Europa’s nieuwe strategie voor globalisering

Er zijn weinig woorden in het huidige Europese politieke discours die als niet-politiek worden gezien als de term globalisering. Open grenzen, bewegingsvrijheid, de mogelijkheid om producten van de andere kant van de wereld te consumeren – al deze “voordelen” van globalisering worden tegenwoordig als “natuurlijk” beschouwd.

Maar omdat elke munt zijn achterkant heeft, heeft ook het proces van globalisering een ander aspect. Vanuit het perspectief van de “Ideologiekritik” van Karl Marx (ideologie-kritiek), bestaat “officiële” globalisering alleen om de ware bedoelingen ervan te maskeren en de geboorte van een volwaardige kritiek te voorkomen. Massale migratie, wereldwijde bedrijven die de facto wetten binnen de EU dicteren en de westerse popcultuur die het Europese erfgoed vervangt, zijn het ware gezicht.

Dit maakt ook deel uit van de “nieuwe wereldorde”. Maar deze gebeurtenissen gebeuren niet als een natuurramp. Ze maken eigenlijk deel uit van een groot plan – de globalisten zijn van plan niet alleen de natiestaat af te schaffen, maar alles wat een volk vormt in de zin van Duitse Volk. Het uiteindelijke doel is een geglobaliseerde ‘één wereld’ zonder grenzen en de ‘homo oeconomicus’, ontdaan van alle collectieve identiteiten, als de nieuwe man van het liberalisme.

Het ware gezicht van globalisering

Globalisering is in feite niets anders dan de wereldwijde verspreiding van liberalisme en kapitalisme, die pas mogelijk werd na de nederlaag van het communisme als het laatste aanbod van een alternatieve moderniteit. Sinds de val van de Berlijnse Muur en de Pax Sovietica werd het liberalisme de enige postmoderne politieke praktijk. In zijn streven om de westerse democratie en het kapitalisme over de hele wereld te verspreiden, begon het afstanden in ruimte en tijd te elimineren.

Het eerste gevolg van dit proces is massatoerisme en massamigratie. Moderne communicatietechnologieën creëren sociale netwerken waarmee mensen over de hele wereld kunnen samenwerken en hun krachten kunnen bundelen. In dit netwerk van mondiale liberale praktijken worden ideeën over wereldburgerschap en het idee van de wereld als een mondiaal dorp geboren. En naast de Verenigde Staten is Europa het belangrijkste laboratorium van deze denkrichting.

De Europese Republiek Ulrike Guerot – een testfase voor de wereldstaat?

Vanaf het allereerste begin was de Europese Unie een transatlantisch project. De EU is opgericht om het wereldwijde wereldimperium in Europa te behouden en de Euraziatische landmassa tijdens de Koude Oorlog te bezetten. Tegenwoordig zijn we getuige van een ernstig conflict tussen de Amerikaanse overheerser en de Europese Unie. Terwijl Donald Trump streeft naar een terugkeer van het ‘ sacro-egoisme ‘ van de natiestaatEn wil de wereldwijde machtsbescherming in Europa opgeven, aangezien de vitale belangen van de VS in de Pacific liggen, blijven de globalisten in Brussel trouw aan de belofte van globalistisch liberalisme. Omdat in hun ogen de natiestaat zijn historische rol heeft vervuld om zijn burgers te verlichten en de basis te creëren die nodig is voor een mondiaal maatschappelijk middenveld, probeert de Europese Commissie nu een enkele supastaat te creëren uit zijn 27 lidstaten.

Een van hun belangrijkste ideologen is Ulrike Guerot, hoogleraar politieke, dromen van een Europese Republiek, waar alle burgers gelijke rechten genieten. Als reactie op de crisis van de Europese Unie als gevolg van de opkomst van populistische bewegingen, probeert Guerot synthese te maken en stelt hij een Europese Republiek voor, die dichter bij de individuele burger staat dan de huidige staat van de Unie. Terwijl ze pleit voor een fiscale unie en een economische gelijkheid om het chauvinisme af te schaffen, de echte reden voor de opkomst van het populisme in haar ogen, is ze ook een Jacobinistische Liberalist in andere opzichten. Guerot roept niet alleen op tot afschaffing van de natiestaten, maar ook tot een strijd tegen de demon van een gewortelde Europese identiteit. Om de visie van het mondiale dorp te vervullen en de stromen van massamigratie zonder weerstand te laten stromen, ze omarmt een totalitaire visie op liberalisme met een menselijk gezicht. Daarom spreekt zij ook over een Europese burgeroorlog tussen de visie van de globalistische elite op een “Open Europa” (in de geest van de Open Society van Karl Popper) en de demon van populisme. Daarom is dit project geen nieuw Europees imperium dat is opgericht om het globalisme te weerstaan ​​en de Europese beschaving te beschermen, maar een testfase voor de wereldstaat.

Neppopulisme – het populistische masker van het globalisme

Om het project van Open Europe af te ronden, moet elk verzet worden geëlimineerd volgens de plannen van de globalisten. Globalistische lobby’s gebruiken het idee van gendermainstreaming om het klassieke gezin en een concept van ‘burgerreligie’ (Jaques Attali) te vernietigen, zodat globalistische lobby’s de laatste overblijfselen van de traditionele mensen kunnen vernietigen die de natiestaat niet kon vernietigen nog. Dit vreemde soort neppopulisme of globalistisch populisme is in Europa al aan het werk. Emmanuel Marcon’s “La Rėpublique En marche!” In Frankrijk en “Neue Volkspartei” van Sebastian Kurz kunnen worden geïnterpreteerd als de mogelijke voorbeelden van hoe de Europese elites erin slagen globalisme en populisme te combineren om de macht te behouden en fundamentele veranderingen in de naam van de mensen.

Daarom kan een antwoord op deze nieuwe vorm van globalisme alleen een echt populisme zijn, een populisme dat niet gaat over de belangen van de globalistische elite, maar over een empowerment van de mensen. Dit omvat ook de oprichting van een onafhankelijke Europese beschaving als onderdeel van een multipolaire wereldorde om een ​​einde te maken aan het globalisme, in tegenstelling tot de EU die het in stand houdt.