De nieuwe autoritaire samenleving van sluitingen en samenscholingsverboden

Willen onze heersers, de massamedia, de technobureaucraten van de internationale organisaties en de filantropen van de NGO’s alleen ons welzijn? We moeten begrijpen, zonder complottheorieën, hoe de pandemische crisis wordt gebruikt door mondiale elites om hun eigen macht te versterken en degenen die anders denken het zwijgen op te leggen.

Vanaf maart 2020 is de noodsituatie als bestuursmethode de nieuwe norm geworden, met de consequente normalisering van de bioveiligheidsvoorzieningen die zijn geactiveerd om de noodsituatie zelf het hoofd te bieden. De noodtoestand die de dictaturen van de twintigste eeuw hebben uitgebuit – of kunstig gecreëerd – op nationaal niveau om te reageren op een “oorlogstoestand” of “dreiging van rebellie” die een autoritaire ommekeer vereiste die vervolgens diende om de bedreigde veiligheid te waarborgen, is nu wereldwijd toegepast door middel van een ongekend medisch-wetenschappelijk waarheidsregime. Als vrijheden en rechten plotseling moesten worden ingeperkt, hing het af van de vitale noodzaak om in termen van veiligheid te reageren op de dreiging van een “onzichtbare vijand” die niet langer

Naast de verschillen (waaronder vooral het mondiale karakter van de hierboven genoemde nieuwe staatsgreep), het feit dat de beheersing van de besmetting vanaf het begin werd vergeleken met een nieuwe “oorlogstoestand”, wat bijgevolg impliceert dat een krijgsdiscipline en opoffering, spreekt in het voordeel van deze analogie die normale levensomstandigheden vereist. De autoritaire transformatie was ook gerechtvaardigd in het geval van de nieuwe sanitaire orde als een gedwongen reactie zonder alternatief voor een militaire aanval, zelfs als het door een virus was: de politieke beslissing van de heersende groepen en hun tableau de bord werd op deze manier gelegitimeerd en achter de enscenering van de epidemiologische noodsituatie en het medisch-wetenschappelijke referentiediscours verborgen.

De hedonistische samenleving van massaconsumptie, die tolerant is en zich richt op het idee van vrijheid als een individualistische liberalisering van consumptie en gewoonten, heeft er onder andere toe geleid dat de geregeerde klassen zichzelf als werkelijk vrij zien om alles te doen, zelfs in de gereïficeerde vorm van consumptie: in de mate dat in de afgelopen vijf jaar (2015-2020) deze geregeerde klassen niet alleen ertoe zijn aangezet om de orde van het globalistische kapitaal brutaal uit te dagen (Mouvement des gilets jaunes in Frankrijk, Occupy Wall Street, enz. ), maar zelfs om de orde van het globalistische kapitaal gewelddadig uit te dagen. ), maar ook om zich hardnekkig uit te spreken tegen de wil van het oligarchische neoliberale blok.

Dit verklaart onder meer de Brexit (stemming 2016 en implementatie in januari 2021) en de overwinning van Trump op Clinton (2016), het Griekse referendum tegen de bezuinigingen van de EU (2015) en het Italiaanse referendum tegen grondwetshervorming (2016) evenals de heterokritisch experiment van een “geelgroene” regering in Italië (2018-2019), een echt soevereinistisch en populistisch experiment dat niet alle sectoren van de heersende klassen aanspreekt. Een van de – misschien onvoorziene – nadelen van de hedonistische consumptiemaatschappij was de opkomst, als neveneffect, van de overtuiging van de heersende klassen dat ze konden stemmen in sociale, politieke en economische aangelegenheden.

Een autoritaire reorganisatie van de samenleving zou daarom functioneel kunnen lijken voor een a priori devaluatie van zowel de vijandige geest van de nationale volksklassen als hun belangrijke vermogen om, in overeenstemming met de procedures van de parlementaire democratie, uiteenlopende en soms tegenstrijdige standpunten te uiten met die van de dominante groep. Vooral een bevolking die kwetsbaar en onzeker is geworden, gedomesticeerd en op gepaste wijze geterroriseerd door de angst om besmet te raken en te sterven in het verschrikkelijke lijden van “intubatie”, zou het hebben aangedurfd om zich tegen het dominante blok te verzetten en zo electoraal gedrag te proberen, dat in strijd is met wat de macht zelf wil: tegenslagen zoals de geelgroene regering of de verkiezing van Trump,

De ‘regerende samenleving van de massa’, zoals Luca Ricolfi het noemde, werd snel aan de kant geschoven: alleen de kettingen aan de voeten en handen van de geregeerde paal bleven duidelijk zichtbaar met hekken en samenscholingsverboden. Het neo-hedonistische kapitalisme van de open samenleving werd de nieuwe autoritaire samenleving van sluitingen en samenscholingsverboden.