Indignatie redactie 
Ik zal het nu opnieuw proberen. Nog een keer. En als het me weer niet lukt om ook maar een half interessante zin in het toetsenbord te hameren dat voor me ligt, plakkerig van chocolade, koekjessuiker en strooizout, dan, ja, laat ik het vandaag doen. Dan wordt deze kolom een heel korte. Een heel korte.
Als je niets te zeggen hebt, houd dan je mond. Punt uit. Als je niets echt slims kunt bedenken ondanks de vele alledaagse krankzinnigheden in deze wereld, vooral in je eigen land, nou, dan moet je het met rust laten. Voor vandaag in ieder geval. Dus dan op naar de vierde en laatste poging, waarna de eerste drie niets zinnigs brachten.
Onze wakkere federale regering is net een vierde poging begonnen: nadat de eerste drie corona-golven en de daaropvolgende lockdowns nog niet het gewenste succes hadden, hopen de gekozen politieke slechteriken en goedbetaalde experts op iets heel groots van de vierde golf die is dit najaar besteld.
We kunnen ons nu allemaal voorbereiden op een hele mooie, hete herfst. Of de een zijn toiletrolvoorraad bijvult of de ander een overbodig geworden tijdschriftabonnement opzegt. Wat de persoonlijke voorbereiding op het komende najaar ook is, een dreigende klimaatcatastrofe kan niet verantwoordelijk worden gehouden voor de verwachte maatschappelijke impact. De beslissende factor voor een gemeenschappelijke toekomst zal zijn hoe dramatisch de geordende vierde golf wordt aangekondigd door de bruikbare kwaliteitsmedia.
Goed of niet. Moderne proclamaties hebben hun prijs en menig persoon die ze moet verkondigen, waarvan de prijs lijkt te zijn gestegen. Het verbaast mij dan ook niet dat het Grondwettelijk Hof heeft aangekondigd dat niets een verhoging van de GEZ-vergoedingen in de weg zou staan. Gevolg: Mijn maandbedrag wordt weer met bijna een euro verhoogd. In ruil daarvoor krijgen we binnenkort allemaal een beter, informatiever en uitgebalanceerder programma met een dubbele punt en een asterisk voorgeschoteld. Is dat niet geweldig?
Ik ben een van die komische tv-verzakers die gespaard blijft van een divers programma van de publieke omroep. Ik heb ze al meer dan tien jaar niet meer gezien. Maar betalen, ik moet betalen. Ik vind het leuk of niet. Net als andere mensen die dit publieke opinievormende programma uit eigen vrije wil weigeren. Er is geen juridische weg omheen. Niet in dit land. En sommige mensen die niet willen luisteren of kijken naar wat hun wordt gepresenteerd en niet bereid zijn ervoor te betalen, gaan naar de gevangenis. Dit is hoe de hedendaagse mediavrijheid kan werken.
Maar de gevangenis kan ook thuis zijn: dus de niet-gevaccineerde, de mensen die de nieuwe volksgezondheid weigeren, zijn veroordeeld om in de hoek van de kamer te staan met hun gezicht naar de muur. Ik schreef bijna “op de muur zetten”. Maar nee, zo ver zijn we weer niet.
Je bedoelt een woordkeuze die ik te moeilijk heb gekozen? Nou, ik weet het tegenwoordig niet meer zeker. Met andere woorden: ik voel me op dit moment in het nieuwe normaal niet meer veilig in dit land. Ik ben een persoon die denkt en handelt buiten de gestelde doctrine en ook – wat tegenwoordig het zwaarst weegt – een niet-gevaccineerd persoon.
Niemand kan echt voorspellen hoe ver ze zullen gaan. Wat of hoe je van plan bent om in de toekomst met mensen zoals ik om te gaan. De overgrote meerderheid van de bevolking die hier woont, heeft onlangs in enquêtes voor verplichte vaccinatie gestemd. Zoals verwacht. De meerderheid van de bevolking zou zeker kunnen worden overgehaald om totaal andere maatregelen te nemen en zou bereid zijn ze te steunen, te steunen, te bevestigen.
De afgelopen dagen heb ik gelezen over verschillende uitspraken van deze meerderheid van de bevolking op internet. Ik was geïnteresseerd in hoe ver veel mensen gaan, bijvoorbeeld in sociale netwerken. Hun meningen in brieven aan de redactie naar aanleiding van artikelen en commentaren in kwaliteitsmedia. Ik was op zijn zachtst gezegd geschokt. Geschokt over hoe ver je vandaag klaar bent om te gaan. Wat me ook heel boos en zelfs bang maakte, was dat deze meerderheid nog steeds het gevoel had dat ze het als een vanzelfsprekendheid moesten doen.
De gedwongen gevangenisstraf werd het vaakst gevraagd – dat was te voorzien. Maar om te lezen hoeveel mensen tegenwoordig denken over het omgaan met zogenaamde antivaccinatie-tegenstanders, laterale denkers en/of regeringscritici, wat ik moest lezen over hoe met hen om te gaan… Ik heb geen woorden om mijn gevoelens over dergelijke afstotingen en wreedheden.
Wij, degenen die achterbleven, de niet-gevaccineerden, de “andere denkers” in het nieuwe normaal, we kunnen nieuwsgierig zijn om te zien wie hun wensen en verlangens, hun “politieke” belangen in de Duitse deelstaten in de komende weken en maanden.
Mocht de grote meerderheid van de bevolking de teugels overnemen, dan welterusten Duitsland. Of beter gezegd – als je jezelf kunt redden uit het donkere Duitsland.
Alleen waar. Waar ga je naar toe? In interne migratie? Naar dromenland, zoals in mijn laatste column?
De oude wereld zakt weg in een modern technocratisch gezondheidstotalitarisme. Er bestaat niet zoiets als een beweging of partij in Duitsland die de op handen zijnde ontwikkeling zou kunnen verzwakken of zelfs stoppen. De oude linkse, tot wie ik mezelf reken, fluit ook de verkeerde nummers van het laatste gaatje. Het links van vandaag, dat het discours bepaalt, is goed gefinancierd, wordt gepimpt door Mutti en is vol en verwend in het burgerlijke leven.
Linkse gepoederde middenklasse mensen die in de winter chillen in hun gerenoveerde vierkamerappartement in een oud gebouw in de grote stad, die het nieuwste genderhandboek bestellen bij Amazon en in de zomer, als het mooi weer is, misschien naar een straatdag, klimaatbescherming of zeewachtdemo.
Excuseer alstublieft. Weer liepen de paarden met mij weg. Maar wat er ook gebeurt. Een redding van buitenaf wordt in 2021 niet meer verwacht omdat deze waanzin zich in de meeste westerse landen heeft verspreid en het oosten, nou ja, het oosten, binnenkort zijn grenzen zal sluiten. (Moet!)
Oké, nog een keer. Waar ga je met ons heen? Wat te doen met degenen die genoeg hebben van de grote meerderheid in het land? Waar zullen we naar toe gaan? Waar blijven we Waar groeit peper en zal het ons kunnen voeden?
