Democratie Swissize Europa!

“Oekraïne moet lid worden van de EU zonder dat de burgers iets te zeggen hebben. Dit kan niet goed gaan. Europa heeft maar één kans: de EU moet zwitsers maken”, schrijft de Duitse auteur Wolfgang Koydl in Weltwoche . Hij bedoelt meer federalisme, minder centralisme en vooral burgerparticipatie.

Maar het Zwitserland dat hij beschrijft, wordt van binnenuit bedreigd: Amerika’s intelligente ” proxy-oorlog tegen Rusland zonder soldaten te verliezen ” op Oekraïense bodem, een vlucht van tien uur vanaf zijn eigen grenzen, en de oorverdovende oorlogsgeruchten van de West-Zwitserse leiders voelden zich onder druk gezet of zag een voordeel in deelname aan Amerika en zijn Europese “coalitie van bereidwilligen” in de totale economische oorlog tegen Rusland. Alsof Zwitserland lid was van de EU, heeft de Zwitserse regering (Federale Raad) zich ertoe verbonden alle EU-sancties slaafs over te nemen.

Politici leken het niet erg te vinden dat deze stap in de eerste plaats de gewone Zwitserse burgers schaadt en niet de Russische elite . Zelfs Washingtonwas verrast toen het neutrale Zwitserland de kant van de Verenigde Staten koos tegen Rusland.

Politici in Bern gaven niet langer om de grondwettelijke garantie van ‘alomvattende, gewapende neutraliteit’, een eeuwenoude overlevingsstrategie van een kleine staat omringd door grote Europese mogendheden. Ze lijken ook te zijn vergeten dat neutraliteit een splitsing voorkomt tussen de Duits-, Frans- en Italiaanssprekende taalgroepen die Zwitserland als wilsnatie vormen in geval van conflictsituaties tussen grote buurlanden Duitsland, Frankrijk en Italië.

Irene Kälin, voorzitter van de Zwitserse Nationale Raad (rechts), een politicus van de Groene Partij (nu NAVO-groen ), vertrapte de grondwet toen ze zelf naar Kiev reisde om haar oprechte “solidariteit” met Oekraïne, een strijdende partij, te verklaren. Na haar terugkeer schaamde ze zich niet om aan de zijde van de Azerbeidzjaanse parlementsvoorzitter te staangefotografeerd te worden en hen hartelijk te begroeten in het Zwitserse parlement.

 Kälin ging echter niet naar Nagorno-Karabach om haar “solidariteit” te uiten toen Azerbeidzjan daar een vuile oorlog voerde, clusterbommen gebruikte en andere oorlogsmisdaden beging, en zei zelfs geen woord van afkeuring tegen de Azerbeidzjaanse vertegenwoordiger. De groene toppoliticus heeft niet alleen haar neutraliteit verraden, ze heeft ook het laatste greintje geloofwaardigheid verloren.

Neutraal zijn betekent terughoudendheid, afstandelijkheid en bescheidenheid. Deze deugden van een onpartijdig land zijn echter in tegenspraak met de drang van veel politici en regeringsvertegenwoordigers om als grote spelers op het internationale toneel in de schijnwerpers te staan. De politieke klasse in Zwitserland reist ook graag de wereld rond op kosten van de staat, wat bijvoorbeeld tot uiting komt in de toegenomen reisactiviteit van parlementariërs in de afgelopen jaren en de daaruit voortvloeiende bureaucratie.

Ook een aantal Zwitserse politici flirten met het idee om zich aan te sluiten bij de steeds strijdlustiger Europese Unie (EU), die steeds meer Amerikaanse belangen dient. Dit zou nieuwe carrièremogelijkheden voor hen als eurocraten in het verre Brussel openen.

Ze hopen op meer macht en prestige, een hoger inkomen en veel minder verantwoording dan in hun thuisland, dat wordt gekenmerkt door politieke neutraliteit en onafhankelijkheid, federalisme en directe democratie inclusief evenredige vertegenwoordiging. Dat laatste geeft Zwitsers de kans om politici in toom te houden, wat ze vervelend vinden.

Het resultaat van een grootschalig nieuw onderzoek toont aan dat in Zwitserland (evenals in één Aziatisch land) de burgers zich democratischer vertegenwoordigd voelen door hun regeringssysteem dan de burgers van enig ander land door het hunne.

Kira Rudik is de leider van een Oekraïense politieke partij en lid van het Oekraïense parlement. Op Twitter legde ik haar uit dat Zwitserland grondwettelijk neutraal is en dat de grondwet niet met een pennenstreek kan worden vernietigd, hoeveel druk er ook wordt uitgeoefend op de Confederatie door vooraanstaande politici in Oekraïne. Zwitserland is geen land dat wordt geregeerd door oligarchen!

Eigenbelangrijke politici zijn er nog niet in geslaagd de Zwitsers over te halen EU-burgers te worden. Het gaat niet alleen om de angst van de Zwitsers voor miljarden kosten, de hogere staatsquota en schulden, veel hogere belastingen, hogere werkloosheidscijfers of een veel lager inkomen per hoofd van de bevolking, maar ook om de angst voor buitenlandse vastberadenheid in plaats van zelfbeschikking, van het centralisme in plaats van federale diversiteit, vóór het opgeven van neutraliteit en vóór de massale ontmanteling van volksrechten en directe democratie.

Maar de reis hoeft niet per se de verkeerde kant op te gaan. Integendeel, wat heeft gewerkt voor Zwitserland en waar de overgrote meerderheid van zijn burgers achter staat, kan ook de moeite waard zijn voor Duitsland en andere Europese landen. Zoals het geval van de Confederatie laat zien, voldeed neutraliteit volledig aan de verwachtingen van de burgers omdat het het land van oorlogen heeft gespaard. Het garandeert de veiligheid van de neutrale staat en zijn burgers.

Duitsland zou de voortrekkersrol kunnen opnemen voor een federaal en neutraal Europa – als bufferzone tussen de grote blokken VS, China en Rusland – met aanzienlijk meer democratische rechten voor de burgers. Decennia geleden was “durf meer democratie” een verkiezingsbelofte in Duitsland die niet werd nagekomen. In plaats daarvan werd de democratie ontmanteld ten gunste van niet-gekozen eurocraten in een glazen paleis in Brussel.

Maar het is nog niet te laat om de democratie ‘in te halen’. Als de Europese Unie Zwitsers zou worden gemaakt, zouden de lidstaten en hun burgers dezelfde rechten kunnen genieten en profiteren als de Zwitserse kantons en hun burgers.