De volwassen gevaccineerde

De actuele vaccinatiestatus in Duitsland is te vinden op het vaccinatiedashboard van het Bondsministerie van Volksgezondheid. Bij het ter perse gaan van dit boek op 27 augustus 2021 waren 50.002.224 mensen volledig gevaccineerd, ofwel 60 procent van de totale bevolking. 53.965.720 mensen kregen ten minste één dosis vaccin, 64,9 procent van de totale bevolking (1).

Tegen het einde van kalenderweek 33 op 22 augustus 2021 waren 113.324.532 doses vaccin afgeleverd. De leveringen werden verdeeld over vaccinatiecentra (64.321.412 doses), artsenpraktijken (43.301.636 doses) en bedrijfsartsen (4.973.854 doses).

35,1 procent van de bevolking (waarvan sommige kinderen onder de 12 jaar), ongeveer 29 miljoen burgers in Duitsland, is op 27 augustus 2021 nog niet gevaccineerd, hoewel er nu voldoende vaccins beschikbaar zijn.

Het is duidelijk dat, ondanks massale vaccinatiecampagnes en bedreigingen van nadelen voor degenen die niet zijn gevaccineerd, de bereidheid van burgers in Duitsland om te vaccineren momenteel duidelijk afneemt. Dit kan komen door de lage incidentiewaarden en de bijna volledig verdwenen coronaziektes. Mogelijk heeft dit te maken met de zomermaanden en de bijbehorende vakantiereizen van de burgers. Maar het kan ook zijn omdat een deel van de bevolking (inmiddels) kritisch staat tegenover vaccinatie en zich afvraagt: is vaccinatie wel of niet? Welk vaccin moet ik vaccineren? Ga je binnenkort vaccineren of nog even wachten?

Tot nu toe zijn in Europa vier vaccins tegen het SARS-CoV-2-virus goedgekeurd en worden er momenteel nog twee, waarvoor goedkeuring is aangevraagd, onderzocht. Volgens het federale ministerie van Volksgezondheid is dit een groot succes in de strijd tegen het virus, omdat de wereld alleen permanent kan terugkeren naar een vorm van normaliteit door vaccinaties (2).

Voor burgers die (nog) niet zijn ingeënt (en ook voor degenen die al zijn ingeënt) in Duitsland kunnen echter veel vragen rijzen over vaccinatie. Want vaccinatie is ook een aantasting van de lichamelijke integriteit, die – net als andere medische ingrepen – goed doordacht en doordacht moet zijn.

Vaccinatie is een ingreep in de lichamelijke integriteit.

Volgens de decennialange jurisprudentie van het Federale Hof van Justitie vormt elke medische ingreep in eerste instantie “lichamelijk letsel” in de zin van 223 van het Strafwetboek. Dit lichamelijk letsel wordt alleen gerechtvaardigd door de voorafgaande uitdrukkelijke toestemming van de patiënt voor een medische behandeling en pas dan wordt het “legaal”. De voorafgaande toestemming voor elke fysieke ingreep is daarom volgens de Duitse wet een verplichte vereiste voor een arts om zich door zijn behandeling niet strafrechtelijk te vervolgen. Daar valt over te twisten of niet, deze juridische situatie is stevig verankerd in het Duitse medische aansprakelijkheidsrecht en het strafrecht.

Een simpele toestemming – een korte “Ja, ik doe” – is verre van voldoende. De voorwaarde voor effectieve toestemming voor een behandeling is eerder de juiste informatie over de interventie. Vaak is juist de opleiding voor artsen tijdrovend en arbeidsintensief, maar het is een verplicht onderdeel van het behandelcontract en geldt ook voor alle vaccinaties – en dus ook voor de coronavaccinatie.

Het onderwijs omvat een veelheid van zeer verschillende aspecten die vaak worden onderschat. Het wordt daarom dringend aanbevolen dat artsen de vereisten voor goede informatie kennen, naleven en documenteren.

De aard en omvang van de informatie over de coronavaccinatie mag niet worden onderschat.

Wat is de reden voor deze hoge informatiedrempel die alle artsen moeten nemen en waarop alle patiënten een wettelijk verankerd wettelijk recht hebben? De reden hiervoor is niet moeilijk te begrijpen: elke medische ingreep kan ook gepaard gaan met risico’s en bijwerkingen – zelfs als deze correct is uitgevoerd, d.w.z. zonder fouten (“lege artis”) door de arts! Want ook zonder een zogenaamde “behandelingsfout” door de arts kunnen er reacties of zelfs complicaties optreden bij de medische behandeling.

Pas als de betreffende persoon zich bewust is van deze risico’s, kan hij zelfstandig en op eigen verantwoordelijkheid beslissen welke risico’s hij wil nemen: de risico’s van het uitvoeren van de behandeling – of de risico’s van het niet behandelen ervan.

Specifiek voor Corona betekent dit: De patiënt moet zo worden geïnformeerd dat hij enerzijds de risico’s kent van de ziekte Corona waarmee hij zonder vaccinatie kan worden geconfronteerd – en anderzijds de risico’s kent te worden ingeënt tegen de ziekte van Corona. Pas als hij op basis van de huidige medische status de voor- en nadelen van beide aspecten kent, kan hij geïnformeerd en geïnformeerd instemmen met de vaccinatie of deze zelfs weigeren.

Zonder goede voorlichting loopt de patiënt het risico gezondheidsrisico’s te nemen die hij anders niet zou hebben genomen – dit geldt uiteraard zowel voor vaccinatie als voor niet-vaccineren!

De patiënt moet zo zorgvuldig worden geïnformeerd dat hij de voor- en nadelen van de coronavaccinatie kan inschatten.

Zonder goede informatie loopt de arts het risico op schadeclaims: Dit is het geval als – ondanks correcte vaccinatie met een schoon vaccin – een risico ontstaat dat de arts had moeten uitleggen, of als de patiënt een ernstige corona heeft – lijdt aan een ziekte die hij met een vaccinatie had kunnen voorkomen.

De beslissing voor of tegen vaccinatie is moeilijk, omdat alleen de patiënt deze beslissing moet nemen als hij vooraf volledig en nauwkeurig is geïnformeerd door de vaccinateur. De patiënt moet verantwoordelijkheid nemen voor zijn lichaam, zijn gezondheid en zijn leven. Deze verantwoordelijkheid is tegelijkertijd een uitdrukking van het grondwettelijk verankerde recht op zelfbeschikking, dat werd gedefinieerd door de decennialange jurisprudentie van het Federale Hof van Justitie en wettelijk verankerd door de Patient Rights Act in 2013. Deze beslissing is des te moeilijker als deze voor derden moet worden genomen, bijvoorbeeld voor de eigen kinderen, oude zieke ouders en familieleden of gehandicapten die niet zelfstandig kunnen beslissen.

Dit boek beoogt juridische bijstand te verlenen aan zowel de patiënt als de medische professie en onder meer juridische begeleiding te geven over de omvang en het type medische informatie. Moge dit het voor iedereen gemakkelijker maken om een ​​individuele beslissing te nemen over het onderwerp coronavaccinatie!

Met een goede en volledige opleiding draagt ​​de arts de verantwoordelijkheid over aan de patiënt.

Dit boek gaat niet in op de verschillende constitutionele vragen die zich voordoen voor “gezonde niet-gevaccineerde mensen”, die in toenemende mate de toegang tot instellingen en voorzieningen van verschillende aard worden ontzegd en het dagelijks leven zou worden bemoeilijkt. Een dergelijke “vaccinapartheid” is een flagrante schending van de grondrechten, het Europees Handvest voor de Rechten van de Mens en vooral het verbod op discriminatie, de menselijke waardigheid en het recht op vrijheid van handelen en lichamelijke integriteit en is daarom duidelijk en duidelijk ongrondwettelijk. Dit was in ieder geval waar volgens het “oude Duitse” staatsrecht, dat echter bijna volledig is afgeschaft sinds de Duitse Bondsdag in maart 2020 de “epidemie van nationaal belang” vaststelde, als het gaat om coronamaatregelen van welke aard dan ook. De juridische discussie over deze constitutionele vraagstukken moet elders worden uitgediept.