Indignatie redactie 
‘Het zijn allemaal leugens!‘
De Leugenfabriek. Nagenoeg alle mensen met kinderen liegen tegen hen om uiteenlopende redenen. Verwacht van mij geen inventarisatie, maar in de meeste gevallen zijn het ‘leugentjes om bestwil‘, of onschuldig ‘foppen‘, zoals het complete spektakel rond ‘Sinterklaas‘. Ik heb zelf nooit voor ‘Sinterklaas‘ gespeeld, noch voor ‘Zwarte Piet‘, en ik was hoe dan ook al veel te oud toen die gitzwarte jeugdheld van mij van zijn voetstuk werd getrokken, en werd vervangen door een LGBT+ ‘Regenboog Piet‘.
Maar het is verbazingwekkend om te zien dat jonge kinderen hun eigen opa of vader niet eens herkennen als die gewichtig de kamer binnenkomt, verkleed als de ‘GoedHeiligMan‘. Zelfs niet als die opa of vader na enkele minuten de sonore intonatie van zijn gewichtig aandoende stemgeluid laat varen, en spreekt met de stem die ze eigenlijk meteen zouden moeten herkennen.
Er zijn experimenten geweest op scholen, waarbij de leerkracht zich voor de ogen van de jeugdige kinderen omkleedde, en daarna was die leerkracht voor die kinderen gewoon ‘Sinterklaas‘, en niet langer de ‘Meester‘. Er zijn mensen die op hoge toon eisen dat ouders en leerkrachten hun kinderen nooit ofte nimmer mogen voorliegen, want ‘Jong Geleerd, Oud Gedaan‘.
Ik behoor zeker niet tot die groep. Integendeel! Onschuldig ‘foppen‘ wapent het kind tegen goedgelovigheid, nadat het eenmaal ontdekt hoe het werkelijk in elkaar steekt. Opdat men op latere leeftijd een gezonde scepsis aan de dag legt. Ook tegenover mensen zoals de ouders, en de leerkrachten, die geen kwaad in de zin hebben.
De Leugenfabriek. In het leuterprogramma rond het nieuwsbulletin van de NOS was vanochtend een ‘programmamaker‘ te gast die vrouwelijke SS-ers had opgespoord die tijdens de Tweede Wereldoorlog in Auschwitz hadden gediend. Om daar vervolgens de nu nog levende kinderen mee te confronteren. Levert ongetwijfeld ‘spannende‘ voyeuristische televisie op, met hoge ‘kijkcijfers‘, maar is dat ethisch? Zoals hier eerder gememoreerd waren er veel meer Nederlanders die in krijgsdienst traden bij de Duitsers, dan er verzetsmensen waren.
Zeker in de eerste jaren van de oorlog. Pas tegen het einde had ‘Iedereen‘ in het verzet gezeten. Die vrouwen hadden bijna allemaal kort gevangen gezeten, om daarna een nieuw leven te beginnen, in veel gevallen zonder ooit hun partner, of kinderen, te vertellen over hun beschamende verleden. Hun hele naoorlogse leven, en dat van hun dierbaren, was in zekere zin een leugen.
Een vrouw uit Oekraïne, die tevens te gast was, suggereerde dat die vrouwen mogelijk zelf eerder slachtoffer waren van mishandeling of misbruik, en daarom bij de SS gingen. Dat is de ‘moderne‘ benadering. Zeker nu we in het Westen die SS-ers weer keihard nodig hebben in de strijd tegen Rusland, en in Oekraïne is zo’n verleden eerder een aanbeveling dan een schandvlek. Dito in de ‘Baltische Staten‘ en Finland, maar ook in Italië tel je weer helemaal mee als fascist.
Mijn eigen ‘klassiek liberale‘ opvoeding leerde mij dat je je niet moest verschuilen achter smoesjes wanneer je fouten maakte. Je betaalde de ‘prijs‘ met ‘opgeheven hoofd‘, bereid om ‘rekenschap af te leggen‘, en daarna werd het boek gesloten. Zand erover. We maken allemaal fouten. Maar sommige mensen maken geen fouten, maar zíjn ‘fout‘. Daar helpt straffen ook niet (meer).
Noch belonen om hen om te kopen. De rot zit zo diep, dat het een verloren zaak is. Je vindt hen in alle lagen van de samenleving, op de meest uiteenlopende functies, en de gevangenissen puilen uit van dat soort mensen.
Hoe iemand ‘fout‘ wordt, is onbekend, maar tevens afhankelijk van wat we concreet aanmerken als ‘fout‘. In Nazi-Duitsland, en in die delen van de samenleving die gemesmeriseerd waren door die Germanen, was iemand ‘fout‘ die zich verzette, terwijl die in mijn optiek ‘goed‘ was, voorzover men niet overdreef. Dat laatste moet er wel bij, want waar men zich als een blind paard afreageerde op Duitsers en passieve Nederlanders die zich uit angst gedeisd hielden, inplaats van zich te concentreren op de daders, was dat net zo goed ‘fout‘.
Met andere woorden, ‘terreur‘, en ‘sancties‘ gericht tegen de burgerbevolking, vallen in mijn ogen niet goed te praten. In hoeverre iemand ‘van nature‘ al sterk de neiging heeft om zich ‘fout‘ te ontwikkelen, en in hoeverre maatschappelijke conditionering een rol speelt, is zelfs op het individuele niveau niet te achterhalen, ondanks claims van zekere belanghebbenden dat dat wel het geval is.
De Leugenfabriek. Als Olaf Koens zich naar Damascus spoedt om daar verslag te doen van de overwinning van onze ‘proxy troepen‘ die nog niet zo lang geleden vanuit Idlib en Turkije op pad werden gestuurd om de Russen bezig te houden, zodat ze minder tijd, geld, wapens en mankracht ter beschikking zouden hebben in Oekraïne, en hij bericht gloedvol over de mensen die zijn vrijgelaten uit gevangenissen, dan liegt hij ‘technisch‘ gesproken niet.
Maar in mijn optiek is hij wel ‘fout‘ bezig, omdat hij ‘vergeet‘ te melden dat de NAVO-landen zelf gretig gebruik maakten van de ‘diensten‘ die Assad, en Gaddafi, aanboden ten tijde van de ‘War on Terror‘. Wij ontvoerden mensen die we verdachten van ‘extremisme‘, maar om de eigen handen schoon te houden brachten we ze over naar Syrië, Libië en Egypte om ze daar te martelen, en te laten verdwijnen. En er is in ons deel van de wereld zelfs nooit iemand voor aangeklaagd. Maar dat is niet alles.
Op dit moment kunt u, als u dat wilt, beelden vinden van gruwelijke executies zonder vorm van proces, uitgevoerd door onze ‘strijders‘. Velen die werden vrijgelaten zijn daarbij gewoon ordinaire criminelen. De man die namens de nieuwe machthebbers, die wij hebben bewapend en getraind, en die van de NAVO (Mark Rutte) het groene licht kregen, toe moet zien op de rechtspleging in Syrië, heeft alle vrouwen in het juridische apparaat, met inbegrip van de vrouwelijke rechters, ontslagen. De Sharia zal worden ingevoerd, als het aan onze helden ligt, waarbij vrouwen nog slechts gesluierd de deur uit mogen.
In eerste instantie is dat een ‘advies‘, wettelijke verplichting staat gepland voor een later moment. Niet een hoofddoekje, zoals in Iran, maar zo’n inktzwart gewaad dat het grootste deel van het gezicht en het hele lichaam bedekt. Dat lijkt mij eerder het rapporteren waard dan die ‘Oude Koeien‘ en ‘Open Deuren‘ over Assad’s ‘politieke gevangenen‘, ook omdat het ons informeert over de aard van die tegenstanders die hij liet verdwijnen, omdat een ’tik op de vingers’, noch een pot stroop, die mensen kon corrigeren. Althans, vanuit ons Westerse perspectief bezien.
Wie alles overziet, ontkomt er niet aan te concluderen dat Assad ‘te hoog‘ gemikt heeft. Opgeleid in Engeland, getrouwd met een Britse vrouw, die door ‘Vogue‘ destijds werd gepresenteerd als de ‘Lady Di‘ van Syrië, opgevoed door een vader en moeder die verhoudingsgewijs liberale opvattingen hadden, wilde hij Syrië opstuwen in de vaart der volkeren.
Zijn vader gaf vrouwen gelijke rechten aan mannen, schafte kledingvoorschriften, en restricties op het gebied van onderwijs voor vrouwen af, en stelde alle functies in het land open voor de meest geschikte persoon, ongeacht geloof of overtuiging, zolang dat geloof of die overtuiging maar niet dicteerde dat men die ‘Grondwettelijke Principes‘ moest vervangen door orthodoxe Islamistische Sharia wetgeving.
Voorzover hij verwachtte dat het Westen hem zou steunen, is hij uiteraard bedrogen uitgekomen. Het Westen deed korte tijd of het ‘Sinterklaas‘ was, maar het was ‘Judge Holden‘ uit de roman ‘Blood Meridian‘, een ‘Januskop‘, de ‘Duivel‘ zelf. En waar ‘journalisten‘ assisteren bij het verhullen van die realiteit, maken ze geen fouten, maar zijn ze voor mij ‘fout‘.
Vergelijk ook hoe het de vrouwen in Afghanistan verging, toen wij ook daar Al Qaeda hielpen de macht te grijpen in de jaren tachtig van de vorige eeuw, en niet meer naar hen, of de liberaal denkende mannen in dat land omkeken. En hoe we onlangs wegliepen voor onze verantwoordelijkheid in dat land. Het klopt niet in onze collectieve ‘bovenkamer‘. Dat zijn geen fouten, dat is ‘fout‘. We leven in een leugen.
Achteraf valt niet te reconstrueren hoe het landen als Afghanistan, Libië en Syrië vergaan zou zijn als we hen consequent geholpen zouden hebben in de strijd tegen mensen met een ‘archaïsche‘ religie, maar het lijkt aannemelijk dat meer ‘foute‘ mensen dan door conditionering ‘rechtgetrokken‘ zouden zijn, als ze zouden hebben ervaren dat het hen welvaart en welzijn had opgeleverd.
Alhoewel je geen ijzer met handen kunt breken, en processen ook de tijd moet gunnen, wat betekent dat je een gezonde afstand moet bewaren tot wat in een land gebruikelijk is, en niet plompverloren iets moet opdringen. Dat er mensen zijn die leven van ‘stoken in een goede relatie‘, dat is een gegeven. Maar waarom wij dat in ons deel van de wereld gewetenloos cultiveren, dat is mij een eeuwigdurend raadsel. Wat is daar ‘fout‘ gegaan?
