Indignatie redactie 
Europa – Dit commentaar verschijnt in de komende 132 pagina’s tellende gids van The European Conservative voor de Europese verkiezingen van juni 2024, die volgende week beschikbaar zal zijn.
Europa Het was veelzeggend dat de rechts-populistische partij die een hoge vlucht nam bij de Portugese parlementsverkiezingen van maart 2024 Chega! (Genoeg!). De boodschap die miljoenen Europeanen bij de verkiezingen van juni aan het EU-establishment lijken te willen overbrengen, is dat ze er allemaal genoeg van hebben om gedicteerd te worden.
De populistische democratische opstand verspreidt zich naar bijna alle EU-lidstaten en zet de politieke orde op zijn kop met de opkomst van soevereinistische en conservatieve partijen – zelfs in bastions van socialisme en sociaal-democratie als Portugal en Nederland.
Ondertussen staat in de traditionele pijlers van de EU-macht het rechtse Alternatief voor Duitsland (AfD) op de tweede plaats in de nationale peilingen, en wordt Marine Le Pen-leider van de National Rally (RN) genoemd als favoriet om de Franse president Emmanuel Macron te vervangen.
De lidstaten ervaren een gemeenschappelijk populistisch verzet tegen de toenemende centralisatie van de macht in de EU en de daaruit voortvloeiende destructieve impact op de levens van Europeanen, van alles, van massamigratie tot de Green Deal.
De tractorkonvooien die overal wegen en steden blokkeren, terwijl boze boeren protesteren tegen het ideologisch gedreven Net Zero-dogma dat hun levensonderhoud en gemeenschappen vernietigt, belichamen het Europese karakter van de opstand.
Eerder dit jaar, toen protesterende boeren bandenvuren aanstaken en buiten het Europees Parlement met de oproerpolitie in botsing kwamen, vatte een spandoek dat vandaag in Brussel werd tentoongesteld de klacht van miljoenen mensen samen. Het verklaarde: “Dit is niet het Europa dat we willen.”
Nee, dit is niet het Europa dat wij willen. Het is het politieke Europa dat is gebouwd door de EU-elites die geloven dat zij beter weten dan en wat het beste is voor de rest van ons. Elites die hun ‘steeds hechtere Unie’ belangrijker vinden dan nationale soevereiniteit en democratie; die een hoogstaand groen bezuinigingsbeleid opleggen om ‘de planeet te redden’ zonder na te denken over de schade die zij zullen toebrengen aan de levens van miljoenen mensen ter plaatse; die de Europese landen dwingen massamigratie te accepteren, niet zozeer omdat ze van migranten houden, maar omdat ze nationale grenzen haten en het idee dat een soeverein volk controle heeft over zijn eigen lot.
Dit is het Europa dat ertoe heeft geleid dat veel Europeanen de oude politieke partijen hebben afgewezen die het hebben opgebouwd. De macht is steeds meer geconcentreerd in de handen van niet-gekozen Brusselse bureaucraten en de grote spelers.
‘Meer Europa’ – en dus minder zeggenschap voor de volkeren van Europa – is het antwoord van de elites op alles. En miljoenen hebben genoeg gehad!
Het politieke establishment van de EU en haar bondgenoten in de media hebben zich verenigd in een campagne om de democratische opstand van onze tijd te denigreren en te delegitimeren. Ze willen van populisme een vies woord maken en het tot een ‘virus’ verklaren waartegen de democratie moet worden ingeënt. Ze bestempelen alle politieke bewegingen buiten de beperkte mainstream als ‘extreemrechtse’ extremisten, die moeten worden geannuleerd, gecensureerd, verboden of opgesloten.
Ze proberen de populistische opstand te bagatelliseren, door bijvoorbeeld te beweren dat de protesterende boeren wereldvreemde boeren zijn die door extremisten worden uitgebuit. Eén vermeende deskundige suggereerde zelfs dat de boeren LGBT-regenboogvlaggen vanaf hun tractoren zouden laten wapperen, vermoedelijk om ‘extreemrechtse’ bloedzuigers af te weren, net zoals knoflook vampieren op afstand zou moeten houden.
De EU-elites zullen ook elke gelegenheid aangrijpen om ‘het einde van het populisme’ uit te roepen, waarbij ze op zelfvoldane wijze aankondigen dat de terugkeer van aarts-eurocraat Donald Tusk als premier van Polen vorig jaar betekent dat ‘de volwassenen weer de leiding hebben’ en dat de stoute kinderen naar Polen zijn gestuurd. bed.
Toch weigert het nationale populisme op de een of andere manier te gaan liggen en wordt het herhaaldelijk wakker met een nieuwe uitbarsting van leven in het ene Europese land na het andere. Want in tegenstelling tot de laster die door zijn tegenstanders wordt geuit, is de populistische golf niet de uitvinding van politieke ‘extremisten’. De volkeren van Europa lopen in ieder geval vóór op de populistische partijen in hun woede over het establishment. Politici hebben de boerenprotesten of de protesten tegen de massamigratie, die over het hele continent zijn losgebarsten, niet georganiseerd, maar zijn op de vlucht gegaan om de achterstand in te halen.
We zijn getuige van de publieke uitbarsting van een diepgewortelde kloof tussen twee Europa’s. Er is er een die zich concentreert op de elitaire citadellen van Brussel, de stad Luxemburg of Frankfurt, waar EU-commissarissen, rechters en centrale bankiers hun regels en edicten uitvaardigen. En dan is er nog de echte, waar miljoenen Europeanen te maken krijgen met de gevolgen voor hun manier van leven.
Die steeds duidelijker wordende kloof zorgt ervoor dat het populisme niet snel zal verdwijnen. Er is niets oppervlakkigs of van korte duur aan de opstand van dit volk. Het komt al een hele tijd.
De democratie, zoals uitgevonden door de oude Atheners, bestond uit twee delen: demos – het volk – en kratos – macht of controle. Sinds de democratie in haar moderne vorm in Europa opnieuw de kop opstak, hebben oligarchieën alles gedaan wat in hun macht lag om de demos en kratos zo ver mogelijk uit elkaar te houden.
Sinds haar oprichting als de Europese Gemeenschap voor Kolen en Staal in 1952, daarna de Europese Economische Gemeenschap vanaf 1956, en sinds 1993 de Europese Unie, heeft de EU-elite geprobeerd de controle in Europa te scheiden van elke uiting van de wil van het volk.
De macht in Brussel is ingebouwd in een top-down controlesysteem door onverantwoordelijke commissies, rechtbanken en ambtenaren, een systeem dat voormalig voorzitter van de Europese Commissie Jacques Delors, de patricische ‘architect’ van de Europese Unie, omschreef als ‘goedaardig despotisme’.
Tegenwoordig probeert het establishment van de EU de democratie te herdefiniëren in de betekenis van alles wat past bij haar beperkte belangen. Uiteindelijk probeert het de ‘democratie’ te verdedigen tegen de demos zelf – het verkeerde soort mensen, die erop staan op het verkeerde soort partijen te stemmen: de populisten.
Het EU-idee van ‘democratie’ is dat de lidstaten stemmen om te doen wat Brussel hen opdraagt. Als ze dat niet doen, kunnen ze een straf verwachten. Zoals voorzitter Ursula von der Leyen van de Europese Commissie vóór de laatste Italiaanse verkiezingen waarschuwde: als een “democratische regering bereid is met ons samen te werken”, komt alles goed. Maar: “Als de zaken in een moeilijke richting gaan, heb ik gesproken over Hongarije en Polen, wij hebben de middelen.”
Met andere woorden: als je in de verkeerde richting stemt – zoals de Italianen deden door Giorgia Meloni tot premier te kiezen – wordt je in Brussel niet langer als democratisch beschouwd. En je kunt verwachten dat je zult worden onderworpen aan dezelfde ‘instrumenten’ – juridische chantage vermomd als de ‘rechtsstaat’ – als Hongarije en voorheen Polen, waar democratisch gekozen conservatieve regeringen miljarden aan EU-financiering zijn ontzegd, omdat ze er niet in slaagden deze regels te volgen. Brusselse besluiten over migratie of gezinsbeleid.
Deze gevaarlijke trend is het verst gegaan in Duitsland, waar serieuze discussies plaatsvinden over de noodzaak om ‘de democratie te verdedigen’ door de Afd te verbieden. Om het volk tegen zichzelf te redden zouden de elitairen miljoenen Duitsers het recht ontnemen om op de partij van hun keuze te stemmen.
Dezelfde trends zijn in de hele EU duidelijk zichtbaar naarmate de verkiezingen van juni naderen. De grote advertenties buiten het Europees Parlement in Brussel, waarin EU-burgers worden opgeroepen ‘Gebruik uw stem’, zouden nauwkeuriger zijn als ze waarschuwden ‘Gebruik uw stem op verantwoorde wijze – of anders…’
Het is tijd om in het offensief te gaan en op te komen voor de nationale democratie en soevereiniteit. Telkens wanneer ze populisme als een vies woord proberen te behandelen, herinner ik me de definitie van het p-woord in de Cambridge Dictionary: ‘Populisme – politieke ideeën en activiteiten die bedoeld zijn om de steun van gewone mensen te krijgen door hen te geven wat ze willen.’ Geef de mensen wat ze willen! Buitensporig! Dat idee zou de EU-elites met afschuw kunnen vervullen. Maar we moeten populisme zeker omarmen als een ander woord voor democratie.
En wanneer ze populistische protesten proberen af te doen als ‘extreemrechts’, moeten we het argument omdraaien door ons te identificeren met de oorzaken die ze hebben geprobeerd te besmeuren.
Is het nu dus ‘extreemrechts’ om de genocidale islamisten van Hamas te haten en te protesteren tegen het antisemitisme in Europa? Is het nu ‘extreemrechts’ om de Europese boeren te steunen die strijden om hun levensonderhoud te verdedigen en het continent te voeden? Is het nu ‘extreemrechts’ om vast te houden aan het biologische feit dat er slechts twee geslachten zijn en dat mannen niet kunnen eisen om als vrouwen behandeld te worden? Of is het nu ‘extreemrechts’ dat ouders en anderen protesteren tegen de blootstelling van kinderen aan pornografische dragshows?
We moeten duidelijk maken dat we voor deze en vele andere principes zullen blijven staan, ongeacht welke vuile namen ze ons ook noemen.
Als we moedig zijn, kunnen de Europese verkiezingen een geweldige kans zijn om de Brusselse oligarchie een slag toe te brengen. Conservatieven zullen hun vertrouwen moeten stellen in het volk en de democratie, als onze beste hoop om terug te slaan tegen de antidemocratische instellingen die door de andere kant worden gecontroleerd. De recente uitslag van het referendum in Ierland, waar het volk zijn heersers schokte door het ontwaakte voorstel van de Dublinse elites om het gezin uit de grondwet te schrappen, te verwerpen, zou ons met hoop moeten vervullen.
Vijf jaar geleden, bij de EU-verkiezingen van 2019, maakte ik deel uit van een kleine groep in een kantoor boven een winkel in Londen, waar ik de campagne voerde voor de Brexit Party. Zes weken nadat Nigel Farage de partij lanceerde, wonnen we die verkiezingen met meer stemmen dan de Tory- en Labour-partijen samen. Het bewijs dat zelfs in het bezadigde oude Groot-Brittannië tegenwoordig van alles kan gebeuren in de politiek. Vijf jaar later, toen de kreet ‘Genoeg!’ en de eis om ‘de controle terug te nemen’ zich in 2024 over Europa verspreidde, gaat de populistische, democratische geest niet terug in de Brusselse fles.
Elke politieke crisis bevestigt nu dat de echte bedreiging voor de Europese democratie, voor het vermogen van mensen om hun eigen lot te bepalen, van bovenaf komt en niet van onderaf. Toen The European Conservative onze Democracy Watch-column lanceerde om deze gevaarlijke trends op te sporen, hebben we duidelijk gemaakt dat er achter alle kwesties bij elke Europese verkiezing van vandaag “een grotere, onuitgesproken vraag schuilgaat: wie regeert? Wie gaat beslissen over de toekomst van Europa? Zullen het de centraliserende EU-elites zijn, of de nationale regeringen? De volkeren van Europa, of de technocraten van Brussel en de centrale bankiers van Frankfurt?”
Wie regeert? Dat blijft de echte vraag op de stembiljetten in juni. Laten we proberen ervoor te zorgen dat de EU-oligarchie een antwoord krijgt dat haar niet bevalt.
