Indignatie redactie 
Elon Musk vormt een unieke bedreiging voor de democratie – en noch de media, noch federale toezichthouders zijn bereid om de uitdagingen die hij met zich meebrengt aan te pakken.
Een jaar geleden suggereerde De New York Times dat het definiëren van de politiek van Elon Musk “ ingewikkeld.” Dat leek toen al ongelooflijk naïef. Achteraf gezien kan het bewust onwetend zijn geweest.
Musk laat ons elke dag zien wat zijn politiek is. Ze aarzelen tussen extreemrechts en libertair, waarbij de persoonlijke grieven van de miljardair er voor de goede orde in worden gestrooid. Kijk bijvoorbeeld niet verder dan het besluit van Musk om Alex Jones weer op Twitter te plaatsen.
Wat echter ingewikkeld is, is dat het systeem in de aanloop naar het verkiezingsjaar 2024 slecht voorbereid is om met iemand als Musk om te gaan. En dat is iets wat veel te weinig mensen zich op dit moment realiseren. Door zijn controle over Twitter heeft hij directe invloed op wat voor soort inhoud mensen lezen.
Natuurlijk is Twitter niet verplicht om ‘eerlijk te zijn’. Als Musk niet alleen zijn eigen berichten onder de aandacht wil brengen, maar ook die van rechtse Twitter-pijlers als Catturd of DC_Draino, kan hij dat – net zoals het zijn voorrecht is om de naam van het platform te veranderen in iets betekenisloos, namelijk ‘X’.
Je zou kunnen zeggen dat dit slecht is voor het bedrijfsleven, en technisch gezien is dat waar… als je geld wilt verdienen. Er zijn echter geen aanwijzingen dat Musk probeert te profiteren van zijn eigendom van Twitter. Hij is zo rijk dat nog een paar miljard dollar geen verschil in zijn leven zal maken. Maar je kunt geen prijskaartje hangen aan de unieke positie van het kunnen beïnvloeden van verkiezingen, en dat is waar het echt lastig wordt.
Wat doe je met een zakenman die bereid is miljarden dollars te verliezen als dat de prijs is van het versterken van zijn eigen stem en die van gelijkgestemde mensen? Ook al betreurt hij het feit dat adverteerders zijn platform ontvluchten, Musk heeft eigenlijk heel weinig gedaan om het bloeden te stoppen. In feite is het tegendeel waar.
Neem het herstel van Jones. Je kunt een luierbedrijf moeilijk kwalijk nemen dat het terughoudend is om Twitter-advertenties te kopen als de kans bestaat dat de advertentie verschijnt naast een tweet van een gek die doet alsof er een schietpartij op een basisschool is gepleegd – die resulteerde in de dood van twintig kinderen tussen de zes en zeven jaar. jaar oud – was een hoax.
Het is het perfecte voorbeeld van hoe Musk, wanneer zijn zakelijke en persoonlijke belangen botsen, zijn persoonlijke belangen kiest zonder rekening te houden met de financiële gevolgen. Bovendien geniet hij duidelijk van de rol van een rechtse held en ‘kruisvaarder van de vrijheid van meningsuiting’. Voor elke narcist is het van onschatbare waarde om op deze manier in het middelpunt van de belangstelling te staan.
Musk zal vrijwel zeker een grotere invloed hebben op de uitkomst van verkiezingen dan enig ander individu in de geschiedenis.
Nu zou je kunnen zeggen dat alles wat op Twitter van toepassing is, ook op Truth Social van toepassing zou zijn, maar er zijn enkele belangrijke verschillen. Het socialemediaplatform van Trump is een marginale site die speciaal is gebouwd om een narcist gelukkig te maken. Twitter daarentegen was een enorm populair platform voordat een andere miljardair het voor zijn eigen doeleinden ondermijnde.
En wat doe je als federale toezichthouder die ervoor moet zorgen dat verkiezingen eerlijk verlopen of ongereguleerd geld uit de politiek houdt, met iemand die blijkbaar bereid is miljarden dollars te verliezen om een egotrip te bevredigen of bepaalde politieke boodschappen te versterken? Dit is duidelijk geen ‘bijdrage’ in de traditionele zin van het woord, dus zelfs een functionele federale verkiezingscommissie zou moeilijk met een antwoord op die vraag kunnen komen.
Hetzelfde geldt voor de technische kant van de zaak. Wat zou bijvoorbeeld de waarde zijn van een algoritme dat specifiek wordt aangepast met als doel de boodschap van de ene partij te benadrukken en die van de andere partij te onderdrukken?
Musk zelf is in opstand tegen de waargenomen ‘censuur’ van desinformatie tijdens de pandemie en in de aanloop naar de verkiezingen van 2020. En dit zijn vragen die het onderzoeken waard zijn. Is de regering te ver gegaan in het tot zwijgen brengen van critici van bepaald beleid dat is aangenomen in de nasleep van de COVID-19-uitbraak< /span>?
Wat Musk nalaat te vermelden als hij hierover zijn verontwaardiging uitspreekt, is dat hij zichzelf nu in een positie heeft gebracht waarin hij persoonlijk, zonder enige overheidsbemoeienis of democratisch toezicht, de scheidsrechter kan zijn over wat mensen kunnen lezen over wat nog steeds een van de belangrijkste is. populairste sociale mediaplatforms ter wereld. En hoe meet je als toezichthouder dit soort invloed?
Musk doet duidelijk niets illegaals. Als hij een paar miljard dollar in de fik wil steken om in 2024 een koningmaker te worden, zijn er geen wetten die hem dat verbieden.
Dat zou zeker zo moeten zijn.
De technologie ontwikkelt zich echter zo snel, en de toezichthouders zo traag, dat het jaren zal duren voordat iemand met verstandige regels komt die de Musken van onze tijd ervan weerhouden de geest van de wet te omzeilen en zich legaal met verkiezingen te bemoeien. En hoewel toezichthouders met platvoeten worden betrapt, zal Musk vrijwel zeker een grotere invloed hebben op de uitkomst van verkiezingen dan enig ander individu in de geschiedenis.
Het gekke is dat dit zich zo duidelijk onder ieders neus heeft ontvouwd, zonder dat iemand alarm heeft geslagen. Veel commentatoren concentreren zich op volkomen het verkeerde. Ze kleineren Musk omdat hij veel geld heeft verloren op Twitter. Wat geen van hen lijkt te overwegen is dat het hier niet om geld verdienen gaat; het gaat over het in het volle zicht ondermijnen van de Amerikaanse democratie.
