Indignatie redactie 
Als je de Duitse media de afgelopen dagen volgt, vraag je je af of ze gek zijn geworden. Ze lijken vastbesloten om voor de derde keer in 120 jaar oorlog te voeren tegen Rusland en de Sovjet-Unie, alsof de Eerste en Tweede Wereldoorlog Europa niet genoeg leed en vernietiging hadden gebracht.
Der Spiegel verscheen afgelopen weekend met het hoofdartikel “Behandel Poetin als tegenstander – niet als partner”. Hij roept de NAVO op om “eindelijk dodelijke wapens aan Oekraïne te leveren”. Amerikanen en Europeanen hebben “lang geprobeerd de Russische president in bedwang te houden door middel van dialoog”, staat er. “Tevergeefs. Het is tijd voor een radicale verandering van strategie: het Westen moet de prijs van een invasie in Oekraïne zo hoog opdrijven dat deze zelfs voor Poetin te hoog is. En dat kan alleen door de confrontatie aan te gaan – diplomatiek, economisch en indirect ook militair.”
De Frankfurter Allgemeine Zeitung beschuldigde Rusland van het streven naar “hegemonie over heel Europa”. Ze vergelijkt Moskou’s ‘aanspraak op macht’ met het beleid van Hitler, die de fascistische putsch van 1936 in Spanje steunde en vervolgens Oostenrijk, Tsjechoslowakije en Polen verpletterde.
Het antwoord van de FAZ is nucleaire afschrikking. De president van de kernmacht Frankrijk, Emmanuel Macron, had de partners in de EU al gesprekken aangeboden over een nucleaire strategie in 2020. Dit aanbod ligt nog steeds “op tafel”. Het gaat gepaard met ernstige risico’s: “Uiteindelijk kan een conflict aan de oostgrens van Letland dan leiden tot een staking tegen Parijs.”
Daarom moeten volgens de FAZ “allereerst de voorwaarden worden gecreëerd zodat alle deelnemers bereid zijn dit risico te nemen”. Om dit te laten gebeuren, moet de eenwording van Europa snel vorderen. In die zin spreekt de Berlijnse verkeerslichtcoalitie van het doel van een “Europese federale staat” en Macron van “soeverein Europa”.
Die Zeit publiceerde een gastartikel van Ulrike Franke getiteld “The ontberingen van de wereld zijn niet voor softies”. De 34-jarige medewerker van de European Council on Foreign Relations, die haar proefschrift schreef over het gebruik van drones in westerse legers, klaagt bitter dat leden van haar generatie die nu politiek actief worden in Duitsland worstelen met ‘machtspolitiek’ .
“Een scepsis over geopolitiek, een onwil om te denken in termen van macht en belangen, en een afwijzing van het leger als een element dat de geopolitieke invloed bepaalt”, overheerst Franke. “Mijn generatie ontwikkelde een bijna romantisch beeld van internationale betrekkingen.”
Om ervoor te zorgen dat onze belangen worden gehoord, concludeert ze, “moeten we meer nadenken over de macht en invloed van Europa en Duitsland. We moeten weer geopolitiek leren.” Het gaat ook “over de vraag hoe de Bundeswehr moet worden uitgerust en bestuurd om weer serieus genomen te worden als afschrikmiddel”.
Er is nauwelijks een krant of nieuwsprogramma dat niet voor iets soortgelijks pleit. De geruchten van de CIA en de Amerikaanse regering over een op handen zijnde Russische aanval op Oekraïne domineren al het nieuws alsof het vaststaande feiten zijn. Ze zijn ongeveer net zo geloofwaardig als de valse berichten over massavernietigingswapens waarmee de VS in 2003 de oorlog tegen Irak rechtvaardigden.
Ook de Duitse minister van Buitenlandse Zaken scherpte na de regeringswisseling in december haar toon jegens Rusland aan. Gisteren dreigde de groene minister van Buitenlandse Zaken Annalena Baerbock opnieuw in Kiev dat Moskou bij agressie een “hoge prijs” zou betalen. Het is niet te verwachten dat ze vandaag bij haar inaugurele bezoek aan Moskou een andere toon zal aanslaan.
Baerbock zei ook dat ze streefde naar een diplomatieke oplossing van de zeer gevaarlijke situatie en verwierp de Oekraïense vraag naar Duitse wapenleveringen. Maar deze taak wordt momenteel overgenomen door de VS, die Oekraïne massaal bewapent en openlijk dreigt een bloedige guerrillaoorlog in Oekraïne te ontketenen, zoals ze hebben gedaan in Syrië en tal van andere landen.
Volgens een rapport van de New York Times hebben zowel minister van Defensie Lloyd Austin als stafchef Mark Milley hun Russische collega’s in telefoongesprekken gewaarschuwd dat de CIA en het Pentagon een bloedige opstand tegen een Russische invasie van Oekraïne zouden steunen.
Voormalig NAVO-opperbevelhebber James Stavridis dreigde ook: “Mocht Poetin Oekraïne binnenvallen met een grotere troepenmacht, dan zou de militaire steun van de VS en de NAVO – inlichtingendiensten, cyberspace, antitank- en luchtafweerwapens, offensieve marineraketten – aanzienlijk toenemen .”
De oorlog tegen Rusland die de regeringen in Washington en Berlijn en de slaafse media voorbereiden is pure waanzin. Het is onwaarschijnlijk dat een van de schrijvers die nu confrontatie, machtspolitiek en nucleaire afschrikking prediken, ook maar heeft nagedacht over de catastrofale gevolgen van de koers die ze volgen.
In hun gretigheid om de Russische president Vladimir Poetin te demoniseren, zien ze volledig over het hoofd dat ook geen enkele andere Russische regering de gestage opmars van de NAVO zou willen of kunnen tolereren. De herinnering aan deze afschuwelijke ervaring leeft voort in de opvolgerstaat van de Sovjet-Unie, die een beslissende rol speelde bij het verslaan van de nazi-barbarij in de Tweede Wereldoorlog en 25 miljoen mensen verloor.
Het Russische publiek ontkomt er niet aan dat elk jaar op 16 maart, de dag van de “Dag van de Legionairs”, Letland, lid van de NAVO en de EU, SS-veteranen viert die onuitsprekelijke misdaden hebben begaan aan de kant van de nazi’s, en dat standbeelden van nazi-collaborateurs zoals Stepan Bandera, die ook betrokken was bij massamoorden, worden opgericht in zogenaamd democratisch Oekraïne.
De mythe van de Russische hegemonische aspiraties zet ook de feiten op hun kop. Sinds Michail Gorbatsjov en Boris Jeltsin, de politieke mentor van Vladimir Poetin, dertig jaar geleden het Warschaupact en de Sovjet-Unie ontbonden, heeft de NAVO Rusland steeds meer omsingeld, ondanks beloften van het tegendeel. Het ligt nu aan de Russische grens.
Het heeft Joegoslavië uiteengereten en daarbij de bestaande grenzen schromelijk genegeerd, die het nu onschendbaar verklaart in het geval van de Krim. Het voerde zelfs een illegale oorlog om Kosovo van Servië te scheiden, en werkte samen met elementen die sindsdien zijn beschuldigd of veroordeeld voor misdaden tegen de menselijkheid en de georganiseerde misdaad.
De VS en hun NAVO-bondgenoten hebben ook oorlogen gevoerd tegen Afghanistan, Irak, Libië en Syrië om hun geostrategische hegemonie te verdedigen. Maar elk van deze oorlogen eindigde in een ramp. Tientallen miljoenen moesten vluchten, miljoenen stierven, hele samenlevingen werden vernietigd. Zelfs de Afghaanse Taliban konden de VS en hun bondgenoten niet verslaan, ondanks het feit dat ze biljoenen in wapens en bommen hadden geïnvesteerd. Een oorlog over Oekraïne zou resulteren in een nog grotere ramp, waarbij een groot deel van Europa zou worden vernietigd.
Ook in Oost-Europa heeft de uitbreiding van de EU en de NAVO niet geleid tot welvaart en democratie. In plaats daarvan heersen lage lonen en armoede, terwijl een corrupte elite zichzelf mateloos verrijkt. De regeringen in Polen en Hongarije negeren nu zo openlijk elementaire democratische rechten dat zelfs de Europese Unie zich gedwongen voelde om actie te ondernemen.
Het regime in Kiev werd in 2014 aan de macht gebracht in een door de VS en Duitsland gesteunde staatsgreep die steunde op fascistische milities.
Op dezelfde dag dat de Duitse minister van Buitenlandse Zaken Baerbock Kiev bezocht, keerde ook Petro Poroshenko terug naar het land en moest hij voor de rechtbank verschijnen. De miljardairoligarch kwam aan de macht tijdens de staatsgreep van 2014 en bleef vijf jaar lang president van het land. Nu vervolgt zijn opvolger Volodymyr Zelenskyj hem wegens hoogverraad. Hij zou tijdens zijn presidentschap lucratieve deals hebben gesloten met pro-Russische separatisten en tegelijkertijd rechtse nationalisten hebben gesteund, wat Poroshenko ontkent.
De bittere machtsstrijd tussen de verschillende klieken van Oekraïense oligarchen is een andere factor die het risico op oorlog vergroot. Voorbereidingen voor oorlog tegen Rusland zijn als spelen met vuur in een munitiedepot. Alleen een heersende klasse die het hoofd volledig is kwijtgeraakt, kan een dergelijk avontuurlijk beleid voeren.
Uiteindelijk zijn ze het resultaat van het bankroet van een kapitalistisch systeem verscheurd door onoplosbare tegenstellingen. De pandemie heeft sociale tegenstellingen tot het uiterste doorgevoerd. Terwijl minstens 15 miljoen mensen wereldwijd het slachtoffer zijn geworden van het virus en 163 miljoen mensen in armoede zijn gedompeld als gevolg van de pandemie, hebben de top 10 miljardairs ter wereld hun vermogen verdubbeld tot $ 1,5 biljoen, volgens het laatste Oxfam-rapport. Aan de andere kant is er een groeiend verzet van de arbeidersklasse.
De heersende klasse reageert hierop – net als in 1914 en 1939 – met haar krankzinnige oorlogspolitiek. Alleen een verenigde beweging van de internationale arbeidersklasse, die strijdt tegen sociale ongelijkheid, oorlog en kapitalisme en voor een socialistische samenleving, kan deze waanzin stoppen.
