De Europese Commissie blijkt een samenraapsel van incompetente amateurs te zijn

In plaats van te laten zien dat de EU samen en verenigd handelt in fundamentele crises en zo beter door elk tranendal stuurt, bewijst de pandemie voor iedereen duidelijk wat alleen experts opmerken: het prestigieuze compromis tussen 27 staten, waarin meer dan 80 partijen meebesturen, die ook rekening moeten houden met meer dan 190 oppositiepartijen, is zó ingewikkeld dat elke kleine test meteen een existentiële bedreiging wordt omdat alles zo ongelooflijk stroperig gaat. Deel 1 in een artikelenreeks over de Europese Commissie (en Covid-19).

Het is dat het hele gebeuren in de Europese Unie zo dramatisch verloopt, maar het heeft alle kenmerken van een grote klucht. De Europese Commissie, aangevoerd door haar baas Ursula von der Leyen, had in de zomer van 2020 al garanties afgegeven voor vaccins in “armere landen”. De beoogde 400 miljoen euro ging naar het COVAX-initiatief, waarvan de makers CEPI, GAVI en WHO worden gefinancierd door onder meer de Bill and Melinda Gates Foundation. Deze drie organisaties hadden in mei vorig jaar al een toezegging van 6,3 miljard euro van de EU ontvangen. In hoeverre bijvoorbeeld Afrika het coronavaccin daadwerkelijk nodig heeft, lijkt gezien een bevolking van gemiddeld 18 jaar een minder grote rol te spelen dan de belangen van de vaccinfabrikanten.

Bondskanselier Angela Merkel orakelt over coronavoorrechten voor gevaccineerde mensen. En de eerste suggesties komen al om burgers te discrimineren bij het kopen van kaartjes voor voetbalwedstrijden, concerten of evenementen omdat ze niet zijn ingeënt. Rutte zegt hier tegen te zijn, wat inhoudt dat die plannen straks uitgewerkt aan de Kamer zullen worden aangeboden. Wat zou u zeggen als u alleen naar een concert of voetbalwedstrijd kunt gaan met een vaccinatiebewijs om uw nek? Ach ja, zoiets bestaat alleen in dystopische romans. Maar misschien kan zo’n vaccinatiebewijs vervangen worden door een stervormig insigne…. gemakkelijker te controleren voor de overheid of de kroegbaas.

Met een niet-solidaire breuk in de samenleving en de honger naar evenementen van voetbal- en concertfans zijn grondrechten voor onze regering uiteraard van ondergeschikt belang – het belangrijkste is dat de winst voor de multinationals veiliggesteld is. Of om sneller tot de kern te komen: de regering is in feite een vijand van volk en vrijheid. Onze premier en veel politici brengen de democratie tegenwoordig in gevaar door onze grondrechten te ondermijnen met steeds nieuwe discriminerende voorstellen. De goedgekapte voetballers die elkaar om de nek springen en waartegen geen enkele actie wordt ondernomen is wel het meest schrijnende voorbeeld..

Het is een kwestie van tijd dat de bevolking wordt verdeeld in gevaccineerde en niet-gevaccineerde burgers en vele miljoenen mensen worden gediscrimneerd. Toegangskaarten voor evenementen of het kunnen betreden van een kroeg en alleen op vertoon van een vaccinatiekaart, meer dan 30 jaar geleden konden alleen communistische regeringen uit de Oostblokstaten deze verstrekken.

Zover zal het niet komen, zegt u?

Onlangs orakelde het Duitse regeringshoofd van de CDU over privileges voor gevaccineerde mensen. Merkel kwam met haar discriminerende opmerking in het ARD-programma “Kleur bekennen”. Met het oog op mensen die later niet ingeënt willen worden als er voldoende vaccinatie is, dreigde Merkel: “Dan moet je misschien zulke verschillen maken en zeggen: oké, als je dat niet wilt, ben je misschien niet zo in staat om bepaalde dingen te doen.” Met haar pseudo-democratische mantra – “Het virus is een democratische oplegging” – bedekt Merkel de afschaffing van delen van de fundamentele democratische rechten en vrijheden met de mantel der liefde.”Zonder inentingen komen er geen nieuwe vrijheden”. Het zijn kreten die onze premier copyrightvrij kan overnemen.

En vanuit Brussel hoeven we ook weinig goeds te verwachten. Von der Leyen heeft eindelijk de verantwoordelijkheid genomen voor de fouten die de afgelopen tijd zijn gemaakt. Het geschil met AstraZenecia, de strijd om exportbeperkingen, het schandaal over Noord-Ierland. Het is net als met Mark Rutte: wel de verantwoordelijkheid hebben, maar niet nemen (= opkrassen). In een interview met de Süddeutsche Zeitung gaf ze zelfs voor het eerst fouten bij de aanbesteding toe; d.w.z. bij het ontwerpen van de vaccinatiestrategie in de zomer van 2020, onder het Duitse EU-voorzitterschap. “We hebben ons erg geconcentreerd op de vraag of er een vaccin komt, dat wil zeggen, de ontwikkeling,” zei ze. “Achteraf hadden we meer parallel moeten denken over de uitdagingen van de massaproductie.”

Met wij bedoelt ze waarschijnlijk niet alleen de Europese Commissie, maar ook bondskanselier Merkel, die destijds de vaccinatiekwestie van haar minister van Volksgezondheid Spahn afwimpelde en de aankoop delegeerde aan de Club Timmermans. Maar geen van deze mislukkingen mag persoonlijke of politieke gevolgen hebben. Hoofden zullen niet rollen in de Commissie, noch zal de EU-strategie opnieuw worden uitgerold. In plaats daarvan probeert Von der Leyen nu meer snelheid en transparantie te betrachten. Haar commissaris voor de interne markt Breton moet daarvoor zorgen.

Het is nu een week geleden dat de Europese Commissie het contract met AstraZeneca openbaar maakte. En – hoewel cruciale informatie daarin was zwartgemaakt – wordt het inmiddels duidelijk dat Brussel slecht onderhandeld heeft. Dat concluderen namelijk gespecialiseerde bedrijfsjuristen in Londen. Von der Leyen heeft toegegeven dat de problemen bij de productie van vaccins worden onderschat. De CDU-politicus beweert dat ze zich hebben geconcentreerd op onderzoek en ontwikkeling en op aansprakelijkheidskwesties. Maar die informatie klopt niet. Iedereen die de artikelen 14 en 15 van het contract met AstraZeneca leest, zal zien dat de EU de fabrikant vrijstelt van alle aansprakelijkheidsproblemen (zoals we al tijden geleden meldden). Zelfs bij een gebrek aan veiligheid of efficiëntie heeft AstraZeneca niets te vrezen. Bovendien slaagde de EU er niet in de opdracht zó te formuleren dat voldoende productie verzekerd was. Dit wordt opgemerkt door bedrijfsjuristen in Londen die door “Voxeurope” werden geraadpleegd. Citaat:

“De flexibiliteit die in de contracten aan bedrijven wordt toegekend, is bedoeld om de onzekerheden te verminderen die inherent zijn aan de enorme productie-inspanning die vereist is door de uitzonderlijke omstandigheden van de pandemie”, zegt Colin McCall, partner van het internationale advocatenkantoor Taylor Wessing, gevestigd in Londen. Clive Douglas, advocaat en commercieel bemiddelaar bij Nexa Law (een ander Brits advocatenkantoor), neemt een kritischer standpunt in. “In ruil voor de deelname in de kosten voor de ontwikkeling van vaccins en de gunstige voorwaarden die aan bedrijven worden geboden, had de EU zich het recht moeten voorbehouden om te onderhandelen voor de volledige duur van de contracten, met name in de fase na de vergunning voor het in de handel brengen, om nauwkeurige hoeveelheden en leveringsdata overeen te komen, met bijbehorende boetes en prijsverlagingen voor niet-naleving”.

Dit is dus niet alleen een ongelukkige vergissing, maar een ernstige juridische fout. De EU heeft AstraZeneca praktisch carte blanche gegeven – in termen van productie en risico’s.

Ook het noemen van de Noord-Ierse clausule in de exportbeperkingen voor vaccins was een vergissing. Daarvoor neemt ze de volledige verantwoordelijkheid. Maar ze wil geen persoonlijke consequenties trekken. Dat is waarschijnlijk ook niet nodig, want de leden van het Europees nepparlement zijn tam. Niemand eist het ontslag van de CDU-politicus of een “pion-offer” in de EU-commissie. Iedereen is bang dat dit de crisis erger kan maken. En dus doet Von der Leyen waar ze goed in is: ze belooft nieuwe uitstekende prestaties. Er moet een nieuwe EU-autoriteit worden opgericht om pandemieën en andere noodsituaties op gezondheidsgebied af te weren. Tegen Corona zal dat echter niet meer helpen. Daarnaast wil de EU-baas de productie van coronavaccins een boost geven. In een brief aan de staatshoofden en regeringsleiders van de EU-staten pleit ze ervoor “alle mogelijke maatregelen te nemen om aan de Europese behoeften te voldoen”. Extra investeringen in de uitbreiding of herstart van productiefaciliteiten worden als voorbeeld genoemd. Ook de bouw van nieuwe fabrieken en samenwerking tussen fabrikanten kunnen worden bevorderd. Het is gemakkelijk geld uitgeven van anderen. Eén van de grote beloftes is natuurlijk de strijd tegen kanker. De Europese Commissie heeft een actieplan gepresenteerd, waarvoor 4 miljard euro is uitgetrokken – meer dan voor de aanschaf van een coronavaccin. Maar dit was dan ook een campagnebelofte van landgenoot Weber.

Ursula von der Leyen heeft het dus verknald. Ze had de volledige steun van Berlijn en liep met haar hoofd tegen de muur. Nu rijst de vraag: hoe ermee om te gaan? Excuses aanbieden? Merkel maakte het zichzelf gemakkelijk: “Over het algemeen ging er niets mis”. De meeste andere regeringsleiders van de EU zeggen op dezelfde manier dat dit niet de tijd is om iemand (haar) de schuld te geven. En morgen natuurlijk ook niet. En bovendien: het virus is uiteindelijk toch de vijand. Dus niet Von der Leyen of andere politieke leiders. Zo veegt men de straatjes schoon.

Ursula von der Leyen. Ze kwam uit het niets, uit de hoge hoed getoverd door de Duitse bondskanselier, eigenlijk op de vlucht voor een oude mobiele telefoon waarmee de Duitse federale overheid haar in zwaar weer dreigde te drijven. En plotseling was zij de compromiskandidaat van de Duitsers en de Fransen – Frans Timmermans met zijn promotietour knarsetandend achterlatend. Ursula von der Leyen, de Duitse recordhoudster voor het aantal verschillende ministerposten dat iemand ooit heeft bekleed, was in staat om het heilige topkandidaatprincipe van de EU-verkiezingen omver te werpen.

Ursula von der Leyen, dochter van een oude familie van predikanten en ambtenaren uit Höxter aan de Weser, denkt van boven op de berg Olympus over het menselijk leven. Voor haar zijn de burgers een massa mensen die geleid moeten worden, die op het goede pad moeten worden gebracht en daar gehouden moeten worden door mensen zoals zij, die het beter weten door hoger inzicht, roeping en grotere wijsheid. Een politiek concept dat goed werkt, zeker als het mooi weer is. Dan geven de mensen niet veel om de visioenen van de boven hen geplaatsten, ze laten zich van alles aanpraten en hun eigen zaken doen, terwijl de politieke klasse symbolisch bezig is met het bouwen aan een betere wereld – voor henzelf welteverstaan.

Von der Leyen is een uitstekende vertegenwoordiger van de soort die leeft in vergaderruimten en businesslounges – en die denkt de wereld te kunnen regeren. De korte, langharige vrouw die erin slaagde af te studeren terwijl ze zeven kinderen grootbracht (wat ze dan ook bij vele gelegenheden vertelt, onderzoek deed in Californië en een politieke carrière nastreefde, beweert te hebben gewerkt om mensen “een wereld van nieuwe technologie” te bieden. Om een “Europa te bouwen dat internationaal het voortouw neemt als het gaat om de grote uitdagingen van onze tijd”. In Von der Leyens wereld wordt de toekomst gesmeed door pacten en verdragen te sluiten die bepalen hoe alles zou moeten zijn. Dat werkt nooit, maar wordt nooit toegegeven. En blijft daarom een fundamenteel creatief principe.

Toen kwam het virus. En Ursula von der Leyens eiste van de Europese leiders om de EU niet te laten verhongeren als een nutteloze operatie zonder epidemische taken. Meedoen wilde ze, meedoen, om haar eigen belang te bewijzen. De regeringsleiders van de lidstaten waren het daarmee eens. Maar de voorbereiding van de grote, verlossende en Europese vaccinatiecampagne, gepland als een triomfantelijke processie van de EU, veranderde in een “vaccinatieramp”: te weinig, te traag, te ondoorzichtig, te oneerlijk. Zes weken na de juichende krantenkoppen over het zorgvuldig geplande begin van de gezamenlijke vaccinatie, identificeerden lidstaten Ursula von der Leyen als de belangrijkste boosdoener voor een situatie die elke dag bijna 4.000 mensen in heel Europa doodt.

De vaccinatiestrategie. Een experiment met de levens van 440 miljoen mensen, dat helaas net zo niet succesvol was als de conversie van Von der Leyen Bundeswehr, haar project over netwerkcensuur en haar herhaaldelijk aangekondigde trendverandering in het Duitse geboortecijfer. Het feit dat Ursula von der Leyen verklaarde dat de Europese vaccinatiecampagne een zaak van vrouwelijke “Chefsache” is, wordt nu als een vergissing beschouwd: de in eerste instantie hoopvolle vrouw, wiens troonsbestijging aan de top van de EU werd gekwalificeerd als een Duitse overwinning op kleine nationalistische belangen, wordt nu als een probleemgeval beschouwd.

In het geschil over het Europese vaccinatiedebacle gaf de führerin van de Europese Commissie dus voor het eerst fouten toe. Maar Von der Leyen wil geen persoonlijke consequenties trekken – en gaat door zoals voorheen: met nieuwe beloften. In niet-openbare bijeenkomsten met de EU-vriendelijke fracties in het Europees nepparlement zei Von der Leyen dat de geheimhouding van de vaccincontracten te betreuren was. Ze gaf dit echter de schuld van de farmaceutische bedrijven.

Het is zeker niet de eerste keer dat Von der Leyen faalt. Als de Duitse minister van Defensie deed ze het jarenlang. Zij is een schoolvoorbeeld van het feit dat de opkomst van een toppoliticus niet altijd afhangt van politiek succes. Dankzij haar buitengewone talent voor zelfpresentatie – haar naaste vertrouweling en collega is – niet toevallig de geschoolde journalist Jens Flosdorff – was ze jarenlang de lieveling van een groot deel van de Duitse mediabusiness. Ondertussen groeide, achter het stralende oppervlak, een moeras van verkeerde beslissingen en dure adviesdiensten bij Defensie. En de operationele slagkracht van de Bundeswehr werd het onderwerp van spot onder de troepen en onder de geallieerden.

Maar het leek Von der Leyen niet te kunnen schelen. Omdat het niet de toestand van de Bundeswehr was die doorslaggevend was voor haar carrière, maar eerder haar imago in het openbaar en op het politieke toneel van Berlijn. En het kan niemand echt schelen of Bundeswehr-soldaten tanks op wielen en vliegende straaljagers moeten hebben. Niet hun werkelijke militaire doel is daar van belang, maar hun rol als sociaal-politieke paradeplaats. En Von der Leyen toonde veel enthousiasme, bijvoorbeeld door te zorgen voor een groter aandeel vrouwen in gepantserde voertuigen – en het invoeren van creches. Het kwam dus volledig overeen met het idee dat veel redacteuren en spindokters hebben van “moderne” politiek.

Uit een vertrouwelijk document (zie afbeelding) van het Duitse ministerie van Defensie bleek dat Von der Leyen in januari 2018 werd geïnformeerd over illegale consultancycontracten – negen maanden vóórdat de affaire openbaar werd. En hoewel haar ministerie kort daarna verdere aanwijzingen kreeg van vriendjespolitiek en onnodige miljoenenuitgaven, greep Von der Leyen niet in – en reageerde pas maanden later.

In ieder geval leek de belabberde toestand van de Bundeswehr noch voor de mainstream media noch voor de Duitse bondskanselier en haar Europese collega’s een belemmering om Von der Leyen op de troon van de Europese Commissie in Berlaymont te Brussel te plaatsen.

Haar huidige falen treft echter niet langer alleen de pakweg 180.000 Duitse soldaten, maar 447 miljoen inwoners van de EU. Pas geleidelijk lijkt het in de redacties en denktanks van Berlijn en andere hoofdsteden te dagen hoeveel Von der Leyen in haar huidige baan heeft verknoeid. Ironisch genoeg staat het afvallige koninkrijk van de Britten met de (naar in Brussel wordt gezegd krankzinnige) Boris Johnson in een veel betere positie als het gaat om vaccinatie dan de Europeanen, die de stof missen dankzij het falen van Brussel.

Het gaat om meer dan het persoonlijk reputatieverlies van een politicus die al decennia lang wordt overschat. Het falen van de EU en haar eerste vrouwelijke “leider” heeft de geloofwaardigheid van de hele politieke klasse in de hoofdsteden geschokt. Omdat de heersers vanwege hun machtspositie en niet de Europese burgers op Von der Leyen stemden.

Haar laatste stunt dateert van gisteren toen Ursula von der Leyen vaccin-nationalisme vergeleek met de ruimtewedloop uit de Koude Oorlog. Ze zei dat deze “oude confronterende mentaliteit”, verwant aan spanningen tussen de VS en de Sovjet-Unie, niet bijdroeg aan de wereldwijde inspanningen om het coronavirus te verslaan. Ze zei tegen studenten van de Britse Warwick University: “Sommige landen zien de zoektocht naar een vaccin als een race tussen wereldmachten, zoals de ruimterace in de jaren zestig.”
Haar opmerkingen komen een week nadat de EU probeerde strikte exportcontroles in te voeren in een poging te voorkómen dat vaccindoses het Verenigd Koninkrijk zouden bereiken. De uitrol van vaccins op het continent verloopt relatief traag en Brussel eiste dat Britse doses zouden worden omgeleid om de tekorten in de EU aan te vullen. De EU heeft zich zelfs voor hulp tot Moskou gewend en gaat ervan uit dat de Europese toezichthouder de Russische Spoetnik V-prik zal goedkeuren.

We zien met stijgende verbazing dat – terwijl er in de mainstream eventjes het medicijn Ivermectine ter sprake is gekomen, het onmiddellijk is begraven door politici…. en de mainstream media. Ook hebben we herhaaldelijk gezegd dat je bij het bestrijden van het coronavirus drie basiskeuzes hebt: niets doen en het menselijk afweersysteem zijn werk laten doen, de inzet van vaccins (waar krampachtig aan vastgehouden wordt terwijl de farmaceuten handenwrijvend achterover leunen) en de inzet van bestaande medicijnen en methoden.

De eerste lijkt de minst goede, hoewel het principe van de waarde van het eigen afweersysteem onderschat wordt, sterker: geheel buiten beschouwing wordt gelaten. De tweede keus lijkt sneller te werken, maar heeft twee problemen – de “nieuwste” mogelijke therapieën zijn gepatenteerd, zijn meestal erg duur en dus per definitie voorbehouden aan de meest zieken, simpelweg omdat iedereen in het land een injectie geven, niet zal gebeuren: op het moment dat de laatste personen zijn ingeënt, zijn de eerste alweer aan de beurt omdat het vaccin van hun alweer is uitgewerkt. Bovendien zijn de meest waarschijnlijke “nieuwe” geneesmiddelen (voor zover je ze geneesmiddelen kunt noemen: het zijn “besturingssystemen” – quote van Moderna) die zijn ontwikkeld met nooit eerder op mensen beproefde technieken en tot dan verboden, wat betekent dat er een groot risico in zit. De “vaccins” van Pfizer bijvoorbeeld hebben een enorme lijst van levensveranderende bijwerkingen – waaronder de meest ernstige: overlijden (wat dan door medici en politici steevast geweten wordt aan het “onderliggend lijden”). Logisch bekeken zou je dan ook gek moeten zijn om dat te gebruiken, tenzij je in het begin een zeer hoog risico loopt om dood te gaan, want niet geschoten is altijd mis.

De andere, allemaal oudere medicijnen met zeer goed begrepen veiligheidsprofielen, simpelweg vanwege hun jarenlange bestaan, zal niemand in de wereld van farmaceutische bedrijven onderzoeken. De reden? Er valt niets meer mee te verdienen. Dit is een functie van hoe we geneesmiddelen ontwikkelen in de “westerse wereld”; het is een probleem dat al decennia bekend is en toch hebben onze regeringen en zogenaamde “volksgezondheid”-aanhangers er helemaal niets aan gedaan. De verantwoordelijkheid om in een basislaboratorium dergelijke potentiële opnieuw te gebruiken therapieën te onderzoeken en vervolgens de meest veelbelovende te volgen met onmiddellijke proeven, wordt niet genomen door de zogenaamde “goed aangeschreven” instituten als bijvoorbeeld de Johns Hopkins, het Amerikaanse NIH en anderen om een simpele reden: aangezien er geen winst in zit en in feite, als je wèrkelijk een nieuw medicament tegen corona vindt, het winstmotief voor de farmaceutische bedrijven wordt vernietigd en de verantwoordelijkheid vervalt bij degenen die beweren instellingen van openbaar belang te zijn. Als ze in dit geval hun werk niet doen, moeten ze op zijn minst hun publieke en non-profitstatus verliezen. Zou het een stap te ver zijn om die bedrijven (en de regering) te vervolgen voor het niet uitvoeren van hun zorgplicht jegens de burgers en het beschermen van mensenlevens?

Overweeg de Pfizer’s en Moderna’s van de wereld: als Ivermectine werd onderzocht door Johns Hopkins met een klinische proef van een paar miljoen waarbij 10.000 mensen betrokken waren, op het moment dat het Broward County-rapport over de doeltreffendheid van ivermectine in april vorig jaar bekend was geworden, dan zouden Pfizer, Moderna en andere farmaceuten ongeveer 5 jaar vooruit zijn geweest bij het klaarhebben van vaccins. In juni vorig jaar zouden we met meer gegevens hebben geweten dat Ivermectine effectief was. Men wist al dat het veilig was; fase 1- en 2-onderzoeken waren niet nodig omdat er al 30 jaar aan gegevens over zijn. Daarom zou een grootschalige klinische, dubbelblinde studie voor zowel profylaxe als behandeling de vraag binnen drie maanden met resultaat hebben beantwoord, gezien de grote piek in ziekte in maart en april. Hetzelfde geldt voor HCQ. Voor de prijs van een paar miljoen had de wereld met gemak vijf van zulke potentieel veelbelovende medicijnen kunnen testen en de meest effectieve kunnen gebruiken.

Er is letterlijk geen ander doel dan de zelfverheerlijkende paniekinfo-onzin van organisaties als Hopkins, Oxford en om dichterbij huis te blijven het RIVM. Geen van hen had het over dergelijke onderzoeken. Niet één nam het in overweging. Elk van deze organisaties blijft tot op de dag van vandaag paniekinfo verstrekken en hun beste en het meest effectieve besluit is dat hun structuren en regels worden gebruikt als verwarmingsbrandstof door degenen die deze winter economisch ontheemd zijn. Hun praktijken hebben wereldwijd geresulteerd in de directe dood van meer dan een miljoen mensen en tientallen miljoenen mensen die verhongeren door het indirecte effect van hun proclamaties.

Ze deden het veel erger dan niets – ze promootten in feite bekende failliete strategieën, zoals “universele maskers” en reisbeperkingen waarvan we wisten dat ze feitelijk waardeloos waren, want de wereld is één grote open inrichting aan het worden. En dan hebben we het nog niet eens gehaad over sluiting van winkels en de horeca en het platleggen van de “niet-essentiële” beroepen, wat je eigenlijk niet kunt doen zonder 20% of meer van de economie te vernietigen. Het OMT bestaat vooral uit medici en dat weet de regering. Ze weten dat wat ze beweren dat nodig is, onmogelijk is. Met andere woorden, ze weten verdomd goed wat we al maanden geleden heb gezegd: het virus zal zich – gezien de omvang van de besmettingen – blijven verspreiden. Dan is het beter zo snel mogelijk hard in te grijpen, in plaats van tijd proberen te winnen en hopen dat als de zomer dichterbij komt het vanzelf oplost (en vervolgens claimen dat het beleid goed gewerkt heeft). Ondertussen blijft men de farmaceutische industrie in de watten leggen.

En dan die maatregelen die de regering heeft genomen. De mondkapjes, u weet wel: eerst was het niet nodig, vervolgens werkten ze niet, dan wel weer maar gedeeltelijk invoeren, om het vervolgens verplicht te stellen in openbaar toegankelijke ruimten. Er valt best wel het nodige over Maurice de Hond te zeggen maar de kwesties van de aerosolen heeft hij wel degelijk op de kaart gezet. Het verplicht dragen van mondkapjes zou de verspreiding van het coronavirus moeten tegengaan, maar feit is dat aerosolen in dat geval helemaal niet worden geblokkeerd bij het uitademen. U kunt dit voor uzelf bewijzen door niets anders te doen dan naar buiten te gaan als het koud is. Merk op dat de “voorstanders” dit allemaal zelf ook nog toegeven, in die zin dat ze spreken over de mensen die een bril dragen en problemen hebben met het beslaan van de glazen wanneer ze een mondkapje dragen. Als de glazen beslaan verspreidt u het coronavirus – als u dit heeft, natuurlijk.

Met andere woorden “broncontrole” werkt niet, en dat weten we al sinds 40 jaar geleden via de “objective response rate-onderzoeken”. Als je jezelf wilt beschermen, draag dan iets dat geschikt is om dit te doen, zoals mondkapjes die opzettelijk geen uitademingsbescherming bieden, omdat hierdoor hun effectieve bescherming voor de drager wordt tenietgedaan.

In plaats van eens een afslag te nemen van de ingeslagen weg waarvan men denkt aan het eind een tunnel te zien, is de inzet van o.a. ivermectine een behandeling die, en steeds meer medici geven dat toe, superieur is aan een vaccin in die zin dat het geen latente wachttijd heeft voordat het effectief wordt en zou kunnen en kan worden gebruikt. Ondertussen zijn farmaceuten bezig een volledige set kwalificatiegegevens te verzamelen over hun vaccinkandidaten in plaats van te proberen bestaande geteste medicijnen te vervolmaken voor gebruik bij de strijd tegen covid-19.
Recente publicaties geven aan dat de gegevens tot dusverre zeggen dat het percentage ongewenste voorvallen van genoemde vaccins tussen de tien en vijftig keer zo groot is als dat van de griepprik – een injectie die zelf een beperkte effectiviteit heeft, en met de Covid-vaccins hebben we geen tussenliggende- en risicogegevens voor de langere termijn, aangezien men de proeven gewoon niet in de vereiste tijd hebben uitgevoerd.

Waarom dus al die risico’s nemen en niet de “veilige” route kiezen? Sinds het begin van de COVID-19-pandemie kunnen we zien dat de regering blijkbaar nauwelijks geïnteresseerd is in het ontwikkelen van medicijnen voor mensen met COVID-19. Ze blijftt er de voorkeur aan geven om de hele bevolking te “vaccineren”. De drijvende kracht daarachter is natuurlijk de Duitse bondskanselier Angela Merkel, waarnaar onze premier onderdanig luistert. Het verontrustende is dat men bij de oosterburen heeft aangekondigd dat het farmaceutische bedrijf Bayer óók zal deelnemen aan de productie van vaccins en dat het alleen al in 2022 ongeveer 160 miljoen doses van het coronavaccin zal produceren. U leest het goed: 2022! Als het aan onze regeringsleiders ligt zijn we er ons leven lang aan vastgetekend voorlopig nog niet van af. En Bayer, de voorloper van (o, de horror!) IG Farben! En als de Duitse minister Spahn de intrede van Bayer in de controversiële productie van mRNA-actieve ingrediënten niet alleen ziet als een bijdrage aan een grotere voorzieningszekerheid, maar ook als een “signaal voor Duitsland als industriële locatie” en hij zegt: “Ik wil dat Duitsland de locatie is voor mRNA-actieve ingrediënten in de wereld”, dan zou u toch al moeten inzien dat de burgers van de EU simpele proefkonijnen zijn in een medisch experiment van ongekende omvang.