In deel 1 van deze analyse werd de rol van het staatsapparaat en de ideologie in klassensamenlevingen met verschillende sterke manifestaties van de diepe staat en de belangrijkste punten van de globalistische agenda en haar One World-ideologie besproken.

In deel 2 gaat het over de EU als supranationaal staatsinstrument van de globalisten, over het optreden van de rechterlijke macht en de politie in Europa en in de VS en uiteindelijk over de fusie van geïntegreerde 68ers en financieel kapitaal in de globalistische instellingen.

Effecten van globalisme op het staatsapparaat

Globalisme werkt in twee tegengestelde richtingen op het klassieke staatsapparaat. Enerzijds is de staat verzwakt. Dit heeft gevolgen voor de verzorgingsstaten, die worden uitgehold. En het betreft de handhaving van nationale regels, zoals het voorkomen van illegale immigratie, de deportatie van afgewezen asielzoekers of het optreden tegen clancriminaliteit of gedwongen huwelijken. In deze gebieden heeft de staat de facto de handhaving van zijn wetten opgegeven. Dit gebeurt onder de overeenkomstige druk van een “antiracistisch” publiek – omdat de globalisten het willen in de zin van multiculturalisering.

Aan de andere kant is er een versterking van het staatsapparaat waar het in het belang is van globalisten. Over het algemeen wordt de politiek in sterkere mate bepaald door rechtbanken die niet worden gekozen, maar worden bemand door mensen uit het establishment. Tegen de gele hesjes 2018/19 of, meest recent, tegen de vrijheidsbeweging tegen het Corona-regime, zijn er brute politie-operaties, massarapporten, gerechtelijke intimidatie en zelfs bedreigingen met het jeugdzorgkantoor, dwz de verwijdering van kinderen, zoals we weten het van totalitaire systemen.

Al met al beweegt het coronaregime zich steeds meer in een autoritaire richting, die geborgd is met dwanggeweld van de staat.

Dat gebeurt niet 100 procent direct, zo blijkt uit de gerechtelijke intrekking van een aantal coronamaatregelen in Oostenrijk of de intrekking van demo-verboden in Duitsland. Sommige rechters nemen op de een of andere manier wetten en basisrechten nog steeds serieus. Maar je komt onder druk te staan. De trend is duidelijk.

Op het gebied van het ideologische staatsapparaat zijn de effecten van globalisme minstens zo duidelijk. Iedereen die de religieuze dogma’s van multiculturalisme en diversiteit schendt of zich zelfs maar onzorgvuldig “onjuist” uitdrukt en door de taalpolitie “ontmaskerd” wordt, moet sociale uitsluiting verwachten als “agitators” en professionele nadelen, tot en met een geruïneerde carrière. Wie gaat er naar “Corona-Demos” of de maatregelen van de Wereldgezondheidsorganisatie WHOof bekritiseer de regeringen, riskeer uitsluiting en baanverlies als leraar, verlies van licentie als arts – maar in ieder geval laster als een gek, een bedreiging en een complottheoreticus. En een ‘complottheoreticus’ is nu iedereen die zelfs maar in twijfel trekt dat Big Tech en Big Pharma en andere miljardairs iets anders hebben dan mooie filantropische doelen in gedachten.

Met de coronacrisis heeft de actie tegen zogenaamd nepnieuws nog meer vaart gekregen. Onaangename meningen worden steeds consequenter bestraft en onderdrukt. De monopolie-achtige platforms van de Amerikaanse digitale corporaties spelen hierin een leidende rol. YouTube neemt de taak op zich om dokterskanalen te elimineren die in strijd zijn met de WHO- richtlijnen, d.w.z. het beleid van Bill Gates en het World Economic Forum ( WEF) . Twitter blokkeert zelfs het account van een zittende Amerikaanse president. De burgerlijk-democratische façade van het systeem krijgt ook steeds diepere krassen. De totalitaire ontwikkeling wordt voor steeds meer mensen zichtbaar.

De sprongen in de regeringsrechtvaardigingen voor de nieuwe lockdowns, beperkingen op grondrechten en pesterijen doen denken aan het Ministerie van Waarheid in George Orwells “1984”, dat de omslag naar het buitenlands beleid van het dystopische regime moest rechtvaardigen. En het systematisch herschrijven van de geschiedenis in deze fictieve bediening doet denken aan het ‘Turk’s Memory’-project, gesponsord door de Academie van Wetenschappen en de stad Wenen, waarmee de herinnering aan generaties Zuid-Oostenrijkers van constante Ottomaanse invallen, moorden en ontvoerde mensen wordt gebagatelliseerd en in overeenstemming met de behoeften van het multiculturalistisch globalisme, overschrijven politiek correcte ideologen ze als moraliserend en leerzaam (1).

In het links-liberale Oregon wordt verondersteld dat slechte wiskundecijfers van Afro-Amerikaanse studenten worden verbeterd door “antiracisme”, namelijk dat minder nauwkeurigheid en objectiviteit tellen en meerdere resultaten mogelijk zijn (2). Het project wordt gefinancierd door de Gates Foundation en men kan er niet aan denken hoe in Orwells “1984” de gemartelde Winston Smith er uiteindelijk van overtuigd is dat 2 en 2 eigenlijk gelijk zijn aan 5.

Over het sociale karakter van het onderwijzend personeel

Sommige critici van het Corona-regime vragen zich af waarom de overgrote meerderheid van de intellectuelen zo stil en conformistisch is met het oog op de totalitaire maatregelen. Zelfs tegen de nazi’s, waar er meer risico was, verhief een groot aantal van hen hun stem. Een belangrijk verschil is dat er na 1933 buiten Duitsland grootmachten waren en dus politieke referentiepunten, de westerse democratieën enerzijds en de “socialistische” Sovjet-Unie anderzijds, staten waarnaar talloze denkers, kunstenaars en wetenschappers emigreerden. Tegenwoordig wordt de totalitaire agenda van het * WEF * echter min of meer wereldwijd geïmplanteerd en weet men niet waar men in veiligheid kan komen.

Daarnaast moet ook worden verduidelijkt wat wordt bedoeld met de term “intellectueel”. Bedoel je alleen de relatief kleine groep bekende en excellente figuren die invloed hebben op een breder publiek, dan houdt vandaag – gezien de ostracisme-machinerie van de ‘sociale media’ – waarschijnlijk een te groot deel echt de mond vol. Aan de andere kant waren de Galileo Galileo en Wolfgang Wodargs waarschijnlijk altijd de uitzondering en de intellectuelen die door de heersers werden verdragen de heerschappij, van Johann Wolfgang von Goethe tot de ellendige applaudissers van het globalisme van vandaag, die worden gevoed op universiteiten, in stichtingen en in de gesubsidieerde culturele industrie.

Als men met “intellectuelen” al diegenen bedoelt die het twijfelachtige voordeel van een academische opleiding genoten, dan heeft de overgrote meerderheid toch bijna altijd achter het betreffende systeem gestaan ​​- door privileges en ideologische betrokkenheid.

Lange tijd vertegenwoordigde de kerk in Europa de geschoolden en de kerk stond altijd aan de verkeerde kant, namelijk die van de onderdrukkers – van deelname aan feodale heerschappij tot kolonialisme en de zegen van slachting in de Eerste Wereldoorlog tot de regeling met de nazi’s en de hunne Partijdigheid van vandaag voor verschillende globalistische projecten.

Hetzelfde gold en geldt nog steeds voor het merendeel van de universiteitsprofessoren en docenten. Ze vervulde altijd haar disciplinerende en voorbereidende functie voor het systeem en steunde altijd (e) de machtigen: in de 19e eeuw waren de meesten christelijk-conservatief. In 1914 zetten ze de jonge mannen aan tot nationalisme en oorlog, zoals treffend beschreven in de figuur van de leraar Kantorek in “Nothing New in the West”. In de jaren dertig waren de meesten universiteitsprofessoren en docenten onder de nazi’s. En de Kantoreks van vandaag zijn vurige zwepen van multicultureel globalisme en het Corona-regime.

Dat scholen een plaats zijn van politieke verlichting en kritische vragen stellen, is de officiële vertegenwoordiging van de ministeries van onderwijs en het zelfbeeld van de leraren – een lachwekkend zelfbedrog dat weinig met de werkelijkheid te maken heeft. Kritiek uit schoolboeken en leraren heeft alleen betrekking op de dingen die het diversiteitsglobalisme in het vizier heeft, zoals ‘de blanken’ of ‘heteronormativiteit’. ‘Verzet’ wordt met groot moreel gebaar gemaakt vanaf een veilige afstand van 80 jaar tegen het fascisme, terwijl in de huidige politiek telkens de gewenste lijn wordt doorgevoerd.

In de afgelopen jaren hebben leraren hun leerlingen al in verschillende reguliere campagnes geduwd, zoals de neoliberale, met kapitaal gefinancierde massale migratie naar Europa, of hebben ze de minderjarigen die aan hen waren toevertrouwd meegesleurd naar de ‘Fridays for Future’-demo’s, soms onder enorme druk. . Nu de officieel voorgeschreven angst de meeste leraren heeft gegrepen, geven ze deze door aan de studenten en voeren ze een regime van intimidatie en toezicht op de scholen in – met aanzienlijke psychologische gevolgen voor de kinderen en jongeren. De slechtste conformisten zijn meestal degenen die altijd hebben getoond bijzonder progressief en kritisch te zijn. Degenen die een ‘strijd tegen het begin’ predikten totdat de leerlingen uitgeput waren,

Dit is geen toeval. Rechters en universiteitsprofessoren, politieagenten en docenten zijn aan het systeem gebonden en corrupt met veilige banen en relatief goede en veilige salarissen. Met name politieagenten, maar ook leerkrachten, hebben een stressvolle en mentaal veeleisende baan, maar voor leerkrachten wordt dit gecompenseerd door redelijk comfortabele vrijetijdsregelingen, namelijk door de vaak vrije werkverdeling in de middagen en lange vakanties.

De documentatie-eis wordt op scholen steeds omvangrijker en lijkt vaak belangrijker dan goed onderwijs dat leerlingen kan inspireren over een onderwerp. De inhoud van de inhoud van het eigen vak is lange tijd minder belangrijk geweest dan het juiste ideologische engagement op school. Bovendien zijn er afnemende taalvaardigheden van studenten, verwachtingen van het publiek en ouders dat leraren zullen compenseren voor sociale problemen, verschillende inclusiecampagnes zullen implementeren en een uitgebreide onderwijsdienst zullen aanbieden die de ministeries van Onderwijs beloven.

Interne stress neemt toe wanneer leraren geloven dat de leugens van het systeem in het leven zijn en overeenkomstige eisen aan zichzelf stellen. Vanwege hun baan- en salariszekerheid blijven leraren meestal zonder kritiek aan het systeem gehecht. Ze weten dat ze op betrouwbare wijze worden gesteund door de staat en ze danken het daarvoor – aanpassing voor veiligheid en welvaart.

Velen “stagneren in een volwaardige infantiliteit en volharden in een naïeve, praktische kijk op de wereld en de mens, die politiek is verordend en met geloof geïnternaliseerd. Ze verlieten de school slechts voor een korte tijd om te studeren en keren onmiddellijk terug als oudere leerlingen. Deze ’thuiskomst’ is een biografisch speciaal geval, omdat de aanhoudende arrestatie met de ondertussen gepolitiseerde school van de kinderen het moeilijker maakt om een ​​volwassen afstand tot het bedrijf te bewaren. De leerkrachten blijven samen met de kinderen in een hermetische wereld en volgen doorgaans alle richtlijnen en decreten van de autoriteiten op. Omdat ze zich vooral bezighouden met studenten, zijn ze vanaf het begin van nature superieur en dominant.

Het gebrek aan afstand tot de school als instelling leidt er niet alleen toe dat de meeste leraren weinig praktische kennis hebben van de moeilijkheden in het leven van loontrekkenden of kleine handelaars, maar ook tot ideologische afstandelijkheid. Dit is heel duidelijk te zien in de huidige coronacrisis, waar veel normale mensen vrezen voor hun bestaan ​​en de docenten vanuit hun veilige positie optreden als lakeien van het systeem. Bij de overgrote meerderheid wordt een gebrek aan oefening en afstandelijkheid ook gecombineerd met betweter en elitair moraliserend gedrag. Dat maakt school een moeilijke plek voor de weinige echt kritische leraren en voor veel studenten die het hoofd moeten bieden aan de realiteit van het leven van hun gezin.

Leraren en politieagenten in het Corona-regime

De lerarenvakbonden hebben sinds het voorjaar van 2020 verschillende coronamaatregelen ondersteund en in het bijzonder ook schoolsluitingen, masker verplicht voor studenten, enz. In Oostenrijk geldt dit voor de vakbond voor openbare diensten (GÖD), in Duitsland waarschuwde de vakbond voor onderwijs en wetenschap (GEW) voor de opening van scholen, en het linksgroene Oostenrijkse lerareninitiatief – Independent Trade Unionists (ÖLI-UG) heeft zelfs herhaaldelijk gesloten scholen voor langere tijd vereist – ongeacht de studenten, voor wie isolatie thuis leidt tot onderwijsachterstanden en depressies. En het lijdt geen twijfel dat de overgrote meerderheid van de leraren dit vakbondsbeleid ondersteunt.

Steeds meer arbeiders en werknemers die werkloos zijn geworden of erdoor worden bedreigd, evenals kleine handelaars wiens beroepsbestaan ​​wordt vernietigd, staan ​​sceptisch tegenover negatief over het coronaregime, verschillende maatregelen en verboden. Soms gaan ze ook naar de bijbehorende demo’s. Veel arbeiders hebben een soort klasseninstinct dat ze iets vies van plan zijn en wantrouwen de reguliere media. Steeds meer jongeren zijn de beperkingen beu, verdragen de intimidatie van regeringen in het dagelijks leven niet meer en staan ​​open voor kritische vragen. In de openbare dienst is de overgrote meerderheid van de werknemers echter nog steeds loyaal aan het regime.

Een van de redenen hiervoor is ongetwijfeld de sanctiedruk van werkgevers. Als een ambtenaar op het gebied van volksgezondheid of een directeur van een basisschool in Oostenrijk zijn baan verliest omdat ze hebben deelgenomen aan “Corona-demo’s”, of leraren worden ontslagen omdat ze weigeren een masker te dragen, dan houdt de overheid zich niet bezig met de individuele mensen, maar juist met hen anderen intimideren en disciplineren. De belangrijkste reden voor de loyaliteit van de ambtenaren aan het regime ligt in de zekerheid van hun banen en bestaansmiddelen. Tot dusver zijn ze veel minder direct door overheidsmaatregelen getroffen dan veel andere delen van de bevolking.

Rechters, openbare aanklagers, ministeriële ambtenaren, politieagenten, universiteitsprofessoren en docenten zijn materieel gebonden aan het systeem en de overgrote meerderheid van hen is corrupt.

Het zou daarom een ​​naïeve illusie zijn te geloven dat rechters en politieagenten, maar ook leraren en journalisten in het bijzonder moeten / kunnen worden gewonnen en dat via hen, die staats- of ideologische macht hebben, een verandering in de huidige politiek teweeg kan worden gebracht. Het tegenovergestelde is waar. Deze materieel en ideologisch gekochte groepen zullen de laatsten zijn die zich bij een massabeweging aansluiten.

Vrijwel elke historische ervaring met massabewegingen die een regime fundamenteel uitdagen, toont aan dat de grote meerderheid van het klassieke en ideologische staatsapparaat lange tijd aarzelt om hun privileges op te geven. Er moet veel gebeuren voor politieagenten om bevelen van de minister van Binnenlandse Zaken te weigeren en zich bij de mensen aan te sluiten. Alleen wanneer een massabeweging erg sterk is en het succes ervan steeds waarschijnlijker wordt, beginnen de rechters en politieagenten de journalisten en leraren omver te werpen.

In vergelijking met de docenten zou een zekere onvrede eerder kunnen ontstaan ​​bij de politie. Bij de grootschalige demonstraties tegen de Corona-maatregelen in Wenen in januari en februari 2021 was te zien dat veel politieagenten het niet leuk vinden wat ze moeten doen. Soortgelijke waarnemingen zijn waarschijnlijk in maart 2021 in Kassel gedaan. Een groot deel van de politieagenten komt ook uit de arbeidersklasse, velen van hen van het platteland, met andere woorden, uit klassen die sceptisch staan ​​tegenover de Corona-maatregelen en die een zekere sociale druk uitoefenen op de politie. Hoe sterker deze druk, hoe minder gemakkelijk het is om zware operaties tegen demonstranten uit te voeren.

De meeste leraren komen daarentegen uit de academische middenklasse en hun ouders waren vaak ook werkzaam in de publieke sector. Ze staan ​​onder de sociale druk van deze conformistische milieus en zijn veelal ideologisch nog meer met het systeem verbonden. Natuurlijk zijn er ook individuele leraren die, buiten hun opvattingen over diversiteit, echt empathie voelen voor hun studenten, die zelf kinderen hebben die onder de maatregelen te lijden hebben of die gewoon heel politiek reflecterend zijn. Maar dit zijn de uitzonderingen. De docenten als sociale klasse zullen waarschijnlijk bijna tot het einde loyaal blijven aan het Corona-regime.

Voor de vrijheidsbeweging tegen totalitaire maatregelen en de Grote Reset hebben deze inschattingen van het staatsapparaat en zijn personeel uiteraard gevolgen voor de politieke oriëntatie. Men moet het systeem zeker op zijn woord geloven met betrekking tot zijn democratische aanspraken en de grondrechten eisen die beloofd worden door de Oostenrijkse grondwet of de Duitse grondwet. Maar men moet zich ook bewust zijn van het feit dat de liberale democratie in het kapitalisme cyclisch is en dat echte politieke beslissingen nooit worden genomen in de gekozen parlementen.

Het personeel van de staat onder het kapitalisme is grotendeels corrupt. Men moet politieagenten bij demo’s niet provoceren of beledigen, maar eerder een gesprek met hen zoeken, hen van streek maken en aan het denken zetten. Men kan proberen leraren bij hun kritische zelfbeeld te grijpen, met hen te praten over de gevolgen van het regime voor de jongeren en hen aan te moedigen na te denken over hun functie. Verwacht in de nabije toekomst niet teveel van beide groepen. De aanhangers van de vrijheidsbeweging zullen andere groepen zijn, namelijk kleine handelaars, jongeren en vooral de arbeidersklasse.

Perspectieven van de Freedom Movement

De economische en sociale crisis van het kapitalisme, die vorm krijgt als gevolg van de Corona-maatregelen en die neerkomt op een grote aanval op de arbeidersklasse en een onteigening van de middenklasse, heeft nog lang niet zijn hoogtepunt bereikt. Het ergste moet nog komen. Alleen al in Duitstalige landen zullen honderdduizenden kleine bedrijven worden geconfronteerd met de vernietiging van hun levensonderhoud, velen van hen zullen steeds minder te verliezen hebben en zullen hun woede op straat brengen.

Miljoenen jongeren zullen niet alleen lijden onder de noodmaatregelen van de staat, maar hebben ook weinig kans op een carrière – dit kan explosieve gevolgen hebben voor het regime.

Miljoenen loontrekkenden zullen hun baan verliezen of een dalend inkomen krijgen, zullen hun huis niet kunnen houden en zullen steeds minder voor hun kinderen kunnen zorgen – hun aantal en hun positie in de samenleving maken hen bijzonder belangrijk.

Het is zeer waarschijnlijk dat de vrijheidsbeweging de komende maanden nieuwe kracht zal krijgen van deze sociale groepen. Het is ook heel goed mogelijk dat demo’s in combinatie met de economische crisis en de groeiende wrok onder de bevolking ertoe leiden dat de ene of de andere maatregel wordt ingetrokken of verzwakt – of mogelijk zelfs een regering ineenstort.

Maar vergis je niet: je tegenstander is krachtig. Achter het coronaregime en de Grote Reset gaan min of meer alle grote bedrijven en haar globalistische instellingen schuil. Als een maatregel of een regering wegvalt, is de agenda van deze mensen zeker niet van tafel. Het zal maar al te gemakkelijk zijn voor een nieuwe regering om uit het globalistische partijkartel te komen met dezelfde bedoelingen en vergelijkbare maatregelen.

Maar zelfs deze machtige bedrijven en netwerken zijn niet almachtig. Met de op handen zijnde verdieping van de economische en sociale crisis en groeiend verzet van de bevolking kunnen er ook scheuren en tegenstellingen ontstaan ​​in de globalistische heersende klasse.

Lenin definieerde een revolutionaire situatie door een combinatie van verschillende aspecten: de heersende klasse kan haar systeem niet langer in een ongewijzigde vorm handhaven. De verontwaardiging van de onderdrukte klassen gaat gepaard met wrijvingen in het politieke leiderschap van de heersende klasse. De benarde toestand van de onderdrukte klassen wordt verergerd “boven het gebruikelijke niveau”. Als gevolg van de omstandigheden van de crisis neemt de activiteit van de massa aanzienlijk toe (5).

Als u zich op deze overwegingen oriënteert, kunt u zien dat sommige van deze aspecten al zijn vervuld of binnenkort zullen worden vervuld. Het is waarschijnlijk dat de activiteit van de massa aanzienlijk zal toenemen, en de wrijvingen in de heersende klasse zijn heel goed mogelijk. Het is des te meer beschamend dat de overgrote meerderheid van links, die al decennia lang fantaseert over revoluties in studentensubculturen, nu een algemene aanval van het mondiale kapitaal op de arbeidersklasse is gericht en er zich verzet van deze klassen vormt, zich gedragen als lakeien of zelfs onruststokers van de heersers.

Ervan uitgaande dat de sociale en politieke conflicten tot een hoogtepunt komen en een realistisch beeld hebben van de macht van globalisten, is het belangrijk om na te denken over de perspectieven van de vrijheidsbeweging. Hier kunnen slechts enkele basispunten worden aangestipt:

Ten eerste zal de arbeidersklasse het belangrijkste voertuig van verzet zijn. Ze zijn talrijk en relatief weinig beïnvloed door reguliere propaganda. Maar bovenal heeft het een doorslaggevende functie door zijn positie in het productie- en circulatieproces van kapitaal. Zonder dat zal er niets worden geproduceerd, gebouwd of vervoerd en kan het in de armen van globalisten vallen. Boze jongeren en eigenaren van kleine bedrijven kunnen een belangrijke ondersteunende rol spelen in het verzet.

Ten tweede is de verspreiding van politieke vorming via onafhankelijke media en demonstraties voor vrijheidsbewegingen erg belangrijk. Maar dat is niet voldoende. Het lezen van kritische teksten wordt nog niet geactiveerd. Elke historische ervaring leert ons dat demo’s niet op een constant hoog niveau kunnen worden gehouden. Ze hebben een boom, kunnen óf doelen doorzetten en zichzelf verder ontwikkelen, óf ze verliezen weer het aantal deelnemers. Permanente weerstandsstructuren in bedrijven, in woonwijken en door jongeren zijn noodzakelijk.

Ten derde is het aanvankelijk een defensieve strijd tegen het grote resetoffensief van het mondiale kapitaal. De vrijheidsbeweging heeft niet alleen defensieve antwoorden nodig, maar ook haar eigen positieve suggesties als alternatief voor Klaus Schwab, Bill Gates en hun globalistische netwerken. Een centraal punt voor de vrijheidsbeweging moet de eis zijn tot onteigening en socialisatie van BlackRock, Amazon, Big Pharma en Big Tech en alle andere grote bedrijven en banken. Zolang de huidige eigenaren deze bedrijven controleren, zal er geen positieve ontwikkeling in de wereld zijn. Een andere hoeksteen zal de vraag moeten zijn naar een massale uitbreiding van de directe democratie, zodat alle relevante beslissingen worden genomen door de bevolking van het betreffende land.

Bronnen en opmerkingen:

(1) https://www.oeaw.ac.at/tuerkengedaechtnis/
(2) Ulrike Stockmann: Een en een is gelijk aan twee. Hoe racistisch!, Https://www.achgut.com/artikel/eins_und_eins_gleich_zwei_wie_rassistische .
(3) Eric Angerer: The Alpine Resistance, https://www.rubikon.news/artikel/der-alpen- Resistance
(4) Heino Bosselmann: Waar zouden leraren moeten zijn?, Https://sezession.de/64033/wo – toekomstige leraren .
(5) Vladimir Lenin: The Collapse of the Second International, Lenin Werke 18, https://sites.google.com/site/sozialistischeklassiker2punkt0/lenin/lenin-1915/wladimir-i-lenin-der-zbruch-der-ii -internationaal .