Indignatie redactie 
Er is maar één ding erger dan op vier kilometer diepte in de duisternis van de oceaan aan je einde komen in een veel te klein onderzeebootje, en dat is op vier kilometer diepte in de duisternis van de oceaan aan je einde komen in een veel te klein onderzeebootje met Dennis Wiersma aan boord.
Stel je toch eens voor dat je met vier anderen in zo’n claustrofobisch makende capsule dagenlang doelloos en onwetend over je uiteindelijke lot moet ronddobberen in de peilloze diepten van de Atlantische Oceaan, en onze voormalige onderwijsminister is een van je metgezellen.
De ellende zou al meteen begonnen zijn bij de eerste afdaling. Dennis zou zich natuurlijk overal mee bemoeien (“weet je wel zeker dat we naar beneden moeten?”) en het zou hem allemaal niet snel genoeg gaan. Eenmaal in de problemen zou hij de kapitein slash eigenaar uiteraard volledig uitfoeteren om zijn fouten, en hem furieus toebijten dat hij zijn erfgenamen nu nog mooi even een kwart miljoen door de neus had geboord.
Maar daarna? Hoe zou Dennis Wiersma zich gedragen als hij met vier anderen opgesloten zit in een capsule met nog zuurstof voor drie dagen? Zou hij boos zijn op alles en iedereen, of zou hij zijn pijlen richten op de enige vrouw in het gezelschap? En zou hij dan ook handtastelijk worden? We weten het niet, want zo goed kennen we Dennis Wiersma ook weer niet.
Hoe lang zou Dennis Wiersma de implosie van de Titan eigenlijk hebben kunnen uitstellen met de tegendruk zijn woedeuitbarstingen?
“Denk om de zuurstof”, zou iemand als ik, volstrekt ongeschikt voor dit soort situaties, kunnen zeggen, hetgeen Dennis op een idee zou brengen. Na zeven dagen zou hij gered worden als enige nog levende opvarende, compleet verwilderd en onder het bloed van zijn medereizigers, met een restant zuurstof voor minstens nog een week.
Het waren dit soort onzinnige fantasieën die de afgelopen dagen bij wijze van nutteloos tijdverdrijf mijn brein prikkelden, en ik had ze verder kunnen uitwerken als niet Barack Obama – en hij niet alleen – mij genadeloos op mijn walgelijke hypocrisie had gewezen. Foei, ik had mij dagenlang mee laten slepen door een verhaal van een stel puissant rijke idioten die geheel vrijwillig in een gammel bootje waren gestapt, terwijl in dezelfde week in de Middellandse Zee een boot met 750 vluchtelingen in nood kapseisde. Hoe diep kun je zinken?
In al mijn naïviteit had ik het bizarre avontuur van de miljardairs als een op zich staand aansprekend verhaal gezien, iets waar tijdelijk de aandacht op gevestigd wordt, maar wat even snel weer in de vergetelheid raakt. Op een beschouwender niveau kon je nog de vraag stellen welk gevoel van overmoed of onaantastbaarheid de rijkelui ertoe bracht om in zo’n ongekeurd vehikel een levensgevaarlijke reis te aanvaarden, maar primair draaide het helemaal niet om medeleven met de slachtoffers – de fascinatie zat hem puur in de onalledaagsheid van de situatie. Heel anders dus eigenlijk dan de zoveelste voorspelbare ramp met migranten, die tragisch genoeg wel nieuws maar ook weer geen nieuws meer is, maar waarvan vaststaat dat de problematiek de gemoederen nog een hele tijd bezig zal blijven houden.
Gelukkig was daar dus Barack Obama om duidelijk te maken dat het anno 2023 echt geen pas meer geeft om, als 755 mensen in een gammel bootje stappen, meer stil te staan bij de rijke vijf dan bij de arme 750. Wat hij maar wilde zeggen: er zijn heel veel meer dingen erger dan op vier kilometer diepte in de duisternis van de oceaan aan je einde komen in een veel te klein onderzeebootje, zelfs met Dennis Wiersma aan boord.
En nu heb ik dus fascinatieschaamte.
Even probeerde ik mij nog Dennis Wiersma tussen de migranten voor te stellen, maar dat was geen succes. Briesend eiste hij opheldering over de aanwezigheid van 350 vluchtelingen uit het toch veilige Pakistan, en niet veel later blafte hij een jonge migrant, koppen tegen elkaar, met de nodige consumptie toe dat hij Europa toch niets te bieden had. Zo had Obama het natuurlijk ook weer niet bedoeld. Compassie wilde hij zien, als je tenminste compassie hebt getoond met de geïmplodeerde miljardairs.
Inmiddels probeer ik dus te stoppen met lezen, omdat in Afghanistan meisjes niet naar school mogen. In de kroeg voel ik me schuldig, want in Afrika heeft men geen schoon drinkwater, en sowieso: € 3,50 neertellen voor een biertje terwijl half Nederland de energierekening niet kan betalen, kan ook echt niet meer. Wél ga ik binnenkort nog een heerlijk vliegreisje naar een ver oord boeken, want dat is voor mensen die zich bekommeren om het klimaat gelukkig helemaal niet hypocriet. Tips voor wat ik daar nog met een schoon geweten kan doen, zijn overigens welkom.
Ik tik dit stukje in de wetenschap dat in Saudi-Arabië bij dieven nog altijd de handen worden afgehakt. Maar godverdomme Jezus Christus nog aan toe, we moeten toch ook accepteren dat iedereen een beetje Dennis Wiersma in zich heeft.
