Misschien is het naïef, misschien was ik te lang in Moskou en Berlijn (een mix van Sovjet-Unie en West): in vergelijking met deze twee steden dacht ik nog steeds dat mijn geboortestad Augsburg een perfecte wereld was. Tot nu toe. Vooral de prachtige kerstmarkt op het stadhuisplein: voor mij is kerstromantiek met een historische sfeer het toonbeeld van advent, het seizoen van vrede. Niet alleen vanwege jeugdherinneringen.
Op vrijdag wilde een 49-jarige Augsburger met zijn vrouw en een vriendelijk echtpaar van deze kerstidylle genieten. Op weg naar huis was er een rij in het hart van de stad met een “groep van zeven mannen” escalerend. Het internetportaal ” Press Augsburg ” meldt, onder vermelding van een ooggetuige, dat de zeven mannen over de Königsplatz hadden gebruld en dat het slachtoffer en zijn metgezel de groep hadden gevraagd te rusten in plaats daarvan dat de groep nog luider was geworden en blikjes over het plein had gestapt. Naar geweld, naar brutaliteit De 49-jarige, wiens taak het was om andere mensen te redden door zijn leven te gebruiken – hij was een brandweerman– stierf. In de ogen van zijn vrouw en vrienden. Omdat hij liet zien wat er zo ontbreekt in onze samenleving: morele moed. De vader van het gezin betaalde haar met het leven. De tweede man raakte ook zwaar gewond. De zeven jonge mannen vluchtten.
Ik ben overstuur. En vol verdriet. Mijn gedachten zijn bij het slachtoffer, zijn vrouw, die volgens de politie aanvankelijk niet kon horen vanwege haar mentale toestand. Met de vrienden, de nabestaanden. Ze hadden beslist uitgekeken naar Kerstmis, het bezoek aan de Christkindlesmarkt, een plaats van vrede en harmonie. Nu zal niets meer zijn zoals het vroeger was. In de plaats van de 49-jarige hadden mijn broers kunnen zijn – een van hen heeft zijn kantoor op slechts een steenworp afstand. Of mijn ouders. Vandaag vertelden familieleden me telefonisch dat mijn foto van Augsburg “verouderd” en “mooi gekleurd” was: ze klagen dat ze zich al een tijdje niet veilig voelden in bepaalde delen van het centrum van Augsburg. Dat men zou verwachten te worden lastiggevallen door een “bepaalde klantenkring”. Die wil er niet over praten. Wat is er net van mijn stad geworden?
Op Twitter en op Facebook schreef ik spontaan over mijn verrassing dat de politie ondanks drie ooggetuigen en uitgebreide videobewaking bij hun getuigenonderzoek geen beschrijving van de gepubliceerde daders noemde, geen informatie, niets. Prompt kwam protest. Zo’n procedure, zo schrijft de perscode, becommentarieerde Phil Hackemann van de Beierse FDP op twitter. Als ik me goed herinner toen ik nog steeds politierapporten aan het schrijven was, waren de zoekgesprekken met getuigen altijd met beschrijvingen van daders – zonder deze lijken ze weinig zinvol te zijn. Overigens schreef ik politierapporten aan de Augsburger Allgemeine, waarvan ik op dat moment dacht dat het veel naar rechts was, en dat vandaag de dag links lijkt in te halen en zo veel lezers in het meer conservatieve Augsburg beledigd en journalistieke zelfmoord pleegt.)
Meestal typisch voor autoritaire staten
Maar toch: ik ken veel politieagenten, vooral in Augsburg, persoonlijk en waardeer ze zeer (maar weet helaas ook hoe hoog de gedeeltelijke “politieke” druk waaronder ze zijn): En daarom vind ik het heel geloofwaardig (maar gewoon alles behalve veilig), dat de politie echt voor identificatiedoeleinden, en niet om andere redenen aanvankelijk geen verklaringen aflegde over de verdachten. Het feit dat deze stilte – in tegenstelling tot enkele jaren geleden – maar in velen, waaronder ik, aanvankelijk bijna reflexief wantrouwen veroorzaakt, getuigt van een beschadigd basisvertrouwen in de politie of de politiek verantwoordelijke in Duitsland.
Meestal is het typisch voor autoritaire staten dat mensen tussen de regels door moeten lezen. In 16 jaar heb ik dit persoonlijk ervaren als correspondent in Moskou. En vertel Russische vrienden bij elke gelegenheid, in Duitsland dat is niet zo, onze media zouden altijd schrijven wat is. Eigenlijk zou ik me vandaag bij deze vrienden moeten verontschuldigen voor desinformatie, zelfs als het te goeder trouw is gedaan, gewoon uit de naïviteit. Het schokt me diep dat we nu in Duitsland omstandigheden hebben die, ondanks alle fundamentele verschillen, in zekere zin enigszins vergelijkbaar zijn met wat ik in Rusland heb ervaren.
Met betrekking tot de “Pressecodex” in Duitsland in de afgelopen jaren was het te vaak gerechtvaardigd dat dingen niet bij naam werden genoemd. Het resultaat van deze praktijk is maar al te vaak absurd, zoals in het geval van de tragische dood van Augsburg: in een “groep van zeven jonge mannen”, die niet gespecificeerd is en verantwoordelijk wordt gehouden voor een gewelddadige aanval, zullen de minste lezers denken aan Augsburger Domsingknaben , Alleen de te vaak gevonden verhulling en vermomming triggert precies wat het zou moeten voorkomen volgens de bedoeling van zijn operators – dat met zo’n bericht waarschijnlijk de meeste lezers onmiddellijk tussen de regels lezen en in een bepaalde richting denken. En dus kan in het specifieke geval helemaal verkeerd zijn.
De politieke correctheid leidt de westerse wereld de afgrond in, waarschuwde het Litouwse voormalige staatshoofd Vytautas Landsbergis onlangs in een interview met mij : het is niets anders dan de leugen. Hij beschuldigt de Duitsers van het vermijden van taboe-onderwerpen. Ik moest denken aan de woorden van de wijze (en blanke) oude man toen ik het vreselijke nieuws van Augsburg las. Meer precies – enkele rapporten.
Ik wil op de hoogte worden gehouden en niet worden ingelijst
De Bayerischer Rundfunk schreef over de tragische dood : “Na een bezoek aan de #Augsburg-kerstmarkt raakte een man dodelijk gewond in een felle ruzie met een groep jonge mannen. Hij stortte zo hard neer dat hij wat later stierf. “De Augsburger Allgemeine schreef in een video-handtekening :” Op vrijdagavond stierf een man op Königsplatz na een fysieke ruzie. “
Toen ik dat las, werd ik boos . Als lezer voel ik me stom verkocht – vooral als een betalende persoon, omdat ik ook het nieuws van de Bayerischer Rundfunk moet medefinancieren met mijn geld. Daarvoor wil ik geïnformeerd worden en geen framing en trivialisatie ontvangen. Als wordt gesuggereerd dat de val de doodsoorzaak is, klinkt dat mij als minachting in de oren. Bijna alsof je na het fotograferen te horen kreeg dat het slachtoffer was overleden aan “interne bloedingen”.
Dit doet enigszins denken aan de zaak in de Saksisch-Oostenrijkse Köthen in de zomer van 2018, toen Afghaanse asielzoekers een jonge man in het hoofd schopten, die hun geschil over de zwangerschap van een vrouw wilde beslechten en in de daaropvolgende mishandeling ter zake was gegaan. Het slachtoffer stierf niet als gevolg van stoten en schoppen, maar stierf aan een hartaanval, er werd later gezegd: de onderzoekers spraken van een “falend hart” (ik zou liever spreken van “falende” autoriteiten).
Met dergelijke “framing” en trivialiteiten verliezen media, met name de openbare dienst, hun vertrouwen in mensen – wat in veel gevallen al erg laag is. Wat is gespeculeerd in de sociale media – aangewakkerd door de zogenaamde “onder toezicht staande informatie” in de afgelopen jaren met al zijn weglatingen dat het de verdachten van “vluchtelingen” zouden kunnen zijn, is niet bevestigd. Waarschijnlijk de speculatie dat ze geen “organische Duitsers” waren. Hoe komt het dat speculatie tegenwoordig overal aanwezig is?
In mijn lezingen aan staatsveiligheidsfunctionarissen vraag ik regelmatig hoeveel van hen nog steeds vertrouwen hebben in de grote media. Vaak geeft niemand ooit antwoord, bijna nooit meer dan een enkele luisteraar. Voor mij was dit fenomeen, dat ik al jaren heb meegemaakt, een van de redenen om de rol en perceptie van het eigen beroep in Duitsland kritisch in twijfel te trekken. De reactie van veel collega’s is verbluffend wanneer ze wijzen op dit enorme verlies van vertrouwen – ze ontkennen, dus verplaatsen ze hem. Typische reactie: “We hebben geweldige media, maar mensen zijn dom”. Of aanvallen op mij, de drager van slecht nieuws. Ik beschouw dergelijke arrogantie en onwetendheid als een van de oorzaken van de verkeerde ontwikkelingen in onze samenleving.
Politieke correctheid is zo gevaarlijk omdat het ‘zou moeten verhinderen te zeggen wat we niet leuk vinden’, dringt er bij de voormalige staatshoofd Landsbergis van Litouwen op aan: de leugen zou zo overweldigend zijn ‘, omdat de mens de neiging heeft zichzelf te bedriegen Hij houdt niet van de waarheid, noch kijkt hij naar zichzelf in de spiegel, hij vervangt de spiegel graag door iets anders – dat laat hem precies het beeld zien dat hij wil zien. “Dit is precies wat de spiegel de politieke correctheid is.”
Hoe diep zit het wantrouwen nu
Wie speelt en sluiert, klaagt. Alleen door problemen uit te spreken en te benoemen, kunnen ze worden herkend en vervolgens worden bestreden. Toen het nog onduidelijk was wie de verdachten van Augsburg waren, was speculatie verboden. Het maakt niet uit in welke richting. Het is echter duidelijk hoe de reactie van de media en de politie in dit en in vele, vele andere, soortgelijke gevallen tot een doodlopende weg leidt, angsten oproept en verder bijdraagt aan de verdeling van onze samenleving.
Op Twitter reageerde een lezer op mijn tweet: “Als het Duits was geweest, hadden we al lang een beschrijving van de dader gehad”. Kort daarna werd de opmerking verwijderd. Blijkbaar was hij de auteur te gevoelig (hopelijk niet de beheerders van twitter). Hoe politiek incorrect de opmerking ook is, het geeft nauwkeurig weer wat er achter de schermen wordt gespeculeerd en hoe geschokt het vertrouwen in de media en de politie is.
Om te zien hoe diep het wantrouwen nu zit, hoeft men de lakmoesproef maar één keer te doen: wie zou verwachten dat een medium de val als doodsoorzaak zou maken, als de verdachten rechtse radicalen waren? Omgekeerd leidt het benadrukken van de val tot bepaalde conclusies. Speculatie is zo open de deur. Berichten worden niet langer tegen lastige onderwerpen op het eerste gezicht genomen, maar men leest bijna automatisch tussen de regels – mogelijke verkeerde interpretaties inbegrepen. Je kunt het doen zoals je wilt: dit is een faillietverklaring voor onze journalistiek. Helaas past dit ook wanneer collega’s, in plaats van zelfkritiek, (potentiële) lezers misbruiken en hun onfatsoenlijke bedoelingen beschuldigen,zoals hier :
“Kö-aanval: feiten in plaats van ongegronde claims,” zegt het in Augsburger Allgemeine, “zonder onderbouwing werd in sociale media geruchten dat de daders vluchtelingen zijn. Sommigen zouden volkomen gelijk hebben gehad “.
Vooral dankzij de videobewaking
In het geval van de tragische dood van Augsburg, na de eigenaardigheden op de eerste dag, rapporteerden de meeste media behoorlijk correct. Ondertussen arresteerde de politie zes verdachten. Het snelle onderzoekssucces was vooral te danken aan de videobewaking, zei Joachim Herrmann (CSU), de minister van Binnenlandse Zaken van Beieren. Of in Berlijn zodra een succesvolle zoekopdracht mogelijk was geweest, meer dan twijfelachtig is: de rood-rood-groene senaat in de hoofdstad heeft tot nu toe consequent zelfs criminaliteit op het gebied van videobewaking voorkomen, onder verwijzing naar gegevensbescherming (voor daders?).
Volgens het Beierse ministerie van Binnenlandse Zaken is de vermoedelijke hoofddader van Augsburg “een 17-jarige jongen geboren in Augsburg met Duitse en andere nationaliteiten,” volgens de vaak gebruikte bewoordingen. Volgens de ‘Bild’-krant zijn’ andere burgerschappen ‘Turks en Libanees. Een tweede gearresteerde man werd ook geboren in Augsburg, 17 jaar oud en heeft een “Zuid-Europees staatsburgerschap” – volgens de Italiaanse foto. Beide worden beschouwd als “politie-bekend”, de nieuwe Duitse beschrijving voor recidivisten.
Zo correct als deze informatie in de meeste media is gereproduceerd – er kan zoveel worden beweerd over de weging en het instellen van de accenten. Na een video over de grote brand in een Indiase fabriek, gaf de ARD op zondag een kort artikel van 45 seconden: “Een daad van geweld schudt mensen in Augsburg. Eergisteren kregen twee koppels en een groep jongeren ruzie. Volgens de politie werd een 49-jarige op de grond geslagen zodat hij later bezweek aan zijn verwondingen “. In het dagboek van ZDF kwam slechts een nog kortere bijdrage, 30 seconden in het midden van de show. Maar anders dan in de 20 uur Tagesschau, die geen indicatie geeft van de oorsprong van de verdachten, noemde de geboorteplaats van de hoofdverdachte (Augsburg)
Stelt u zich eens voor hoe de echo in de media en de politiek zou zijn verlopen, wanneer zeven agressief geladen, trouw aan de jonge, jonge Augsburgers in de derde generatie, mogelijk zelfs aan de rechterkant van de wet, een familieman met een migrantenachtergrond fataal zouden hebben aangevallen. Kerstverlichting en hotspots op televisie zouden slechts een kwestie van tijd zijn geweest. Wedden dat het onderwerp “geweld tegen buitenlanders” of “geweld van rechts” massaal zou zijn besproken zonder te wachten op een rechtszaak en opheldering van de motieven en achtergronden? Omdat dit niet wordt weerspiegeld in andere sterrenbeelden, krijgen veel mensen de indruk van eenzijdigheid, van een aanpassing van het kompas.
Brutalisatie en groeiend geweld
Speciale programma’s en grote thematische discussies na de tragedie van Augsburg waren bijna verplicht: over brutalisatie en groeiend geweld op straat, door agressie beladen jeugdgroepen die voorbijgangers in angst brachten. Over het feit dat na een geval als dat van Augsburg nog minder mensen dan voorheen durven te tonen tegen zulke agressieve Pöbler morele moed dat daarom gewelddadig, agressief in de openbare ruimte nog meer superioriteit in de lucht zal krijgen. Wie durft iets te zeggen bij het roken van adrenalinestormende buggers in de metro of zet hun schoenen op de stoelen als ze op anderen spugen? Dit zijn allemaal onderwerpen die ontelbare mensen in ons land ontroeren, die via Augsburg weer pijnlijk actueel zijn geworden – en die opnieuw worden behandeld alsof ze dat niet waren. Precies in dit niet willen kijken, in dit wegdraaien ligt het falen van veel media, vooral de betaalde kosten.
De massieve, emotionele eerste reacties op de tragische dood en de bijbehorende speculaties laten zien hoezeer de kwestie van geweld mensen beweegt, en vooral geïmporteerd of vanwege mislukte integratie die te wijten is aan geweld. Juist omdat er zoveel gevallen van zijn, gewoon omdat ze vaak worden verdoezeld en gebagatelliseerd, en omdat het onderwerp zo’n taboe is – hoewel het volkomen duidelijk en duidelijk is. Maar niet voor de linkse ideologen, die de soevereiniteit in Duitsland hebben verworven en hun prachtige Pippi Langkousdroom van harmonieuze multi-Kulti met agressieve middelen verdedigen, vooral de laster van kritische en twijfelende stemmen als “rechts”, “Hetze” en ” nazi. ”
Toen bijvoorbeeld de minister van Binnenlandse Zaken van Beieren Herrmann massaal werd aangevallen en belasterd omdat hij heel toepasselijk sprak over geïmporteerd geweld . Voor de krijgers van de oorlog kan de “Moraliban” voor “juiste houding” en “variatie” niet zijn wat niet kan zijn, wat niet overeenkomt met hun ideologische wereldbeeld (en dus erg kleurrijk zou zijn): voor hen zijn alle mensen hetzelfde (in plaats daarvan wat vanzelfsprekend moet zijn, uitgerust met dezelfde rechten). Vaak veilig afgeschermd van de inzakkende realiteit in de chique wijken van de grote steden en met goed bedeelde, veilige banen (vaak gefinancierd door de belastingbetaler), laten ze zich verwennen met hun utopische, realistisch ingestelde beeld van de mensheid – die onnoemelijk lijden in de geschiedenis heeft veroorzaakt (onder de naam “Socialisme” “).
Journalisten, politici en politiechefs moeten eindelijk begrijpen: met de huidige struisvogeltactiek, die velen van hen vertonen, met het ontkennen en onderdrukken van het voor de hand liggende en het constante bagatelliseren van fenomenen als een ‘geïsoleerd geval’ ten gunste van één door ideologie (of Fellowship met hetzelfde) gevormde utopische wereldbeeld, ze hebben precies gecreëerd wat ze wilden voorkomen. In Rusland heb ik ervaren waar een beleid naartoe leidt, wat het voor de hand liggende verdoezelt en de realiteit vervangt door utopie. We zijn nog niet klaar. Maar veel journalisten en politici marcheren die kant op. God zegene ons! Of nog beter: laten we er iets aan doen en je mond openen! Zolang we nog kunnen.
Deze opmerking werd voor het eerst gepubliceerd op reitschuster.de .
De auteur: van 1999 tot 2015 leidde Boris Reitschuster het kantoor in Moskou van het nieuwsmagazine Focus en is hij auteur van talloze boeken over hedendaags Rusland. Hij woont in Berlijn en komt uit Augsburg.
Overweeg alstublieft om ons te steunen als donateur of ondersteunend lid, ook wij hebben onze inkomsten zien dalen in deze heftige tijden daarom, KLIK HIER voor IBAN of via PayPal hieronder!, wil je ook onze berichten zoveel mogelijk delen dit is voor ons van levensbelang, hartelijke dank en veel leesplezier. Steun Indignatie via PayPal veilig en simpel.