Elon Musk versus Australië: wereldwijde verwijderingsbevelen voor inhoud kunnen het internet schaden als deze op grote schaal worden aangenomen
Elon Musk versus Australië – Hebben Australische rechtbanken het recht om te beslissen wat buitenlandse burgers, die in het buitenland wonen, online bekijken op een platform dat eigendom is van buitenlanders?
Iedereen die geneigd is deze vraag met ‘ja’ te beantwoorden, zou zich misschien ook moeten afvragen of ze er even blij mee zijn als rechtbanken in China, Rusland en Iran bepalen wat Australiërs in Australië online kunnen zien en posten.
Dit is het probleem met mondiale ‘take-down orders’, een kwestie die we nu onder ogen moeten zien in het licht van de Australische eSafety-commissaris die eist dat sociale mediaplatform X (voorheen Twitter) video’s verwijdert van een gewelddadige steekpartij in een kerk in Sydney.
X stemde ermee in de toegang tot de inhoud in Australië te voorkomen. Tijdens een dringende hoorzitting bij de federale rechtbank eind maandag eiste de commissaris echter een volledige verwijdering, met een voorlopige maatregel om de posten wereldwijd te blokkeren.
Werken mondiale verwijderingsorders?
Er kan geen twijfel over bestaan dat een mondiaal verwijderingsbevel in sommige gevallen gerechtvaardigd kan zijn. Materiaal over kindermisbruik en zogenaamde wraakporno zijn bijvoorbeeld duidelijke voorbeelden van inhoud die met wereldwijde gevolgen moet worden verwijderd.
Maar het is veel te simplistisch om een mondiaal verwijderingsbevel te rechtvaardigen door simpelweg te zeggen dat elk platform dat actief is in Australië de Australische wet moet naleven , zoals schaduwminister van Buitenlandse Zaken Simon Birmingham vanochtend zei in een Sky News-interview.
Het internationaal recht legt immers beperkingen op aan de eisen die het Australische recht kan stellen aan buitenlanders die buiten Australië handelen.
Het is ook te simplistisch om alleen maar te focussen op efficiëntie, zoals werd gedaan in de context van zogenaamde geoblocking – het gebruik van geolocatietechnologieën om gebruikers van een specifieke locatie te blokkeren. Pogingen om online piraterijsites te blokkeren zijn bijvoorbeeld ineffectief gebleken .
Uiteraard is een rechterlijk bevel dat X verplicht bepaalde inhoud wereldwijd te verwijderen effectiever dan een rechterlijk bevel dat X verplicht dergelijke inhoud geografisch te blokkeren, zodat gebruikers in Australië er geen toegang toe hebben.
Maar dat efficiëntieargument geldt evenzeer voor de draconische blasfemiewetten van Iran als voor de Chinese wetten die het strafbaar stellen om de Chinese leider Xi Jinping met Winnie de Poeh te vergelijken .
Zelfs als X de inhoud wereldwijd zou verwijderen, zouden de Australiërs die vastbesloten zijn de betreffende beelden te bekijken, deze ergens anders online kunnen vinden. Met andere woorden: er is geen realistische manier om er volledig voor te zorgen dat de inhoud helemaal niet toegankelijk is.
X opdracht geven om geolocatietechnologieën te gebruiken om te voorkomen dat Australiërs de inhoud bekijken, zou voldoende zijn om te voorkomen dat het grote Australische publiek in contact komt met de video. Dit zou ook respect tonen voor het feit dat verschillende landen verschillende wetten hebben.
Een ongewoon slechte ’testcase’ voor de vrijheid van meningsuiting
Elon Musk, de Amerikaanse miljardair-eigenaar van X, heeft ervoor gekozen de zaak te benaderen als een strijd voor de vrijheid van meningsuiting in het licht van ‘censuur’. Een dergelijke stap zou ongetwijfeld steun krijgen onder de complottheoretici en online trollen in zijn publiek. Maar voor het bredere Australische publiek moet dit een vreemde gelegenheid lijken om voor de vrijheid van meningsuiting te vechten.
Er kan soms een echte spanning bestaan tussen de vrijheid van meningsuiting en de onderdrukking van gewelddadige beelden. Sommige nieuwsberichten over militaire conflicten kunnen door sommigen bijvoorbeeld als te expliciet worden beschouwd, terwijl anderen het als een noodzakelijk instrument beschouwen om de omvang van het geweld te illustreren.
Hier zijn er geen dergelijke complexe overwegingen. Er is eenvoudigweg geen twijfelachtige waarde om de video’s online te houden. Hoewel het verwijderen van de inhoud kan worden omschreven als censuur, is het daarom moeilijk te begrijpen waarom iemand bezwaar zou maken tegen deze censuur.
Zelfs de meest fervente voorstanders van de vrijheid van meningsuiting zouden immers niet op geloofwaardige wijze bezwaar kunnen maken tegen alle censuur. (Denk bijvoorbeeld aan de publicatie van materiaal over kindermisbruik of de creditcardgegevens van Musk.)
That is exactly the issue.
Should the eSafety Commissar (an unelected official) in Australia have authority over all countries on Earth? https://t.co/wzv4Uinx8y
— Elon Musk (@elonmusk) April 23, 2024
Het pad vooruit
Uiteindelijk moeten we erkennen dat internet een gedeelde hulpbron is. Alle landen, inclusief Australië, moeten heel voorzichtig zijn in de manier waarop zij hun wetten toepassen als dit een ‘spill-over’-effect kan hebben op mensen in andere landen.
Wereldwijde verwijderingsbevelen zijn in sommige situaties gerechtvaardigd, maar kunnen niet de standaardpositie zijn voor alle inhoud die ergens ter wereld een wet schendt. Als we wereldwijd aan alle inhoudswetten zouden moeten voldoen, zou het internet niet langer zo waardevol zijn als het nu is.
We moeten ook proactiever worden in de manier waarop we het internet reguleren. Overhaaste reactieve wetgeving leidt zelden tot goede resultaten op de lange termijn. Dit is een terrein waarop we internationale samenwerking nodig hebben – dit zal tijd vergen.
Ten slotte moeten de platforms volwassen handelen. Terwijl andere platforms op de eSafety-commissaris reageerden door de inhoud snel te blokkeren, besloot X te vechten voor ‘rechts’ om gewelddadig extremisme in actie te tonen.
Het feit dat Musk dit als een geschikt strijdtoneel voor de vrijheid van meningsuiting beschouwt, laat zien dat we nog een lange weg te gaan hebben bij het vinden van oplossingen voor de regulering van het internet.