Een dag uit het leven van een inheemse Duitser, of: Sharia in plaats van Maria

Duitsland verandert steeds meer als gevolg van immigratie. Een essay.

Van Maria Schneider

Zoals bijna elke dag in mijn gentrified dorp van de zalige Pippimami’s, bij gebrek aan een alternatief, neem ik mijn ontbijt in het te dure, veganistische café, waar de decoratie op de zoete stukjes zorgvuldig wordt geregeld met een pincet. Helaas werd hetzelfde perfectionisme niet toegepast op het “zwarte” timmerwerk, de grove, harde meubels, zodat de typische, sobere, socialistische aanraking met het verzamelen van kopjes en borden uit oma’s vitrine, die kenmerkend is voor zoveel cafés in groene gebieden, de overhand heeft. Niets kan echt nobel, nieuw of duur lijken, als het een verraad van de socialistische international was.

Mijn district: verzwakt

Naast me zit een jonge Duttmann met een peuter en een magere, blond, oudere vrouw in hippe kleding. Het kind noemt de vrouw “Omi”, wat onmiddellijk wordt erkend met een berisping: “Ik ben Silvia.” Vanwege deze zieke verklaring (die op 60-jarige leeftijd nog steeds van mening is dat een onafhankelijke persoonlijkheid in het gezin met de naam moet worden aangepakt, zal sterven net zo dom als hij werd geboren) Ik zie de vader Dutt heimelijk een gelaten zucht onderdrukken.

Daarna maak ik een rondje door de velden en ontmoet ik de gebruikelijke alleenstaande vrouwen met hun slecht opgevoede, vierbenige vervangende partners. Discussies over het feit dat ik het niet zo leuk vind als een leashless jachthond naar me blaft zinloos zijn, anders zal de hele opgekropte agressie van de seksueel achtergestelde vrouwen over mij worden uitgestort.

Mijn stop: shariah

Dan ga ik de stad in. Ik hield ervan om de tram te nemen, maar dat vermijd ik wanneer ik maar kan. Omdat er sinds 2015 meer Arabieren en Afrikanen zijn dan Duitsers. Bovendien word ik altijd onderworpen aan dezelfde visuele marteling tijdens het wachten bij mijn bushalte: bijna alle winkels zijn van een Arabier. Zijn hoofddoek is te zien aan de pittige kebab. Jonge en zwartharige mannen hangen rond voor en in zijn kapperszaak, ontspannen en zwaaiend tussen zijn kebabwinkel, zijn tijdschriftenwinkel en zijn gsm-winkel. Het is duidelijk: deze plaats is van hen. Ik kan net zo goed in een Arabisch land zijn: mijn stop was sharia.

Mijn fietspad: sharia

Dus fiets ik de stad in en neem het pad langs een drukke straat. Twee jaar geleden vond ik een jonge Arabier die mijn tas probeerde te stelen uit mijn achterste fietsmand terwijl hij het landelijke kruippad opreed dat destijds gebruikelijk was. Hij haalde me scherp naar links en ging snel de volgende hoek om. Sindsdien ben ik 60 euro armer geweest omdat ik een fietsmand aan de voorkant had geïnstalleerd en ik niet langer het kruippad bezocht. Mijn kruippad is nu: verdeeld.

Openbare ruimtes: shariaised

In de stad sluit ik mijn fiets op het centrale plein. Overal om me heen wachten hoofddoeken, Afrikanen en Arabieren op de volgende bus. Sinds 2015 is een politievoertuig continu in gebruik voor het grote warenhuis. Ik knarsetanden, loop naar het voetgangersgebied, ontwijk de hoofddoekvrouwen niet voorzichtig en kijk ze boos aan. Het overslagpunt van de openbare bus en het spoor: shariaised.

Mijn stad: zwartbruin zoals de hazelnoot

Mijn vriend en ik slenteren door de stad. Zodra we een traditionele Duitse winkel binnenkomen, horen en zien we alleen Duitsers. Wanneer we de straat op gaan, moeten we op zoek naar een blanke huid en mooi haar. Ik heb mezelf de laatste tijd meerdere keren naar blonde, blauwogige Duitsers zien staren als een nieuwsgierigheid en onbedoeld aan een clown denken vanwege hun kleurrijke uiterlijk. Ik ben zo gewend aan de vermeende kleurrijkheid van de vreemdeling: een eentonigheid van zwart haar, bruine ogen en een donkere huid. Mijn stad is niet langer kleurrijk, maar zwartbruin zoals hazelnoot.

Mijn parken: belegerd

Na een wandeling door de stad gaat mijn vriend naar huis. Hij stapte uit bij de halte Stadtpark en liep dwars door het park naar huis. Het park wordt al vier jaar belegerd door Afrikanen die daar openlijk omgaan met drugs. De naburige winkeleigenaren hebben de politie hier vaak op gewezen. Behalve twee toiletten als beloning voor de levendige handel en om menselijke uitwerpselen in de struiken te bevatten, gebeurde er niets. Mijn vriend stapt altijd één stop later uit en loopt ’s avonds naar huis in de goed verlichte straat.

De prachtige wandelingen in het prachtige park van de longkliniek behoren ook tot het verleden. Sinds tientallen Afrikanen daar met mondbeschermers slenteren, vermijden we het gebied.

Mijn taal: gereduceerd tot Pidgin Duits

Voordat ik naar huis ga, wil ik wat boodschappen doen op straat, die verbonden is met het voetgangersgebied met veel winkels. Ik rijd langs het café, dat wordt gerund door een Afghaan en waarin alle boeven en pooiers van de stad naar boven rijden en vrij rondrennen met enorme auto’s.

Mijn straten: Arabized

Het gaat verder, voorbij een kapper, waarin alleen Arabische klanten zijn. Dan een schoonheidsspecialiste wiens prijskaartje volledig in het Arabisch is. Dan een shisha-winkel, een groentewinkel, een kapper, een makelaar van appartementen voor medische toeristen uit Saoedi-Arabië, een kebabwinkel, een gsm-winkel, enzovoort.

Alle winkels hebben Arabische letters. Arabische en Afrikaanse mannen met ondersneden en dichte, zwarte hoofden belegeren het trottoir en praten luid in hun moedertalen. Ze zijn ontspannen, ze doen het goed, ze voelen zich erg comfortabel. De kapperszaak barst voor Arabische hoofddoekvrouwen en testosteronmannen. Deze straat kan net zo homogeen zijn als in Kabul. Geen spoor van multiculturaliteit.

Ik doe boodschappen in een van de laatste Duitse winkels op straat en rij door goed verlichte, drukke straten naar huis.

Mijn buurt: opgekocht door vreemden

Voor mijn huis zie ik een van de appartementen in het zwart worden gerenoveerd door een Russische Duitser. Het appartement is van een Roemeen die 10 jaar geleden met niets naar Duitsland kwam. Nu bezit hij de drie appartementen.

Ik doe mijn fiets op slot en merk dat een van de huurders langs me loopt. Hij en zijn vrouw komen uit Iran en hebben zeer gefinancierde functies bij een onderzoeksinstituut.

Mijn mede-eigenaar heeft het hem en zijn vrouw met zorg verhuurd omdat ze “zo’n leuk stel” zijn. Deze mede-eigenaar – vrouw van een emeritus hoogleraar, bedreven in klassieke muziek en woonachtig in een villa in de duurste, groene omgeving van de stad – vroeg me onlangs natuurlijk gratis lessen te geven aan de Iraanse zuster Duits. Ik vroeg om een ​​uurloon, wat grote horror veroorzaakte bij de professorele beschermheer die al voor een vluchteling had gezorgd en regelmatig liefdadigheidsconcerten voor daklozen organiseerde. Zonder de aanwezigheid van daklozen – natuurlijk.

Nu loopt deze huurder langs me heen en ik geef toe dat ik zal blijven doen wat ik sinds mijn intrek heb gedaan. Ik negeer hem en laat hem voelen dat hij niet welkom is.

Mijn land: hoorn des overvloeds voor vreemden

Ik stap mijn appartement binnen, haal diep adem en probeer de stappen van de Poolse vrouw boven mij te negeren, wiens ouders 15 jaar geleden als ambachtslieden naar Duitsland kwamen, een eigen huis hebben en onlangs hun dochter het dure appartement hebben gekocht.

Ik ga door met mijn ademhalingsoefeningen en probeer kalm te blijven. Ik probeer de angst van me af te schudden zodra ik in mijn land ben, dat vijandelijk gebied, een bezettingszone en een openluchtbordeel is geworden.

Mijn land is een hoorn des overvloeds geworden voor buitenlanders en een slavenkolonie voor inheemse Duitsers.