De faal- en vergislijst van de Rutte Kabinetten wordt met de maand langer

Mocht er nog een weldenkend persoon in Nederland zijn die weigert in te zien dat op de kernministeries politici moeten zitten met kennis en ervaring op het functiegebied van dat ministerie, dan moeten die eens uitleggen waarom het rammelt op het gebied van veiligheid, welvaart en welzijn.

Een krijgsmacht die zijn binnenlandse en buitenlandse veiligheidstaken niet meer aankan; politie en justitie apparaat die de criminaliteitsgroei niet meer kan tegenhouden en zich liever concentreert op diversiteit en inclusiviteit; belastinggeld dat op een onbegrijpelijk onevenwichtige wijze verdeeld wordt, geen geld naar o.m. de medische zorg en dientengevolge een COVID-19 pandemie die niet kan worden ingekapseld; een huisvestingsbeleid dat wel naar woningen zoekt voor statushouders, maar geen woningen oplevert voor de doorsnee starter en zich liever concentreert op een voortdurend zoektocht naar onderkomens voor kansloze asielzoekers.

Niets werkt

De faal- en vergislijst van de Rutte Kabinetten wordt met de maand langer. De man die de Nederlandse samenleving naar de rand van de afgrond stuurt en de demissionaire status top vindt, want “hij kan niet weggestuurd worden”. De man die denkt het merendeel van de Nederlandse samenleving te kunnen lijmen door zich te verontschuldigen voor alles en nog wat (onlangs waren de transgenders aan de beurt). De man die hard uit het venster roept een Kabinet met meer elan te verkiezen en zichzelf achteloos als de motor van dat nieuwe elan beschouwt. De man die stelt dat een Kabinet ook wel eens steken laat vallen en niet beseft dat ondertussen een kilometers lange sjaal van die gevallen steken gebreid had kunnen worden. Het is of een blinde persoon uit het instituut Sonneheerdt in Ermelo gevraagd wordt de wereld om hen te ordenen. Die man heeft de laatste verkiezingen gewonnen, dankzij een electoraat dat zich graag om de tuin laat leiden.

Bluffende onbekwaamheid

Al twee jaar lang probeert een warrige gids de Nederlandse samenleving uit het coronadoolhof te geleiden. Twee jaar Peppi en Kokkie verhalen op de publieke zender. Twee jaar lang gebruikelijke ineffectieve en weinig doelmatige “oplossingen” als mondkapje, 1,5 meter afstand, thuiswerk, quarantaine, lockdown. Twee jaar lang beleid op basis van het aantal valspositieven en beperkt werkende vaccins met onbekende bijwerkingen. Twee jaar lang doemscenario’s en sombere voorspellingen. Twee jaar lang  gesleutel aan scenario’s, omdat het geschetste beeld zelden of nooit realiteit werd. Twee jaar en het einde is nog lang niet in zicht.

Naast een kapitein die in de loop der tijden is getransformeerd in een blindganger en niet meer weet welke kompasrichting geschoten moet worden om het staatschip in veilige haven te laveren, ondersteund door een van ketelbinkie tot stuurman gepromoveerde persoon, die radeloos in de verte tuurt op zoek naar redding voor het zinkende schip. Op de website www.wyniasweek.nl schetst Paul Verburgt die onmachtige en talentloze persoon in een aantal rake zinnen:

“Niets lukte hem: beschermingsmiddelen regelen, testcapaciteit opzetten, vaccins inkopen, vaccinaties organiseren, vliegvelden sluiten, ziekenhuizen in het gelid zetten, voor de verpleeghuizen opkomen, thuiszorg beschermen, noem maar op. Alles te laat en te weinig. Dat had niets te maken met het enge, onbekende virus, maar met het normale vakmanschap en de bestuurlijke vaardigheid die je van een minister mag verwachten……

In plaats van dat te erkennen en op te stappen, werden we keer op keer getrakteerd op stoere toezeggingen, overduidelijke onwaarheden en bedekte dreigementen, dobberend in een oeverloze woordenstroom. Van bescheidenheid geen spoor. Pronkend bezocht hij geïmponeerde oudjes, overbelaste verpleegkundigen en lege testlocaties. Als je al de foto’s optelt waarop hij zich laat vaccineren, dan moeten zijn armen eruit zien als die van een drugsverslaafde. …

Ongegeneerd werden we ’s mans privéleven ingetrokken, moesten we hem liedjes horen zingen en zagen we hem laatst nog in gala op de kaft van de Linda, samen met een ander succesnummer uit het kabinet, Kasja Ollongren. Ondertussen wisselde het beleid sneller dan het weer in maart. Telkens ondertiteld met ingestudeerde oneliners en slogans. En wat niet kon worden ingestudeerd, werd voorgelezen, hakkelend en stamelend als pijnlijk bewijs dat hij de materie niet overstijgen kan. Steeds weer hadden maatregelen geen of te weinig effect en steeds weer kregen wij, de burgers, de schuld. Híj deed alles goed, wíj maakten er een potje van. Je moet maar durven”.

Der dritte im Bunde is de nieuwe ketelbinkie die ingehuurd is om alle lekken in het staatschip te dichten, maar niet verder is gekomen dan koene teksten om kapitein en stúurman naar de mond te praten. Hij doet geen enkele moeite om de grootste lekken te vinden, laat staan dicht te teren. Na het uiten van die koene teksten en het instemmende geknik van kapitein en stuurman leunt hij tevreden, overtreedt de regels van kapitein en stuurman en tevreden met zichzelf rommelt hij verder.

Talentloze regelkring 

Rondom die falende bewindslieden bewegen zich op diverse afstanden van het demissionaire Kabinet goedwillende, maar slecht presterende “adviseurs”: leden van het OMT, medewerkers van het RIVM en diverse -ologen die hun adviezen en voorspellingen het liefst via praatprogramma’s op publieke en commerciële zenders uitdragen.  Die adviezen zijn zelden consistent, bewegen zich in diverse richtingen en door hun voortdurende doeminformatie lijken ze het doel van het demissionaire Kabinet te ondersteunen: hersenspoelen en conditioneren. In de buitencirkel bewegen zich hoogwaardigheidsbekleders die coronamaatregelen niet willen en/of zullen handhaven (politiechefs en Halsema) resp. maatregelen onvoldoende te vinden (Kamerleden) of juist te ingrijpend (andere Kamerleden). Autoriteiten die doen alsof ze in deze crisis geen verantwoordelijkheid dragen, maar lid zijn van een debatteervereniging en hun graantje van bekendheid en exposure graag willen mee pikken. Een van die lastpakken is Bruls, die burgemeester schijnt te zijn, maar zich graag profileert als de Zonnekoning onder de burgemeesters. Over hem is al een artikel geschreven. Tot zover de typering van de bezetting van het Staatschip.

Het bericht aan trillend Nederland

Omdat in talloze artikelen de huidige stand van zaken tot en detail is beschreven en effecten voor de samenleving uitgebreid zijn uitgetekend, heeft het geen zin om zelf naar een aantal intelligente teksten te zoeken en op te schrijven. Ik vlucht naar de observaties van Paul Verburgt, die het volgende aan het papier heeft toevertrouwd:

“De huidige opstelling van de bezetting van het Staatschip schetst het beeld dat zij maatregelen in het algemeen en coronamaatregelen in het bijzonder, zien als een interessant keuzepakket. Iedereen mag er in grasduinen als men zich maar nauwgezet aan de voorschriften houdt…Er wordt veel gepraat en weinig geluisterd en daardoor komt het nooit tot een uitwisseling van ideeën….aan de diverse praattafels van de omroepen wordt alleen de eigen mening verkondigt die is gevoed door anekdotische informaties en resultaten van een “ik vind” zoektocht.. aan die tafels worden hoofdzakelijk doemverhalen verkondigt met het doel de angstgevoelens van de samenleving niet alleen te prikkelen maar ook te verankeren….sinds de opkomst van social media kunnen we de banvloeken live volgen: in eindeloze draadjes leest men elkaar de les, bijgevallen door scheldende medestanders, doorgaans eindigend in een blog….de individualisering is void zodra het over corona, migratie en energietransitie gaat en gretig wordt het evangelie van de deugende medemens verkondigt: ongevaccineerden? Wappies die op de brandstapel moeten eindigen; oude mensen? dor hout dat verwijderd dient te worden”.

Ondertussen rijzen volgens de cijfers van het RIVM de besmettingen de pan uit. Niet verrassend als je weet dat de in sneltreinvaart ontwikkelde vaccins slechts gedeeltelijk bescherming bieden en na zes maanden geen antistoffen meer genereren. Of de boosterprik voldoende zal helpen, is nog maar de vraag. Dagelijks lekt (de regelkring rond) het demissionaire Kabinet komende maatregelen naar de media om te kunnen vaststellen hoe diverse groepen binnen de samenleving daarop reageren. Proefballonnetjes. Trial and error. Dat werk. Het is een bevestiging dat de man in het Catshuis en zijn adviseurs van alles doen om het beeld van een standvastige en daadkrachtige politieke leider van Nederland levend te houden en de onrust in de harten en hersenen van de doorsnee Nederlander weg te gummen. Daarin slagen ze steeds minder en de onrust in de samenleving zal niet luwen. Integendeel, er zijn steeds meer groepen die zich verenigen met als hoogste doel ophef (en meer) te veroorzaken. Alles wordt gedaan om maar 5 minuten roem in de media te vergaren. Ook door leden van het demissionaire Kabinet en hun handlangers. Niemand lijkt zich te bekommeren om de kwaliteit van het staatschip en/of de kompasrichting om Nederland uit de huidige malaise te halen.

Niemand lijkt door te hebben dat het staatschip vergelijkbaar is met de Titanic vijf minuten voor de botsing met een ijsberg om daarna in de grijze diepte zijn Waterloo te vinden. Daar is geen woord Chinees bij en een bevestiging van de stelling die staat verwoord aan het begin van dit artikel. Een regering moet vaklui met kennis en ervaring op kernministeries hebben!