De euro vermoordt Europa

De euro vermoordt de naties en economieën van de EU vrij letterlijk. Sinds het vaste valutaregime van kracht werd en de nationale valuta’s in transacties in 2002 verving, heeft het vaste wisselkoersregime de industrie in de perifere staten van de 19 euroleden verwoest, terwijl Duitsland een onevenredig voordeel kreeg. Het gevolg was een weinig geconstateerde industriële krimp en het gebrek aan mogelijkheden om de resulterende bankcrises aan te pakken. De euro is een monetaristische ramp en de ontbinding van de EU is nu voorgeprogrammeerd als slechts één gevolg.

Degenen onder u die bekend zijn met mijn gedachten over de economie zullen weten dat ik het hele concept van globalisering voel, een term die populair werd onder het presidentschap van Bill Clinton om de corporativistische agenda die zojuist was ontstaan ​​met de oprichting van de Wereldhandelsorganisatie te betoveren 1994, is fundamenteel een destructief opgetuigd spel van de enkele honderden of zo gigantische ‘wereldwijde spelers’. Globalisering vernietigt landen om de agenda van een paar honderd gigantische, niet-gereguleerde multinationals te bevorderen. Het is gebaseerd op een onbewezen theorie die in de ^18e eeuw door de Engelse vrijhandelaar David Ricardo naar voren is gebracht , bekend als de Theory of Comparative Advantage, gebruikt door Washington om het verwijderen van alle nationale handelsbeschermingsmaatregelen te rechtvaardigen om de meest krachtige “Global Spelers ‘, meestal in de VS.

Het haperende Amerikaanse project dat bekend staat als Trans-Pacific Trade Partnership of het Trans-Atlantic Trade and Investment Partnership, is weinig meer dan Mussolini voor steroïden. De machtigste paar honderd bedrijven zullen formeel boven het nationale recht staan ​​als we dwaas genoeg zijn om corrupte politici te kiezen die dergelijke onzin onderschrijven. Toch hebben maar weinigen echt goed gekeken naar het effect van de overgave van valutasoevereiniteit onder het euro-regime.

Ineenstorting van de industrie

De landen van wat tegenwoordig misleidend bekend staat als de Europese Unie, volgen een concept dat is geratificeerd door een toen nog veel kleiner aantal Europese leden – twaalf versus 28 staten vandaag – van wat de Europese Economische Gemeenschap (EEG) was geweest. Een Europese versie van giganto-manie verscheen tijdens het voorzitterschap van de Europese Commissie van de Franse globalistische politicus Jacques Delors toen hij in februari 1986 onthulde wat de Europese Akte werd genoemd.

Delors vernietigde het principe van Charles de Gaulle uit Frankrijk, het principe dat de Gaulle ‘Europa van het Vaderland’ noemde. De Gaulle’s concept van de Europese Economische Gemeenschap – toen zes landen waaronder Frankrijk, Duitsland, Italië en de Benelux drie – was een waarin er periodieke bijeenkomsten zouden zijn van de premiers van de zes landen van de gemeenschappelijke markt. Daar, met gekozen staatshoofden, zou beleid worden geformuleerd en beslissingen worden genomen. Een vergadering gekozen uit leden van nationale parlementen zou de acties van de ministers evalueren. De Gaulle beschouwde de EEG-bureaucratie van Brussel als een puur technisch administratief orgaan, ondergeschikt aan nationale regeringen. Samenwerking moet gebaseerd zijn op de ‘realiteit’ van staatssoevereiniteit. Supranationale verwerving van macht over afzonderlijke landen van de EEG was een anathema voor de Gaulle, terecht. Net als bij individuen zo ook bij naties – autonomie is fundamenteel en grenzen doen ertoe.

Delors ‘Single Act stelde voor om dat Europa van het Vaderland door radicale hervormingen in de EEG ten val te brengen, gericht op het destructieve idee dat de verschillende naties, met verschillende geschiedenissen, culturen en verschillende talen, grenzen kunnen oplossen en een soort ersatz Verenigde Staten van Europa kunnen worden , van boven naar beneden uitgevoerd door niet-gekozen bureaucraten in Brussel. Het is in essentie een corporativistische of fascistische visie in Mussolini-stijl van een niet-democratische, niet-verantwoordelijke Europese bureaucratie die de bevolking willekeurig beheert, alleen verantwoording verschuldigd aan bedrijfsinvloed, druk, corruptie.

Het was een agenda ontwikkeld door de grootste multinationals van Europa, wiens lobbyorganisatie de European Roundtable of Industrialists (ERT) was, de invloedrijke lobbygroep van Europa’s belangrijkste multinationals (alleen op persoonlijke uitnodiging) zoals het Zwitserse Nestle, Royal Dutch Shell, BP, Vodafone, BASF, Deutsche Telekom, ThyssenKrupp, Siemens en andere gigantische Europese multinationals. De ERT is, niet verrassend, de belangrijkste lobby in Brussel die de goedkeuring van de TIPP-handelsovereenkomst met Washington stimuleert .

De ERT was een belangrijke motor voor de voorstellen van de Delors Single Act uit 1986 die leidden tot het monster van Frankenstein, de Europese Unie. Het idee van de EU is het creëren van een top-down centrale niet-gekozen politieke autoriteit die de toekomst van Europa zou beslissen zonder democratische controle en evenwicht, in wezen een echt feodaal begrip.

Het concept van een enkele Verenigde Staten van Europa, waarbij nationale identiteiten werden opgelost die meer dan duizend jaar of meer teruggingen, kan worden teruggevoerd op de jaren 1950 toen de Bilderberg Meeting van 1955 in Garmisch-Partenkirchen, West-Duitsland, voor het eerst de oprichting besprak van de zes lidstaten van de Europese Gemeenschap voor Kolen en Staal met “een gemeenschappelijke munteenheid, en … dit impliceerde noodzakelijkerwijs de oprichting van een centrale politieke autoriteit .” De Gaulle was niet aanwezig.

Het project om een ​​monetaire unie te creëren werd onthuld op een EEG-conferentie in 1992 in Maastricht, Nederland na de eenwording van Duitsland. Frankrijk en Italië, gesteund door het Britse Groot-Brittannië van Margaret Thatcher, dwongen het door Duitse twijfels om “de macht van een verenigd Duitsland” te beheersen. Ironisch genoeg is dit vandaag de dag het meest de facto gebleken uit de structuren van de euro. Vanwege de euro domineert Duitsland economisch de gehele 19 landen van de eurozone.

Het probleem met de oprichting van de Europese Monetaire Unie (EMU) voorgeschreven in het Verdrag van Maastricht is dat de eenheidsmunt en de “onafhankelijke” Europese Centrale Bank zijn gelanceerd zonder gebonden te zijn aan een politieke juridische entiteit, een echte Verenigde Staten van Europa. De Euro en de Europese Centrale Bank is een supranationale creatie die voor niemand verantwoording aflegt. Het werd gedaan in afwezigheid van een echte organische politieke unie zoals die werd opgericht toen 13 staten, met gemeenschappelijke Engelse taal en na een vaak gevochten onafhankelijkheidsoorlog van Groot-Brittannië, de grondwet van de Verenigde Staten van Amerika oprichtten en aannamen. In 1788 kwamen de afgevaardigden van de 13 staten overeen een republikeinse regeringsvorm op te richten die gebaseerd was op het vertegenwoordigen van het volk in de staten, met scheiding van bevoegdheden tussen de wetgevende, gerechtelijke en uitvoerende macht. Niet zo de EMU.

De EU-bureaucraten hebben een leuke naam voor deze scheiding tussen niet-gekozen centrale bankfunctionarissen van de ECB die het economische lot van de 19 lidstaten beheersen met 340 miljoen burgers van de zogenaamde eurozone. Ze noemen het het ‘democratische tekort’. Dat tekort is gigantisch gegroeid sinds de wereldwijde financiële en bankencrisis van 2008 en de opkomst van de niet-soevereine Europese Centrale Bank.

Ineenstorting van de industrie

De totstandbrenging van de euro als enige munt sinds 1992 heeft de eurolanden in een economische dwangbuis gebracht. De valutawaarde kan niet worden gewijzigd om de nationale export te stimuleren tijdens economische neergang zoals die sinds 2008 is opgetreden. Het resultaat is dat de grootste industriële macht in de eurozone, Duitsland, heeft geprofiteerd van de stabiele euro, terwijl zwakkere economieën in de periferie van de EU , waaronder met name Frankrijk, hebben catastrofale gevolgen gehad voor de rigide euro.

In een nieuw rapport merkt de Nederlandse denktank, Gefira Foundation, op dat de Franse industrie sinds de invoering van de euro krimpt. “Het was niet in staat om te herstellen na een van de crises van 2001 of 2008 omdat de euro, een valuta die sterker is dan de Franse frank, een last voor de Franse economie is geworden. De zwevende wisselkoers werkt als een indicator voor de kracht van de economie en als een automatische stabilisator. Een zwakkere valuta helpt om het concurrentievermogen terug te winnen tijdens een crisis, terwijl een sterkere valuta de consumptie van buitenlandse goederen ondersteunt . ”

De studie merkt op dat het beleid van de ECB vanwege deze valutakraag een te hoge euro heeft gecreëerd ten opzichte van andere belangrijke valuta’s om Frankrijk in staat te stellen de export te handhaven sinds de economische neergang van 2001. De euro heeft geleid tot meer import in Frankrijk en omdat Frankrijk geen wisselkoersflexibiliteit, haar industrie ‘kon na de crisis van 2001 de internationale concurrentiepositie op de wereldmarkt niet herwinnen, dus haar industrie is sindsdien langzaam aan het sterven.’ Ze verloren het economische stabiliserende instrument van een zwevende wisselkoers .

Vandaag maakt de industrie volgens Eurostat 14,1% uit van de totale bruto toegevoegde waarde in Frankrijk. In 1995 was dit 19,2%. In Duitsland is dit 25,9%. Het meest opvallend is de ineenstorting van een ooit levendige Franse auto-industrie. Ondanks het feit dat de wereldautoproductie van 1997 tot 2015 bijna verdubbelde van 53 miljoen tot 90 miljoen voertuigen per jaar, en terwijl Duitsland zijn autoproductie met 20% verhoogde van 5 tot 6 miljoen, vanaf het moment dat Frankrijk in 2002 toetrad tot de Euro, productie bijna gehalveerd van bijna 4 miljoen tot minder dan 2 miljoen .

Euro Bail-in wetten

Hetzelfde Euro-dwangbuis voorkomt sinds de crisis van 2008 een ernstige reorganisatie van banken in moeilijkheden in de eurozone. De oprichting van de supranationale, niet-soevereine Europese centrale bank heeft het de lidstaten van de eurozone onmogelijk gemaakt om hun bankproblemen op te lossen die zijn ontstaan ​​tijdens de excessen van de periode vóór 2008. Het geval van Italië met zijn verzoek om een ​​redding door de staat van zijn op twee na grootste bank, Monte dei Paschi, te maken, is exemplarisch. Hoewel draconische ontslagen en sluitingen vooralsnog de paniek hebben verlicht, weigerde Brussel een $ 5 miljard Italiaanse staatsredding van de bank toe te staan, maar eiste in plaats daarvan de bank terug te keren naar een nieuwe EU-bankwet genaamd “Bail in”. Hoewel ze misschien nog niet durven pas bail-in implementeren in Italië,

Bail-in, hoewel het beter klinkt dan bailout van de belastingbetaler, vereist eigenlijk dat de spaarders van een bank worden beroofd van hun deposito’s om een ​​mislukte bank te “redden”, als Brussel of de niet-gekozen Eurogroep een dergelijke bail-in van deposito’s nodig hebben na een bankobligatie houders en aandeelhouders en crediteuren hebben de verliezen niet kunnen opvangen. Deze bail-in confiscatie werd in 2013 in Cyprus door de EU toegepast. Depositors daar met meer dan € 100.000 verloren ofwel 40% van hun geld .

Als u een bewaargever bent in bijvoorbeeld Deutsche Bank, en de aandelen in voorraad zijn zoals ze zijn geweest, en juridische problemen hun bestaan ​​bedreigen, en de Duitse regering weigert over redding te praten, maar laat de bank liever over aan mogelijke bail-in , u kunt er zeker van zijn dat elke deposant met een rekening van meer dan € 100.000 naar andere banken gaat kijken, waardoor de crisis voor Deutsche Bank verergert. Dan zouden alle andere resterende spaarders kwetsbaar zijn voor bail-in, zoals aanvankelijk door de Eurogroep werd voorgesteld voor Cyprus-banken.

Overgave van monetaire soevereiniteit

Onder de euro en de regels van Eurogroep en ECB zijn beslissingen niet langer soeverein maar centraal, genomen door niet-democratisch benoemde gezichtsloze bureaucraten zoals minister van Financiën Holland, Jeroen Dijsselbloem, voorzitter van Eurogroep. Tijdens de bankcrisis op Cyprus stelde Dijsselbloem voor om alle geld van de deposant, groot of klein, in beslag te nemen om de banken te herkapitaliseren. Hij moest op het laatste moment terugvallen, maar het laat zien wat mogelijk is in de komende bankencrisis in de EU die vooraf is geprogrammeerd door de gebrekkige euro-instelling en haar fataal gebrekkige ECB.

Onder de huidige regels van de eurozone, sinds 2016, is het de nationale regeringen van de EU verboden de belastingbetaler van hun banken te redden, waardoor een ordelijke oplossing van bankliquiditeitsproblemen tot te laat wordt voorkomen. Duitsland heeft een bail-in wet aangenomen, net als andere EU-regeringen. De nieuwe bail-in-regels zijn het resultaat van een bureaucratische richtlijn van de niet-geselecteerde, anonieme bureaucraten van de EU-Commissie, bekend als de EU Bank Recovery and Resolution Directive (” BRRD “).

In 1992, toen Zweedse banken failliet gingen toen er een onroerendgoedzeepbel opdook, stapte de staat in met Securum, een redding door een slechte bank / goede bank. De failliete banken werden tijdelijk genationaliseerd. Niet-renderende vastgoedleningen in miljarden werden ondergebracht in de staatsvennootschap Securum, de zogenaamde bad bank. De risico-verslaafde bankdirecteuren werden ontslagen. De genationaliseerde banken, onder aftrek van slechte leningen, mochten, onder staatsbeheer, de kredietverlening hervatten en weer winst maken voordat ze opnieuw werden geprivatiseerd naarmate de economie verbeterde. Het niet-presterende onroerend goed werd opnieuw winstgevend naarmate de economie zich gedurende meerdere jaren herstelde, en na vijf jaar kon de staat de activa verkopen voor een totale nettowinst en Securum liquideren . Belastingbetalers waren niet belast.

ECB voorkomt bankresoluties

Nu de EU geconfronteerd wordt met een nieuwe ronde van bankensolvabiliteitscrises waarbij banken zoals Deutsche Bank, Commerzbank en grote banken in de eurozone geconfronteerd worden met nieuwe kapitaalcrises, omdat de EU een centrale belastingmacht mist, is geen flexibele belastingbetaler of banknationalisatie mogelijk . Nieuwe nationale bankregels aangepast aan lokale omstandigheden zijn niet mogelijk. Maatregelen om onrustige banken tijd te geven, zoals het toestaan ​​van een tijdelijk moratorium op executies en inbeslagnames als mensen achterlopen op hun betalingen, het uitbesteden van nationale elektronische betalingssystemen aan commerciële banken, zijn niet mogelijk.

De EuroZone heeft geen centrale fiscale autoriteit, dus dergelijke oplossingen kunnen niet worden geïmplementeerd. Problemen met het banksysteem worden alleen opgelost door de monetaire autoriteiten, door het krankzinnige ECB-beleid van negatieve rentetarieven, de zogenaamde kwantitatieve versoepeling waarbij de ECB eindeloze miljarden euro’s koopt in onbetrouwbare bedrijfs- en staatsschuld zonder einde in zicht, en in het proces verzekeringsmaatschappijen en pensioenfondsen insolvent maken.

Het antwoord is absoluut niet het antwoord van de kleptocratische George Soros en anderen, namelijk om de niet-gekozen Brusselse superstaat de centrale fiscale macht te geven om Brusselse Euro-obligaties uit te geven. De enige mogelijke oplossing om de economieën van de hele eurozone niet te vernietigen in de komende volgende Europese bankensolvabiliteitscrisis, is om het monster van Frankenstein, de Europese Monetaire Unie, met zijn ECB en gemeenschappelijke valuta te ontmantelen.

De afzonderlijke landen in de eurozone met 19 landen vormen niet wat economen een ‘optimaal valutagebied’ noemen, nooit. De economische problemen van een Griekenland of Italië of zelfs Frankrijk verschillen enorm van die van Duitsland, of van Portugal of Spanje.

In 1997 voor zijn dood verklaarde een van mijn minst favoriete economen, Milton Friedman, “Europa is een voorbeeld van een situatie die ongunstig is voor een gemeenschappelijke munteenheid. Het is samengesteld uit afzonderlijke naties, die verschillende talen spreken, met verschillende gewoonten, en dat burgers veel grotere loyaliteit en gehechtheid voelen aan hun eigen land dan aan een gemeenschappelijke markt of aan het idee van Europa. ”Daarover moet ik zeggen dat hij had gelijk. Het is zelfs nog meer het geval vandaag. De Euro en de Europese Centrale Bank vermoorden Europa net zo effectief als de Tweede Wereldoorlog, alleen zonder de bommen en puin.