekenen met Assange voordat zijn versie van de gebeurtenissen in de boeken van de New York Times of Der Spiegel werd uitgezonden. IJdelheid en hebzucht waren de drijfveren van de Guardian om te bezuinigen, ook al betekende dat levens in gevaar brengen.

5. Misselijk genoeg probeert de Guardian niet alleen Assange de schuld te geven van zijn eigen fout, maar vertelt hij ook een flagrante leugen over de omstandigheden. In de verklaring staat: “Assange of WikiLeaks hebben geen zorgen geuit over de inbreuk op de beveiliging toen het boek in februari 2011 werd gepubliceerd. WikiLeaks publiceerde de niet-geredigeerde bestanden in september 2011.”

Het is gewoon niet waar dat Assange en Wikileaks zich geen zorgen maakten. Ze uitten privé veel bezorgdheid. Maar ze deden dat niet in het openbaar – en om een ​​zeer goede reden.

Elke openbare verwijt van de Guardian voor zijn afschuwelijke fout zou de aandacht hebben gevestigd op het feit dat het wachtwoord gemakkelijk in Leighs boek te vinden was. In deze fase was er geen manier om het wachtwoord te wijzigen of het bestand te verwijderen, zoals is uitgelegd tijdens de Old Bailey-hoorzitting door een computerprofessor, Christian Grothoff, van de Universiteit van Bern. Hij noemt Leigh een “acteur te kwader trouw”.

Assange werd dus gedwongen om de schade stilletjes te beperken, achter de schermen, voordat het bericht van de publicatie van het wachtwoord naar buiten kwam en het bestand werd gevonden. Uiteindelijk, zes maanden later, toen de aanwijzingen te talrijk werden om onopgemerkt te blijven en Cryptome het niet-geredigeerde bestand op zijn website had gepubliceerd, had Assange geen andere keuze dan zijn voorbeeld te volgen.

Dit is het echte verhaal, het verhaal dat de Guardian niet durft te vertellen. Ondanks de beste inspanningen van de Amerikaanse advocaten en de rechter bij de Old Bailey-hoorzittingen, begint de waarheid eindelijk aan het licht te komen. Nu is het aan ons om ervoor te zorgen dat de Guardian niet blijft samenspannen in deze misdaad tegen Assange en de persvrijheden die hij vertegenwoordigt.

counterpunch.org


Overweeg alstublieft om ons te steunen als donateur of ondersteunend lid, ook wij hebben onze inkomsten zien dalen in deze heftige tijden daarom, KLIK HIER voor IBAN of via PayPal hieronder!, wil je ook onze berichten zoveel mogelijk delen dit is voor ons van levensbelang, hartelijke dank en veel leesplezier.

Steun Indignatie via PayPal veilig en simpel.


Geef een antwoord