De gevaarlijke uitval van het buitenlands beleid van de COVID-19-diagnose van Trump

Niemand kan doen alsof hij weet hoe de COVID-19-diagnose van president Donald Trump zich zal ontvouwen, maar enige gevolgen voor de Amerikaanse nationale veiligheid zullen onmogelijk te vermijden zijn. Welke verstoringen zal de ziekte in het buitenlands beleid introduceren? Dat is moeilijker te zeggen. De Trump-regering heeft tenslotte geen basislijn van normaliteit gehad om dergelijke afwijkingen in te schatten. Desalniettemin vallen vier potentiële problemen op.

Ten eerste, en het meest consequent, zou Trump van mening kunnen veranderen over de ernst van het virus – zoals andere geïnfecteerde politieke leiders hebben gedaan – en nauw samenwerken met Democraten om de veelvoudige schade van COVID-19 te beperken. Aangezien het virus de meest acute en dodelijke dreiging vormt waarmee Amerikanen worden geconfronteerd, zou het verminderen van de cumulatieve gevolgen de grootste zorg moeten zijn voor de nationale veiligheid van de opperbevelhebber. Bovendien zijn de interventies die nodig zijn om die onmiddellijke en langdurige schade te verminderen algemeen bekend en zouden ze snel kunnen worden aangepast als de president het vereiste politieke kapitaal zou besteden. In een video die werd getweet door Walter Reed National Military Medical Center, onthulde Trump zelfs dat hij “veel over COVID heeft geleerd”. Hij voegde eraan toe: “ik snap het. En ik begrijp het. En het is iets heel interessant. ”

Helaas, zoals opgemerkt in een vorige column , is Trump helemaal niet in staat om een ​​mening bij te werken zodra deze openbaar is gemaakt. In de dagen voorafgaand aan zijn COVID-19-aankondiging, minimaliseerde hij opnieuw het sterftecijfer van het virus op basis van zijn “voorgevoel”, vergeleek het met de gewone griep en bespotte Joe Biden omdat hij een masker droeg. Erger nog dan het onvermogen van Trump om zijn denken bij te werken, zijn onwankelbare slechte oordelen verankeren de collectieve overtuigingen van zijn partij en loyalistische volgelingen. De president zal COVID-19 dus nooit serieus nemen en het gebrek aan urgentie en de algehele incompetentie van de federale regering zullen aanhouden.

Ten tweede, als de president milde symptomen vertoont, maar vooral als hij een neergang ervaart die vergelijkbaar is met de Britse premier Boris Johnson, kan de ziekte van Trump zijn besluitvorming over het buitenlands beleid belemmeren. Farmaceutische behandelingen, vermoeidheid en verhoogde stress verminderen de cognitie van mensen en veranderen de manier waarop ze beslissingen nemen en communiceren. Het meest directe en waarneembare instrument van het buitenlands beleid van Trump is kinetische militaire kracht. Hij heeft toestemming gegeven voor (en vaak geëscaleerde) luchtaanvallen in elk land dat zijn voorganger Barack Obama bombardeerde en was het meest enthousiast over de gefilmde en goed gepubliceerde raketaanvallen op activa van de Syrische regering in april 2017 en 2018.

Daarom zou Trump een aantal levendige maar ook escalerende militaire acties kunnen goedkeuren, ervan uitgaande dat dit de aandacht van zijn ziekte zou afleiden of zijn pseudo-hardheid zou aantonen. En gezien zijn gewoonte om geclassificeerde spionagesatellietfoto’s te tweeten zonder enige tegenstand van Republikeinen, zou men aannemen dat stakingen op korte termijn gepaard zouden gaan met grafische beelden van dood en vernietiging. Tot nu toe heeft Trump, ondanks zijn goedkeuring voor meer algemene luchtaanvallen dan zijn voorganger in de aanhoudende oorlogen in Irak, Syrië, Pakistan en Somalië, nog geen toestemming gegeven voor grote nieuwe militaire aanvallen. Ook al heeft hij sinds zijn aantreden eliminationistische bedreigingen geuit tegen Noord-Korea , Afghanistan , Turkije en Iranen beweerde herhaaldelijk (ten onrechte) dat Amerikaanse troepen de oorlogsmisdaad “de olie afnemen” uit Syrië en Irak uitvoerden. Maar een medisch gehandicapte president zou van koers kunnen veranderen en plotseling een aantal extreme en onverstandige oorlogen kunnen autoriseren.

Ten derde is er een mogelijkheid dat tegenstanders de ziekte van Trump zouden kunnen zien als een kans, gedurende welke tijd ze hun agenda’s zouden kunnen bevorderen zonder bang te hoeven zijn voor op handen zijnde vergelding. Dit scenario is onwaarschijnlijk om de simpele reden dat het buitenlands beleid van de VS al enorm afgeleid en verzwakt is tijdens het presidentschap van Trump. De regering is er niet in geslaagd enige echt zinvolle bilaterale economische of diplomatieke overeenkomsten uit te voeren, heeft haar traditionele leidende rol ( aan China ) binnen internationale organisaties opgegeven en is grotendeels losgekoppeld van haar bondgenoten – wat het nastreven van gedeelde mondiale doelstellingen onmogelijk heeft gemaakt. Kortom, Amerika is snel een luie supermacht geworden.

Tegenstanders van de Verenigde Staten hebben geleerd dat ze hun internationale doelen stapsgewijs kunnen nastreven zonder veel terugval van Washington. Er is geen reden voor die tegenstanders om een ​​vermeende rode lijn over te steken met een uitlokkende gebeurtenis – bijvoorbeeld China dat een blokkade oplegt aan Taiwan – dat Amerika’s slaperige buitenlandse beleidsapparaat wakker zou schudden.

Ten vierde is de toch al microscopisch kleine reputatie van de Trump-regering op het gebied van eerlijkheid verder gedaald, met zijn buffet van leugens en tegenstrijdigheden over COVID-19. Liegen om met succes te misleiden is een vaardigheid die oefening en verfijning vereist. Het Witte Huis van Trump heeft zo lang en zo tevergeefs gelogen zonder enige straf dat zijn bedrogvaardigheden onherstelbaar zijn verdwenen. Het is begrijpelijk, en in een grotere mate dan welke vorige president dan ook, dat niemand de verklaringen van het Witte Huis kon vertrouwen. Als de regering-Trump geen waar, aannemelijk verhaal kan vertellen over de gezondheid van haar eigen personeel, wie zou het dan geloven tijdens een acute nationale veiligheidscrisis?

Stel je bijvoorbeeld een crisis voor die wordt gekenmerkt door diepe onzekerheid en die een presidentiële reactie vereist in een kort tijdsbestek: massale gijzeling door onbekende aanvallers bij een diplomatieke faciliteit of een verwoestende cyberaanval op kritieke infrastructuur die resulteert in Amerikaanse doden en die alleen kan worden toegeschreven aan gematigde vertrouwen. Tijdens dergelijke evenementen kijken meerdere toehoorders naar het Witte Huis – diplomaten en strijdkrachten voor brede begeleiding en specifieke orders, het Congres voor feitelijke toezichtsbriefings, bondgenoten voor oproepen voor steun en het Amerikaanse volk voor duidelijkheid en leiderschap. Gedurende de resterende weken van de presidentiële campagne, en zeker na 3 november als Biden de verkiezingen wint, zouden maar weinigen iets geloven dat door Trump of iemand die voor hem werkt, wordt uitgesproken.

Het hoefde natuurlijk niet zo te zijn. De president had zijn gezondheid en de gezondheid van degenen die voor hem werkten kunnen beschermen, hij had het land competent kunnen leiden toen het virus voor het eerst opdook, en zijn regering had kunnen deelnemen aan wereldaangelegenheden die verder gingen dan alleen het uitbreiden van bestaande bombardementen. Maar Trump en iedereen die voor hem werkt, zijn wie ze zijn – vooral zelfzuchtig. Niemand mag verwachten dat ze veranderen, hoe ernstig de COVID-19-infectie van de president ook blijkt te zijn.