“Een eigen huis,” krijg maar de t.ring zegt de regering

“Een eigen huis,” zo klonk de bekende hit uit 1989 van René Froger, “een plek onder de zon en altijd iemand in de buurt die van me houden kon.” Uit deze songtekst blijkt hoe gelukkig iemand kan zijn met een dak boven z’n hoofd dat je eigendom is. Je zou je schamen als je dit nummer nu beluistert. Het idee dat zoveel jongeren in deze crisistijd geen eigen huis of een huurhuis kunnen bemachtigen. Het gaat om heel veel jongeren en dat is hoogst kwalijk. De jongere generatie wordt keihard geraakt in een tijd waarin meerdere crises samenklonteren.

Zolderkamerjeugd

Een gezondheidscrisis heeft een deel van hun leven op achterstand gezet. Niet kunnen uitgaan, minder socialiseren, studieachterstanden, vereenzamen, enzovoort. Tot overmaat van ramp niet eens een woning kunnen huren of kopen. Dit is een ramp met grote gevolgen voor de nabije toekomst van ons land. Door velen onderschat zo vrees ik. Wie de jeugd heeft, heeft de toekomst, zo luidt een gezegde. Geef ze dan wel de ruimte en de vrijheid. De gelegenheid om samen met leeftijdsgenoten te chillen en een liefdesnestje te bouwen. Hoe dom kan een natie zijn om jongeren op achterstand te zetten. De grootste fout in deze 21^ste eeuw. We hebben jonge aanwas nodig om onze verzorgingsstaat en pensioenen betaalbaar te houden. Geef de tortelduifjes met spoed eigen woonruimte zodat er snel jonkies komen. Als jong geliefden het moeten doen op een zolderkamertje van 4 bij 4 en soms al 10 jaar wachten op woonruimte dan is de liefde snel over en kan de geboortekaartjesdrukkerij wel inpakken.

Doe het voor een ander

De verhouding tussen senioren en junioren is verstoord en cijfermatig totaal uit balans. De grote vergrijzing slaat keihard toe. Ik schaam me rot omdat ik mij als armetierige pensionado bijna overtollig vind in deze wereld. Als je ziet wat de gevolgen zijn van de vergrijzing voor de toekomst van de jongeren dan knaagt er wat in mijn binnenste. Voel me haast een spijtoptant dat ik een woning bezet houd met 4 slaapkamers. Verhuur ze aan studenten wordt wel eens geroepen. Of aan immigranten, of aan vluchtelingen, of aan buitenlandse gastarbeiders, of desnoods aan je eigen kinderen die dan hun appartementje kunnen afstaan aan een ander. “Je doet het voor een ander,” is al geruime tijd een slogan die over ons wordt afgeroepen. Is het niet de prik dan is het wel het beschikbaar stellen van woonruimte. Of het verkopen van je boerderij om een gezonde leefomgeving te creëren voor de samenleving. Het is allemaal voor een ander. Wees geen egotripper, maar “doe het voor een ander.” Als je goed nadenkt hoe deze slogan wordt gebruikt door onze overheid dan is deze slagzin in feite een slag in het gezicht van de zelfstandige individu. Het is opgelegde dwang door een overheid die de burger z’n recht op zelfbeschikking afneemt. Op velerlei gebied.

Oneindige geldcreatie

Het gaat niet meer om solidariteit maar om het inleveren van onze vrijheid. Niets meer en alles minder. Er is sprake van een crisis op meerdere fronten. Om een crisis op te lossen eigent de overheid, of beter gezegd de regering, zich alle macht toe om het volk uit de crisis te leiden. In een noodsituatie moet de burger een bijdrage leveren door bevelen op te volgen. Ter voorkoming van de ondergang of bezetting door een vijand. Zo ging dat in oorlogen waar een zichtbare vijand onze tegenstander was. De crises in dit decennium gaan niet om oorlogsgeweld of natuurrampen, het zijn crises veroorzaakt door het riskante beleid van monetaire beleidsmakers en regeringsleiders. We hebben een financiële crisis, een kredietcrisis, crisis in de woningmarkt, jongerencrisis, gezondheidscrisis, klimaatcrisis, milieucrisis, enzovoort. Puur veroorzaakt door enorme schuldenopbouw. Een overdosis krediet veroorzaakt door absurd lage rentestanden, gecreëerd door beleid centrale banken, indirect weer veroorzaakt door roekeloos leengedrag van regeringen, indirect veroorzaakt door onhaalbare beloftes van politici zoals toezeggingen woningbouw, toelatingsbeleid immigranten, enzovoort. Kortom, de vicieuze cirkel van oneindige geldcreatie.

Opgeblazen

Het geld dat wordt gecreëerd door banken die kredieten uitschrijven om daarmee de geldhoeveelheid te vermeerderen. Voor de betaalbaarheid van de oplopende mondiale schuldenberg hebben centrale banken de rentetarieven extreem verlaagd. Vervolgens is de woningmarkt ontspoord door hogere leenlimieten, maar ook de financiële markten door beleggers goedkoop leengeld te gunnen. De vicieuze cirkel is helemaal rond, het digitale rondje is helemaal dicht. De twee uiteinden die elkaar naderden hebben het gat om te ontsnappen gedicht. We zijn vastgelopen in onze eigen cirkel van ongelimiteerde geldcreatie. De kredietuitgifte die als verdienmodel gold voor de systeembanken. De bankiers die het monetaire fiat geldsysteem hebben opgeblazen met een enorme schuldenbubbel. Het wachten is op de naald die de bubbel doorprikt. Hier raken we de kern van de huidige opgestapelde crises. Crises die niet door iedereen worden gezien in het land waar het leven goed is, althans zo hoor ik velen zeggen. Denk eens na, zeg ik dan.

Steenrijk maar straatarm

Kijk naar onze jongeren die verkommeren. Kijk naar de idiote woningmarkt waar vraagprijzen met tienduizenden euro’s worden overboden. Kijk naar jonge gezinnen die over de oren in de schuld zitten en keihard moeten werken om een half miljoen af te betalen. Lage rente? Kom op zeg, hoge schulden. Kijk naar de senioren die graag willen verkassen naar een kleiner onderkomen. In 5 jaar tijd zijn de vraagprijzen verdubbeld. Kostte een tussenwoning eerder 2 ton, nu wordt 4 ton gevraagd en moet men overbieden. Waanzin ten top. Het is een misvatting dat senioren met een eigen woning steenrijk zijn. Sommigen zijn straatarm doordat veel pensioenen al 11 jaar niet geïndexeerd zijn. Intussen betalen ze met hetzelfde inkomen hogere lasten en belastingen over de enorm gestegen WOZ-waarde. Senioren willen wel verkassen maar vissen achter het net. De woningmarkt zit totaal op slot. Hoe gaan we deze crisis oplossen met politici die over elkaar heen buitelen vanwege hopeloze meningsverschillen. Ze hebben meer oog voor de agenda van VN/WEF dan de vergaderagenda van de TK.

Leven ‘zonder risico’

Het is hoog tijd voor een oppositie die de regenten wakker schudt. Tijd voor een kabinet die de ogen richt op de polder en een deltaplan opstelt voor de vastgelopen woningmarkt. Eerst moet het financiële systeem worden gereset, maar niet op de wijze zoals Klaus Schwab voorstelt. Ik zou zeggen kom eens bij mij langs als ik terug kom van vakantie, ik heb wel ideeën. Ik ga eerst een weekje weg. Staat mijn huisje leeg, oei! Moet ik bang zijn voor krakers of waag ik het erop. Ach natuurlijk, het leven is nooit zonder risico.