De Europese unie wacht een gitzwarte toekomst

Het hele proces van de duidelijk geplande en uiteindelijk officieel gemaakte nominatie van Ursula von der Leyen als het toekomstige hoofd van de Europese Commissie, haar “verrassende benoeming” door deze “onverwachte” nominatie en de bijbehorende personeels- en machtsspelletjes zijn met de kwalificatie “gewoonweg walgelijk” goed weergegeven.

Wat er meer dan een jaar “achter gesloten deuren” is gebeurd, is uiteindelijk uitgevoerd met een mes op de keel van het toch al nauwelijks democratische orgaan wat “Europese Unie” wordt genoemd.

De vingerafdrukken van de nog-steeds-bondskanselier van Duitsland in dit drama over democratie en Europa is absoluut onmiskenbaar. Deze hele “democratische coup” werd ons inziens meedogenloos “vanaf het einde bedacht”.  Zo beschrijft in ieder geval Merkel zelf haar politiek en leiderschapsstijl.

Velen hebben geloofd (of wilden het publiek doen geloven) dat Merkel geen bemoeienis had met het democratisch lijkende “Spitzenkandidat”-systeem. En sommigen waren waarschijnlijk er ook van overtuigd dat Merkel niet langer in staat was om een “grote slag te slaan”.  Een fatale misrekening: wat onlangs heeft plaatsgevonden tussen Parijs-Berlijn en Brussel is één van de meest ingenieuze en koudste strategieën van Merkel en Macron, in beider politieke geschiedenis.

Moet natuurlijk het “democratisch gekozen” nepparlement wel meespelen, maar als we zien hoe de benoeming daar is behandeld moet dat voor de toekomst ook geen probleem zijn. Wat Von der Leyen in ieder geval heeft aangegeven: de EU wordt op een meer vrouwelijke (en Duitse) wijze geleid. Velen hebben voor dit statement in het nepparlement geapplaudiseerd, maar In dit artikel zullen we aantonen dat daar niets goeds aan is.

Het door Von der Leyen geuite toekomstbeeld van “op weg naar eenheid” en “controle over de vernietigende krachten” viel zelfs bij de opening van de zitting van het Europees nepparlement” niet in goede aarde, terwijl de meeste burgers ook juist het tegenovergestelde gerealiseerd willen zien: meer diversiteit en minder macht naar Brussel.

Veel parlementsleden stonden aanvankelijk niet op voor het onofficiële EU-volkslied. In de “EU-grondwet” (wat het niet is als gevolg van een aantal referenda) was ook het lot van de vlag, het logo, de hymne en het motto van de “EU” als insigne en identiteit gepland, evenals de definitieve en expliciete opname van de “Europese” (?? !!) mensenrechten, èn een verwijzing naar de christelijk-culturele wortels en waarden van de “EU”.

Al deze items ontbreken in het vervangend verdrag van Lissabon. Officieel heeft de “EU” daarom geen extern, bindend en symbolisch kenmerk van zijn bestaan. Een gezamenlijk zingen van het “EU-volkslied” is uitgesloten omdat er geen bindende tekst is. Elk land heeft eventueel zijn eigen, te zijner tijd ook inhoudelijk sterk verschillende tekstversie. Inderdaad, de EU staat voor “eenheid”.

Op een dringend verzoek van de voorzitter van het nepparlement om te gaan staan, werd door sommigen voldaan, maar velen keerden hun rug naar het presidium. Anderen waren naar het evenement gekomen in provocerende gele T-shirts met de inscriptie “Bollocks – to Brexit” en tijdens het evenement protesteerden de huidige Catalanen optisch en akoestisch tegen het “EU” -beleid. Ze werden alras uitgesloten van het parlement en uit de zaal gezet. Ook hier is het heel duidelijk: eenheid volgens “Brusselse begrippen”!

Toen de voorzitter van het neppparlement in een onwaardige “kandidatencarrousel” werd gekozen, werden “eenheid” en “controle” weerspiegeld in het resultaat van de stemming: bij de tweede stemming overwon David Sassoli met “absolute meerderheid” tegen drie concurrenten.
Bijna geen persbericht noemt de uitkomst van deze tweede ronde: 345 tegen 322 stemmen. Het is een “overweldigende meerderheid” van maar liefst 51,27% – en bij de eerste stemming waren er slechts 332 voor-stemmen.) Blijkt ook weinig eenheid uit.

Maar nu Ursula von der Leyens: met de nominatie (door de regeringsleiders) als hoogste regent van de “EU” is de beslissende stap voor de zittende Duitse bondskanselier gezet door weerstand te bieden tegen de vervelende aantijgingen van Frankrijk, de VS en andere staten, die meenden dat Duitsland een te kleine leidende rol in “Europa” speelt en te weinig verantwoordelijkheid neemt. Merkel heeft haar eigen huiswerk goed gemaakt, en ze kon dat doen, omdat ze geen rekening meer hoeft te houden met het “electoraat” in haar eigen land.
Na haar de zondvloed!

Met Von der Leyen als “Führerin” kan de EU zich nu concentreren op wat op dit moment grotendeels wordt nagestreefd door de Anglo-Amerikaans-zionistische elite van het mondiaal financieel en kapitalisme: de vervolmaking van het “Vierde Rijk”. Vastgeketend aan transatlantische leiderschapslijnen, als een plaatsvervangende Amerikaanse strijdmacht in het Groot Europeesch Rijk.

De EU, eens bedacht als een vredesopbouwend project, draait uit op een en al militarisering en de uiteindelijke metamorfose als een project van Europese elites. Von der Leyen denkt dat zij straks kan rekenen op de stemmen van AfD, Le Pen, Salvini en Co. om voor haar plannen een meerderheid in het Europees nepparlement te krijgen. Von der Leyen is echter een slechte keuze, ongeacht inhoud en ideologie, omdat zij tot nu toe in elk politiek ambt in het algemeen faalde. Haar tekortkomingen probeert ze te compenseren met een fanatiek streven naar actie.
De toekomst van Europa wordt gitzwart.

Wat uiteindelijk uitgebroed werd in Parijs-Berlijn-Brussel is uniek in de vrijwel zeker abnormale ontwikkeling van de “EU”.
De nominatie van Ursula von der Leyen voor de functie van “EU”-leider is een klap in het gezicht van de burgers, tegen elke hoop en elke overtuiging dat de Europese Unie, Nobelprijswinnaar voor de Vrede, in de toekomst allesbehalve een vredesproject zal blijken te zijn.

Dan hebben we het nog niet eens over de totale massale vernedering van het “Europese” nepparlement, het – maar dat is standaard EU-beleid – breken van alle eerdere beloften, afspraken en hautain gedrag van de meeste politici. Je kunt al op je klompen aanvoelen dat het eens fout gaat: op de lange termijn vergroten ze de spanningen binnen de “EU” als instelling, tussen de Commissie en het nepparlement, en met name tussen de “EU”-lidstaten en Brussel – en niet te vergeten de burgers, die weleens het recht in eigen hand kunnen nemen.

Ursula von der Leyen, eerder de mislukte Duitse minister van Defensie, maakte in haar toespraak voor het nepparlement hardop duidelijk hoe de toekomst eruit ziet en waar de aandacht van “Europa” op gericht gaat worden.
In lijn met haar maniakale “Russofobie” uitte zijn haar voorkeur voor nucleaire bewapening in Europa (laat Frankrijk dat nu bezitten), voor een “meer proactieve verdediging”, voor de “doelstelling van twee procent” voor defensie-uitgaven in elke nationale begroting, en de vorming van één “EU-leger”. Verder verkondigde zij dat “er andere toepassingsgebieden zijn, zoals Afrika. Ik zie de NAVO daar niet, maar ik zie een grote rol voor de Europeanen.” Er staat Afrika (en vooral ons) nog wat te wachten……

Haar ambities reiken veel verder dan Europa en zijn “buren”, die reiken van Kazachstan tot Jemen. Met de duidelijke boodschap dat het “Europese integratieproces” consequent en versneld moet worden in de richting van de oprichting van de “Verenigde Staten van Europa”, heeft Von der Leyen vervolgens ongevraagd, verrassend en absoluut laten blijken dat er nog veel te weinig migranten binnengehaald zijn.

Ursula von der Leyen heeft officieel haar nieuwe functie als voorzitter van de Europese Commissie nog niet overgenomen. Dit is pas het geval op 1 november. Maar ze heeft al wel duidelijk gemaakt wat voor soort “europeaan” ze wil zijn. Een trouwe vazal en plaatsvervangend hulpje van Washington, dat Moskou zijn tanden laat zien.
Maar dat zal slecht uitpakken voor Europa.

In een interview met Die Welt maakte ze duidelijk dat ze niet geïnteresseerd is in een vreedzaam Europa, maar in een voortzetting van de confrontatie met Rusland. “Het Kremlin vergeeft geen zwakheid. Vanuit een sterke positie moeten we ons houden aan de Russische sancties”.
Deze aankondiging van haar is duidelijk en goed doordacht. Tegelijkertijd heeft de Petersburger Dialoog plaatsgevonden, juist op datzelfde moment in Königswinter bij Bonn. Het is een Duits-Russisch discussieforum waar de ministers van Buitenlandse Zaken van beide landen ook het sanctiebeleid bespreken. Dat sanctiebleeid heeft tot niets geleid, behalve een schade in de economische en burgerlijke betrekkingen, die vooral de West-Europese kant getroffen heeft. Dat beleid zou Von der Leyen graag willen uitdiepen en Rusland van de negatieve gevolgen voor het Westen de schuld geven.

Ze is dus geen hoopgevende “leider” voor Europa, maar iemand die het beleid van Washington uitvoert. Want als er één land is dat profiteert van de binnen-europese scheuren, dan zijn het de VS wel. Dit is ook te zien aan Von der Leyens houding ten opzichte van de Duits-Russische gaspijplijn Nord Stream 2. Als in opdracht waarschuwde de voormalige minister van Defensie voor het gevaar van overdreven afhankelijkheid van Russische energie. Dit is precies de positie van de transatlantici, die liever zien dat de EU zijn toevlucht neemt tot het duurdere (sterk milieuverontreinigende) Amerikaanse vloeibaar gas, dat dan ook nog met schepen naar de EU getransporteerd moet worden. De buikspreekpop van Washington speelt dus haar anti-Europese rol met verve.

Ursula von der Leyen is geboren op 8 oktober 1958 in een district van Brussel. Als dochter van de voormalige Neder-Saksische premier Ernst Albrecht werd zij “ingehuwelijkt” in de traditie van de Albrecht-dynastie, hun aristocratische en autocratische stijl van leven, denken en handelen. De Duitse journalist Jens Berger zei over haar: “Ursula von der Leyen is de verpersoonlijking van de hogere klasse, een natte droom van elke boeket-romanschrijver. Bijna niemand staat verder weg van de “normale burger” dan zij.

In de eerste studie wijdt ze zich aan geneeskunde. Haar promotiestuk leidt later tot plagiaatbeschuldigingen. Ze overleeft echter, want op dit moment is ze al te stevig verankerd in het establishment van mevrouw Kasner, zoals de bondskanselier zichzelf eens noemde voor een onderzoekscommissie van de Bundestag, omdat ze toen in de opwinding haar legitieme naam “vergeten” was.

Zonder al die extra hup voor een een partijpolitieke carrière, waarbij ze was uitgerust met de bonus van alleen de naam van haar vader, begint een goed georganiseerde en ook gepromote aanval op de politiek. [In 2003 tot 2005 werd ze vrijwel uit het niets minister van gezinszaken van Neder-Saksen; In 2004 werd zij verkozen tot voorzitter van de CDU; In 2005 gaat zij bij Merkel werken als federale minister voor familiezaken, senioren, vrouwen en jeugdzaken.

Vanwege al haar “competenties” benoemt Merkel haar in 2009 tot de federale minister van Arbeid en Sociale Zaken. In die baan volgt ze haar eigen motto: “Gerechtigheid gaat altijd over twee kanten: degene die betaalt en degene die het krijgt.”
In de traditie van haar eigen sociale achtergrond en verwantschap verliest Von der Leyen haar oriëntatie. Haar programma van “gezinsvriendelijke maatregelen” is (fataal) gericht op goed uit de middenklasse bestaande, tweeverdienende en hooggekwalificeerde koppels.
Aanzien en acceptatie verdwijnen in extreme vorm. Zelfs haar demonstratieve verschijning met haar geoefende aangeleerde permanente glimlach en de bijna onophoudelijke benoeming van haar aantal kinderen in het openbaar hebben nauwelijks een beschermend effect. Die Welt noemde Von der Leyen zelfs een “mengsel tussen Pamela Anderson en Magda Goebbels”.
In deze positie is UvdL niet langer houdbaar.

Volgens het motto “Iedereen kan politiek bedrijven en ik kan ALLES” zal ze uiteindelijk het federale ministerie van Defensie als minister overnemen in 2013. Haar kwalificatie: zij wordt beschouwd als de meest loyale in de leiderschapstructuur van Merkel op partij- en overheidsniveau. Zelfs niet dat ze zichzelf aanbiedt als kanselier-opvolger in de media, stoort haar carrière: Merkel kan prima met haar omgaan.

Merkel geeft Von der Leyen bijvoorbeeld toestemming om haar nieuwe functie in te vullen met de meest merkwaardige inhoud:
– Vrouwen onder de wapenen
– Kleedkamers in barakken en kampen
– Regelmatige service voor zwangere vrouwen en jonge moeders met kinderopvangtoeslag
– Creches en gastouders voor de kinderen van mensen van de Bundeswehr
– Zwangerschapsuniformen voor vrouwen in de krijgsmacht.
Maar realiteit haalt haar snel in. Officieel was het de bedoeling om de Bundeswehr te hervormen en te reorganiseren, maar het erfgoed dat zij kreeg was rampzalig. Dat was niet haar schuld. Maar het overwinnen van precies dit erfgoed was vanaf de eerste dag maatstaf en meetlat voor de autoriteit van de Von der Leyen als defensieminister. Jammer genoeg hd zij de “wijsheid” van elke carrière-georiënteerde potentiële politicus: wat interesseert me de functie, of de mening van mijn kiezers!

Haar optreden als defensieminister was dramatisch. Het verwoestende oordeel van de voormalige inspecteur-generaal van de Bundeswehr, Harald Kujat, was er één vol van medelijden: “Ze staat buiten, en naast de strijdkrachten. En het lijkt er niet op dat zij de intentie heeft daar wat aan te doen.”

Onvergetelijk blijft dat Merkel haar in een diplomatiek protocol en onder “bondgenoten” en “vrienden” een eenmalig, schandalig optreden gunde dat zij als eerste Duitse politicus (Minister van Defensie !!) tegen de Amerikaanse president Trump officieel een standpunt liet  innemen en Von der Leyen de “machtigste man van de wereld” haar “voorwaarden” dicteerde waaronder Duitsland bereid zou zijn tot verdere samenwerking.

Alleen in één bepaald gebied kon Von der Leyen continu punten scoren: om voortdurend uitdrukking te geven aan de militaristische plannen van de “EU” als onderdeel van haar “Grand Area-strategie” (geopolitieke grootheidswaanzin met dodelijke gevolgen – zie afbeelding) en haar agressieve gedrag tegen Rusland.
Onder het motto “assistentie en solidariteit” zocht ze samenwerking met de nieuwe “bondgenoten”: Oost-Europese staten, waaronder Polen, vorderden dat er Duitse troepen nabij de Russische grens zouden worden gestationeerd: Kaliningrad en het voormalige Leningrad waren (eindelijk) weer in het bereik van gestationeerde langeafstandsartillerie.

De zo gedefinieerde imperiale of hegemonische aanspraak op macht, zo’n gemarkeerd “Europees halfrond” met overeenkomstig “beschermingsrecht” van de kant van de “EU”, dat zou dan ook nog moeten worden “verdedigd” met een nauwelijks beschikbare “Duitse vloot”. Er wordt zoveel competentie verondersteld en herkend. En alleen om die reden zou het gerechtvaardigd zijn als Von der Leyen niet alleen haar ministerie maar de hele EU verlaat. Maar de overkoepelende autoriteit van regeringsleiders heeft ervoor gekozen om het bestaande potentieel uit te breiden onder Duits leiderschap.

Wat er nu gaat gebeuren is een strategische manoeuvre voor de lange termijn.
– De “EU” moet afrekenen met zijn interne problemen met “populisme”, “nationalisme”, Visegrad-staten en andere critici.
– Merkel moet haar problemen met de GroKo oplossen, met haar kabinet en met haar eigen aangekondigde aftreden.
– Na de Brexit zal de militaire oriëntatie van de “EU” onder het absolute leiderschap van de Duitsche driekleur worden versneld.
– Het militair-industriële complex wil de benodigde ruimte voor ontwikkeling.
– De “Grand Area-strategie” moet worden geïmplementeerd en onomkeerbaar zijn.
– De kritische politieke punten van “Europa” hebben betrouwbare, voorspelbare, vooruitgeschoven personen nodig.
– Militarisering als het hoofdpad van verdere “integratie” vereist de “juiste” besluitvormers.

Het is vooral een kwestie van het onomkeerbaar maken van een dergelijke nieuwe koers. Dat vereist een strategisch georiënteerde reorganisatie bij de dienaars van de macht. In de lidstaten en in Brussel/Straatsburg. Macron en Merkel hebben van deze gelegenheid gebruik gemaakt de stemmen van de burgers (zoals altijd) te negéren, maar de plannen waren er al geruime tijd. Alles dat op EU-niveau in de politiek plaatsvindt, is al langere tijd bekend.

Tenslotte nog een vraag: wie heeft sinds 2016 onafgebroken als politicus deelgenomen aan de Bilderbergvergadering en daarmee het record gevestigd in de geschiedenis van Bilderbergers?

Nou?