DE EURO, OORZAAK VAN KOOPKRACHTVERLIES VAN EEN GENERATIE GEPENSIONEERDEN

In 1999 werd de Euro ingevoerd. Een onverstandig besluit met onvoldoende uitgewerkte regels en met de verkeerde deelnemers. Een project dat ons veel geld kost en dat in de huidige vorm niet houdbaar is.

Door de invoering van de Euro en het sluiten van het Europese Groei- en Stabiliteitspact heeft de Nederlandse Staat de twee belangrijkste instrumenten voor economisch beleid uit handen gegeven: het monetaire en het budgettaire beleid. Midden in de crisis van 2008 werden de resultaten van een aanvankelijk doorgevoerde budgettaire stimulering dan ook verstoord door bezuinigingen. Als gevolg daarvan waren de prestaties van de Nederlandse economie na 2008 teleurstellend. De Japanse economie, met zijn veel sterkere vergrijzing deed het aanzienlijk beter.

De Europese Centrale Bank voert sinds de crisis van 2008 een goedkoop geldbeleid. De rente is in stapjes steeds verlaagd tot het niveau waarop zelfs de Griekse Staat geld toe krijgt voor zijn nieuw uitgeschreven staatsleningen.  De officiële redenering achter deze goedkoop geldpolitiek is dat het de investeringen aanzwengelt. Maar de Nederlandse Staat mag of wil niet investeren en het bedrijfsleven investeert op een veel lager niveau dan in de vorige eeuw. Er worden geen grote fabrieken meer gebouwd; de investeringen zijn minder kapitaalintensief geworden. De lage rente zou ook de inflatie aanwakkeren en het gevaar van deflatie afwenden. Maar de autonome inflatie neemt niet toe, godzijdank zou ik zeggen want anders zou het achterblijven van de indexatie voor pensioenaanspraken nog dramatischer zijn. Het enige resultaat van het beleid van de Europese Centrale Bank is dat de rente in Europa uitermate laag is. Het voordeel daarvan is dat de landen die wel lid zijn van de Economische en Monetaire Unie maar dat niet zouden mogen zijn, nog steeds goedkoop geld kunnen lenen voor hun tekorten en ter herfinanciering van hun staatsschulden. Waarbij zij, inclusief Frankrijk, nog steeds niet voldoen aan de eisen van het Groei-  en Stabiliteitspact. Het beleid van de ECB is alleen maar gunstig voor deze landen, wat op zichzelf niet verwonderlijk is, nu na Wim Duisenberg elke president van de ECB uit een zuidelijk land komt. Het beleid om de inflatie aan te wakkeren is ook alleen maar bedoeld om de schuldenpositie kunstmatig gunstiger te laten uitkomen.

Vóór de crisis van 2008 waren de dekkingsgraden van pensioenfondsen buitengewoon bevredigend. Medio 2007 waren de  dekkingsgraden van het ABP 149%, van PGGM (het huidige PFZW) 153%, van PME ook 153%, van PMT 136% en van het Spoorwegfonds 198%. Bijna alle pensioenfondsen in Nederland hadden een eigen vermogen van 50% of meer. Daarmee zouden zij naar de eisen van het nieuwe Financiële Toetsingskader volledig mogen indexeren. Sinds 2007 zijn deze dekkingsgraden gedaald tot onder de 100%.  Hoe komt dat? Beleidsmakers, politici en sommige wetenschappers willen ons doen geloven dat de oorzaak van deze spectaculaire daling gelegen is in verliezen op de beleggingsmarkten en tegenvallers door een onverwachte stijging van de levensverwachting. Om in termen van Premier Mark Rutte te spreken: “De verplichtingen zijn verdrievoudigd!”

De stijging van de levensverwachting heeft inderdaad effect gehad op de dekkingsgraad van de pensioenfondsen. Het heeft de pensioenfondsen in Nederland gemiddeld 15 procentpunten van de dekkingsgraad gekost sinds 2010. Daarna is de stijging van de levensverwachting opgevangen door verschuiving van de pensioenleeftijd. Dat heeft geleid tot een spectaculaire ontwikkeling waarbij mensen binnen een paar jaar vijf tot zes jaar later met pensioen gaan. Want vroegpensioen is ook afgeschaft.

Er blijft dan een daling van de dekkingsgraad met 40 procentpunten over die nog verklaard moet worden. Het kan niet ontkend worden dat de waardeontwikkeling van de vermogenstitels veel heftiger is na de eeuwwisseling dan ervoor. In de gouden jaren van 1985 tot 2000 werd door de Nederlandse pensioenfondsen een gemiddeld jaarlijks rendement gemaakt van 10%, waarvan ongeveer 7% direct rendement en ongeveer 3% waardestijging. Na 2000 daalt het gemiddelde rendement van de Nederlandse pensioenfondsen naar gemiddeld 5,5%, waarvan ongeveer 3% direct rendement en 2,5% waardestijging. De waardestijging is veel volatieler geworden met uitslagen van minus 22% in 2008 en minus 12% in 2002 waartegenover winsten van meer dan 10% staan in de jaren 2005, 2009, 2012 en 2014. Ook in de eerste helft van 2019 zijn weer uitzonderlijk hoge winsten geboekt door pensioenfondsen.

De beurzen zijn misschien heftiger geworden maar over langere termijn nog steeds positief met rond de 3% waardestijging. Het grote verschil tussen vóór 2000 en daarna zit hem in het directe rendement, dat meer dan gehalveerd is en zich sinds 2004 stabiel rond de 2,5% tot 3% bevindt. Deze daling komt nagenoeg volledig voor rekening van de rentedaling.

Intussen moeten pensioenfondsen rekenen met een rente, die is afgeleid van de interbancaire swaprente. Daarom zijn de dekkingsgraden zo laag geworden. Niet omdat er onvoldoende premie wordt betaald. Niet omdat de rendementen tekort schieten. Niet omdat de uitkeringen groter zijn dan verwacht door de toegenomen levensverwachting. Die verdrievoudiging van de verplichtingen waarover onze premier sprak heeft betrekking op de contante waarde van de verplichtingen, de balanswaardering met andere woorden. En dat komt niet door toename van de verplichtingen bijvoorbeeld omdat meer mensen deelnemen of omdat het bedrag dat zij als aanspraak opbouwen hoger is. De premier suggereert dat wel maar hij slaat de plank mis. Niet erg voor een historicus, maar zijn ambtenaren hadden hem voor deze onwaarheid moeten behoeden. Neen, die verdrievoudiging zit hem uitsluitend en alleen in de daling van de discontovoet, de rekenrente waarmee die balanswaarde wordt berekend. Deze lage, gemanipuleerde, rente, dient alleen maar om de Grieken en de Italianen uit de wind te houden en daarmee indirect de Euro te beschermen. Daarom wordt al bijna tien jaar niet meer geïndexeerd. Daarom heeft een aantal fondsen moeten korten op de uitkeringen. En daarom worden er binnenkort nieuwe kortingen verwacht. De huidige rekenrente voor gepensioneerden is de eerste achttien jaar gemiddeld negatief. Dat betekent dat men ervan uit moet gaan dat als je eenmaal met pensioen gaat, het voor jou bestemde vermogen niet meer rendeert, maar geld kost. De gemiddelde rekenrente voor alle deelnemers is de laatste jaren tussen 1 en 2%, maar dook in het voorjaar van 2019 plotseling met een procentpunt naar 0,3% gemiddeld. Daar staat tegenover dat na aftrek van kosten van het fonds en de bijdrage aan de toename van de levensverwachting elk jaar gemiddeld 4,5% overblijft van het rendement van pensioenfondsen. Het verschil tussen rekenrente en gerealiseerd rendement is elk jaar weer tenminste 2,5%.  Dit overrendement en de buffers van vóór de crisis zijn gebruikt om de masochistische rekenmethodes van het Financiële Toetsingskader te financieren. Het gaat hierbij niet om kleine bedragen. Het gaat om honderden miljarden die er wel zijn, maar niet gebruikt mogen worden. Welke econoom wil verantwoordelijkheid nemen voor zo’n absurd beleid? Terwijl we weten dat Nederland door zijn enorme overschot op de betalingsbalans structureel een onderbesteding heeft.

Men kan hieruit maar één conclusie trekken: gepensioneerden en nog actieve deelnemers aan Nederlandse pensioenfondsen betalen het gelag. Er is een direct verband tussen het monetaire beleid van de ECB en het koopkrachtverlies waarvan gepensioneerden en actieve deelnemers van pensioenfondsen het slachtoffer zijn geworden.

Alle discussie gaat steeds weer over de onhoudbaarheid van het Nederlandse Pensioenstelsel. Maar het is niet het pensioenstelsel. Het is het financiële stelsel, en daarbinnen met name de Euro, die onhoudbaar zijn. Het  Europese project is doorgeschoten. De trein had eerder moeten stoppen maar dendert voort. Politici schijnen zich dat niet te realiseren. Maar als de Euro zoals hij  nu is toekomst zou moeten hebben, dan is er maar één oplossing mogelijk: de rijke noordelijke landen moeten hun onderbesteding wegwerken door veel meer producten te gaan kopen van de armere zuidelijke landen. Die armere zuidelijke landen moeten een aanzienlijk overschot op de betalingsbalans krijgen ten koste van de noordelijke landen om daarmee hun schulden af te lossen. Ik vrees dat dat nooit gaat gebeuren.

De mensen in het land weten het wel. Bij de invoering van de Euro zijn er referenda geweest in Zweden en Denemarken en de mensen in die landen hebben neen gezegd. Bij de plannen om te komen tot een Europese grondwet zijn er referenda geweest in Frankrijk en Nederland en de mensen in die landen hebben neen gezegd. En drie jaar geleden hebben de mensen in het Verenigd Koninkrijk neen gezegd tegen de Europese Unie.  Alleen in Luxemburg verliep het Grondwetreferendum positief. Hoeveel signalen heb je nodig? In nagenoeg alle landen van Europa waar de mensen zich mochten uitspreken over aspecten van de Europese samenwerking hebben die mensen een duidelijk neen laten horen. En dat is niet een stem van gisteren maar dat is al sinds eind vorige eeuw aan de gang.

Bij de lage rente die we nu hebben is ons kapitaaldekkingsstelsel ongunstiger dan een omslagstelsel. Laten we een denkexercitie maken. We gaan morgen over naar een nationaal omslagstelsel. Pensioenfondsen blijven in stand maar stellen hun vermogen ten dienste van dit nationale stelsel. We houden de premie op hetzelfde niveau als vandaag, we rekenen met een rendement van 2,5% voor het vermogen, we rekenen er op dat we 30% van dat vermogen kwijtraken in de komende Eurocrisis en we gaan uit van de uitkeringen, zoals die nu zijn. We laten de premies met 2% per jaar stijgen, evenals de uitkeringen, die we ook nog laten groeien met de groei van het aantal gepensioneerden. Iedereen krijgt dus wat hem toekomt, inclusief indexatie. Het fondsvermogen is omgezet in een clearingvermogen. Stel eens dat zoiets zou kunnen. Dat daarbij geen wetten in de weg staan en praktische bezwaren of weemoedigheid die niemand kan verklaren. Dan loopt het stelsel niet vast en houden we aan het eind van de rit in 2065 nog ruim € 3.000 miljard in kas! Zelfs bij een rendement van 0% en een aanpassing van de indexatie naar 1,75% blijft een fonds van € 1.000 miljard in stand.

Je kunt uit deze exercitie allerlei conclusies trekken: dat Nederland een mooie buffer heeft om tegenvallers bij pensioenen op te vangen, dat we de beloften aan gepensioneerden gewoon waar kunnen maken ja zelfs dat de premies te hoog zijn. Maar niet dat het pensioenstelsel onhoudbaar is.

Bron:pensioenfeiten.nl/

Wij worden van alle kanten middels listige kunstgrepen en samenweefsels van verdichtselen al jaren door de politiek en de DNB “opgelicht”.

Wij hebben de aller en aller rijkste pensioenfondsen in HEEL de wereld. Hun vermogen is door die rare rekenrente de afgelopen 7 jaar daardoor verdubbeld. Toen kon gewoon geïndexeerd worden en nu met een dubbel zo groot vermogen zou dat niet kunnen?

Het allerarmste pensioenfonds in “heel” de wereld, namelijk dat van de ambtenaren van de Europese Unie dat maar een dekkingsgraad heeft van ca. 35 % blijkt wel hun pensioenen te kunnen “ verhogen” en te indexeren. Rara, hoe kan dat ?

Kennelijk mogen c.q. moeten wij dat betalen!

Als er “gekort” gaat worden, roep ik op tot een “Pensioenrun”. Het is tenslotte ons / mijn eigen ingelegde geld dan wel uitgesteld inkomen. Is dus feitelijk “mijn” eigendom.

Het pensioenfonds heeft het anders dan door misdrijf onder zich gekregen, maar is in principe GEEN eigenaar. Eigens het men zich toe, dan is er spraken van het misdrijf “verduistering”

Met mijn “eigen” verdubbeld vermogen ga ik dan wel zelf beleggen en maak ik minimaal gemiddeld 2 tot 4 %. Kan ik mooi mijn pensioen indexeren en is de kans heel groot dat mijn erven dan ook nog een bedrag erven.

Dat de huidige ouderen het geld van de jongeren opmaken is FLAUWEKUL. De ouderen hebben tijdens hun werkzaam leven elke maand premie ingelegd en dus zelf hun pensioen bij elkaar gespaard. In mijn geval 47 jaar lang.

De jongeren leggen hun premie nog steeds voor hun eigen pensioen in, maar hebben nog wel een flink aantal jaren te gaan. Daarbij moet wel even bedacht worden dat mijn generatie al werkte met 18 a 20 jaar en de jongeren tegenwoordig pas beginnen met ca 23 a 25 jaar. Vaak nog een sabbatical nemen om te reizen o.i.d.

Daarom bij korting een PENSIOEN RUN,