Een van de niet-vermelde bijwerkingen van COVID-19: een toename van de politiemacht

Verder zijn de volkshuisvesting overvol, is de huisvesting onveilig en hebben meer dan 500.000 mensen in de VS helemaal geen huis. Uit vroege gegevens blijkt al dat COVID-19 zwarte gemeenschappen onevenredig veel harder raakt dan andere. Duurzame rassen- en klassenhiërarchieën verergeren de crisis, aangezien werknemers in laagbetaalde maar “essentiële” banen vaker arme mensen zijn. Ondertussen heeft de politie weinig arrestaties verricht en is ze blijkbaar terughoudend om boetes op te leggen aan de rechtse demonstranten die in de hoofdsteden bijeenkomen voor ‘vrijheidsbijeenkomsten’. De vaak zwaarbewapende, voornamelijk blanke deelnemers hebben bij deze bijeenkomsten een vrijwel totaal gebrek aan sociale afstand getoond.

We blijven video’s zien van politie die gewelddadige sociale afstanden gewelddadig ‘afdwingt’ door personen fysiek van treinplatforms en openbare bussen te dwingen. In Philadelphia, nadat de OV-instantie SEPTA onduidelijke bevelen had gegeven over het dragen van maskers op openbare bussen, werd een man brutaal uit een bus getrokken omdat hij er geen had gedragen. Het jammerlijke gebrek aan persoonlijke beschermingsmiddelen (PBM) verhindert betere oplossingen – zoals de politie die eenvoudig maskers overhandigt aan de ongemaskerde. NYPD-agenten werden gewelddadig gearresteerd omdat ze een man niet “uitspreidden” op een druk perron, nadat hij had gezegd dat hij nergens heen kon. Er is een grimmige ironie bij de politieagenten die sociale afstandsrichtlijnen negeren om de man te grijpen en vast te houden.

Bovendien zei de staat Florida dat het troepen van de Nationale Garde zou inzetten om reizigers uit het gebied van New York City op luchthavens te onderscheppen. De voorzitter van de Gemeenschappelijke Raad van Milwaukee waarschuwde dat het negeren van sociale afstanden tot arrestaties zou leiden. In New York City, waar de politie bijzonder agressief is geweest, meldde The Intercept dat “agenten veel discretie hebben in hun ontmoetingen met het publiek en mensen kunnen arresteren onder vage beschuldigingen zoals wanordelijk gedrag, belemmerende overheidsadministratie of verzet tegen arrestatie”. In heel Amerika lijkt het de enige optie die mensen hebben als ze niet-naleving willen melden, de politie te bellen. Maar de politie is veel minder toegerust (en gemotiveerd) om het publiek te beschermen dan we misschien denken.

Agressief politiewerk tijdens een pandemie schaadt het publiek

In plaats van de openbare veiligheid centraal te stellen, brengt de politie actief mensen in gevaar die hun leven moeten blijven leiden tijdens de pandemie – en geeft ze de schuld aan het gevaar. Een voormalige politieagent liet blijkbaar de waarheid wegglippen : in de toekomst zei hij: “Mensen zullen worden beschuldigd van meer of zwaardere beschuldigingen dan anders omdat ze de agenten in gevaar zouden brengen.” Deze houding, dat het politieleven door hun beroep waardevoller is dan anderen, kan eenvoudigweg niet bijdragen tot de openbare veiligheid.

Ondertussen lijken politiediensten over de hele linie zichzelf vrij te stellen van het volgen van sociale afstandsmaatregelen en beste veiligheidspraktijken. Zes tot tien officieren kunnen fysiek samenwerken aan één persoon in naam van het beschermen van de omringende omstanders. Vaak draagt ​​de politie geen maskers of handschoenen. De gevolgen van dergelijke onzinnige praktijken zijn snel en duidelijk: in New York City was het besmettingspercentage van de politie eind maart ten minste 3,8 procent, ‘veel hoger dan de totale 0,5 procent van de stad’. Het afdwingen van sociale afstanden op de zeer fysieke manieren die de politie ook gebruikt, brengt zelf ook gevaren in gevaar.

De gevolgen voor de mensen waarop de politie is gericht, zijn des te erger, vooral wanneer politie-interventies tot arrestaties leiden. Coronavirus-gevallen zwellen op onder gevangenissen en gevangenissen in het hele land. Immigrations and Custom Enforcement (ICE) draagt ​​ook bij aan de verspreiding van het coronavirus door tijdens de pandemie door te gaan met invallen op mensen zonder papieren. De concentratiekampen aan de Amerikaans-Mexicaanse grens zijn beerputten met gevaren voor de gezondheid waar sociale afstand onmogelijk is. Robyn Maynard en Andrea Ritche zeiden het het beste: “Het is moeilijk om een ​​meer intuïtieve en verwrongen aanpak voor te stellen om de overdracht van het virus te verminderen” . 

De politie heeft historisch eigendom van mensen beschermd

Activistische groeperingen hebben gewaarschuwd dat we het risico lopen om slaapwandelen “in een permanent uitgebreide staat van toezicht”, aangezien regeringen tijdens de pandemie verscherpt massatoezicht invoeren. Maar misschien is wat minder duidelijk is dat veel Amerikanen al in een dwingende politiestaat hebben geleefd. Deze structuren van onderdrukking waren voor velen van ons bijna onzichtbaar. De mensen die reageerden op stay-at-home opdrachten met verontwaardiging en praten van de overheid overreach nauwelijks krijgen een voorproefje van hoe immigranten, de werkende klasse en de mensen van kleur zijn behandeld door de politie voor veel langer. 

Politiediensten in de VS zijn ontworpen om privé-eigendom te beschermen, niet de openbare veiligheid. Ze zijn zelfs niet eens wettelijk verplicht om het publiek te beschermen. In december 2018 bevestigde een federale rechtbank dat de politie ‘ niet de plicht heeft om burgers in het algemeen te beschermen ‘. Dat de politie het publiek tijdens de pandemie daadwerkelijk in gevaar brengt, mag dan geen verrassing zijn. De politie ontstond in de 18e eeuw als slavenpatrouilles en evolueerde in wezen tot veiligheid voor de rijken, betaald door het publiek. De politie escaleert regelmatig gespannen situaties tot explosief geweld dat meer kwaad doet dan het voorkomt of beschermt, en hun huidige sociale afstandswerende “handhavingsmaatregelen” bevestigen deze historische waarheid.

Wat wel duidelijk is, is dat politietoezicht niet over volksgezondheid gaat. Het gaat over sociale controle. Overweeg hoe agenten fysiek met mensen omgaan en de weigering van veel steden om geweldloze gevangenen vrij te laten tijdens een pandemie waarin het virus wordt verspreid door nauw fysiek contact. Het gaat over wiens leven we meer waarderen – zogenaamde “essentiële” arbeiders worden behandeld als wegwerp. Ze worden onevenredig blootgesteld aan gevaar, zowel door het virus als door de politie, voor het voorrecht en de winst van enkelen. 

Een alternatief pad naar openbare veiligheid: wederzijdse hulp

Een veel voorkomende rechtvaardiging voor autoritaire acties in tijden van crisis is dat het publiek in paniek raakt en de controle verliest, maar sociale wetenschappers zijn het erover eens dat mensen in noodsituaties eigenlijk “meer coöperatief en genereuzer zijn ten opzichte van anderen dan normaal.” ” Na de orkaan Katrina was het bijvoorbeeld niet de politie die mensen beschermde tegen rondzwervende blanke milities . Het waren niet FEMA of NGO’s die na Harvey en Sandy voedsel en medische zorg verleenden. Het waren netwerken van buren en vrijwilligers die rustig het heft in eigen handen namen . Mensen werkten mee, deden niet mee. Ze namen democratisch en niet eenzijdig beslissingen. Ze boden wederzijdse hulp, geen politie.

Wederzijdse hulp is een fundamenteel concept van anarchistische politieke filosofie. Het is het idee dat elkaar helpen cruciaal is voor ons voortbestaan ​​en intrinsiek is voor onze menselijkheid. Het is duidelijk dat het geluk en welzijn van een individu is gekoppeld aan het geluk en welzijn van anderen. Te midden van de pandemie bewijzen mensen in heel Amerika dat het waar is.

Een antifascistische groep in Portland heeft 225 liter handdesinfecterend middel gemaakt voor eerstelijnswerkers en mensen zonder huis. Een antiracistische groep in New York City heeft meer dan 3.000 maaltijden gemaakt en bezorgd aan gezinnen in de Bronx en East Harlem. Food Not Bombs in Philadelphia levert duizenden maskers aan essentiële arbeiders. Professionals in het hele land bieden rechtsbijstand aan huurstakers. Dit is geen liefdadigheid van bovenaf, maar gewone mensen helpen hun buren en leeftijdsgenoten in nood.

Terwijl de pandemie de sociale, economische en politieke normen blijft doorbreken, legt het ook bloot hoeveel van de pre-pandemische wereld onrechtvaardig en onnodig was. Zeer weinig ervan was objectief of onvermijdelijk. Het is moeilijk een tijd te herinneren voor de gemilitariseerde politiediensten of voor datatoezicht. Maar als er ooit een tijd was om alternatieve wegen voor de openbare veiligheid en nieuwe manieren van omgang met elkaar voor te stellen, dan is het nu.