De ziekenhuizen liggen vol mensen die onverantwoorde keuzes maakten.

Mensen die hebben gerookt, drugs hebben gebruikt. Op wankele trappetjes en ladders halsbrekende toeren hebben uitgehaald. Op onverantwoorde wijze hebben deelgenomen aan het verkeer. Die tóch naar hun werk zijn gegaan, inplaats van veilig thuis te werken. Die hun leven lang intensief hebben gesport, en daarmee hun heupen, knieën, rug of hart naar de gallemiezen hielpen. Mensen die zichzelf onmisbaar waanden, en uren maakten die simpelweg onmenselijk zijn, wat op termijn zijn tol eist. Mensen die veel teveel aten. Of veel te weinig. Of de verkeerde dingen. Mensen die uitgingen in een wijk waar het gevaarlijk is, terwijl ze het ook thuis gezellig hadden kunnen maken. Mensen met wisselende seksuele contacten die AIDS oplopen.

Een doodenkele keer hoorde je wel eens een actiegroep opperen dat bepaalde groepen uitgesloten hoorden te worden van zorg. Het is kenmerkend voor mensen met een hang naar totalitaire regimes. Al kunt u hen dat beter niet in hun gezicht zeggen, want dan kunt u er vergif op innemen dat ze u ‘ontvrienden‘, of hoog op hun persoonlijke ‘hitlist‘ zetten voor de afrekening tegen de tijd dat zij de macht hebben.

Tussen al die onverantwoordelijke mensen liggen dan de mensen die gewoon pech hadden. Die ziek werden. Door een virus, of omdat hun lichaam celstructuren begon te produceren die we typeren als ‘kanker‘, zonder duidelijk aanwijsbare oorzaak. Of omdat bepaalde organen in hun lichaam het binnen de garantietijd begeven. En daar bovenop zijn er de mensen die medische zorg kregen voor een bepaalde kwaal of aandoening, waarbij vervolgens bleek dat die zorg hen ernstig in de problemen bracht, omdat zekere ‘bijwerkingen‘ hen fataal worden, terwijl de originele aandoening eigenlijk niet veel meer was dan een ergernis.

In een gezonde samenleving zorgt de gemeenschap voor degenen die ziek worden, een ongeluk krijgen, of onoordeelkundig werden geholpen. Dat laatste kan zijn doordat mensen met zelfmedicatie een probleem alleen maar groter maakten, of ze gingen af op wat het ‘kruidenvrouwtje‘ hen voorschreef, of ze vertrouwden de ‘consensus‘ omtrent zekere medicijnen of een behandeling, die bij nader inzien levensgevaarlijk is. De recente problemen rond zware pijnstillers liggen velen nog vers in het geheugen, vooral degenen die na veel ellende van hun verslaving afkwamen. Maar er was ook eerder een vaccin dat gevaarlijker bleek dan de ziekte zelf. En er woedt al veel langer een felle discussie onder wetenschappers en leken over tal van medicijnen die gebruikt worden om depressieve mensen te behandelen, terwijl uit statistieken blijkt dat menigeen die ze gebruikt later in beeld verschijnt als ‘schoolshooter‘, massamoordenaar, of suïcidaal persoon. Was dat toch wel gebeurd? Of zijn het de medicijnen? Welles. Nietes.

Die ‘Eed van Hippocrates‘ wordt meer en meer gezien als een morele verplichting, met als consequentie dat de arts of verzorger meent te moeten handelen uit medeleven, waarbij hij of zij de eigen moraliteit, de eigen normen en waarden, projecteert op de patiënt. Zelf zie ik het als een opdracht om alles te doen wat binnen je vermogen ligt om mensen te redden. Zonder aanzien des persoons. Zonder vragen te stellen. Vriend en vijand, zonder uitzondering. Een verplichting zelfs om je gevoelens uit te schakelen als je aan het werk bent, en je kennis en vaardigheid in te zetten alsof je een wetenschapper bent. ‘Kil en zakelijk‘.

In het verlengde daarvan is het de taak van de overheid om alle burgers gelijk te behandelen. En om het gemeenschapsgeld aan te wenden om de capaciteit van de zorg op het benodigde niveau te brengen, en te houden. Als er een keuze ligt tussen het bevrijden van Libië of Syrië, of het zorgen voor de eigen bevolking, dan is dat helemaal geen keuze. De overheid werkt voor degene die de rekeningen betaalt. En dat is de belastingbetaler.

In uitzonderlijke gevallen kan het noodzakelijk zijn om de vrijheid van de burger te beperken voor een korte termijn, om een zeker probleem de baas te worden. De overheid is dan ook verantwoordelijk voor de gekozen oplossing, en dient daar tegenover de burger rekenschap over af te leggen. Nadat de Nederlandse overheid vernam dat er boven Oekraïne op grote hoogte vliegtuigen uit de lucht werden geschoten, was het een redelijke beperking geweest als vliegtuigen die van Nederlandse bodem vertrokken zouden zijn omgeleid. Als er ergens een ongeluk of ramp is gebeurd, is het redelijk om de toestroom van ramptoeristen in de kiem te smoren, om hulpdiensten het werken niet onmogelijk te maken. Dat soort dingen.

Bovenal is het de taak van een overheid om ervoor te zorgen dat de capaciteit die nodig is om een realistische crisis het hoofd te bieden wordt bewaakt. Militaire capaciteit tegen een realistische bedreiging. Schade door storm, of aardschokken, tsunami’s, vulkaanuitbarstingen, of ongelukken met schepen, vliegtuigen, treinen en voertuigen op de weg, voorzover realistisch. Het is ook de taak van de overheid om te zorgen voor voldoende capaciteit in de ziekenhuizen en andere zorginstellingen. In mijn eigen beleving is het daarom onbestaanbaar dat een overheid dat soort taken uit handen geeft aan commerciële partijen die werken met een winstoogmerk. Ik begrijp dat je de illusie kunt koesteren dat dat efficiënter is, maar dat is alleen op papier zo. In de praktijk is het een garantie voor meer problemen, en exploderende (verborgen) kosten. En geen betere illustratie dan de huidige ‘Covid‘-pandemie.

Een commercieel werkende onderneming wil zo’n pandemie rekken, ‘m erger maken dan hij is, en ‘medicatie‘ verkopen die niet werkt, maar die wel peperduur is, en bij voorkeur ‘bijwerkingen‘ heeft die weer zicht bieden op méér omzet als die ‘bijwerkingen‘ een nieuwe stroom patiënten genereren. Ideaal is toestemming krijgen voor de behandeling met een bepaald medicijn, of vaccin, wat niet of nauwelijks werkt, maar niet getest kan worden vanwege de urgentie, zodat de ‘bijwerkingen‘ nog niet in beeld zijn, en de werking wordt gemaskeerd door te sjoemelen met de definitie van ‘gevaccineerd‘, en de ‘controlegroep‘ uit te gummen door te streven naar volledige vaccinatie voor het einde van de gebruikelijke testperiode. Het is immoreel, maar waanzinnig lucratief. Niet veel anders dan huurlingen inzetten om een gewapend conflict te beslechten, waarbij je er vergif op in kunt nemen dat die huurlingen het niet erg vinden om de kwestie te rekken, en ook elders gewapende conflicten uit te lokken, omdat ze anders brodeloos zijn. Ooit was dat hét argument tegen een ‘beroepsleger‘, en als we naar de wereld van nu kijken, dan zeg ik dat die critici voor 1000% gelijk hebben gekregen. Dat het nog véél erger is dan in hun angstige visioenen.

Wat cruciaal is, dat is dat alle burgers, met inbegrip van de mensen die werken voor dat soort cynische ‘ondernemingen‘ en overheden, zich realiseren dat ze het tij niet kunnen keren als ze die realiteit niet onder ogen komen. De mensen die werken voor die cynische ‘ondernemingen‘, en overheden, of takken van de overheid met een eigen agenda, zijn niet schuldig. Zij zijn net zo goed slachtoffer. Ze kunnen, en willen niet zien waar hun ‘werkgever‘ voor staat, omdat ze uitgaan van hun eigen nobele inborst en oprecht doen wat ze kunnen om problemen uit de wereld te helpen. Ze geloven hun meerdere. Die gelooft in het management. En die gelooft in hun bonussen. Dan zijn er de ‘toezichthouders‘, van top tot bodem geïnfiltreerd door ‘bedrijven‘ en individuen met belangen. Ook daar werken niet uitsluitende cynici die weten dat het foute boel is. Door ‘compartimentalisatie‘, en het idee van urgentie, dus tijdsdruk, hebben ze het overzicht niet.

Tegen die mensen die Jaap van Dissel op hun nek springen en bedreigen zou ik willen zeggen: ‘Houd daar mee op! ‘ Van Dissel is een sympathieke oude opa die ruim boven zijn macht tilt, en uit ambitie tal van functies bekleed, waardoor hij geen kwaliteit meer kan leveren. Hetzelfde geldt voor Mark Rutte, Hugo de Jonge, Sigrid Kaag en noem ze allemaal maar op. Ja, ze hebben pretenties en een te groot ego, en teveel mensen denken dat ze hen kunnen vertrouwen. Maar ze zijn zelf ook pionnen op een schaakbord. De oplossing is dat je hen negeert, en weer voor jezelf leert denken. En ja, ze veroorzaken bizar veel schade, maar als iedereen ‘dumb, fat and happy‘ achter hen aan blijft sjokken, wordt het probleem alleen maar groter. Zorg voor jezelf, en wijs de overheid af als kinderjuf. Draai de rollen weer om. U bent er niet voor de overheid, maar de overheid is er voor u. Kijk naar Rutte, naar de Jonge, naar Kaag, en naar van Dissel, en realiseer je dat ze blunderden bij de laatste keer dat ze stellig waren over iets, en haal je schouders op. Heb medelijden met hen. Ze zijn slechter af dan u en ik. Ze maken aan de lopende band onverantwoorde keuzes, en hebben ook nog eens geen last van hun geweten als er mensen overlijden als gevolg daarvan. Dan heb je hulp nodig. Toon compassie, en laat zien dat we ook mensen die onverantwoorde keuzes maken niet laten vallen. Concentreer je op de mensen die willens en wetens de gemeenschapszin ondermijnen vanuit hun lust voor macht, of geld.