Er is voor het gesprek met de minister van Tolerantie geen stoel bijgezet voor Máxima

Je kunt er de boekjes over lichaamshouding op naslaan. Als je wilt weten wat iemand echt voelt, kijk dan niet naar zijn gezicht. Een gezicht laat zich met enige training en wilskracht in de plooi zetten. ­Beter kun je kijken naar de voeten. Wat verder weg is van het brein, valt moeilijker te controleren.

De voeten van Willem-Alexander zijn zo ver naar binnen gedraaid dat zijn knieën elkaar bijna raken. Willem-Alexander probeert zich klein te maken. Zijn handen, ook ver weg van zijn brein, liggen niet in zijn schoot, ze proberen zich erin te verbergen. Zijn gesprekspartner ondertussen voelt zich heer en meester van de ­situatie. Zijn voeten zijn zo ver naar buiten gedraaid als zijn jurk toelaat. Hij is de minister van Tolerantie van de Emiraten, de ideale functionaris om hoog bezoek uit een vrouwvriendelijk landje als Nederland mee op te zadelen.

Willem-Alexander voelt zich niet op zijn gemak omdat er geen stoel is bijgezet voor Máxima. De koningin zit een meter of vijf verwijderd van de koning. Tenzij de zaal een akoestisch wonder is, kan ze het gesprek niet volgen, zeker niet met de mondkapjes die de heren voor hebben. Toch zit ze naar voren gebogen, haar hoofd een beetje schuin, de houding die we zo vaak zien bij leden van het Koninklijk Huis, alsof ze met grote interesse luisteren.

Vreemd dat er drie tafeltjes staan bij de mannen. Grote kans dat er wel drie stoelen stonden, maar dat er op het laatste moment een is verwijderd. Op last van de minister van ­Tolerantie? Je denkt dat zo’n ministerie er is om tolerantie te verhogen, maar het zou net zo goed kunnen dat het er is om tolerantie aan banden te leggen.

Een half jaar geleden is de voorzitter van de Europese Commissie, ­Ursula von der Leyen, iets soortgelijks overkomen bij een bezoek aan de Turkse president Erdogan. Zij hing het aan de grote klok, de Oranjes niet. Ik zou er ook geen ruchtbaarheid aan geven, maar op die bank hadden ze me niet gekregen. Ik was gezellig bij Alexander gaan zitten, op de leuning van zijn stoel. Als de tolerantieminister zich zo ongemakkelijk ging voelen dat hij opdracht gaf een stoel bij te schuiven, zou ik zeggen: ‘Niet nodig hoor, ik zit lekker zo. Zolang hoeft dit toch niet te duren? Of hebben we veel te bespreken?’ Wie weet heeft ze dat gedaan, toen de pers eenmaal vertrokken was.