Er zijn mensen die geld krijgen voor het verspreiden van ‘Complot Theorieën’ over duistere machten die onze ‘Vrijheid’ bedreigen

En niet een handjevol, maar een hele zee vol ‘Pratende-‘ en ‘Schrijvende Hoofden‘. Elk van hen heeft geheel eigen, innovatieve ‘Oplossingen‘, bedoeld om die ‘Vrijheid‘ in ere te houden. In de meeste gevallen betreft het mensen die oprecht denken dat ze nuttig zijn. Ze lopen over van de ‘Goede Bedoelingen‘, zij het dat ze hun eigenbelang zelden uit het oog verliezen. Tegenover hen staan de dogmatische ‘Altruïsten‘ die meer hebben met ‘Gelijkheid‘ dan met ‘Vrijheid‘. Althans, die sectie van de samenleving meent dat de mens pas écht ‘Vrij‘ is als we een wereld vol eenvormige bouwstenen scheppen conform de Romantische idealen van Marx, Mao en Pol Pot, waar de wereld historisch niet zulke beste ervaringen mee heeft, en waar ze in Rusland en China, en zelfs in Cuba, al op teruggekomen zijn. Maar een ‘Romanticus‘ luistert alleen naar zichzelf, totdat hij of zij zich op de bodem van een inktzwarte put terugvindt in een geüniformeerde, eenvormige, fascistische, autoritaire Heilstaat, gedomineert door het ‘doorontwikkelde IK‘, waar het toch niet echt plezierig toeven is, en onvoorstelbaar eenzaam. Als het niet eindigt in een échte fascistische nachtmerrie.

Op dit blog heb ik al verschillende bijdragen geschreven over ‘Vrijheid‘, en ‘Gelijkheid‘. Gelijkheid voor de wet begrijp ik. Vrijheid van repressie begrijp ik ook. Waar het mis gaat, is waar de opvatting over (individuele) Vrijheid juist leidt tot repressie. Tot het ‘Recht van de Sterkste/Machtigste/Rijkste‘, die optimaal gebruik maakt van zijn/haar Vrijheid. Waarbij Vrijheid wordt geïnterpreteerd als het recht om te doen en te laten wat men wil, zonder dat het consequenties heeft. Althans, negatieve consequenties voor jou. Dat laatste zie je volop terug bij mensen die hun rijkelijk belegde boterham verdienen met klagen. Hele volksstammen hebben zich het recht verworven om op kosten van de gemeenschap te klagen over wat hen wordt aangedaan, of wat ze vrezen dat hen nog aangedaan kan worden als we anderen niet de oorlog verklaren, of in de gevangenis werpen, of met boetes en belastingen, sancties, accijnze, heffingen in het gareel trappen.

Net als zoveel andere mensen van mijn leeftijd die aan het begin van hun maatschappelijke ontwikkeling volop te maken kregen, en/of de pleitbezorgers waren van het Verlichtingsdenken als enig overgebleven denkraam in ons deel van de wereld, pleit ik hartstochtelijk voor de ‘Vrijheid van Meningsuiting‘. Anders dan veel van mijn leeftijdsgenoten zag ik dat als een voorwaarde om de dialoog naar een hoger plan te tillen. Die ‘Mening‘ was het vertrekpunt. Niet het eindstation. Het was zaak de ander met redelijke argumenten te overtuigen. Naarmate de vermoeidheid toenam om te discussiëren, zag je dat mensen sneller hun schouders ophaalden. Jij had jouw mening, en zij hadden een eigen, andere mening. Ieder zijn ding. Wat leidde tot een perfide vorm van ruilhandel, alsof al die meningen kwalitatief gelijk waren!

Een mening, of inzicht, of overtuiging, of geloof, voert tot handelen conform aan wat men denkt dat juist is. Dat is onderdeel van het ideaal van de ‘Vrijheid‘, al wordt dat dan weer bestreden door degenen die meer waarde hechten aan (denken voordeel te hebben van) het promoten van de ‘Gelijkheid‘. Totdat ze bij gebrek aan gewicht omhoog gevallen zijn naar een ‘station‘ dat ze nooit bereikt zouden hebben zonder die ‘Positieve Discriminatie’, en dan gooien ze de deur in het slot, en tappen ze uit het vaatje van de ‘Vrijheid‘ (zonder rekenschap). Bij mij botste dat al meteen in de ‘Sixties‘, en zéker in de ‘Seventies‘ en daarna, omdat ik meende dat keuzes consequenties moesten hebben.

Een identiek, voor allen gelijk ‘vangnet‘, in de vorm van een ‘Basisloon‘ waar je op terug kon vallen als je meningen, en bijbehorende handelingen, gehakt maakten van je kansen om het te overleven, gekoppeld aan een collectieve zorg voor gezondheid en veiligheid, en garanties dat je niet door de ‘Sterkste/Machtigste/Rijkste‘ vertrapt zult worden, daar ben ik voor. Het geeft eenieder de Vrijheid om volop ‘Domme Dingen‘ te doen, binnen de grenzen van het fatsoen, en ‘Risico‘ te nemen. Maar verder zoek je het zelf maar uit. ‘Gelijk voor de Wet‘, maar verder zijn we allemaal verschillend, en daar is niks mis mee. De samenleving wordt er beter van, zolang de ‘Wet‘ een reflectie is van wat ‘Goed‘ is, en de wetgever wegblijft van pogingen de samenleving te ‘maken‘ door gedetailleerde voorschriften, gedoogconstructies, uitvoeringsbepalingen, beleidsinstructies, adviezen-vermomd-als-wetten, en pogingen om alle ballen in de lucht te houden als er tegenwind opsteekt.

Nu de ‘Alles-Bubbel‘ is lekgeprikt zie je pas goed hoe kwetsbaar onze Nederlandse samenleving is. In elk opzicht. Hoe kinderachtig, onvolwassen. Hans de Boer, voorzitter van de ‘Werkgevers‘, bepleit een ‘Omzetgarantie‘ voor de bedrijven, die in ruil daarvoor dan mensen doorbetalen die al bij hen op de loonlijst stonden. Afgezien dan van de mensen met een ‘Nul-Uren-Baan‘, de ‘Flexwerkers‘ en andere slaven die al direct met lege handen naar huis werden gestuurd, of ‘Seizoensgebonden‘ hoe dan ook nog thuis zaten. ‘if you pretend to work, we pretend to pay you‘. Ooit een Russische grap uit de Sovjet-jaren, maar nu het voorstel van de VNO/NCW, wat nog eens onderstreept hoe diep we gezonken zijn.

In alle ‘westerse‘ landen was de ‘Vrije Markt‘ al nagenoeg geheel verdwenen, sinds de overheid in 2008 de ‘particuliere‘ banken redde, en daarmee het ‘bedrijfsleven‘. En in het bijzonder de ‘Gig‘-economie van het ‘Betaald Feestvieren‘, waaronder dus het betaalde gekakel over ‘Vrijheid‘. Ik zeg niet dat we geen ‘Instituten‘ zouden moeten onderhouden voor écht getalenteerde, keihard werkende, erudiete ‘Denkers‘ die een leidende rol kunnen vervullen in de samenleving. Als een ontmoetingsplaats waar zij veilig, in Vrijheid moeten kunnen debatteren. Maar de hedendaagse Universiteiten in ons deel van de wereld zijn niet langer dat soort Instituten. Het zijn fabrieken waar geïndoctrineerde, en onder dwang gelijkgeschakelde ‘Schools‘-denkende lieden aan hun Netwerk bouwen. Competitie en Concurrentie zijn er verdachte begrippen, waar men de Unieke Persoonlijkheid cultiveert die niet begrepen hoeft te worden, en ook niet begrepen kán worden, omdat hij of zij immers Uniek is. Met een eigen Vrije Mening. Geheel losgeweekt van het werkelijk bestaande, en het praktische nut. De ‘Experts‘ die het heeft voortgebracht bezien ‘Vrijheid‘ door een wel héél bijzonder prisma. Als iets dat bedreigd wordt door mensen en landen die de realiteit niet uit het oog zijn verloren, en praktische voorzorgen namen om zich in te dekken tegen het klappen van de ‘Alles Bubbel‘, en een ‘Pandemie‘.