De vrijheid van meningsuiting is voor iedereen

De gruwelijke dood van de Franse leraar Samuel Paty levert ook in de islamitische wereld rumoer op, zij het van een andere orde. Klaarblijkelijk heeft daar de mening postgevat dat volgelingen van de profeet Mohammed ‘het recht hebben om gevrijwaard te worden van belediging’ wat betreft hun religie. Imran Khan, premier van vredesnatie Pakistan, schreef er een briefje over aan zijn moslimse makkers.

De Pakistaanse premier Imran Khan heeft zijn collega-regeringsleiders in de islamitische landen opgeroepen om stelling te nemen tegen wat hij ‘de opkomst van islamofobie door toenemende spot en beledigingen van de Profeet, in het bijzonder in Europa’ noemt. Verder noteert Khan dat ‘moskeeën worden gesloten’ en het islamitische ‘vrouwen in Europa is verboden de kleding van hun keuze’ te dragen, terwijl pastoors en nonnen dit wel mogen. Ook de ‘openlijke en verholen discriminatie’ [van moslims, wat véél erger is dan systematisch geweld tegen ‘ongelovigen’ en groepsverkrachting van meisjes die niet kuis genoeg gekleed gaan op industriële schaal] wordt door hem gehekeld. Het ziet er naar uit dat de positie van moslims in de westerse wereld bepaald wanhopig is als we deze Khan mogen geloven, terwijl op het moment van schrijven de moslimlanden leeglopen en het Europese continent volloopt. Met moslims welteverstaan.

Khan moet de feiten kennen, maar ontkent ze

In onze landen is de vrijheid van meningsuiting gegarandeerd en bij wet geregeld. Iemand die een grap maakt over ‘Sam en Moos’ loopt in het denken van Khan kennelijk het risico door een geradicaliseerde – maar ‘rechthebbende’ – Jood aan het mes te worden geregen, omdat Samuel en Mozes een rol spelen in de joodse religie/filosofie. Ook het team van Monty Python kan zich dan niet meer veilig voelen voor bijvoorbeeld de Veluwse ‘bible belt’, omdat zij met de film Life of Brian het christendom op hilarische wijze op de hak namen.

De realiteit: in Europese landen schieten de moskeeën als paddenstoelen uit de grond en de schimmige financiering [onder andere op basis van ‘rentevrije leningen’] rond deze instellingen baart de veiligheidsdiensten grote zorgen. Onze straten en pleinen vergaan werkelijk van de hoofddoeken en andere malle middeleeuwse kledij, waarvan het dragen onder dwang tot stand komt. De vrijwel rechtenloze positie van de vrouw in de islam is weliswaar enigszins verheven boven die van een schaapskudde maar die positie is binnen het territorium van het vrije en democratische Westen onaanvaardbaar. Pastoors en nonnen (voor zoveel nog in functie) dragen in de publieke West-Europese ruimte (met uitzondering van Polen wellicht) geen middeleeuwse gewaden die nadrukkelijk op hun religie wijzen. Bovendien heeft de functie van ‘vrouw’ totaal niets van doen met een religieuze positie; die hebben vrouwen in de islam ook amper en dat kan dus slechts gezien worden als een missionaire inspanning op bevel van de – islamitische – boven hen gestelden.

Joden

De Pakistaanse premier – een premier is een westerse uitvinding; graag gedaan nog! – wijst er verder op dat in het Westen het ontkennen of bagatelliseren van de Holocaust ernstig wordt bekritiseerd. “Wij begrijpen en respecteren dat”, schrijven hij zijn collega’s. Het lijkt er met deze frasen sterk op dat de Pakistaanse premier zichzelf en zijn collega’s tot die ontkenners rekent, maar vooralsnog zegt hij die westerse positie te ‘respecteren’. Wat zijn dat van onwaardige fratsen? Behoudt de moslimse wereld zich nu ook al het recht voor om de moord op meer dan 6 miljoen Joden te overladen met complimenten, maar praktiseren dat – nog – niet om ons een lol te doen?

Verder beklaagt Khan zich erover dat het Westen van “Bosnië tot Irak tot Afghanistan” een spoor van vernieling door de wereld heeft getrokken. Laten we daar eens wat nadrukkelijker naar kijken.

Bosnië

Bosnië is van oorsprong een tot het christelijke (katholieke) Westen behorend gebied. In 1389 vindt een slag plaats op het Merelveld (Kosovo, Polje) tussen Ottomaanse (islamitische) en Servische legers. De slag eindigt onbeslist, maar Servië blijft verzwakt achter. Daarop volgt de verovering door de Ottomanen van Bulgarije. Ook de Peloponnesos, Bosnië en Herzegovina valt dit lot ten deel. Istanboel, de voormalige christelijke stad Constantinopel, wordt de hoofdstad van het Ottomaanse rijk dat vooral in de zestiende eeuw een bloeiperiode doormaakt en een steeds groter gevaar dreigt te worden voor West-Europa. In 1683 trekken de Ottomanen zelfs op tot Wenen, maar worden daar door de Poolse koning Jan Sobiesky genadeloos in de pan gehakt. Na de Russisch-Ottomaanse oorlog van 1877 moeten de Ottomanen eindelijk de op het christelijk Europa veroverde gebieden weer opgeven, dus ook Bosnië. Een kleine islamitische enclave bleef achter en maakte in de jaren ’90 van de vorige eeuw voldoende amok voor weer een oorlog, waarbij ze uit de brand werden geholpen door (alweer) westerse naties (NAVO). Sindsdien heet het land Bosnië & Herzegovina.

Irak

Na het einde van de Eerste Wereldoorlog (1914-1918) volgens verschillende onderhandelingen omdat de Ottomanen (die in die oorlog de kant van de overwonnen Duitsers hadden gekozen) op het hele door hen bezette terrein waren verslagen – dus inclusief het Midden-Oosten en inclusief Irak. In 1920 werd de vrede gesloten door het ‘verdrag van Sèvres’, maar de Ottomanen weigerden dit te ratificeren. In 1923 volgde het verdrag van Lausanne en was het eindelijk afgelopen met de islamitische veroveringsdrang van ‘het Avondland’. Irak behoorde toen tot Brits ‘mandaatgebied’ onder internationaal toezicht. Faisal Ibn Hoessein werd door de Britten geïnstalleerd als koning. De Britten maakten Irak een min of meer zelfstandig land dat in 1932 onafhankelijkheid verwierf. In 1941 bevrijdde het Verenigd Koninkrijk het land nog een keer. Een militaire staatsgreep in 1958 maakte een einde aan de door de Britten opgelegde monarchie.

Op 2 augustus 1990 viel Irak, onder leiding van hun dictator Saddam Hoessein, het veel kleinere buurland Koeweit binnen en bezette het in één uur. Dat luidde het begin van de Golfoorlog van in, toen de Arabische staten de Amerikanen (het christelijke Westen dus) om hulp vroegen. Het Iraakse leger, het op drie na sterkste leger ter wereld op dat moment, verdedigde zich met laffe raketaanvallen op burgerdoelen in Israël… Uiteindelijk werd Hoessein in 2003 definitief verdreven na een aanval van een internationale coalitie, de zogenaamde ‘Coalition of the Willing’. [1] Op 18 december 2011 verlieten de laatste Amerikaanse troepen na meer dan acht jaar Irak. De Irakoorlog was hiermee officieel voorbij. In juni 2014 begon de separatistische organisatie Islamitische Staat in Irak en de Syrië (ISIS) vanuit het noorden van Irak een offensief tegen het regeringsleger.

Afghanistan

Op 7 oktober 2001 viel een coalitieleger van vooral NAVO-landen Afghanistan aan, naar aanleiding van een aantal islamitische aanslagen in het Westen, waaronder de aanslag op de Twin Towers in New York, die ruim drieduizend mensen het leven kostte. De leider van een van de belangrijkste terroristische facties – Osama bin Laden – opereerde vooral vanaf Afghaans grondgebied en werd door de regering gedoogd en soms zelfs gesteund, evenals door de Pakistaanse (!) regering. De toenmalige Amerikaanse President Obama kondigde op 2 mei de dood aan van Osama Bin Laden. De leider van Al Qaeda bleek zich meerdere jaren verborgen te hebben gehouden in een villa in de stad Abbottabad in Pakistan (!). Hij werd door speciale troepen neergeschoten, naar verluidt terwijl hij pornovideo’s zat te bekijken. Dat laatste is niet per se relevant, maar wel grappig. Alvast een voorproefje voor het paradijs, ook al waren het geen maagden op zijn beeldscherm.

Kortom

Het Westen valt minder te verwijten dan wat in de islamitische wereld wordt geroepen. De ‘rechten’ die de moslims vrij eensluidend laten horen – namelijk dat zij eisen gevrijwaard te worden van beledigingen – zijn in westerse landen niet in te vullen en bovendien schept dat geclaimde ‘recht’ geen noodzakelijke voorwaarde om Westerlingen dan maar overhoop te steken. Sinds ca. 700 A.D. hebben de bewoners van het ‘Avondland’ te maken gehad met de islamitische veroveringsdrift. Nadat legers onder leiding van Karel Martel de jihadisten in 732 bij Poitiers versloegen, bleef het Noordwestelijk deel van Europa uit hun handen. Vanaf de veertiende eeuw echter, drongen zij weer op vanuit het Zuidoosten (de Balkan) en pas in 1683 kon een begin gemaakt worden met het verdrijven van de moslims uit een gebied waar zij niet thuishoren.

Dat maakt nog maar eens duidelijk dat wij hier allerminst met een religie te maken hebben, maar met een politiek-ideologische beweging. En ook nog van het genre wat zich niet wenst te voegen in de moderniteit (wat hen overigens vrij staat) en een middeleeuwse klassenmaatschappij voorstaat. Dat is allemaal prima, maar niet hier. De ervaringen met andere ideologieën, namelijk het nazisme en communisme, hebben ons genoeg moeite gekost om ervan af te komen. Dat hoeft niet nog eens.

Het staat moslims wereldwijd vrij om onze gebieden de rug toe te keren. De vruchten van onze arbeid en productiviteit zullen wij hen ook graag onthouden, zodat zelfs daar geen aanstoot aan kan worden genomen. Een dergelijk genoegen is wellicht wederzijds, maar ons nog het meest. Want met culturen waarin men zich na het minste of geringste meteen al ‘beledigd’ voelt, maar daarentegen op eigen kracht nog geen werkend riool kan aanleggen; daar hebben we niet zoveel mee.

[1] Die oorlog had goede redenen:
Irak zou in het bezit zijn van massavernietigingswapens;

Irak steunde het internationale terrorisme, met name Al Qaida;

Dictator Saddam Hoessein onderdrukte zijn eigen bevolking;

Saddam Hoessein steunde het zelfmoordterrorisme tegen Israëliërs. Nabestaanden van zelfmoordterroristen kregen van Saddam een financiële tegemoetkoming;

Saddam Hoessein negeerde keer op keer allerlei resoluties van de VN-Veiligheidsraad.