Indignatie redactie 
Het kostte regeringsleiders en staatshoofden 90 uur om de Europese Unie volgens hun eigen ideeën te transformeren. De grote reddingstop in Brussel, waar de corona-crisis als kapstok fungeerde om de internationale gemeenschap om te vormen tot een unie die aan de ene kant Olympische Spelen kan organiseren, die sportevenementen gebruikt voor haar eigen agenda, die nieuwe snelwegen bouwt voor militair transport, maar aan de andere kant Europese verdragen aan haar laars lapt en geen goedkeuring van de burgers voor haar beleid vraagt. We zijn getuige geweest van een weifelende, fluctuerende, onaangename en wanhopige vergadering van EU-lidstaten die een grote stap naar verdere integratie zetten: gezamenlijke schulden (eigenlijk grondwettelijk verboden) maar door de mainstream media bejubeld alsof alles wat bij elkaar hoort eindelijk samen groeit.
De euro gered, de kwetsbare gemeenschappelijkheid met geld aan elkaar gelijmd. “Deze historische nacht” (Duitse media) verdubbelde niet alleen de EU-begroting met een paar pennestreken, maar ondermijnde ook de budgettaire soevereiniteit van de nationale parlementen, verklaarde het de inhoud van de Europese verdragen als verspilling en macht voor een vergadering van commissarissen van een Unie, die was opgericht volgens ondemocratische regels. Het Vierde Rijk is weer een stap dichterbij haar realisatie.
Uiteindelijk heeft deze “top” vooral gedraaid om macht en geld en is contractnaleving ook gewoon een handelsartikel geworden. Over het historische akkoord van Brussel, zoals het wordt gevierd in de mainstream media, werd daarom minder onderhandeld dan gekocht: de terugbetaling van de nu aan te gaan gemeenschappelijke schulden werd uitgesteld tot een datum na het midden van de eeuw, wanneer slechts een handjevol van degenen die nu de overeenkomst hebben getekend meer in leven zullen zijn.
Zoals we eerder schreven is het “een zware hypotheek voor de volgende EU-generaties”.
Slechts een minderheid van de mensen die kunnen profiteren van het helikoptergeld dat “wederopbouwhulp” wordt genoemd, zal nog leven als de rekening betaald moet worden. Als u vandaag ouder bent dan 40, dan hoeft u zich geen zorgen te maken. Op een terugverdientijd van 38 jaar, wanneer de meeste reddings-biljoenen die dan zijn “geïnvesteerd in klimaatbescherming, isolatie van gebouwen, openbaar vervoer, elektrificatie en hernieuwbare energie” en dan ook al weer zijn verroest, afgebroken of moreel versleten zal niets meer herinneren aan de naam van het “Recovery Fund”.
De vier dagen durende EU-top, en vooral de dramatische resultaten die door onze premier “uit het vuur gesleept” zijn, houden de gemoederen bezig. Als “het begin van een op solidariteit gebaseerd Europa” wordt de openlijke schending van de EU-verdragen in alle landen van de Europese Unie gevierd, in één seconde verdubbelt de politiek de EU-begroting, lastig, omdat het principe dat de lener aansprakelijk is voor zijn schulden wordt ondermijnd ten gunste van één aansprakelijkheid, die de landen die de meeste kans hebben om te overleven in minder dan 40 jaar moeten nemen.
Hoewel er bij de invoering van de euro nog eisen waren, ook al zijn die nooit nageleefd, laat de EU nu elk bewijs van contractuele naleving of democratische legitimiteit achterwege. Gemeenschappelijke schulden zijn belangrijk. “Vanuit economisch oogpunt is het net zo belangrijk als een gemeenschappelijke munt, alleen socialer, omdat het gemeenschappelijke sociale uitgaven mogelijk maakt”, jubelt een Duitse krant zinloos, maar blijkbaar enthousiast over het resultaat dat toch maar mooi door Merkel – onder Duitse führung dus, tot stand is gekomen.
Heeft ze burgers van de EU er nòg een keer ingeluisd.
Als opwarmertje voor dit uitvoerige, kritische artikel een bericht uit de Volkskrant:
De noodrem bij de uitbetaling van de Europese herstelmiljarden, waarvoor premier Rutte afgelopen dagen in Brussel streed, is louter een pauze in de betalingen. Van stopzetting van de geldstroom op verzoek van één lidstaat, kan volgens de Commissie geen sprake zijn.
…
De Commissie benadrukte dat de noodrem niet meer dan een pauze is en dat de regeringsleiders alleen over de kwestie discussiëren en niet beslissen. Dat staat haaks op de uitleg die Rutte dinsdag gaf over het akkoord. Daarin zei hij dat betalingen bij het niet nakomen van de hervormingen, indien nodig, langdurig gestaakt kunnen worden.
Tja.
Europese Normen en Waarden
Na vier dagen onderhandelen zijn de 27 EU-landen het dus eens geworden over een budget en financieel pakket ter grootte van een onvoorstelbare en historische 1,8 biljoen euro. De economische crisis (men houdt het nog steeds op herstelmaatregelen vanwege de corona-crisis maar u en wij weten wel beter) moet met dat geld worden overwonnen.
De oorzaak van de grote geschillen tussen de staatshoofden was, afgezien van het geld, zoals bekend de eis geweest dat de betaling van de middelen zou worden gekoppeld aan een rechtsstaatonderzoek. Veel lidstaten hadden hierom gevraagd. Sommige Oost-Europese landen, waaronder Hongarije en Polen, hadden echter geweigerd. De vraag werd uiteindelijk opgelost met een compromisformule: in de nieuwe tekst staat dat in het financieringspakket nu staat dat de Europese Raad het belang onderstreept van het beschermen van de financiële belangen van de EU en het respecteren van de rechtsstaat.
Vooral Hongarije en Polen worden bekritiseerd vanwege de rechtsstaat. Deze EU-lidstaten worden ervan beschuldigd de fundamentele vrijheden te schenden en corrupt om te gaan met EU-hulp. Tegen beide landen loopt een rechtsstaatprocedure vanwege de bedreiging van de fundamentele waarden van de EU (wat dat ook moge zijn) volgens artikel 7 van het EU-Verdrag. Het onderwerp kwam volop aan de orde op de EU-top.
Na de EU-top verwierp de Hongaarse premier Viktor Orban kritiek van andere lidstaten dat zijn regering de persvrijheid ingeperkt had en de rechtsstaat ondermijnde. De rechtse politicus vertelde het Duitse blad Bild dat de oppositie ook erg levendig was in de Hongaarse media. Orban klaagde dat de beschuldigingen tegen zijn regering zo vaag waren dat ze nauwelijks staande konden worden gehouden. Tegelijkertijd herinnert hij zich dat de Midden- en Oost-Europese staten hun vrijheid niet hebben geërfd, maar ervoor hebben gevochten. “Daardoor is de rechtsstaat ook voor hen een bijzonder waardevol bezit”.
Het principe dat alle staten zich inzetten voor een gemeenschappelijke canon van waarden en grondrechten is essentieel voor de Unie en voor haar werking. Op de interne markt, bijvoorbeeld, moeten rechtbanken kunnen vertrouwen op de rechtsstaatkwaliteit van beslissingen in andere lidstaten. Dit is twijfelachtig sinds de hervormingen in Polen, die de invloed van de uitvoerende macht op de rechterlijke macht hebben versterkt. De EU heeft geprobeerd dit tegen te gaan met inbreukprocedures, uitspraken van het Europese Hof van Justitie en artikel 7 procedures tegen Polen en Hongarije, die kunnen leiden tot intrekking van stemrechten in de Raad van Ministers.
Gebleken is echter dat deze instrumenten ontoereikend zijn omdat de sancties door Polen of Hongarije met een veto kunnen worden stopgezet. Het idee van geld alleen tegen goed gedrag – één van de voorwaarden van Rutte om met een overeenkomst akkoord te gaan – is nu door Orbán ondermijnd.
Merkel had begin juli nog in het Europees nepparlement een pleidooi gehouden voor de Europese normen en waarden. Maar toen het op de afgelopen top erop aankwam, werd duidelijk dat dit niet van toepassing is op haar regering of die van de andere EU-landen: op de top maakten de rechtsstaat en de kernwaarden evenzeer deel uit van de onderhandelingen als het budgetvolume, betalingsvoorwaarden, leningen en giften.
De regeringsleiders en staatshoofden hebben uiteindelijk hun keutels weer ingetrokken.
De EU doet niet alleen niets tegen de autocraten in haar eigen gelederen, ze draagt ook actief bij aan het behoud van haar macht met haar geld. Het meest recente voorbeeld: in april ontving Hongarije 5,6 miljard euro aan EU-hulp – ook al had het toen nog geen coronadoden – méér dan tweemaal zoveel als Italië, dat destijds enorm werd getroffen.
Tijdens de marathontop over het budget en het coronapakket vertegenwoordigden Orbán en de Tsjechische premier Andrej Babis niet alleen – misschien niet in de eerste plaats – de belangen van hun landen, maar ook hun eigen, zeer persoonlijke belangen. Orbán gebruikt EU-fondsen om loyaliteit te kopen en anti-EU-campagnes te financieren. Miljardair Babis harkt als oprichter van de grootste landbouwgroep in zijn land miljoenen euro’s binnen uit Brussel. De rechtse PiS-partij van Polen wint ondertussen verkiezingen door geschenken uit te delen aan haar kiezers – wat ze kan doen omdat Polen verreweg de grootste ontvanger is van EU-middelen.
Het belangrijkste van het “Corona Recovery Fund” met zijn avontuurlijke bedragen is niet de hulp voor “ziekenhuizen en bejaardentehuizen, voor scholings- en opleidingsmaatregelen in gebieden waar de pandemie veel mensen werkloos heeft gemaakt” – dit blijkt al uit het feit dat de verdeling van fondsen geenszins gebaseerd is op de mate van corona-ellende. Het gaat er vooral om EUropa steviger te binden, zoals Sébastian Maillard, baas van een zelfbenoemde “pro-europese denktank” verraadt: “….een kleine Europese vlag zou moeten worden gehecht aan elke euro die zó wordt uitgegeven dat mensen echt zien dat het nu Europa is dat voor hen betaalt “, zegt hij.
Gemakshalve vergeet hij het feit dat de EU (eurofielen denken bij de EU steevast aan Europa) natuurlijk niets voor niemand betaalt, omdat het uiteindelijk alleen de lidstaten zijn die het geld lenen (de Europese Commissie is alleen doorgeefluik).
Solidariteit
Vooral de zuidelijke landen hebben de “Vrekkige Vier” verweten zich niet solidair met hen opgesteld te hebben. Wij vinden inderdaad dat daar nog wel wat aan te doen is.
Laten we een voorbeeld nemen aan de andere Europeanen die onze hulp dringend nodig hebben. Op haar 58ste is de Italiaanse arbeidster al zó uitgeput dat ze met pensioen moet gaan, en op zijn 62ste haalt haar man het, Eindelijk. Dan storten ze allebei in en kunnen ze zich alleen uitgeput terugtrekken op hun eigen terrein aan zee. De Griekse ambtenaren zijn meestal op hun veertigste zó moe van hun werk dat ze vaak niet opdagen bij de autoriteiten. Al meer dan 20 jaar worstelen ze met het burn-outsyndroom, thuis of in een vakantiehuis aan zee, totdat ze uiteindelijk een magere 80% van het gemiddelde loon als pensioen uitgekeerd krijgen op 61,5 jarige leeftijd.
De Nederlandse kassamedewerker daarentegen is nog steeds fris en monter en hoeft pas op 67 jarige leeftijd niet meer de deur uit om te gaan werken; ze zou haar AOW niet hoeven te nemen als ze wat meer solidair was met de rest van Europa, want ze kàn natuurlijk doorwerken, bijvoorbeeld tot 72 of 75 jaar, geen probleem – en als ze daar geen zin aan heeft dan gaat ze toch vrijwilligerswerk doen bij de vele NGO’s? Die kunnen dan andere mensen die te duur zijn óók hun rust gunnen.
We moeten onze ogen ook niet sluiten voor de ellende in onze EU-zusterlanden, laten we bijvoorbeeld eens naar Frankrijk kijken: een leven vol succesvolle stakingen tegen elke belastingdruk heeft de arbeider daar zó uitgeput dat hij op 62-jarige leeftijd het gewoon niet meer kan, klaar, afgelopen. Eindstation: pensioen. Missen we de solidariteit, dus dat we dit lijden van anderen niet zien, en er niets aan doen?
Geld, geld en nog eens geld
De besluiten van de staatshoofden en regeringsleiders hebben sinds het akkoord (dat nog geratificeerd moet worden) de hele financiële architectuur van de EU veranderd. De EU-leningen, gegarandeerd door de lidstaten, zijn strijdig met het EU-verdrag, maar dat is niet de eerste keer dat men Maastricht en Lissabon aan de laars lapt. Het zou zó moeten zijn dat uitgaven alleen kunnen worden gerechtvaardigd als ze gericht zijn op toekomstige projecten en strikt worden gecontroleerd.
De 390 miljard euro aan giften – door de top handig getransformeerd tot “subsidies” – zullen leiden tot het verspillen van de verstrekte middelen. Er worden aan verspillende landen tientallen miljarden weggegeven die nog niet gekoppeld zijn aan specifieke programma’s en maatregelen – en dat zal ook niet gebeuren. Leer ons de Europese Unie en de landen die hun boekhouding niet op orde hebben, kennen. Het risico is groot dat dit geld gewoon wordt geconsumeerd. Een groot deel van het bereikte compromis is meer gebaseerd op onterecht vertrouwen dan op daadwerkelijke controle. Zie het bericht uit de Volkskrant waar we dit artikel mee begonnen.
Het feit dat Italië zo’n gigantisch miljardenbedrag toegeschoven krijgt is simpel: het redden van de EU en haar economie is een wanhopige poging om het faillissement van Italië en het catastrofale uiteenvallen van het EU-project te voorkómen. Net als elders worden de effecten van de pandemie gebruikt om de economie van de EU te herstructureren, zodat Duitsland en Frankrijk kunnen deelnemen aan een internationale handelsoorlog en oorlogen. En net als bij de vorige crisis worden de banken, waarvan vele in feite zombiebanken zijn, (voorlopig) in leven gehouden. De bezuinigingen die eerder door de EU aan Griekse arbeiders werden opgelegd, zullen nu in heel Europa worden toegepast met de noodzakelijke en bereidwillige hulp van de vakbonden (die allang niet meer denken aan de belangen van arbeiders), op basis van economische protectionistische overwegingen en nationalisme.
De uitkomst van de top werd bijna algemeen geprezen als “historisch” en een teken van solidariteit tijdens een pandemie die al bijna 200.000 mensen in Europa heeft gedood. De Franse president Emmanuel Macron tweette: “Een gemeenschappelijke lening om in solidariteit op de crisis te reageren en in onze toekomst te investeren.” De Spaanse premier van de Socialistische Partij, Pedro Sanchez, noemde het “een authentiek Marshallplan”. Inderdaad, volksmenners zijn nooit van het politieke wereldtoneel verdwenen.
In werkelijkheid leek de top op niets meer dan een groep criminelen die een nieuw mechanisme voor het beroven van de burgers van de EU afrondden. De reddingsoperatie wordt niet gebruikt voor investeringen in gezondheidszorg, banen of sociale programma’s om de pandemie te bestrijden of om dreigingen van massale plundering en een wereldwijde economische crisis af te weren. Het is bedoeld om EU-staten een nieuwe inkomstenstroom te bieden om bailouts te geven aan bedrijven, de aandelenmarkt een boost te geven en de rijkdom van de superrijken te versterken, terwijl de komende bezuinigingen op het hele continent zullen worden afgedwongen.
Dat mlet de oplettende kijker en lezer inmiddels toch wel duidelijk zijn: het geld zal door de werkende klasse betaald moeten worden, in de vorm van bezuinigingen op essentiële sociale programma’s en infrastructuur. Net als na de crash van 2008 is de toegang tot fondsen gekoppeld aan structurele “hervormingen”. De lidstaten moeten eerst nationale hervormingsplannen indienen bij de EU. Als een lidstaat van mening is dat het bezuinigingsbeleid in een andere staat niet snel genoeg verloopt, kan dit een “noodrem” op de fondsen opleggen. De rem is zoals we eerder hebben gezegd beperkt tot maximaal drie maanden, terwijl de Europese Commissie beslist of de “hervormingen” ver genoeg gaan. Of niet, maar het geld kan evengoed richting de “zwakke” landen worden weggesluisd.
De “structurele hervormingen” die de trojka (met onze Jeroen Dijsselbloem), het Internationaal Monetair Fonds, de Europese Centrale Bank en de EU de afgelopen tien jaar in Griekenland hebben doorgevoerd, zullen in de hele EU worden uitgebreid om de aan de rijken uitgedeelde biljoenen op te hoesten.
Het politiek criminele, anti-awerkende-klasse-karakter van de overeenkomst komt tot uiting in één element dat grotendeels over het hoofd werd gezien door de mainstream media. De deal schrapt extra EU-brede financiering voor wetenschappelijk onderzoek en gezondheidszorg die slechts twee maanden geleden deel uitmaakte van het oorspronkelijke voorstel van de EU-Commissie.
De zevenjarige begroting omvat 81 miljard euro voor Horizon Europa, het belangrijkste Europese onderzoeksprogramma, 13,5 miljard euro minder dan twee maanden geleden. Veel van deze financiering gaat naar durfkapitaalinvesteringen in Europese technologiebedrijven, niet naar daadwerkelijk wetenschappelijk onderzoek. Bovendien werd het Europese gezondheidszorgprogramma EU4Health verlaagd van 9,4 miljard euro )dat in mei werd voorgesteld) naar 1,67 miljard euro – te midden van de grootste pandemie in een eeuw.
De corona-crisis
Marta Agostinho, de coördinator van EU-Life, een alliantie van 14 biowetenschappelijke onderzoeksinstituten, zei afgelopen weekend: “In een tijd waarin politici en burgers naar de wetenschap kijken om een wonderbaarlijke oplossing voor de COVID-19-crisis te vinden, hebben de top leiders besloten het onderzoeksbudget te verlagen – hoe krankzinnig is dit?”
Dit besluit is des te crimineler omdat de EU-top plaatsvond te midden van zorgwekkende, toenemende signalen van een hernieuwde opleving van het virus in Europa. Meer dan 4 miljoen inwoners van Barcelona is gevraagd om zich thuis op te sluiten, terwijl Frankrijk tegenwoordig maskers verplicht heeft gesteld in alle openbare gebouwen, en waarvan minister van Volksgezondheid Olivier Véran afgelopen weekend heeft verklaard dat er in het hele land meer dan 80 actieve clusters zijn. De reactie van de Europese heersende klasse is zichzelf honderden miljarden euro’s te geven, de bezuinigingen te versnellen en hun militaristisch buitenlands beleid te intensiveren.
Bij dit alles is het vreemde dat tot op heden géén van de hoofdrolspelers heeft uitgelegd waarvoor het geld straks wordt gebruikt. Hoewel algemeen werd gesteld dat de unieke economische uitdagingen van de corona-pandemie met een sterk signaal moesten worden aangepakt heeft tot dusverre geen enkel EU-land verteld waarvoor het het geld nodig heeft. Het is ook maar de vraag of landen het geld ècht nodig hebben, omdat men zich veelal niet tot de kapitaalmarkten heeft gewend (terwijl de rente extreem laag is).
Verder hebben we in de mainstream media (en de politiek) nog niemand gehoord met de vraag waarom het zoveel geld moet zijn. Als de EU in zeven jaar ongeveer één biljoen euro aan haar normale begroting uitgeeft, dan is dat iets meer dan 140 miljard euro per jaar. Als het speciale fonds de komende drie jaar 750 miljard euro bedraagt, is dat 250 miljard euro per jaar. Waarom moet het speciale fonds bijna 80 procent bóven de normale jaarlijkse begroting van de Unie liggen? Of moet het zoveel zijn om grote concerns en banken niet om te laten vallen?
Onheilspellend is ook de uitleg over waar het geld eigenlijk heen zou moeten gaan. Algemeen wordt gezegd dat investeringen in de digitale verandering van de Europese economieën en in klimaatbescherming gefinancierd moeten worden. Het is echter in het geheel niet duidelijk voor welke bedrijfstakken of projecten de recordfondsen worden gebruikt.
Dit alles doet vermoeden dat de overeenkomst van Brussel in de eerste plaats een symbolisch beleid moet steunen. Dezelfde besluitvormers die hulpeloos en zwak waren tijdens de corona-pandemie, willen zichzelf nu afbeelden als grote “redders”. Ze kunnen volop met geld smijten dat ze niet hebben. Zoals we eerder hebben gezegd: de burgers kunnen betalen – als de verantwoordelijken niet meer in functie of leven zijn.
De As Berlijn-Parijs
De belangrijkste voorstanders van de deal en de totstandkoming van een gemeenschappelijk leningsmechanisme dat de basis vormt, waren Berlijn en Parijs. De as Frankrijk-Duitsland ziet dit als essentieel voor de ontwikkeling van een agressief militair en economisch beleid, onafhankelijk van en in tegenstelling tot China en de Verenigde Staten. Tijdens zijn persconferentie met de Duitse bondskanselier Angela Merkel verklaarde de Franse president Macron: “We zijn erin geslaagd om bij deze gelegenheid samen iets fundamenteels te veranderen op basis van een initiatief dat de lidstaten gemeenschappelijk moeten lenen en de EU een echt begrotingsmechanisme moet hebben voor transfers en solidariteit, dat voorheen niet bestond.”
Hij noemt het beestje nog net niet bij de naam: de EU is vanaf nu een transferunie, en onze premier vindt dat een prima idee. Maar de zorg (“onze helden”) krijgt er geen cent extra bij.
De agressieve imperialistische strategie achter dit beleid werd verklaard door Humboldt University professor en econoom Marcel Fratzscher, voor het Duitse nieuwsmagazine Der Spiegel. “Duitsland is de grote winnaar van het overeengekomen programma, ook al willen velen in dit land het op dit moment niet zo zien”, schreef hij. Hij legde het als volgt uit: “Met betrekking tot China en de VS zal Duitsland zijn belangen alleen kunnen behartigen als onderdeel van een sterk Europa. De twee grootste economieën ter wereld worden steeds nationalistischer en zijn steeds minder bang voor conflicten met Europa en vooral met Duitsland. We moeten ons ervan bewust zijn dat Duitsland wereldwijd een kleine economie is en niet bestand is tegen China of de Verenigde Staten alléén. Het EU-fonds voor wederopbouw vormt daarom de basis voor de transformatie op lange termijn van een bipolaire naar een tripolaire wereldorde waarin Europa een vaste plaats heeft.”
Het Europese Project
Het “Europese project” is destijds ontworpen met zoiets als de huidige crisis in gedachten. Het invoeren van een gemeenschappelijke munt was slechts de eerste, politiek gemakkelijkste stap in een proces dat uiteindelijk – zoals de architecten hoopten – zou uitmonden in zoiets als de Verenigde Staten, waar een heleboel verschillende geografische en culturele entiteiten ondergeschikt zijn aan een centrale regering die beslist over oorlog, diplomatie en financiën. Het Vierde Rijk.
Het probleem was dat vrijwel elk Europees land ambivalent was over deze overdracht van nationale macht aan een supranationale entiteit. De zwakkere landen zoals Italië vreesden gedomineerd te worden door culturele autoritaire samenlevingen zoals Duitsland, terwijl de Duitsers het idee haten verantwoordelijk te moeten zijn voor de verkwistende Italianen.
De afgelopen jaren werd volledige integratie – met Europese obligaties uitgegeven door de hele EU en gesteund door alle lidstaten – vanwege publieke tegenwerking uitgesteld totdat er een crisis uitbrak om het de minst erge optie te maken. En die optie liet niet lang op zich wachten: een pandemie die door het faillissement van de mindere EU-landen integratie noodzakelijk maakte om de Unie te behouden. De aankondiging van deze week door de EU over een enorme reddingsoperatie voor het coronavirus – met de allereerste “gemeenschappelijke” uitgifte van obligaties – markeert de geboorte van dit nieuwe geïntegreerde Europa, waarin alle toekomstige schulden in feite Hollandser en Duitser zullen zijn dan Frans, Italiaans, Grieks enz.
Het betekent ook het einde van elke hoop dat de euro het komende decennium zal overleven. Denk er eens over na: Italië, Griekenland, Portugal en de rest van de zwakke landen hebben geen behoefte meer aan controle over hun uitgaven en leningen, aangezien de noordelijke landen officieel opdraaien voor de toekomstige rentebetalingen van de EU.
Wat op zijn beurt betekent dat er geen toekomstige rentebetalingen kunnen zijn. De enige manier om onbeperkt leningen aan zwakke landen te verstrekken met het geld van de Noordelijken, om oplopende schulden te beheren, is door de rentetarieven op zijn minst laag en bij voorkeur negatief te houden.
Hieronder staan de huidige 10-jarige obligatierendementen voor de belangrijkste Europese landen. Ziet u dat Duitsland en Frankrijk daadwerkelijk worden betaald om te lenen tegen hun huidige negatieve tarieven, terwijl de andere landen hun schuldeisers nog steeds moeten betalen (hoewel slechts een klein beetje).
Dus in Europese Unie versie 2.0 is iedereen vrij om zoveel te lenen als hij wil, veilig in de wetenschap dat de Noordelijken of de Europese Centrale Bank op de een of andere manier de rekening zullen betalen. En de rente moet uiteraard op een historisch onnatuurlijk laag niveau blijven. Dit zal leiden tot ten minste twee nieuwe crises, opeenvolgend of gelijktijdig.
In één scenario proberen de landen die hun boekhouding op orde hebben de uitgavendiscipline op te leggen aan landen die “het maakt niet uit hoe” reageren en blijven uitgeven, waardoor een geërgerde EU een gecentraliseerde controle op de uitgaven van individuele leden nastreeft via systeembrede sociale programma’s en defensiebegrotingen. In het andere scenario leiden negatieve rentetarieven tot ofwel stijgende inflatie ofwel tot een kelderende euro – of waarschijnlijker beide – met alle daaruit voortvloeiende instabiliteit die dat impliceert.
En ergens op weg naar totale integratie zal het Europese project nutteloos blijken te zijn omdat geen enkele vorm van regering, gecentraliseerd of gedecentraliseerd, dictatuur of democratie, met zóveel schulden kan overleven. Elke opeenvolgende EU-top zal controversieel zijn en de resultaten zullen steeds minder geloofwaardig worden totdat het volk pas goed begint te morren, met de nodige onlusten tot gevolg, waardoor op enig moment iedereen de handdoek in de ring gooit, landen terugkeren naar hun oorspronkelijke valuta (na enorme devaluaties) en politici proberen te vergeten dat ze integratie ooit hebben gezien als een geschenk uit de hemel.
De burgers van het oude continent in armoede achterlatend.
