Indignatie redactie 
Volksgezondheid Fascisme is de kunst om de waarheid achter een façade van heilzame deugd te verbergen. Het is vermoedelijk zo oud als de mensheid. Mussolini gaf het gewoon een naam – hij verborg zijn autoritaire ideeën achter de drainage van moerassen, dorpsvernieuwing, kinderen op school en treinen die op tijd reden. Het beeld van het nazisme uit de jaren dertig was geen kapotte ruit en oude mannen die op straat werden geslagen, maar gelukkig lachende jongeren die in de buitenlucht samenwerkten om het land weer op te bouwen.
Dergelijke labels aan de huidige tijd plakken is gevaarlijk, omdat ze veel bagage vervoeren, maar het helpt ook om te bepalen of de huidige bagage waarvan we dachten dat die progressief was, eigenlijk regressief is. Die gelukkig lachende jongeren van de jaren dertig werden in feite getraind in de kunsten van zelfingenomenheid, denigreren van verkeerd denken en collectieve gehoorzaamheid. Ze wisten dat ze gelijk hadden en dat de andere kant het probleem was. Is dat bekend?
De maatschappelijke veranderingen van de afgelopen twee jaar zijn bepaald door en geleid door ‘volksgezondheid‘. Het is dus goed om te zoeken naar analogieën op het gebied van volksgezondheid in het verleden om te helpen begrijpen wat er gebeurt, wat de drijfveren zijn en waar ze toe kunnen leiden.
We zijn getuige geweest van onze beroepen op het gebied van de volksgezondheid en de verenigingen die hen vertegenwoordigen, roepen op tot actieve discriminatie en dwang bij medische keuzes. Ze hebben gepleit voor beleid dat anderen verarmt, terwijl ze hun eigen salaris behouden, het normale gezinsleven beheersen en zelfs dicteren hoe ze om hun doden kunnen rouwen.
Ziekenhuizen hebben transplantaties geweigerd voor degenen die niet-gerelateerde medische keuzes hebben gemaakt die het ziekenhuis niet beviel. Ik ben er getuige van geweest dat ze een familie de toegang tot een stervende dierbare weigeren totdat ze injecties accepteren die ze niet willen, en dan onmiddellijke toegang toestaan, daarmee bevestigend dat het geen immuniteit was, maar compliantie, dat werd gezocht.
We hebben allemaal gezien dat prominente gezondheidswerkers in het openbaar collega’s belasteren en denigreren die probeerden de principes te herhalen waarop we allemaal waren getraind: afwezigheid van dwang, geïnformeerde toestemming en non-discriminatie. In plaats van mensen op de eerste plaats te zetten, vertelde een professionele collega me in een discussie over bewijs en ethiek dat het de rol van volksgezondheidsartsen was om instructies van de overheid uit te voeren. Collectieve gehoorzaamheid.
Dit werd gerechtvaardigd door ‘het grotere goed’ – een ongedefinieerde term, aangezien geen enkele regering die dit verhaal pusht, in twee jaar duidelijke kosten-batengegevens heeft vrijgegeven die aantonen dat het ‘goede’ groter is dan de schade. De werkelijke telling, hoewel belangrijk, is echter niet het punt. Het ‘grotere goed’ is voor de volksgezondheidsberoepen een reden geworden om het concept van het primaat van individuele rechten op te heffen.
Ze hebben besloten dat discriminatie, stigmatisering en onderdrukking van minderheden acceptabel zijn om een meerderheid te ‘beschermen’. Dit is waar het fascisme over ging en gaat. En degenen die slogans hebben gepromoot als ‘pandemie van niet-gevaccineerden’ of ‘niemand is veilig totdat iedereen veilig is’, kennen de bedoeling en de mogelijke gevolgen van het tot zondebok maken van minderheden.
Ze weten ook uit de geschiedenis dat het misleidende karakter van deze uitspraken hun impact niet belemmert. Het fascisme is de vijand van de waarheid, en nooit zijn dienaar.
Het punt van dit schrijven is om te suggereren dat we een schop een ‘schop’ noemen. Dat we de dingen zeggen zoals ze zijn, we vertellen de waarheid. Vaccins zijn een farmaceutisch product met verschillende voordelen en risico’s, net zoals bomen houten dingen zijn met bladeren aan. Mensen hebben rechten over hun eigen lichaam, niet over artsen of regeringen, in elke samenleving die alle mensen van gelijke en intrinsieke waarde beschouwt.
Stigmatisering, discriminatie en uitsluiting op basis van zorgkeuzes, of het nu gaat om hiv, kanker of COVID-19, is verkeerd. Collega’s uitsluiten en belasteren voor verschillende opvattingen over het gebruik van veilige medicijnen is arrogant. Het aanklagen van degenen die weigeren bevelen op te volgen die in strijd zijn met ethiek en moraal is gevaarlijk.
Het blindelings volgen van de voorschriften van de overheid en het bedrijfsleven om simpelweg te voldoen aan de ‘groep’ heeft niets gemeen met ethische volksgezondheid. Deze hebben allemaal meer gemeen met de fascistische ideologieën van de afgelopen eeuw dan met wat werd onderwezen in de lezingen over volksgezondheid die ik bijwoonde. Als dat de samenleving is die we nu willen ontwikkelen, moeten we vooraan staan en dit aangeven, en ons niet verschuilen achter façades van valse deugd zoals ‘vaccingelijkheid’ of ‘alles bij elkaar’.
Laten we ons niet vastpinnen op politieke aardigheden van ‘links’ en ‘rechts’. De leiders van Europa’s twee belangrijkste fascistische regimes van de jaren dertig kwamen voort uit ‘links’. Ze leunden zwaar op volksgezondheidsconcepten van ‘groter goed’ om de inferieure denkers en niet-conformisten uit te roeien.
Onze huidige toestand vraagt om introspectie, niet om partijdigheid. Als beroep hebben we de richtlijnen nageleefd om te discrimineren, stigmatiseren en uit te sluiten, terwijl we de vereisten voor geïnformeerde toestemming vervagen. We hebben geholpen bij het verwijderen van fundamentele mensenrechten – op lichamelijke autonomie, onderwijs, werk, gezinsleven, beweging en reizen.
We hebben de autoritairen van het bedrijfsleven gevolgd, hun belangenconflicten genegeerd en hen verrijkt terwijl ons publiek armer is geworden. De volksgezondheid heeft de mensen niet de leiding gegeven en is een spreekbuis geworden voor een kleine, rijke en machtige minderheid.
We kunnen op dit pad doorgaan, en het zal waarschijnlijk eindigen waar het de vorige keer was, behalve misschien zonder de legers van anderen om het wangedrocht dat we ondersteunden omver te werpen.
Of we kunnen nederigheid vinden, onthoud dat de volksgezondheid een dienaar van de mensen moet zijn en niet het instrument van degenen die hen willen beheersen, en het monster uit ons midden verwijderen. Als we het fascisme niet steunen, kunnen we ophouden het instrument ervan te zijn. We zouden dit kunnen bereiken door simpelweg de fundamentele ethiek en principes te volgen waarop onze beroepen zijn gebaseerd.
