De EU zet zijn rookgordijnstunts naar het VK en zijn eigen vaccinchaos voort

Nu het aantal doden in landen als Italië stijgt, vragen velen zich af of de EU geen tijd meer zal hebben om de geloofwaardigheid terug te winnen die de Europese Commissie en Ursula von der Leyen zo hard nodig hebben.

Was het de grote Groucho Marx die eens, toen hem werd gevraagd of hij lid was van een club, zei: “Ik zou niet lid willen worden van een club die mij als lid zou accepteren”?

Is dit nu misschien het dilemma voor veel lidstaten van de Europese Unie die zich bewust beginnen te worden van de harde realiteit van het project? Italië zal ongetwijfeld zijn doden tellen en zich afvragen waarom of hoe het de EU is gelukt om zo lang te doen om vaccins te kopen, terwijl een niet-EU-lidstaat – Groot-Brittannië – voorop liep en de eerste in de rij was. Duitsland slaagde er ook in zijn eigen vaccins te kopen, in strijd met de EU-regels die dicteerden dat alleen Brussel een pan-EU-programma zou lanceren. Hongarije ging nog verder en bestelde het Russische vaccin en liet velen verbijsterd achter in de Belgische hoofdstad.

Het vaccin dat Duitsland voorafgaand aan het EU-programma kocht, was BioNTech-Pfizer. Momenteel zijn er nu 600 miljoen doses van dit vaccin beschikbaar voor de lidstaten.

Pfizer zei eerder dat het dit jaar slechts 1,3 miljard doses kon produceren, meldde Reuters.

De commissie heeft namens de lidstaten overeenkomsten gesloten met Moderna, AstraZeneca, Sanofi-GSK, Janssen Pharmaceutica NV, BioNTech / Pfizer en CureVac voor maximaal 2,3 miljard vaccindoses.

Momenteel zijn BioNTech-Pfizer- en Moderna-vaccins de enige prikken die in de EU zijn toegestaan, wat echte problemen veroorzaakt, zowel voor de geloofwaardigheid van de EU-uitvoerende macht als een pseudo-superstaat, maar ook voor de kracht van het project zelf, vooral in de nasleep van de druivenverhaal afkomstig uit Duitsland dat, naar het lijkt, zijn schuld aan Brussel moet terugbetalen voor het overtreden van de regels, leidt de stoet van desinformatie en rangpropaganda.

En het belangrijkste doelwit van kritiek is natuurlijk het VK, dat, verstoken van zijn banden met Brussel, voorop bleef lopen en zijn voorraden direct van het doel opkocht en momenteel opschept dat het 10 procent van zijn volwassen bevolking heeft ingeënt. Het beste dat een EU-land kan doen om daar dichtbij te komen is 3% en daarom voelt de Europese Commissie de hitte van een PR-strategie die is gebaseerd op de mantra ‘wanneer je in het gat zit, blijf graven’ en blijf gewoon gezeur spuiten en hoop dat EU-burgers zullen niet merken dat het VK in de zomer alle 50-plussers zal laten vaccineren, terwijl de meeste EU-lidstaten nog maar net begonnen zouden zijn.

Wat vooral zelfvernietigend is, is de antagonisme jegens het VK, dat niet alleen tot uiting komt doordat de levering van vis door Britse vissers wordt geblokkeerd om de EU-markten te betreden, maar ook de drang om de geloofwaardigheid van het in het VK gemaakte AstraZeneca-vaccin te vernietigen. het doelwit van spot uit Brussel en Berlijn, maar wiens bazen onder vuur liggen omdat ze te laat voorraden aan de EU leveren, omdat de bureaucratie in Brussel zo lang duurt om de eerste bestelling te ondertekenen.

En hierin ligt de essentie van de EU en al haar zwakheden. Een wannabe superstaat die worstelt met de echte grote problemen waarmee hij wordt geconfronteerd en die wordt gedwongen een harde dictator te zijn van draconische regels, terwijl zijn bureaucratie voortschrijdt met zijn banale commissies, werkgroepen, parlementaire moties, witboeken, richtlijnen en god weet wat nog meer.

De afnemende geloofwaardigheid ligt ongetwijfeld bij Ursula von der Leyen en haar Europese Commissie, die zichzelf pijnlijk op zijn eigen zwaard laat zakken, aangezien elke beslissing, elke dag opnieuw, het lijkt op een verliezer die de realiteit gewoon niet kan accepteren. Er is de afgelopen jaren een schrijnend gebrek aan eenheid en dynamiek in de EU. Het lijkt nogal behendig in het aannemen van voorschriften voor mobiele roamingtarieven of de afmetingen van de ruitenwissers van Europese burgers, maar kan de echt grote problemen niet aanpakken wanneer dat nodig is.

Brexit deed het er belachelijk uitzien. Zelfs de meest trouwe aanhangers van het project likken nu hun wonden en denken na over hoe het grote plaatje zinspeelde op de callcenter-politici die klaagden over visquota en elke goedkope truc uit het boek uithaalden om te proberen Boris Johnson te intimideren.

Maar nu ziet de EU er nog een grotere verliezer uit dan ooit met deze post-Brexit-stunts en de aanvallen op het VK. Kan de EU niet zien hoe haar beleid het in een alarmerend tempo tot zinken brengt? Onlangs werd de zesjarige EU-begroting zowel goedgekeurd door de lidstaten als ondertekend door het Europees Parlement. Maar niet zonder een gevecht van Polen en Hongarije, die nu allebei zeker nauwlettend in de gaten houden hoe de EU omgaat met wat sommige beleidsmakers haar ‘slechtste beleid ooit’ noemen – de catastrofe van het Covid-reddingsplan, dat begon door de politiek op de eerste plaats te stellen. het toekennen van een enorm contract aan de Franse Sanofi-groep, die niet leverde, gevolgd door onhandige bestellingen en vertragingen, waardoor de EU nu wijd openstaat voor een terugslag van haar voormalige aanhangers die, naar zij vreest, zal zijn doelstellingen naar “verdere integratie” blokkeren – wat eurovargon is voor de decentralisatie van de macht weg van de lidstaten naar een federale eurostaat in Brussel. Het budget waarmee de EU nu werkt, ligt ergens in de regio van 2 biljoen euro voor zes jaar – drie keer zoveel als waar de EU mee werkte toen de auteur Brussel verliet in 2006. Elke keer verliest de EU haar geloofwaardigheid, mislukt en aarzelt ze, elke keer dat het extreemrechtse groepen voedt bij de stemming bij EU-verkiezingen, en elke keer dat het faalt in alle grote kwesties, heeft de EU slechts één standaardinstelling. Haal meer geld en geef het Europese volk Het budget waarmee de EU nu werkt, ligt ergens in de regio van 2 biljoen euro voor zes jaar – drie keer zoveel als waar de EU mee werkte toen de auteur Brussel verliet in 2006. Elke keer verliest de EU haar geloofwaardigheid, mislukt en aarzelt ze, elke keer dat het extreemrechtse groepen voedt bij de stemming bij EU-verkiezingen, en elke keer dat het faalt in alle grote kwesties, heeft de EU slechts één standaardinstelling. Haal meer geld en geef het Europese volk Het budget waarmee de EU nu werkt, ligt ergens in de regio van 2 biljoen euro voor zes jaar – drie keer zoveel als waar de EU mee werkte toen de auteur Brussel verliet in 2006. Elke keer verliest de EU haar geloofwaardigheid, mislukt en aarzelt ze, elke keer dat het extreemrechtse groepen voedt bij de stemming bij EU-verkiezingen, en elke keer dat het faalt in alle grote kwesties, heeft de EU slechts één standaardinstelling. Haal meer geld en geef het Europese volkmeer van wat de EU doet.

Maar is het te laat? Nu het aantal doden stijgt in landen als Italië, dat lange tijd heeft gestreden met het idee om de eurozone te verlaten en de controle over zijn economie terug te nemen, vragen velen zich af of de EU geen tijd meer heeft om de geloofwaardigheid terug te winnen die de Europese Commissie en Ursula hebben. von der Leyen heeft het hard nodig. Het Covid-fiasco zal veel burgers in landen die sceptisch zijn over de EU als federale superstaat dwingen om naar het VK te kijken en te zien hoe het worstelt – maar overleeft – met de kleine, kinderachtige stunts die de Europese Commissie er elke dag mee speelt en voor zichzelf beslist wie zijn de winnaars en wie zijn de verliezers. Nederland, Denemarken, Polen, Hongarije en zelfs Frankrijk hebben allemaal jeuk om te krabben. Maar hoogstwaarschijnlijk zal het Italië zijn dat dit jaar de eerste stap zet naar een soort Brexit. Nu Italië de eurozone verlaat, het citaat van Groucho Marx over de club en zijn leden is niet langer geldig. De club zal er gewoon niet meer zijn.