De koning van het schijn optimisme Mark Rutte

De koning van het schijn optimisme, de Hans Klok van de politiek, kennen we natuurlijk allemaal als Mark Rutte. De gave die Rutte heeft is uitzonderlijk. Als je huis in de fik zou staan zou hij nog zeggen dat dat weer scheelt in de stookkosten. Hij is meester in het negeren van de ernst van een situatie, en kan middels een rookgordijn van schijn optimisme de zaak positief doen draaien. Ook al is er in kern helemaal niets positief aan de situatie dan weet hij er toch element uit te pakken wat die positieve draai kan geven, ook al is dat totaal niet relevant. Vervolgens weet hij alle aandacht richting dat kleine stukje irrelevante informatie te brengen waardoor na verloop van tijd alles wat wel relevant was niet meer relevant is, en dat wat helemaal niet relevant was lijkt ineens de kern.

Natuurlijk is er niets mis met optimisme. Er is zelfs niets mis met optimisme tegen beter weten in. Wanneer het echter als tool gebruikt wordt om een massa mensen moedwillig af te leiden van een ernstig probleem, dan wordt het natuurlijk een heel ander verhaal. Een goed voorbeeld is een specifieke rode draad in Ruttes periode van regeren. Die rode draad is het negeren van armoede en daarmee het groeien van de kloof tussen arm en rijk. De afgelopen tien jaar heb ik mij namelijk begeven tussen hele rijke mensen dankzij beleid, en hele arme mensen dankzij beleid. Die hele rijke mensen hadden werkelijk geen flauw idee van het leed wat er zich in dit land ondertussen afspeelde. Meer mensen naar de voedselbank. Duurdere boodschappen. Duurdere vaste lasten. Een groeiende groep mensen met problematische schulden. En luxe deurwaarder- en incasso kantoren die als paddestoelen uit de grond schoten. Een nieuwe industrie was ontstaan: de schuldenindustrie.

Door een aanzienlijke groep mensen toch enigszins tevreden te hebben kunnen houden met schijn optimisme, en een kleine groep mensen steeds rijker te hebben laten worden, is hij er al die tijd in geslaagd om keihard te negeren én te verbloemen dat er onderaan de streep in de realiteit sprake was van grootschalige afbraak. Hij bouwde moedwillig een villa op een verotte fundering. En dat ziet er tijdens de opbouw ook allemaal fantastisch uit, dus je kunt ook met recht zeggen dat het allemaal zo mooi en fantastisch is. Zelfs als je voor je ogen ziet dat er steeds meer steun voor de fundering gezocht werd tijdens de opbouw van de villa, kun je blijven zeggen dat de villa fantastisch wordt, zolang je de focus maar op die mooie dingen weet te houden. Keer op keer weer, verdacht goed gefaciliteerd door de meeste media.

Voor Mark Rutte kwam ‘het killervirus’ als geroepen. Want niets is meer de schuld van Rutte en z’n politieke handlangers. Alles is nu de schuld van een virus. Dezelfde man, en handlangers, die meer dan 10 jaar lang op schandalige wijze een rookgordijn wisten op te houden en de realiteit wisten te draaien, daar luistert iedereen nu wederom naar. Als het niet zo ernstig zou zijn, zou je bijna je petje afnemen voor deze sublieme manier van manipulatie en acteerwerk. Maar eigenlijk maakt het diep triest, omdat je hiermee ook beseft wat het denkniveau en mate van bewustzijn is van het grootste deel van de mensen in dit land. Om je dood te schamen. Het gevaar van schijn optimisme, ook al heb je de hele competitie gemist, je bent in ieder geval nog net op tijd voor de finale.