Indignatie redactie 
Als Trump na drie jaar op kantoor nog steeds een greintje gezond verstand had, zou hij ergens half februari naar zichzelf in de badkamerspiegel staren en iets als dit zeggen:
‘Oké, Donald, dit virus komt veel sterker voor dan je had verwacht, en het lijkt erop dat het de helft van de economie kan vernietigen. Je dacht dat je door zou zeilen naar herverkiezing, maar nu ben je Winston Churchill in mei 1940 met de nazi’s in Frankrijk en Noorwegen en Groot-Brittannië alleen en drift ertussenin.
‘Wat ga je in godsnaam doen? Als je doet alsof het gevaar niet bestaat, zal de epidemie met grote sprongen groeien. Dat betekent dat spoedeisende hulpdiensten overvol zijn met mensen die hacken en piepen, overbelaste intensive care-afdelingen, een tekort aan beschermende uitrusting en ambulancesirenes die dag en nacht schallen. En tijdens dit alles zullen mensen met de vinger wijzen en jou de schuld geven, jij, jij! ‘
“Dus wat ga je doen? Zeg iets stoms als we het allemaal onder controle hebben? Dat het allemaal in april zal verdwijnen? Wat voor jackass ben jij?
Dan zou de inzinking komen. ‘Ik ben een idioot, een idioot’, mompelde Trump tussen snikken door. Maar dan, nadat hij koud water op zijn gezicht had gespat, hervatte de monoloog:
“Rustig aan. Het virus verdwijnt niet, dus u moet uzelf bij elkaar brengen en de klus klaren. Misschien is het tijd voor een grote toespraak, iets over ze bevechten op de stranden en in de liften of wat dan ook die dikke Brit met de sigaar zei. Maar wat dan ook, je moet iets doen. Want als je dat niet doet en de ziekte ophoudt, dan kun je die lieve tweede termijn vaarwel kussen. ‘
Daarmee zou Trump zichzelf afdoen en tegen een medewerker blaffen: ‘Snel, haal die klootzak Fauci! Ik heb die kleine lul nodig om me te vertellen wat ik moet doen! ‘
Ach, hoe anders zou het zijn gelopen! Natuurlijk zou de economie zijn neergestort. Dat was onvermijdelijk. Maar zodra het virus onder controle was, hadden liberalen geen andere keus dan de eer te geven waar de eer toekwam. Conservatieven zouden in de pas zijn gekomen – als ze eenmaal hun schok voorbij waren. De Washington Post en de New York Times zouden de gebruikelijke voorpagina-artikelen publiceren waarin wordt verwezen naar niet nader genoemde inlichtingenfunctionarissen die de nieuwe strategie de schuld geven van Rusland, Rusland en Rusland, maar gelukkig zou iedereen zich te veel zorgen maken over belangrijkere zaken om op te merken. De herverkiezing zou in de tas hebben gezeten.
Maar Trump is zo onwetend dat hij amper weet wie Churchill is. Dus uiteindelijk deed hij niets. Het resultaat is de langverwachte ramp. Het dagelijkse besmettingspercentage is verviervoudigd in de afgelopen zes weken, terwijl het aantal sterfgevallen is verdubbeld van 491 op 8 juni tot 1.039 op 21 juli. Erger nog, het liberale noordoosten doet het relatief, terwijl het zuiden en westen nu de dupe zijn. Dat is het land van Trump, en zodra al die mensen hun ouders en grootouders gaan zien op ventilatoren, zullen ze rondkijken om iemand de schuld te geven. En het zal niet de arme ‘Sleepy Joe’ zijn.
Erger nog dan jezelf in de voet te schieten, het is alsof je een AR-15 gebruikt om je hele onderbeen af te blazen. ‘Misschien wel een van de grootste mislukkingen van het presidentiële leiderschap in generaties’, beschreef de New York Times onlangs de non-respons van Trump. Maar waarom “misschien”? Waarom niet “zeker”, “zeker” of “zonder twijfel”? Als Churchill had verklaard dat al die Duitse vliegtuigen die over het Engelse Kanaal oprukten niets anders waren dan blips op een radarscherm, als FDR Pearl Harbor had afgedaan als een Republikeins complot, als Lincoln had gezegd dat het hem geen moer scheelde om een of andere verre buitenpost bekend als Fort Sumter, als … nou, je begrijpt het wel. Het punt is dat door te weigeren een mega-evenement als Covid-19 serieus te nemen en het vervolgens af te sluiten met stuntelige uitspraken als “we hebben het volledig onder controle, het is één persoon die uit China komt,
Als gevolg hiervan is wat een gemakkelijke overgang naar de overwinning had moeten zijn, nu een moeizaam gevecht. Dit betekent niet dat Trump zal verliezen. Integendeel, misschien trekt hij het er nog wel uit. Maar hij heeft zichzelf zo grondig in een hoek geschilderd dat de enige uitweg die je kunt bedenken een angstcampagne is die Black Lives Matter, Antifa en stedelijke democraten de schuld geeft van een golf van stedelijke misdaad. Het idee is om Amerikanen te laten denken dat de enige keuze is tussen sociale instorting en staat van beleg. Tenzij democraten een ander kader kunnen bedenken, kunnen kiezers voor dat laatste kiezen.
Als dat zo is, kan Trump er uiteindelijk nog steeds doorheen glippen. Maar wil hij zo echt de geschiedenis ingaan – als de man die, vanwege zijn eigen verbluffende incompetentie in de strijd tegen het coronavirus, Amerika op de rand van het fascisme heeft gebracht?
